Lang geleden heeft iemand me eens een tip gegeven waardoor het mogelijk is om de toekomst van het Westen te voorspellen. Ik keek die persoon erg verbouwereerd aan en dacht dat hij aan het fantaseren was. Gedurende de daarop volgende veertig jaar heb ik echter kunnen vaststellen dat hij geen nonsens had verteld, want wat hij me had uitgelegd leek te kloppen als een bus. Zijn tip kwam erop neer dat men in het oog moest houden welke richting Israël uitging, dan zou men daaruit kunnen afleiden hoe het Westen verder zou evolueren. Dat dit niet zo absurd is als het lijkt, zal ik met een aantal voorbeelden proberen duidelijk maken, hier volgen ze. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was Israël een socialistische maatschappij die het collectivisme hoog in het vaandel droeg. In diezelfde periode waren Amerika en West-Europa rechts, conservatief. Tien jaar later schoof de Westerse politiek op naar links (jaren zestig en zeventig). Terwijl dit plaatsgreep evolueerde de Israëlische maatschappij echter langzaam maar zeker naar een rechtse samenleving met als hoogtepunt de verkiezing van de erg rechtse Menachem Begin als premier in 1977. Het Westen bleef ondertussen nog altijd links georiënteerd. Langzaam maar zeker veranderde dat echter ook en werd de samenleving hier eveneens rechts, wat de verkiezing van Ronald Reagan en Margaret Thatcher wel overvloedig bewees. Dus weer liep het Westen het Israëlisch voorbeeld achterna. De laatste tijd zijn er al even frappante voorbeelden te vermelden die deze strekking bevestigen. Een paar jaar geleden begon Israël met de bouw van een veiligheidsmuur. Wat horen we nu? De Verenigde Staten denken eraan een muur te bouwen op hun grens met Mexico! Nog een ander voorbeeld: Israël kampt al jaren met bomaanslagen. Ook het Westen volgt weer (New-York, Madrid, Londen). Ook wij moeten nu passagiersvliegtuigen extra controleren, iets wat Israël ook al zo lang doet én met succes. En zo zouden er nog talloze voorbeelden te citeren zijn en niet alleen op politiek vlak, maar het zou me te ver voeren om het daar hier over te hebben. Mijn conclusie is dus dat wij in feite maar hoeven te kijken naar wat er in Israël gebeurt om te weten wat er ons te wachten staat want het heden van de Israëli's is immers onze toekomst, wat voorgaande voorbeelden toch aantonen. Met dank aan mijn tipgever!
Wat een geluk dat er foto's en DVD's bestaan want zo kunnen we blijven genieten van iemand als Audrey Hepburn. Bij het bekijken van haar foto's en films is er één zaak die direct opvalt, iets waar men niet naast kan kijken, en dat is haar stijlvolle elegantie. Heel haar houding straalde voornaamheid uit, echter niet op een koele, afstandelijke manier, maar juist heel menselijk. Ik denk dat het daardoor komt dat zij zo sympathiek overkwam. De klasse die haar handelsmerk was, kwam niet voort uit een superioriteitsgevoel. In de schitterende biografie die Barry Paris van haar geschreven heeft wordt dit het best verwoord door Richard Corliss: "Door haar voorbeeld heeft ze ons geleerd wat een dame was: vervuld van gratie en ernst, van gevatte geestigheid en mysterieuze charme, een vrouw wier opperste bescheidenheid bestond uit het verbergen van het feit dat ze zich van haar luister bewust was." Ik vind dit zo prachtig uitgedrukt dat ik het hier maar bij laat, elke toevoeging hieraan, van al was het maar één woord, zou het effect immers teniet doen.
