In de huiveringwekkende documentaire "Das Drama von Dresden" die gisteren op Canvas werd uitgezonden, is er één punt waar ik graag de aandacht op zou willen vestigen omdat het mij erg heeft getroffen: geen enkele Duitse overlevende maakte gewag van enige haat tegenover de Geallieerden, iets wat, rekening houdend met de gruwelen die zij hadden meegemaakt , niet zo verwonderlijk zou geweest zijn. Ofschoon zij nog altijd werden achtervolgd door de verschrikkingen van die gruwelijke nacht, kwam het woord "vijand" niet over hun lippen. Beseften zij maar al te goed dat het zo ver was kunnen komen door de schuld van hun eigen leiders of hadden de makers van het programma bepaalde uitlatingen weggesneden? Wie zal het zeggen? Wat telt is wat er uiteindelijk op het scherm te zien was en dat was positief. Alleen zo een serene behandeling van zo een netelige gebeurtenis kan er toe bijdragen om mensen dichter bij elkaar te brengen. Er is al genoeg haatzaaierij de dag van vandaag.
Ik heb altijd gevonden dat de Italiaanse filmregisseur Michelangelo Antonioni een Aziatische ingesteldheid bezat die duidelijk tot uiting kwam in al zijn films. Zijn beeldcomposities die erg strak gecadreerd waren, zijn aandacht voor details (een schaduw op een muur, het geluid van een ventilator, enz.) het onderkoelde acteren, de rustige en afstandelijke manier van filmen, dit alles deed me altijd denken aan Aziatische films. Groot was echter mijn verbazing toen ik vernam dat het de Aziatische regisseurs waren die door Antonioni geïnspireerd werden! Zij hadden zijn films gezien en waren erg onder de indruk van zijn stijl met het gevolg dat zij hem begonnen te imiteren en zo mogelijk nog te perfectioneren. Als dat inderdaad zo is dan neemt het niet weg dat men nog altijd kan spreken van een Aziatische Antonioni want hij zou nooit die Aziatische regisseurs hebben beïnvloed indien zijn filmbeelden hen totaal vreemd hadden geschenen. Zij herkenden zich juist in hem, in de manier waarop hij zijn visie op de werkelijkheid gestalte gaf. Maar hoe de zaak ook in elkaar zit, Antonioni was waarschijnlijk de minst Westers ingestelde regisseur die er bestond of bestaat want hij leeft nog altijd ondanks het feit dat hij geboren is in 1912 en bijna 94 jaar is!
"Three times" is een Taiwanese film die momenteel in de filmzalen te zien is. Hij bestaat uit een drieluik dat zich afspeelt in drie verschillende perioden maar telkens door dezelfde acteurs wordt vertolkt. Het is werkelijk een prachtwerk zoals alleen Aziaten dat weten te verwezenlijken. Afgemeten camerawerk, minutieus gecadreerde beelden, af en toe muziek die als het ware aan de beelden kleeft , schitterende kleuren en subtiele vertolkingen. De hoofdactrice is niet alleen erg mooi maar speelt haar drie rollen op een erg ingetogen manier. Zij suggereert alleen maar haar gevoelens, ook weer typisch Oosters. Alleen het tweede gedeelte valt nogal langdradig uit, daar had de regisseur wel één en ander mogen uit wegsnijden. Maar dit wordt dan ruimschoots gecompenseerd door het laatste gedeelte dat zich in 2005 afspeelt en dat heel wat dynamischer oogt. Kortom, voor alle liefhebbers van Aziatische films is "Three times" ten zeerste aan te bevelen.
