Toen ik onlangs een documentaire zag over Marilyn Monroe ben ik me gaan afvragen hoe het komt dat zij zo populair blijft, zelfs meer dan 40 jaar na haar dood. Ik ben dan tot het besluit gekomen dat zij DRIE kenmerken bezat die andere beroemde actrices niet hadden of hebben: ten eerste, zij was verleidelijk, ten tweede, zij was grappig, en ten derde zij was breekbaar. Ik vermoed dat het deze drie karakteristieken zijn, verenigd in één persoon , die haar onvergetelijk hebben gemaakt. Als men andere actrices bekijkt dan vindt men nooit deze drie eigenschappen terug. Sophia Loren bv. is zeker verleidelijk en kan ook grappig zijn maar zij is niet breekbaar. Catherine Deneuve is wel een voorbeeld van verleidelijkheid maar ik kan me haar niet als een grappig iemand voorstellen en breekbaar is zij zeker niet. Om een hedendaags voorbeeld te noemen, nl. Nicole Kidman, zij is verleidelijk én grappig maar dan weer niet breekbaar. Het lijkt bijna op de regel van drie! Marilyn Monroe was dan wel niet de beste actrice ter wereld (al kon zij wel degelijk acteren in tegenstelling tot wat Karel De Gucht eens heeft beweerd, maar HEM kennen we !) maar zij bezat een unieke uitstraling die geen andere vedette sedertdien heeft weten te bereiken, anderen komen zelfs niet in haar buurt, laat staan dat zij haar zouden evenaren. Ik ben dan ook altijd verwonderd dat er zo weinig vrouwen met de naam "Marilyn" rondlopen of zou het te stoutmoedig zijn om daaruit af te leiden dat hier een vorm van schroom in het geding is, bijna een besef dat er maar één Marilyn mogelijk is en MAG zijn ?! Ik weet het niet maar ik vind het alleszins verwonderlijk temeer daar de naam Marilyn toch zeker een mooie naam is. Het maakt la Monroe natuurlijk des te unieker. Daarom dus, "eeuwige" Marilyn.
Gisteren keek ik nog eens naar de Mylenium tour van Mylène Farmer: ofschoon ik een filmfreak ben, toch ben ik bijna verslaafd aan deze DVD. In de eerste plaats is er la Farmer die een ongelooflijke mysterieuze uitstraling bezit: voor haar is het niet nodig om te staan springen en dansen, zij intrigeert zo door haar persoonlijkheid. Toen ik een paar jaar geleden geboeid geraakte door Madonna, heb ik verschillende optredens van haar op DVD gekocht en ik was onder de indruk van haar danstalent en haar professionalisme. Nu ik echter Mylène Farmer aan het werk zie, bevalt me dat toch wat meer: Madonna straalt geen enkel mysterie uit, zij is een onvervalste exhibitioniste die in elk van haar shows een mengelmoes van stijlen aanwendt zodat er eigenlijk geen enkele eenheid te bespeuren valt. De Mylenium tour daarentegen wordt van het begin tot het einde gefilmd in een zelfde warm licht, de hele show baadt in een gouden gloed als het ware. Er is niet alleen dit stijlkenmerk maar men ziet duidelijk de ongelooflijke wisselwerking tussen de zangeres en haar publiek: er grijpt een echte osmose plaats die zelfs overslaat op de kijker die in zijn zetel zit. Elk woord van haar liedjes wordt door haar fans meegezongen, fans die regelmatig bijna tot tranen toe aangegrepen worden. En dan zijn er nog haar muzikanten, in het bijzonder haar drummer, die op een fantastische wijze musiceren. Tot hiertoe heb ik het over uiterlijkheden gehad maar ook de muziek van Mylène Farmer, of is het vooral de muziek ?, geeft aan het hele gebeuren een bijna onwerkelijke sfeer waarin men willens nillens wordt in ondergedompeld. Dit zijn voor mij de redenen waarom ik zo graag naar deze DVD kijk en nog zal kijken.
