Bij de naam Françoise Hardy zullen de meeste mensen wel denken aan het liedje "Tous les garçons et les filles" en terecht, want het is waarschijnlijk één van de bekendste nummers uit de wereld van het Franse chanson. Van toen al had ik een zwak voor deze tengere, breekbare zangeres met die melancholische uitdrukking in haar dromerige ogen. Daardoor was zij anders dan de anderen, een geval apart. En zij is dat gebleven. Iemand die al zo lang samen leeft met zanger en acteur Jacques Dutronc kan men moeilijk als gewoon bestempelen! Tussen de CD's die ik van haar bezit is er één die een echt buitenbeentje is omdat het voor haar doen een gedurfde stap was. Ik heb het over "Le danger" uit het jaar 1994. Het speciale van deze CD is dat het hier geen Franse chansons zijn zoals zij die vroeger zong, maar.... rockmuziek! Zij heeft daar veel kritiek op gekregen: men vond het niet gepast dat een vrouw van 50 jaar zo een genre beoefende, het gekende "schoenmaker blijf bij je leest" indachtig. Ik vond het integendeel erg moedig van Françoise Hardy dat zij dat risico nam en dat zij tegelijkertijd zichzelf trouw bleef. Zij zingt op dezelfde ingetogen, rustige manier zoals we dat van haar gewoon zijn maar de begeleiding gaat daar regelrecht tegenin, waardoor er een bepaalde spanning ontstaat tussen haar stem en de muziek, wat voor mij erg intrigerend overkomt. Na deze CD is zij dan weer op een grootse wijze teruggekeerd naar haar vertrouwde droefgeestige chansons maar met arrangementen die er telkens iets nieuws wisten van te maken. Wat een verschil (en wat een verbetering!) met "Tous les garçons et les filles". Het is alsof zij zichzelf telkens opnieuw heruitvindt.
In de laatste (erg mooie) film van Bernardo Bertolucci "The dreamers" wordt een sfeerbeeld opgehangen van mei '68. Ergens wordt er gesproken over de toenmalige Culturele Revolutie in China en het Rode boekje van Mao. Ik herinner me nog duidelijk de angstaanjagende TV-beelden van miljoenen Chinezen met dat Rode boekje in hun handen: zij citeerden er hele passage's uit want zij hadden het helemaal van buiten geleerd. Als voorbeeld van totalitair gedrag kon dit tellen: ELKE Chinees bezat HETZELFDE boekje waaruit hij DEZELFDE woorden aanhaalde. Alle verschillen tussen mensen werden zo van tafel geveegd. Elkeen werd verondersteld om te denken (?) zoals zijn buurman dacht. Dit is blijkbaar een fenomeen van alle tijden. Wie herinnert zich niet de catechismus die ook van buiten geleerd werd en waarin ook alle antwoorden te vinden waren? Vandaag de dag is er dan het Groene boek (elke kleur moet eens aan bod komen!) dat ook door miljoenen gelovigen wordt meegedragen en waaruit ook te pas en te onpas wordt geciteerd. Het verschil met vroeger is echter dat het nu nog wat gevaarlijker is want een miljard mensen gelooft werkelijk dat de woorden in de Koran rechtstreeks afkomstig zijn van Allah. Daar waar het Rode boekje de waarheden bevatte van een mens en de catechismus de antwoorden van een instituut (de Kerk), bezit men nu "De Waarheid" zoals die door God zelf aan de Profeet werd meegedeeld. Er bovendien nog rekening mee houdend dat deze waarheid ongenadig en onverbiddellijk is, dan begrijpt men dat er niet veel voor nodig is om dit totalitaire denken te doen uitmonden in een verbeten fanatisme. Maar draagt niet elke vorm van totalitair denken de kiem van fanatisme in zich?
Al grasduinend in mijn bibliotheek botste ik op een boek met brieven van de negentiende eeuwse schrijver Gustave Flaubert ("Madame Bovary"). In één van die brieven, gedateerd op 1 maart 1878 schrijft hij: "Die aanmatiging de Islam te willen verdedigen (terwijl de Islam op zich iets monsterlijks is) brengt me buiten mezelf." Daarna volgt dan nog een zin die ik onvermeld laat om bepaalde mensen niet op verkeerde gedachten te brengen. Dus ook toen al waren er lieden die zich geroepen voelden om de Islam te verdedigen. Het is dus blijkbaar een Europees fenomeen van de laatste twee eeuwen om heel welwillend te staan tegenover totalitaire ideologieën. In de jaren dertig van de vorige eeuw wilden velen het nazisme met omzichtigheid benaderen ("apeasement") en daarna pakte men ook het communisme met fluwelen handschoenen aan ("détente"). Toch bleek dit achteraf telkens de verkeerde methode te zijn geweest want juist door een kordaat optreden is men erin geslaagd om zowel het nazisme als het communisme op de knieën te krijgen. Het is bijna alsof Europeanen heimelijk verlangen naar leiders die hen de weg wijzen omdat zij zelf sinds de dood van God niet meer weten van welk hout pijlen maken. Misschien is het daardoor dat nogal wat vrijzinnigen bijzonder mild staan tegenover de Islam. Welaan dan Europa, hebben wij de wereld dan echt zélf niets meer te bieden?!
Over Liza Minnelli zei Frieda Van Wijck dat haar veel vergeven zal worden dankzij haar vertolking in de film "Cabaret". Ik ben het hier volkomen mee eens. De manier waarop zij gestalte gaf aan het hoofdpersonage Sally Bowles was werkelijk onvergetelijk. Het is één van die prachtige vrouwenrollen die maar eens om de tien jaar worden toebedeeld. Hoe knap gemaakt "Cabaret" ook is, toch is het zo dat Liza Minnelli de film IS. Ik bedoel hiermee, dat zij de hele film op haar schouders torst, één misstap in haar interpretatie had de hele film kunnen doen kapseizen. In het TV-programma "Spraakmakers" bekende zij dat zij voor een deel de gebaren van....Charles Aznavour had geïmiteerd! Op het eerste gezicht een bijna ongelofelijke uitspraak tot men dan beelden te zien kreeg van een optreden van de Franse zanger zodat men duidelijk kon zien hoe zo een grandioze vertolking niet zomaar uit het niets ontstaat. Het knappe van de zaak is natuurlijk dat men dat bij het uitkomen van de film niet zag. Minnelli had zich de gebaren van Aznavour op een vrouwelijke manier eigen gemaakt waardoor niet te merken viel dat zij in feite werd geïnspireerd door een man. Zo een werkwijze toont weer eens aan dat ook grote kunstenaars beïnvloed worden door anderen maar hun genialiteit bestaat erin dat zij die invloed zo verpersoonlijken dat het lijkt alsof het allemaal van henzelf komt. Een grote dame, die Liza!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