Bij de naam Françoise Hardy zullen de meeste mensen wel denken aan het liedje "Tous les garçons et les filles" en terecht, want het is waarschijnlijk één van de bekendste nummers uit de wereld van het Franse chanson. Van toen al had ik een zwak voor deze tengere, breekbare zangeres met die melancholische uitdrukking in haar dromerige ogen. Daardoor was zij anders dan de anderen, een geval apart. En zij is dat gebleven. Iemand die al zo lang samen leeft met zanger en acteur Jacques Dutronc kan men moeilijk als gewoon bestempelen! Tussen de CD's die ik van haar bezit is er één die een echt buitenbeentje is omdat het voor haar doen een gedurfde stap was. Ik heb het over "Le danger" uit het jaar 1994. Het speciale van deze CD is dat het hier geen Franse chansons zijn zoals zij die vroeger zong, maar.... rockmuziek! Zij heeft daar veel kritiek op gekregen: men vond het niet gepast dat een vrouw van 50 jaar zo een genre beoefende, het gekende "schoenmaker blijf bij je leest" indachtig. Ik vond het integendeel erg moedig van Françoise Hardy dat zij dat risico nam en dat zij tegelijkertijd zichzelf trouw bleef. Zij zingt op dezelfde ingetogen, rustige manier zoals we dat van haar gewoon zijn maar de begeleiding gaat daar regelrecht tegenin, waardoor er een bepaalde spanning ontstaat tussen haar stem en de muziek, wat voor mij erg intrigerend overkomt. Na deze CD is zij dan weer op een grootse wijze teruggekeerd naar haar vertrouwde droefgeestige chansons maar met arrangementen die er telkens iets nieuws wisten van te maken. Wat een verschil (en wat een verbetering!) met "Tous les garçons et les filles". Het is alsof zij zichzelf telkens opnieuw heruitvindt.
In de laatste (erg mooie) film van Bernardo Bertolucci "The dreamers" wordt een sfeerbeeld opgehangen van mei '68. Ergens wordt er gesproken over de toenmalige Culturele Revolutie in China en het Rode boekje van Mao. Ik herinner me nog duidelijk de angstaanjagende TV-beelden van miljoenen Chinezen met dat Rode boekje in hun handen: zij citeerden er hele passage's uit want zij hadden het helemaal van buiten geleerd. Als voorbeeld van totalitair gedrag kon dit tellen: ELKE Chinees bezat HETZELFDE boekje waaruit hij DEZELFDE woorden aanhaalde. Alle verschillen tussen mensen werden zo van tafel geveegd. Elkeen werd verondersteld om te denken (?) zoals zijn buurman dacht. Dit is blijkbaar een fenomeen van alle tijden. Wie herinnert zich niet de catechismus die ook van buiten geleerd werd en waarin ook alle antwoorden te vinden waren? Vandaag de dag is er dan het Groene boek (elke kleur moet eens aan bod komen!) dat ook door miljoenen gelovigen wordt meegedragen en waaruit ook te pas en te onpas wordt geciteerd. Het verschil met vroeger is echter dat het nu nog wat gevaarlijker is want een miljard mensen gelooft werkelijk dat de woorden in de Koran rechtstreeks afkomstig zijn van Allah. Daar waar het Rode boekje de waarheden bevatte van een mens en de catechismus de antwoorden van een instituut (de Kerk), bezit men nu "De Waarheid" zoals die door God zelf aan de Profeet werd meegedeeld. Er bovendien nog rekening mee houdend dat deze waarheid ongenadig en onverbiddellijk is, dan begrijpt men dat er niet veel voor nodig is om dit totalitaire denken te doen uitmonden in een verbeten fanatisme. Maar draagt niet elke vorm van totalitair denken de kiem van fanatisme in zich?
