Eindelijk is de film "The passenger" (in Europa vroeger uitgebracht onder de titel "Profession: reporter") van Michelangelo Antonioni op DVD verschenen. Het is niet alleen één van zijn beste films maar één van de grote meesterwerken van de laatste veertig jaar. Het kan zijn dat sommigen niet goed inzien waarom dit zo is maar bij een herhaald bekijken wordt dat onvermijdelijk duidelijk. Eens men het verhaal kent kan men beginnen letten op de beelden zelf en dan valt het op hoe afgemeten de cadrage is, hoe een schaduw of een lichtvlek ons eraan herinneren hoe mooi zulke gewone zaken kunnen zijn, wat een belang er aan de kleur gehecht wordt. Typische Antonionibeelden dus die ons de werkelijkheid met andere ogen doen bekijken: elk detail is belangrijk, zelfs een electriciteitsdraad! Ik hou vooral van twee scenes in deze film. De eerste zien we ongeveer in het midden. De reporter en een meisje dat hij onderweg heeft leren kennen rijden in een auto op een weg geflankeerd door bomen. Op een bepaald moment zit het meisje op haar knieën op de achterbank met haar rug naar de chauffeur gekeerd. Doordat de camera de auto volgt en zij in buste wordt gefilmd lijkt het wel alsof zij een stilstaand beeld is dat tussen voorbijrazende bomen flitst met op haar gezicht een gouden lichtspel wegens de ondergaande zon. Wat een ongelooflijke schoonheid bezitten deze beelden! En dan de tweede prachtige scene die helemaal op het einde komt en die tot één van de beroemdste slotscenes uit de filmgeschiedenis wordt gerekend. Terwijl de reporter op bed ligt nadert de camera het raam en glijdt langzaam doorheen het traliewerk ervoor, draait dan rond op een plein om dan terug te keren naar het raam zodat we doorheen het traliewerk zien dat de reporter ondertussen vermoord werd. In deze zeven minuten ligt de hele levensfilosofie van Antonioni vervat. Hij laat de moord zelf niet zien maar hij toont wel dat ondanks deze gebeurtenis het leven gewoon verder gaat. Niemand op het pleintje heeft er enig benul van wat er zich zo dichtbij heeft afgespeeld. Deze visie getuigt van een grote gelatenheid, een onthechting ook. Het is daardoor dat ik Antonioni altijd als een Aziatische regisseur heb beschouwd. Niet alleen zijn beelden zijn minimalistisch, zijn kijk op het leven is het evenzeer. Een groot kunstenaar!
Oriana Fallaci is iemand die een levensweg heeft afgelegd die getuigt van rebellie tegen alle vormen van machtsmisbruik. In het kort zal ik daar eens een paar voorbeelden van geven. Als tiener streed zij aan de zijde van de partizanen tegen het regime van Mussolini, in de jaren zestig trok zij naar Vietnam om de Amerikaanse buitenlandse politiek aan de kaak te stellen. Daarna had zij een relatie met een Griekse man die zich verzette tegen de militaire dictatuur in zijn land, een verzet waarover zij een schitterend en meeslepend boek heeft geschreven: "Een man". Ondertussen interviewde zij de groten der aarde die zij het vuur aan de schenen legde. Ook steunde zij de Palestijnen in Libanon. Zoals men ziet stond zij dus altijd aan de zijde van de onderdrukten en zij werd daardoor bijna heilig verklaard door allerlei linkse intellectuelen. Men vraagt zich af hoe zo iemand dan zo plotseling van haar voetstuk kon vallen. Toch is het dat wat er gebeurd is na 11 september 2001 want Oriana Fallaci had het lef en de moed om haar verontwaardiging en woede over deze moorddadige aanval uit te schreeuwen in een pamflettair geschreven boek, nl. "De woede en de trots". Daarin neemt zij het radicaal op voor het Westen (Amerika en Europa) en gaat zij tekeer tegen de islamitische maatschappij. Blijkbaar was dat er teveel aan: de vijanden tegen wie zij vroeger van leer trok bevonden zich in het uiterst rechtse kamp zodat men haar kritiek onomwonden accepteerde. Nu echter rekent zij af met een tegenstander die normaal met fluwelen handschoenen wordt aangepakt en die hier als onderdrukt wordt beschouwd, dus goed. Dat was natuurlijk onvergeeflijk van La Fallaci want zij had de gemoederen van de brave Westerse burger verontrust. Het zou eens KUNNEN waar zijn wat zij schreef. Er zat dus niets anders op dan haar af te schilderen als een oud hysterisch wijf. Op die manier hoopte men haar onschadelijk te maken. In de jaren '30 heeft men Churchill ook aangepakt omdat men vond dat hij overdreef met zijn kritiek op het Derde Rijk. Ik geloof dat ik hier niet moet zeggen wie er gelijk heeft gekregen?! Om te eindigen graag één citaat uit het boek van Fallaci: "Wat voor zin heeft het degene te respecteren die ons niet respecteert? Wat voor zin heeft het hun cultuur of veronderstelde cultuur te verdedigen wanneer zij ons verachten?" Tussen haakjes, zij richt haar pijlen ook op haar eigen premier Berlusconi.
In verband met de huidige verwikkelingen in het Midden-Oosten zou ik graag twee bedenkingen willen maken die in de media nooit aan bod komen, bewust of onbewust dat laat ik in het midden. Vooreerst treft me altijd de ongevoeligheid waarmee de Europeanen reageren op de situatie waarin de staat Israël en zijn burgers zich bevinden. Ik wil er nog eens de aandacht op vestigen dat dit kleine landje amper een smalle kuststrook in beslag neemt en slechts zes miljoen inwoners telt (cfr.Vlaanderen). Zelfs met een zo machtig en modern leger als het Israëlische is dat geen benijdenswaardige positie. Die ongevoeligheid van de Europeanen verbijstert me vooral wanneer men er rekening mee houdt dat diezelfde Europeanen een 2000 jaar (!) lange traditie van antisemitisme hebben in stand gehouden waardoor de Holocaust tenslotte heeft kunnen plaatsgrijpen. Nu dan de Israëli's vergelijken met de nazi's, zoals sommigen durven doen, getuigt niet alleen van slechte smaak maar is ronduit weerzinwekkend. Vervolgens wil ik mijn tweede bedenking uiteenzetten en daar hoef ik evenmin een tekening bij te maken. Die komt hierop neer: het Westerse Europa is gegrondvest op een JOODS-christelijke (vermengd met Grieks-Romeinse elementen) basis. Als men nu ziet dat er in het Midden-Oosten een land is gesticht dat JOODS is dan is het toch niet vergezocht om Israël te bestempelen als een Westers land?! Wie daar ooit is geweest heeft dit met eigen ogen kunnen zien. Een stad als Tel Aviv bijvoorbeeld zou men kunnen vergelijken met Oostende maar dan groter, dynamischer en warmer. Ook sociaal, politiek en economisch bezit Israël een Westers karakter. Mijn vraag is dan: hoe komt het dat Europa niet resoluut de kant kiest van deze kleine (toch wat oppervlakte betreft!) staat maar altijd klakkeloos de kritiek van Israëls vijanden naäapt? Als argument de morele superioriteit van Europa naar voor schuiven als zou dit continent alleen maar een gewetensvolle politiek voeren is larie want dit wordt door de feiten ontkracht (zie hiervoor de lauwe houding van Europa t.o.v. Darfour, Tibet, Tsjetsjenië, enz..). Wat is dan wel de reden??!!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
