Met alle drukte over die Deense cartoons, denk ik ineens aan een boek dat ik vele jaren geleden heb gelezen en dat de Bijbel van begin tot het einde parodiëerde. Het is erg grappig geschreven en relativeert zo alle zogezegde "waarheden" die in dat heilige boek verkondigd worden. Het is verschenen onder de titel "Les Ecritures" met op de omslag de schrijver (Cavanna) zelf als verpersoonlijking van God de Vader in persoon! Dit boek is overal te verkrijgen in pocketformaat en voor zover ik weet zijn daar nog altijd geen gebouwen voor in brand gestoken. Spijtig genoeg is het niet in het Nederlands vertaald. Als de Europeanen dus lachen met hun eigen christelijke godsdienst, dan vind ik het maar logisch dat zij dat ook mogen doen met andere godsdiensten. Ofwel lacht men met alle godsdiensten ofwel lacht men met geen enkele, het is gewoon een kwestie van konsekwentie.
De woorden "kritisch" en "kritiek" worden nogal eens verward. Daar waar het eerste eigenlijk een positieve klank heeft, kan het tweede daarentegen bestempeld worden als negatief. Een kritische ingesteldheid bezitten wijst erop dat men een onafhankelijk denkend mens is (volgens sommigen ook "individualist" genoemd!) en wat is daar verkeerd mee ? Kritiek hebben op alles en iedereen is wel iets anders, enerzijds is het een uiting van jaloezie en anderzijds een middel om zichzelf te verheffen: de anderen worden afgebroken om er zelf beter uit tevoorschijn te komen, althans dat denkt men. Niets is minder waar natuurlijk. Als fervent filmliefhebber verwijs ik hier nog eens naar iemand uit de filmwereld, nl. de onlangs overleden regisseur Stanley Kubrick. Nergens heb ik van hem een misprijzende uitlating over zijn collega's gelezen, ofschoon velen nog niet aan zijn enkels reikten. Het was één van de sympathiekste trekken van deze ten onrechte als kluizenaar afgeschilderde kunstenaar. Maar ja, ook negatieve mythes ontstaan dikwijls op basis van verkeerde informatie.
"Als ik wil dat u mijn opvattingen over politiek, wetenschap of kunst respecteert, moet ik dat respect door argumenten, redeneringen, welsprekendheid of relevante kennis verdienen. Ik moet het hoofd bieden aan tegenargumenten. Maar als ik een opvatting heb die deel uitmaakt van mijn godsdienst, moeten mijn critici zich op kousenvoeten verwijderen of anders de verontwaardiging van de hele samenleving trotseren. Waarom zijn godsdienstige opvattingen op een dergelijke manier onaantastbaar? Waarom moeten we ze respecteren enkel en alleen omdat het godsdienstige opvattingen zijn?" Deze zinnen zijn afkomstig uit het boek "Kapelaan van de duivel" van de belangrijke bioloog Richard Dawkins. Indien eerste minister Tony Blair ze ook had gelezen dan had hij zo een idioot wetsvoorstel over racisme én godsdiensthaat misschien niet gesteund! Ik vind het klinkklare nonsens om godsdiensthaat gelijk te stellen aan racisme want men kan niet van ras veranderen, maar wel van godsdienst. Het éne is tegen personen gericht en het andere tegen een zaak. Als men tegen astrologie gekant is, is men dan ook een racist? Dat zullen zelfs astrologen ontkennen! Ik verwijs dus nog eens naar bovenstaande tekst.
In verband met de zaak-Fehriye Erdal ga ik het niet hebben over de schuldvraag, maar wil ik wel iets anders aanstippen. Het gaat hier eigenlijk over een terrorisme uit het verleden, letterlijk uit een andere eeuw. In de tweede helft van de twintigste eeuw kozen terroristen hun doelwit nog zorgvuldig uit waarbij zij zoveel mogelijk probeerden te vermijden dat er onschuldige burgers werden gedood. Wat een verschil met het hedendaagse terrorisme waarbij zelfmoordterroristen juist zoveel mogelijk onschuldige burgers willen doden om de eenvoudige reden dat die een ander geloof aanhangen, of erger nog, ongelovig zijn en dus minderwaardig. Hierbij vergeleken komt het terrorisme van Erdal bijna oubollig over. Wie zei weer dat de tijden veranderen? En of ze veranderd zijn!
In de negentiende eeuw was er in Europa en vooral in Duitsland heel wat antisemitisme aanwezig in alle lagen van de bevolking. De Duitse filosoof Friedrich Nietzsche die nochthans een hekel had aan de joodse godsdienst (omdat die aan de oorsprong lag van het christendom) had een nog veel grotere hekel aan antisemieten omdat hij van oordeel was dat hun kritiek geen enkel niveau bezat. Hij bestempelde hen als schreeuwlelijken wat ze inderdaad waren. Hun aanvallen op de Joden waren van een nooit geziene vulgariteit zodat iemand als Nietzsche, die voornaamheid zo hoog in het vaandel droeg, onmogelijk hun kant kon kiezen. Hij was dan wel een fervent tegenstander van het jodendom als godsdienst maar voor de Joden zelf had hij de meeste achting. Ik vind dit erg aannemelijk: met bepaalde groepen in de maatschappij die zich fanatiek afzetten tegen anderen (wie zij ook mogen wezen) kan men nu eenmaal onmogelijk sympathiseren. Na 150 jaar hebben we wel duidelijk kunnen constateren wie het bij het rechte einde had. Het is één van de grote bedriegerijen van de nazi's geweest om de indruk te wekken dat hun ideologie gebaseerd was op de filosofie van deze Duitse filosoof.