Al grasduinend in mijn bibliotheek botste ik op een boek met brieven van de negentiende eeuwse schrijver Gustave Flaubert ("Madame Bovary"). In één van die brieven, gedateerd op 1 maart 1878 schrijft hij: "Die aanmatiging de Islam te willen verdedigen (terwijl de Islam op zich iets monsterlijks is) brengt me buiten mezelf." Daarna volgt dan nog een zin die ik onvermeld laat om bepaalde mensen niet op verkeerde gedachten te brengen. Dus ook toen al waren er lieden die zich geroepen voelden om de Islam te verdedigen. Het is dus blijkbaar een Europees fenomeen van de laatste twee eeuwen om heel welwillend te staan tegenover totalitaire ideologieën. In de jaren dertig van de vorige eeuw wilden velen het nazisme met omzichtigheid benaderen ("apeasement") en daarna pakte men ook het communisme met fluwelen handschoenen aan ("détente"). Toch bleek dit achteraf telkens de verkeerde methode te zijn geweest want juist door een kordaat optreden is men erin geslaagd om zowel het nazisme als het communisme op de knieën te krijgen. Het is bijna alsof Europeanen heimelijk verlangen naar leiders die hen de weg wijzen omdat zij zelf sinds de dood van God niet meer weten van welk hout pijlen maken. Misschien is het daardoor dat nogal wat vrijzinnigen bijzonder mild staan tegenover de Islam. Welaan dan Europa, hebben wij de wereld dan echt zélf niets meer te bieden?!
Over Liza Minnelli zei Frieda Van Wijck dat haar veel vergeven zal worden dankzij haar vertolking in de film "Cabaret". Ik ben het hier volkomen mee eens. De manier waarop zij gestalte gaf aan het hoofdpersonage Sally Bowles was werkelijk onvergetelijk. Het is één van die prachtige vrouwenrollen die maar eens om de tien jaar worden toebedeeld. Hoe knap gemaakt "Cabaret" ook is, toch is het zo dat Liza Minnelli de film IS. Ik bedoel hiermee, dat zij de hele film op haar schouders torst, één misstap in haar interpretatie had de hele film kunnen doen kapseizen. In het TV-programma "Spraakmakers" bekende zij dat zij voor een deel de gebaren van....Charles Aznavour had geïmiteerd! Op het eerste gezicht een bijna ongelofelijke uitspraak tot men dan beelden te zien kreeg van een optreden van de Franse zanger zodat men duidelijk kon zien hoe zo een grandioze vertolking niet zomaar uit het niets ontstaat. Het knappe van de zaak is natuurlijk dat men dat bij het uitkomen van de film niet zag. Minnelli had zich de gebaren van Aznavour op een vrouwelijke manier eigen gemaakt waardoor niet te merken viel dat zij in feite werd geïnspireerd door een man. Zo een werkwijze toont weer eens aan dat ook grote kunstenaars beïnvloed worden door anderen maar hun genialiteit bestaat erin dat zij die invloed zo verpersoonlijken dat het lijkt alsof het allemaal van henzelf komt. Een grote dame, die Liza!
Met wat ik nu ga schrijven heb ik het erg moeilijk omdat John F. Kennedy één van mijn jeugdidolen was en een politicus die ik altijd heb bewonderd. Ik wist wel al een hele tijd dat hij regelmatig overspel pleegde, maar het was veel erger dan ik dacht. In een boek dat ik pas heb gelezen en dat handelt over het echtpaar Kennedy-Bouvier, wordt aangetoond dat JFK niet gewoon overspel pleegde omdat hij zich eens eenzaam voelde, maar gewoon systematisch, bijna dwangmatig had hij sexuele betrekkingen met allerlei vrouwen zoals actrices, call-girls, personeel van het Witte Huis, enz. Waar het hier op neerkomt is dat hij eigenlijk vrouwen gebruikte als wegwerpproducten, niet als menselijke personen met een eigen identiteit. De schrijfster van het boek vindt het verbazend dat een toch vriendelijke en meevoelende man zo een verwerpelijk gedrag vertoonde tegenover vrouwen. Als verklaring daarvoor wijst zij met een beschuldigende vinger naar vader Kennedy die zijn zoons een mentaliteit had bijgebracht die vrouwen hoofdzakelijk bekeek als dienstmeiden van de man: in het openbare leven als trofees om mee te pronken en privé om de sexuele behoeften van de "eerste sekse"(?) te bevredigen. Het toont alleszins weer eens aan hoe belangrijk opvoeding wel is en hoe respect voor anderen moet worden aangeleerd zoniet komt het eens volwassen geworden kind in een neerwaartse spiraal terecht waaruit het nog moeilijk kan ontsnappen. Vanaf nu staat mijn bewondering voor John F. Kennedy dus tussen haakjes!
