Over allerlei vormen van extremisme zou ik graag de volgende woorden willen citeren: "De bedenking, de zijsprong, het vrolijke wantrouwen, de spotlust zijn blijken van gezondheid: al het onvoorwaardelijke hoort in de pathologie thuis." (uit "Voorbij goed en kwaad" van Friedrich Nietzsche.)
Wie gisteren de "Laatste show" op Eén heeft gezien, zal moeilijk ongevoelig hebben kunnen blijven voor de charmes van 's werelds beroemdste operazangeres Cecilia Bartoli. Zij die met recht en rede een "diva" mag genoemd worden, gedroeg zich als een gewone Italiaanse vrouw: temperamentvol en spontaan. Haar goedlachsheid werkte erg aanstekelijk. Al vond ik het jammer dat het interview met haar maar een kwartier duurde, toch had zij mijn humeur in die korte tijdspanne positief beïnvloed. Bij haar kreeg ik het eigenaardig gevoel dat zij wel zou passen in de eigen familiekring zonder geïntimideerd te worden door haar reputatie omdat haar menselijk gedrag je dat zou doen vergeten. La Bartoli mag dus op twee gebieden groots worden genoemd, op muzikaal én op menselijk vlak. Een hele prestatie.
Bij het kijken naar de TV-serie "ROME" op Canvas, is er iets dat me vooral op- en bevalt: je komt echt terecht in een heidense wereld. Logisch eigenlijk, want het verhaal speelt zich af voor de geboorte van Christus, het zou belachelijk geweest zijn de personnages het nu veel gebruikte "Jesus" te horen uitspreken! Voor de opkomst van het christendom lagen medelijden en naastenliefde nog niet goed in de markt, ze bestonden wel maar ze werden enkel door een paar marginalen in praktijk gebracht. Dit is juist het positieve aan deze historische serie, men heeft zich de pre-christelijke wereld ver-BEELD. Ik vergelijk dit nu met de film "SPARTACUS" uit 1960. Daarin werd een idealist ten tonele gevoerd die ten strijde trekt tegen de slavernij en een romantische liefde beleeft met een slavin: het leek wel op een christendom avant la lettre! Langs Rome om (maar leiden niet alle wegen naar Rome ?) werd ook de tijdsgeest van de jaren '60 weerspiegeld: opkomen voor de onderdrukten (Che Guevara) en het verheerlijken van de liefde. "Spartacus" gaf ons dus vooral een beeld van 40 jaar geleden, niet zozeer van 2040 jaar geleden. Daartegenover hebben we nu het Rome dat we in deze schitterende Amerikaanse serie te zien krijgen en dat is dan een weergave geworden van onze tijd. Onze maatschappij is veel harder dan 40 jaar geleden, velen proberen zich op niets ontziende wijze een weg te banen naar de top en de liefde (?) is één van de middelen om daar te geraken. Daarenboven leven we nu om zo te zeggen in een post-christelijke wereld. Elke tijd creëert dus zijn eigen Rome en gaat ervan uit dat dat de definieve versie is. We zullen dat wel zien over 40 jaar!
Mensen die de jaren zestig hebben meegemaakt, hadden toen onmogelijk kunnen denken dat er veertig jaar later een zwarte vrouw Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten zou worden. Nog minder hadden zij het zich kunnen verbeelden dat zoiets zonder protest (van de blanke meerderheid) zou kunnen gebeuren. En al helemaal niet hadden zij maar in de verste verte kunnen verwachten dat zo een benoeming dan nog zou plaatsvinden door een erg conservatieve president. Dit maar om aan te tonen hoe onverwacht en ook verwarrend de loop van de geschiedenis wel kan zijn.
Condoleezza (wat een prachtige naam!) Rice is nu de tweede machtigste persoon van het machtigste land ter wereld. Als men bedenkt dat zij afkomstig is uit de zuidelijke staat Alabama waar er tijdens haar kinderjaren nog rassenscheiding bestond, dan is haar hoge positie van nu wel een revanche van jewelste. Zij die vroeger als minderwaardig werd beschouwd, wordt nu op plechtige wijze ontvangen door de groten der aarde! Mevrouw Rice oefent haar ambt uit met een grote waardigheid, een vrouw met klasse die zich stijlvol kleedt en op een beheerste en gedecideerde manier haar verklaringen aflegt. Haar verschijning dwingt niet alleen gezag af maar zij weet ook te charmeren, men moet daarvoor maar eens kijken naar de ogen van de staatsmannen die haar ontmoeten. Met moeite weerstaan zij aan de drang om haar te omhelzen! Dit voor wat haar uiterlijk betreft. Als minister die aangesteld is door president Bush kan zij natuurlijk alleen maar zijn visie vertolken, iets wat voor haar geen enkel probleem is want zij staat bekend voor haar loyauteit. Dat zij dit op een bekwame manier doet, staat buiten discussie. Men heeft haar nog niet op stommiteiten of fouten kunnen betrappen, zij kent de wereldpolitiek als geen ander. Ik verwacht dan ook dat zij de vedette in de regering-Bush zal worden, alleszins een Amerikaans minister die nog zonder problemen de wereld kan rondreizen. Indien Condoleezza Rice er ooit aan denkt om in 2008 mee te doen aan de presidentsverkiezingen, dan is deze job daar wel een ideale voorbereiding op, zij zal dan zeker genoeg ervaring opgedaan hebben om een bekwaam president te worden. Is het presidentschap van George W.Bush misschien alleen maar de aanloop naar de eerste zwarte vrouw als president van de Verenigde Staten ?!
Ik ben nooit een grote fan geweest van Guy Verhofstadt maar als ik nu lees wat hij in zijn nieuwste boek schrijft, dan wil ik hem veel vergeven ! Ik heb zijn "De Verenigde Staten van Europa" niet gelezen, wel uittreksels ervan in de krant evenals een groot interview met hem. Daaruit kan ik alleen maar besluiten dat hij het bij het rechte eind heeft om de eenvoudige reden dat er voor Europa geen andere mogelijkheid bestaat dan samen te werken. Toch is het goed dat het nog eens klaar en duidelijk wordt gezegd. Ik schrijf hier met klem "geen andere mogelijkheid" omdat ik toch moeilijk kan veronderstellen dat de waanzin van het nationalisme een mogelijkheid zou kunnen zijn, iets wat in de negentiende (!) eeuw al door Friedrich Nietzsche naar de prullenmand werd verwezen.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