Er zijn twee redenen waarom ik nu denk aan "Hiroshima, mon amour": ten eerste is het deze week 60 jaar geleden dat er voor de eerste keer atoombommen werden gebruikt en ten tweede heb ik zojuist een biografie gelezen van Marguerite Duras, scenarioschrijfster van de film met dezelfde titel. Deze film begint met de volgende beroemde dialoog: HIJ " Je hebt NIETS gezien in Hiroshima.Niets." ZIJ: "Ik heb ALLES gezien. ALLES." Het is wel belangrijk om weten dat "hij" een Japanner is en "zij" een Franse vrouw. Dit gesprek gaat zo verder: de vrouw vertelt dat zij in Hiroshima van alles heeft gezien en de Japanner antwoordt daar telkens op dat zij niets heeft gezien. Met heel simpele dialogen wordt hier iets aangeraakt dat eigenlijk van alle tijden is, nl. het verschil tussen iemand die iets ECHT heeft meegemaakt en iemand die er alleen maar over gelezen heeft of erover horen vertellen. Toch bewijst deze film dat het niet altijd nodig is om iets zelf meegemaakt te hebben om aan te tonen hoe het moet geweest zijn: de regisseur, Alain Resnais, is er wonderwel in geslaagd om de kijkers duidelijk te maken wat zo een atoombom teweeg heeft gebracht en daar draait het toch om, deze film is dus in zijn opzet geslaagd, al ga ik daar nu verder niet op in om te vermijden dat mijn "Beschouwingen" alleen maar een ander woord zou zijn voor filmkritiek. Ik zou dus willen terugkeren tot het onderwerp van deze film: Hiroshima. Er woedt nu al jaren een discussie over of het wel nut had om die atoombommen daadwerkelijk te gebruiken. De énen zeggen dat daardoor Japan ingezien heeft dat het geen zin meer had om nog verder te vechten, anderen verkondigen dan weer dat de Amerikanen de atoombom gebruikt hebben als waarschuwing aan de Sovjet-Unie die eveneens van plan was om Japan te bezetten. Ook gaven de Verenigde Staten op die manier te kennen dat zij op wapengebied superieur waren aan de rest van de wereld, een niet mis te verstane methode om dat duidelijk te maken. Ik vraag me echter af of er ook geen ander motief heeft meegespeeld om tot deze oorlogsdaad over te gaan: zou het niet kunnen dat de toenmalige blanken de Aziaten bekeken als minderwaardige wezens? Op wie kan men nieuwe wapens immers beter uittesten dan op mensen die men toch niet evenwaardig vindt ? Ik ben bijna zeker dat dit , misschien niet bewust, een rol heeft gespeeld al zal het daarom wel niet het hoofdmotief geweest zijn. Indien dit racisme (want hoe kan men het anders noemen wanneer anderen als inferieur worden bestempeld ?!) wél nadrukkelijk aanwezig was, dan heb ik zo wel een vermoeden dat dit misprijzen tegenover de Aziatische medemensen tegenwoordig nu wel compleet absurd gebleken is, denken we maar aan de oeverloze stroom van berichten die we over China te verwerken krijgen, het grootste Aziatische land in de wereld. Ik ben er bijna zeker van dat heel wat Japanners zichzelf hebben gezien als proefkonijnen, als speelbal van het toenmalige schaakspel tussen de grootmachten. Vraagje: waarom heeft men geen atoombommen gegooid op nazi-Duitsland, toch ook een land dat het één en ander op zijn kerfstok had ??! Zo gemakkelijk was het toch niet om naar Berlijn op te rukken, met een paar welgemikte (of niet, dat speelt geen rol!) atoombommen had men de klus wat vlugger kunnen klaren ! Om op een positieve noot te eindigen: de hele wereld heeft door wat er 60 jaar geleden gebeurd is , misschien een zodanige afschuw gekregen van kernwapens dat dit een voldoende afschrikking is waardoor ze nooit meer gebruikt zullen worden. Om deze afschrikking in stand te houden is het dus noodzakelijk om steeds weer over Hiroshima te praten en het nooit te vergeten.
Ik was begonnen met Marguerite Duras maar ben volledig afgedwaald maar over deze schrijfster ga ik het nog wel eens uitvoerig hebben.