Ik heb me altijd al veel bezig gehouden met de Tweede Wereldoorlog, zoveel zelfs dat ik er oververzadigd door ben, met het gevolg dat ik nu wat meer wil weten over de Groote Oorlog. Op het eerste gezicht is die Eerste Wereldoorlog nogal een saaie bedoening, tot men er meer over te weten komt, dan staat men er stom verbaasd over hoe zo iets mogelijk is geweest. Zo een slachting, en dan nog om een paar vierkante kilometers grond. De slag bij Verdun is daar wel het beste bewijs voor. Als men bedenkt dat daar 750.000 (!!!) soldaten gesneuveld zijn voor niets eigenlijk, dan kan ik daaruit alleen maar de conclusie trekken dat zowel de Franse als de Duitse militaire bevelhebbers niet goed meer bij hun verstand waren ofwel pure misdadigers waren die er geen problemen in zagen om zovele mensen op te offeren voor amper 15 km grondgebied. Het grenst werkelijk aan het waanzinnige wat daar heeft plaats gegrepen, meer nog, het was gewoon pure waanzin. Ik vraag me dan ook af hoe het komt dat die bevelhebbers zichzelf nooit de vraag stelden met wat zij bezig waren en of dat wel zin had. Blijkbaar niet dus. En dan is er nog een vraag en die is nog verontrustender: hoe is het mogelijk dat zovele soldaten zo gedwee hun dood tegemoet zijn gelopen? Of nog, beantwoordt oorlog misschien aan de diepste instincten van de mens (man!) zodat men altijd bereid gevonden wordt om te vechten voor welke grond of voor welke ideologie dan ook ? Als ik kijk naar wat er nu weer overal in de wereld gebeurt dan kan ik spijtig genoeg niet anders dan hier positief op te antwoorden. Dienen alle technologische verworvenheden dan alleen maar hoofdzakelijk om andere mensen (de vijanden!) uit te roeien?!
Dit weekend was ik in de gelegenheid om de film "Devdas" te bekijken, een Indische film uit Bollywood, het Hollywood van India. Het was lang geleden dat ik nog zo een indrukwekkende film heb gezien. Bedwelmende kleuren, meeslepende muziek, sierlijke choreografie, prachtige fotografie, enfin alles was aanwezig om van deze lange (160 min.) film een festijn te maken. Ik dacht onwillekeurig aan "Moulin Rouge" met Nicole Kidman.
Afgezien van deze eigenschappen waren er nog twee zaken die me erg op- en bevielen. De Indische hoofdvertolkster bezat een schoonheid die nog meer verblindend was dan die van de toch al erg mooie Catherine Deneuve en daarenboven schildert deze film ook een aandoenlijk beeld van een smachtende liefde. De scènes met het verliefde koppel zijn daar een uitstekend voorbeeld van: ondanks (of juist dankzij?) dat er niet wordt gekust, iets wat in India niet toegelaten is in films, wordt het gevoel van passie heel goed overgebracht. Het mannelijke personage neigt smachtend naar het gelaat van de geliefde vrouw, raakt haar bijna, maar trekt zich dan gefrustreerd terug. Deze methode wordt verschillende keren toegepast zodat daardoor tastbaar wordt hoe bezeten die man is van die vrouw. Wat een contrast is dit niet met onze Westerse films waarin man en vrouw direct hartstochtelijk beginnen te zoenen zodat men als kijker wel iets leert over de techniek van het zoenen maar waarbij men onbewogen ziet toe te kijken. En dan is er nog dat beeld van de hoofdactrice bij wie schaamteloos de tranen uit haar ogen rollen wanneer zij aan haar geliefde denkt. Dit schijnt op het eerste gezicht bijna onverteerbaar romantisch te zijn maar het past wonderwel in het geheel van deze exotische film. Het kan dus boeiend zijn om eens te zien hoe andere culturen een afgezaagd thema als een romantische liefde aan de man (en de vrouw) weten te brengen.
