Lang geleden was ik een grote fan van de actrice en zangeres Doris Day. Ik ging naar al haar nieuwe films kijken en kon blijven luisteren naar haar platen. Daarna is zij veertig jaar uit mijn belangstelling verdwenen. ik vond haar een figuur uit een conservatieve tijd die definitief achter ons ligt. Deze week is dat plotseling veranderd. Ik zag een CD-box van haar staan met drie CD's en dit aan de prijs van slechts 6,50! Mijn beslissing was vlug genomen. Nu ik haar opnieuw beluister valt het mij vooral op dat er, buiten haar onmiskenbare zangkwaliteiten, van haar songs en haar manier van zingen een grote levensvreugde uitgaat. Ondanks het regenachtig weer doet Doris Day de zon stralen en dit niet alleen buiten, maar ook binnen in mezelf zorgt zij voor een warm gevoel. Of hoe optimisme ook langs geluidsgolven kan toegediend worden, minder schadelijk, goedkoper en misschien even doeltreffend als Prozac!
Onlangs hoorde ik in een documentaire over propagandaminister Goebbels twee uitspraken die ik hier graag wil vermelden. Men zag Hitler te keer gaan tegen de intellectuelen en Goebbels zelf was de mening toegedaan dat de media moesten zorgen voor ontspanning, experimenten zijn uit den boze. Waar hebben we zulke woorden nog gehoord?! Het kan interessant zijn om er nog eens aan herinnerd te worden wat en vooral door wie bepaalde zaken vroeger werden aan de man gebracht. Als men in dit geval ziet door wie dan kan men de meningen van bepaalde hedendaagse politici alleen maar met argwaan bekijken. Het spreekt voor zich dat de liefde van Hitler en Goebbels voor het Duitse volk slechts geldig was in zoverre dat volk niet te veel nadacht. En wie doet er het volk nadenken? Toch de intellectuelen en controversiële kunstenaars die het publiek wakker schudden. Dus zo iets moet ten allen prijze vermeden worden, vroeger en blijkbaar ook nu. Maar waarschijnlijk zijn alle leiders in alle tijden altijd die mening toegedaan dus er is niets nieuws onder de zon.
Ik moet hier bekennen dat ik een glimlach moeilijk kan onderdrukken als ik zie hoe vooral Vlaanderen in rep en roer staat omdat een mooie, jonge Turkse vrouw "ontsnapt" is aan de .....vrijheid! Heel veel reacties getuigen eerder van hysterie dan van nuchter denken. Was zij misschien een gevaar voor de openbare veiligheid zoals Dutroux dat wél was ? Ik vraag mij af waarom er zo heftig wordt gereageerd. Is het omdat Fehriye Erdal Turks is én vrouw? Of omdat Laurette Onkelinx Waals is én vrouw? Ik ben geneigd om op beide vragen "ja" te antwoorden.
"Me and you and everybody we know" is de eerste speelfilm van Miranda July en zij bewijst hiermee, als dat nog nodig zou zijn, dat de manier WAAROP iets getoond wordt belangrijker is dan WAT men toont. Indien men aan iemand die de film niet gezien heeft een beschrijving zou geven van bepaalde scènes, dan zou er veel kans bestaan dat die persoon geschokt reageert. Toch is er geen enkele reden om gechoqueerd te zijn want de regisseuse slaagt erin om bepaalde nogal gewaagde handelingen zo natuurlijk voor de camera uit te beelden dat men er geen aanstoot kan aan nemen. Zij velt ook geen oordeel over haar personages die zij met veel sympathie portretteert, dus toch een oordeel. De toon van deze film is afwisselend melancholisch en grappig zodat men er met een warm gevoel aan terug denkt. De schitterende vertolkingen en de mooie fotografie maken het kijkgenot volledig. Warm aanbevolen!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