In 1968 kocht ik een boek met als titel "L'Amérique brûle" van James Hepburn. Ik herinner me nog goed wat een schok dat bij mij teweeg bracht. Daarin werd een ongenadig beeld geschetst van de industriëlen en van uiterst-rechts in de Verenigde Staten. Er werd gesuggereerd dat zij achter de aanslag zaten op John F. Kennedy omdat hij voor hen gold als een communist, een zwakkeling en iemand die de rassenscheiding wilde afschaffen. Dat de tijden wel degelijk veranderd zijn is te merken aan het feit dat vandaag de dag iemand als George Bush al aan zijn tweede ambtstermijn bezig is ondanks zijn middelmatigheid, maar ja, hij is dan ook een president die bevriend is met de oliebaronnen, altijd de rijken bevoordeelt en elke kritische Amerikaan als een terrorist bestempelt. Na veertig jaar klinkt de stelling van James Hepburn niet meer zo absurd. Nu zien we hoe de vork aan de steel zit: wie zich verzet tegen de machtige industriëlen zal daar een prijs voor betalen en wie hun wensen ten uitvoer brengt zal beloond worden, wat voor soort president men dan ook is, goed of slecht, dat heeft geen enkel belang.
Pittig detail: ik ontdek nu pas op het internet dat die James Hepburn een schuilnaam was voor de Franse geheime dienst die het boek zou geschreven hebben met de hulp van Robert F.Kennedy ?! (let op het vraagteken) Het was toen ook verboden in de Verenigde Staten en nu wordt het gekoesterd door verzamelaars omdat het zo uniek is!
Na veertig jaar ben ik er in geslaagd om een film terug te zien die vroeger een grote indruk op mij had gemaakt, nl. "The young one" van de Spaanse filmregisseur Luis Bunuel, die daarna het bekende "Belle de Jour" heeft gefilmd. "The young one" is één van zijn minder bekende films maar zo Bunueliaans als maar kan zijn. Het volstaat daarvoor om gewoon de personages te vermelden die erin voorkomen: een dertienjarig meisje, een jachtopziener, een voortvluchtige zwarte en een priester. Als ik daar dan nog aan toe voeg dat de jachtopziener en het meisje in hetzelfde huis wonen, dan is het duidelijk dat dit stof genoeg vormt voor een erg troebele film. Het speciale van Bunuel is echter dat hij dit allemaal verfilmt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof het verhaal niet anders kon dan die wending aan te nemen. Hij bereikt dit ook door er genoeg humor aan toe te voegen waardoor de wreedheid van de film erg gerelativeerd wordt. Want het is inderdaad een erg wrede film, niet zozeer door de expliciete scènes (tegenwoordig zijn we meer gewoon) die erin voorkomen, maar door de ongenadige kijk van de regisseur op de wereld. Ik dacht eerst te schrijven "mensdom" maar hij toont ook de wreedheid die de dierenwereld kenmerkt, het gaat hem dus over de wreedheid van de wereld in zijn geheel, het bestaan zelf dus. Dit is werkelijk een anti-romantische film bij uitstek maar dat hadden bovenstaande woorden wel al aangetoond, denk ik.
Met plezier heb ik gisteren naar een TV-documentaire gekeken over de Duitse zangeres en actrice Hildegarde Knef. Daarin werd haar leven op het einde van WO II en de jaren erna uit de doeken gedaan. Het was wel enigszins verbijsterend om zien hoe zij eerst de minnares was geweest van een belangrijke nazi uit de filmindustrie en amper twee jaar na de oorlog huwde met een officier die niet alleen Amerikaan was maar ook Jood. Zij was dus wel op erg korte tijd gedenazificeerd! Maar dit terzijde gelaten, waren de beelden die men uit haar eerste naoorlogse films toonde, echt de moeite waard. Ik kende Hildegarde Knef van uit de jaren '60 toen zij vooral furore maakte met haar optredens, maar ik had nooit gezien hoe mooi en fascinerend zij was als twintigjarige. Blond, ongelooflijk prachtige ogen en een erg spontane manier van acteren. Het kwam absoluut niet verouderd over. Ik hoop nu maar dat ik die films ooit eens te zien krijg. Er werden ook fragmenten getoond van haar zangcarrière. Zo kwam ik weer volop in de ban van haar unieke stemgeluid: diep en expressief. Haar bekende lied "Ich bin den weiten Weg gegangen" zou ik eigenlijk durven bestempelen als een "levenslied", maar het stijgt daar bovenuit door haar doorleefde wijze van zingen. Zij slaagde erin om de klippen van de smartlap te ontwijken. Bepaalde mensen bezitten blijkbaar het talent om van elke tekst iets aangrijpend te maken terwijl anderen elk woord tranerig doen klinken door hun sentimentele zangstijl. Hildegarde Knef was werkelijk een grote dame van het Europees chanson!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