De islamitische wereld zal Europa niet alleen dwingen tot meer eenheid, maar zal ons ook doen nadenken over onze identiteit. Het protest in verband met de Deense cartoons is immers gericht tegen het hele christelijke (vanuit het standpunt van de moslims bekeken) Europa. Hier rijst echter het probleem dat Europeanen nog moeilijk christenen kunnen genoemd worden . Wie zijn we dan eigenlijk wél?? Op deze vraag zal Europa dringend een antwoord moeten formuleren, liever vandaag nog dan morgen.
De islamitische protesten tegen de beruchte cartoons kunnen dan misschien wel bedreigend overkomen voor de verschillende Europese landen maar ze hebben wel een positieve kant, nl. zij kunnen er ook toe leiden dat daardoor de Europese eenheid weer wat meer aangezwengeld wordt, wat zeker wenselijk zou zijn. Toen de Sovjet-Unie nog bestond, was er een nog veel grotere dreiging, maar het heeft er wel voor gezorgd dat de Europeanen toen één front vormden. Ze waren er wel toe verplicht. Daarom kan de hetze die nu tegen Europa gevoerd wordt ons dwingen om opnieuw één front te vormen. "De tijd van de kleine politiek is voorbij" schreef Nietzsche in de negentiende eeuw, maar misschien had hij het ook over onze tijd.
Tristana is de naam van het hoofdpersonage in de gelijknamige film van de Spaanse regisseur Luis Bunuel. Eindelijk is deze film sedert een paar maanden op DVD te verkrijgen zodat ik die weer eens heb kunnen bekijken. Het was een aangenaam weerzien. Het is niet alleen de beste film van deze surrealist maar één van de beste en mooiste films die er gemaakt zijn. Op het eerste gezicht lijkt alles heel simpel, geen enkel effectbejag valt te bespeuren en het verhaal verloopt volkomen rechtlijnig. Ik denk niet dat er ook maar iemand is die deze film niet begrijpt. Dit is eigenlijk het meest wonderlijke ervan: alles is eenvoudig maar terzelfdertijd zit men dan toch maar te kijken naar grote kunst. In mijn ogen is dit een kenmerk van alle echt grote kunstenaars. Zij laten het overbodige achterwege omdat zij van oordeel zijn dat het niet terzake is. Alleen het essentiële blijft over. Is dit dé film van een grootmeester, dan is het ook dé film van een prachtige actrice, Catherine Deneuve, prachtig in meer dan één betekenis. Haar schoonheid is bijna oogverblindend en de manier waarop zij de evolutie van onschuldige vrouw naar verbitterde feeks gestalte geeft, is ongelooflijk knap. Ook dit geschiedt met een minimum aan middelen, ook hier wordt kunst geproduceerd die alle ballast overboord gooit. Ik wil hier nog bij vermelden dat "Tristana" één van de lievelingsfilms was van Hitchcock, dat zegt genoeg me dunkt.
Met alle drukte over die Deense cartoons, denk ik ineens aan een boek dat ik vele jaren geleden heb gelezen en dat de Bijbel van begin tot het einde parodiëerde. Het is erg grappig geschreven en relativeert zo alle zogezegde "waarheden" die in dat heilige boek verkondigd worden. Het is verschenen onder de titel "Les Ecritures" met op de omslag de schrijver (Cavanna) zelf als verpersoonlijking van God de Vader in persoon! Dit boek is overal te verkrijgen in pocketformaat en voor zover ik weet zijn daar nog altijd geen gebouwen voor in brand gestoken. Spijtig genoeg is het niet in het Nederlands vertaald. Als de Europeanen dus lachen met hun eigen christelijke godsdienst, dan vind ik het maar logisch dat zij dat ook mogen doen met andere godsdiensten. Ofwel lacht men met alle godsdiensten ofwel lacht men met geen enkele, het is gewoon een kwestie van konsekwentie.