Vooreerst wil ik hier nog het één en ander verduidelijken in verband met de titel die ik voor mijn blog gekozen heb: "Beschouwingen". Ik weet dat dit een ietwat verouderd woord is, maar wel één die perfect aangeeft wat ik bedoel: het gaat hier om een soort bedenkingen over van alles en nog wat , een soort "aanschouwen" van mensen en dingen, zoals men een zonsondergang aanschouwt. Als men een ondergaande zon bekijkt dan vraagt men zich ook niet af of dit wel mag, nee, men kijkt en geniet of geniet niet, ieder volgens zijn eigen ingesteldheid. Dit zal dan ook mijn bedoeling zijn met die "beschouwingen": de werkelijkheid, in de ruimst mogelijke betekenis van het woord, "beschouwen" en in woorden proberen uit te drukken wat dat bij mij teweeg brengt.
Gisteren heb ik de film "Accident" bekeken, een film die ik in de jaren '60 heb gezien en die toen een grote indruk op mij had gemaakt. Wonder boven wonder is het een film die niet verouderd is en die nog altijd een grote indruk maakt. De fotografie is werkelijk van een hoog niveau, de vertolking is prachtig , de muziek is sober en uiterst functioneel gebruikt , kortom het is werkelijk een meesterwerk en duidelijk de beste film van regisseur Joseph Losey. Het begin van de film is al heel erg suggestief: de camera is op een huis gericht en men hoort het geluid van een auto die verongelukt, men ziet dus niets gebeuren. Deze scene mist duidelijk niet haar effect, juist omwille van het feit dat men alleen op het geluid is aangewezen. Ik weet uit eigen ervaring dat zoiets werkelijk akelig is wanneer men een "accident" HOORT gebeuren, zeker wanneer het maar een paar meter achter je rug plaats heeft. De regisseur doet hier dus het omgekeerde van wat Steven Spielberg meestal doet wanneer die denkt dat men alles moet tonen en dan nog met zoveel mogelijk nadruk en zoveel mogelijk effecten zodat men eigenlijk niet meer gelooft wat men ziet. In "Accident" ziet men niets zodat men er van alles begint bij te fantaseren zodat het ongeluk nog wat erger schijnt dan het al is. Nog een andere scene die even prachtig is , is de ontmoeting tussen Dirk Bogarde en Delphine Seyrig: men hoort hen praten maar zij zitten stilzwijgend tegenover elkaar: daardoor krijgt hun ontmoeting iets onwezenlijk, het is bijna zoals een droom, ook hier weer met uiterst sobere middelen verwezenlijkt. Zo zijn er tal van scene's die men steeds opnieuw zou kunnen bekijken zoals men een goede wijn savoureert. Ik heb daarjuist reeds twee namen van acteurs vermeld, maar er zijn er nog, zoals bv.Stanley Baker: de vertoking is zoals gezegd schitterend over de hele lijn en zorgt er voor dat men ondanks de koele, afstandelijke manier van filmen toch interesse kan opbrengen voor de personnages. Dé grote uitzondering hierop is Jacqueline Sassard als de jonge studente: van haar kan men moeilijk zeggen dat zij acteert maar zij is zodanig mooi en fotogeniek en zij wordt op zo een suggestieve manier in beeld gebracht (die ogen!!!) dat men haar gewoon alles vergeeft! Voor wie het interesseert: deze film is op DVD te verkrijgen in de reeks Studio Canal met Franse ondertitels en met een leerrijke documentaire over het tot standkomen van de film.
Beste internetfreaks of -gebruikers, want niet alle mensen die internet hebben zijn er verslaafd aan, ik heb me voorgenomen om vooral over kunst en politiek te schrijven omdat dat de terreinen zijn waarop ik me het best thuisvoel al wil dit niet zeggen dat ik me uitsluitend daartoe zal beperken. Om direct met de deur in huis te vallen, ik heb vanmorgen twee DVD's in mijn brievenbus gekregen die ik besteld had bij Amazon.france: de titels van de films zijn "Accident" en "For King and Country", alletwee geregisseerd door Joseph Losey. Deze twee films heb ik in de jaren '60 gezien en ik ben benieuwd of zij nog dezelfde indruk zullen nalaten als zij het eertijds hebben gedaan: ik begin vanavond alvast met "Accident" omdat ik daar nu al veertig jaar zit op te wachten om die film opnieuw te kunnen bekijken. Morgen zal ik dan weten zeggen of dit inderdaad het geval was.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