De woorden "kritisch" en "kritiek" worden nogal eens verward. Daar waar het eerste eigenlijk een positieve klank heeft, kan het tweede daarentegen bestempeld worden als negatief. Een kritische ingesteldheid bezitten wijst erop dat men een onafhankelijk denkend mens is (volgens sommigen ook "individualist" genoemd!) en wat is daar verkeerd mee ? Kritiek hebben op alles en iedereen is wel iets anders, enerzijds is het een uiting van jaloezie en anderzijds een middel om zichzelf te verheffen: de anderen worden afgebroken om er zelf beter uit tevoorschijn te komen, althans dat denkt men. Niets is minder waar natuurlijk. Als fervent filmliefhebber verwijs ik hier nog eens naar iemand uit de filmwereld, nl. de onlangs overleden regisseur Stanley Kubrick. Nergens heb ik van hem een misprijzende uitlating over zijn collega's gelezen, ofschoon velen nog niet aan zijn enkels reikten. Het was één van de sympathiekste trekken van deze ten onrechte als kluizenaar afgeschilderde kunstenaar. Maar ja, ook negatieve mythes ontstaan dikwijls op basis van verkeerde informatie.
"Als ik wil dat u mijn opvattingen over politiek, wetenschap of kunst respecteert, moet ik dat respect door argumenten, redeneringen, welsprekendheid of relevante kennis verdienen. Ik moet het hoofd bieden aan tegenargumenten. Maar als ik een opvatting heb die deel uitmaakt van mijn godsdienst, moeten mijn critici zich op kousenvoeten verwijderen of anders de verontwaardiging van de hele samenleving trotseren. Waarom zijn godsdienstige opvattingen op een dergelijke manier onaantastbaar? Waarom moeten we ze respecteren enkel en alleen omdat het godsdienstige opvattingen zijn?" Deze zinnen zijn afkomstig uit het boek "Kapelaan van de duivel" van de belangrijke bioloog Richard Dawkins. Indien eerste minister Tony Blair ze ook had gelezen dan had hij zo een idioot wetsvoorstel over racisme én godsdiensthaat misschien niet gesteund! Ik vind het klinkklare nonsens om godsdiensthaat gelijk te stellen aan racisme want men kan niet van ras veranderen, maar wel van godsdienst. Het éne is tegen personen gericht en het andere tegen een zaak. Als men tegen astrologie gekant is, is men dan ook een racist? Dat zullen zelfs astrologen ontkennen! Ik verwijs dus nog eens naar bovenstaande tekst.
In verband met de zaak-Fehriye Erdal ga ik het niet hebben over de schuldvraag, maar wil ik wel iets anders aanstippen. Het gaat hier eigenlijk over een terrorisme uit het verleden, letterlijk uit een andere eeuw. In de tweede helft van de twintigste eeuw kozen terroristen hun doelwit nog zorgvuldig uit waarbij zij zoveel mogelijk probeerden te vermijden dat er onschuldige burgers werden gedood. Wat een verschil met het hedendaagse terrorisme waarbij zelfmoordterroristen juist zoveel mogelijk onschuldige burgers willen doden om de eenvoudige reden dat die een ander geloof aanhangen, of erger nog, ongelovig zijn en dus minderwaardig. Hierbij vergeleken komt het terrorisme van Erdal bijna oubollig over. Wie zei weer dat de tijden veranderen? En of ze veranderd zijn!
In de negentiende eeuw was er in Europa en vooral in Duitsland heel wat antisemitisme aanwezig in alle lagen van de bevolking. De Duitse filosoof Friedrich Nietzsche die nochthans een hekel had aan de joodse godsdienst (omdat die aan de oorsprong lag van het christendom) had een nog veel grotere hekel aan antisemieten omdat hij van oordeel was dat hun kritiek geen enkel niveau bezat. Hij bestempelde hen als schreeuwlelijken wat ze inderdaad waren. Hun aanvallen op de Joden waren van een nooit geziene vulgariteit zodat iemand als Nietzsche, die voornaamheid zo hoog in het vaandel droeg, onmogelijk hun kant kon kiezen. Hij was dan wel een fervent tegenstander van het jodendom als godsdienst maar voor de Joden zelf had hij de meeste achting. Ik vind dit erg aannemelijk: met bepaalde groepen in de maatschappij die zich fanatiek afzetten tegen anderen (wie zij ook mogen wezen) kan men nu eenmaal onmogelijk sympathiseren. Na 150 jaar hebben we wel duidelijk kunnen constateren wie het bij het rechte einde had. Het is één van de grote bedriegerijen van de nazi's geweest om de indruk te wekken dat hun ideologie gebaseerd was op de filosofie van deze Duitse filosoof.
Toen ik 44 jaar geleden de film "El Cid" had gezien, was ik als puber erg onder de indruk geraakt van het heroïsche hoofdpersonage. Vooral de acteur Charlton Heston sprak mij aan. Hij was immers één van mijn idolen. Nu ik deze film op DVD al een keer of drie heb herbekeken, besef ik wat voor een prachtige film dit wel is, zowel wat de inhoud als wat de vormgeving betreft. Eerst iets over dit laatste. Wat vooral opvalt zijn de schitterende vertolkingen van alle acteurs, de reeds genoemde Heston in de titelrol op kop. De beeldcompositeis en camerabewegingen tonen de hand van een meester (Anthony Mann, vooral bekend van zijn klassieke westerns). Ook de belichting is opvallend mooi, vooral wanneer men er rekening mee houdt dat het hier om een spektakelfilm gaat. Men lette hiervoor maar eens op het licht dat op het gelaat van Sophia Loren speelt wanneer zij bij het haardvuur zit. De montage is eveneens erg voorbeeldig. Denk maar aan de scène waarin de Cid die, teruggekeerd uit ballingschap, door de koning wordt ontvangen. Plots staat hij daar: met baard, verouderd en met een litteken over zijn gezicht. Een ander onvergetelijk tafereel speelt zich af op de vooravond van de belegering van Valencia. Men hoort en ziet het klotsen van de golven van de zee terwijl de Cid en zijn vrouw elk afzonderlijk angstig afwachten. En dan die indrukwekkende scène op het einde wanneer een dode(!) Cid letterlijk de legende binnen rijdt. Er zou nog zoveel meer over de stijl van deze mooie film te zeggen zijn, maar de inhoud mag zeker ook niet onvermeld blijven vooral omdat die zo actueel is. "El Cid" is niet alleen een aangrijpend liefdesverhaal maar ook op politiek vlak loont deze prent de moeite om er eens bij stil te staan. De christelijke Cid (zo door de moslims genoemd als eerbetoon en wat "Heer" wil zeggen) trekt SAMEN met gematigde moslims ten strijde tegen moslimfundamentalisten die de hele wereld een islamitische heerschappij willen opleggen. SAMEN vechten zij dus tegen onverdraagzaamheid, met andere woorden, zij verdedigen beiden dezelfde waarden. Welnu, dit is toch perfect toepasbaar op onze tijd?! En niet alleen moslimfundamentalisten maar ook christelijke en andere fundamentalisten zouden een lesje wel eens goed kunnen gebruiken zodat zij eindelijk beseffen dat zij "de" waarheid niet in pacht hebben. Waar blijft de nieuwe Cid???
Gisteren zag ik in het TV-nieuws beelden van de kiescampagnes van beide partijen bij de Palestijnen. Bij de Fatah-beweging van wijlen Yasser Arafat zag men hier en daar een vrouw en kwam de echtgenote van kandidaat Marwan Barghouti ruimschoots aan bod. Heel anders was het gesteld bij Hamas waar gewoon geen vrouwen te bespeuren vielen. Het leek wel alsof zij van de aardbol verdwenen waren. Dit beeld zegt veel over de mentaliteit van deze extreme moslimgroepering. Er is dan wel veel kritiek op hun ideologie maar aan de manier waarop zij vrouwen behandelen wordt veel minder ruchtbaarheid gegeven. Misschien wordt dit niet belangrijk genoeg geacht?! Men zou beter eens denken aan de woorden van Hillary Rodham Clinton: "VROUWENRECHTEN ZIJN MENSENRECHTEN."
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