Toen ik 44 jaar geleden de film "El Cid" had gezien, was ik als puber erg onder de indruk geraakt van het heroïsche hoofdpersonage. Vooral de acteur Charlton Heston sprak mij aan. Hij was immers één van mijn idolen. Nu ik deze film op DVD al een keer of drie heb herbekeken, besef ik wat voor een prachtige film dit wel is, zowel wat de inhoud als wat de vormgeving betreft. Eerst iets over dit laatste. Wat vooral opvalt zijn de schitterende vertolkingen van alle acteurs, de reeds genoemde Heston in de titelrol op kop. De beeldcompositeis en camerabewegingen tonen de hand van een meester (Anthony Mann, vooral bekend van zijn klassieke westerns). Ook de belichting is opvallend mooi, vooral wanneer men er rekening mee houdt dat het hier om een spektakelfilm gaat. Men lette hiervoor maar eens op het licht dat op het gelaat van Sophia Loren speelt wanneer zij bij het haardvuur zit. De montage is eveneens erg voorbeeldig. Denk maar aan de scène waarin de Cid die, teruggekeerd uit ballingschap, door de koning wordt ontvangen. Plots staat hij daar: met baard, verouderd en met een litteken over zijn gezicht. Een ander onvergetelijk tafereel speelt zich af op de vooravond van de belegering van Valencia. Men hoort en ziet het klotsen van de golven van de zee terwijl de Cid en zijn vrouw elk afzonderlijk angstig afwachten. En dan die indrukwekkende scène op het einde wanneer een dode(!) Cid letterlijk de legende binnen rijdt. Er zou nog zoveel meer over de stijl van deze mooie film te zeggen zijn, maar de inhoud mag zeker ook niet onvermeld blijven vooral omdat die zo actueel is. "El Cid" is niet alleen een aangrijpend liefdesverhaal maar ook op politiek vlak loont deze prent de moeite om er eens bij stil te staan. De christelijke Cid (zo door de moslims genoemd als eerbetoon en wat "Heer" wil zeggen) trekt SAMEN met gematigde moslims ten strijde tegen moslimfundamentalisten die de hele wereld een islamitische heerschappij willen opleggen. SAMEN vechten zij dus tegen onverdraagzaamheid, met andere woorden, zij verdedigen beiden dezelfde waarden. Welnu, dit is toch perfect toepasbaar op onze tijd?! En niet alleen moslimfundamentalisten maar ook christelijke en andere fundamentalisten zouden een lesje wel eens goed kunnen gebruiken zodat zij eindelijk beseffen dat zij "de" waarheid niet in pacht hebben. Waar blijft de nieuwe Cid???
Gisteren zag ik in het TV-nieuws beelden van de kiescampagnes van beide partijen bij de Palestijnen. Bij de Fatah-beweging van wijlen Yasser Arafat zag men hier en daar een vrouw en kwam de echtgenote van kandidaat Marwan Barghouti ruimschoots aan bod. Heel anders was het gesteld bij Hamas waar gewoon geen vrouwen te bespeuren vielen. Het leek wel alsof zij van de aardbol verdwenen waren. Dit beeld zegt veel over de mentaliteit van deze extreme moslimgroepering. Er is dan wel veel kritiek op hun ideologie maar aan de manier waarop zij vrouwen behandelen wordt veel minder ruchtbaarheid gegeven. Misschien wordt dit niet belangrijk genoeg geacht?! Men zou beter eens denken aan de woorden van Hillary Rodham Clinton: "VROUWENRECHTEN ZIJN MENSENRECHTEN."
Ik vind "Lilith" een enorm intrigerende naam. Het verwondert me dan ook niet dat er op het internet erg veel over te vinden is, zo veel zelfs dat het hopeloos is om eraan te beginnen. Lilith die de eerste vrouw van Adam zou geweest zijn wordt vooral gebruikt als symbool voor een gevaarlijke vrouw die de man in het verderf stort. Er bestaat daarover een film met dezelfde naam en waarin Jean Seberg de rol van Lilith vertolkt. Het is een ten onrechte weinig bekende zwart-witfilm uit 1964 en de verfilming is al even intrigerend en fascinerend als de naam zelf. De fotografie is werkelijk buitengewoon poëtisch en erg mooi op gebied van de belichting zodat de schitterende vertolking van Jean Seberg nog wat meer tot haar recht komt. Zij levert een prestatie die men niet vlug vergeet, alleen daarom kan ik deze film eindeloos opnieuw bekijken. Het gebruik van de muziek is erg doeltreffend, niet te horen wanneer stilte vereist is en wel duidelijk hoorbaar om een bepaalde scène wat meer in de verf te zetten. Voor mij is dit één van de meest onderschatte films van de laatste veertig jaar. Deze film is te koop op DVD met Nederlandse ondertitels.
Een bepaalde verlichte geest van uiterst -rechts spreekt nu over racisme naar aanleiding van de positieve actie ("affirmative action" in de V.S.) die minister Vandenbroucke wil doorvoeren ten voordele van bepaalde minderheidsgroepen, zoals o.a. allochtonen. Graag daarover een paar opmerkingen. Ten eerste, het zijn niet alleen de allochtonen MAAR OOK de 50-plussers die daarvan zouden genieten. Ten tweede, racisme is vooral een kenmerk van een meerderheidsgroep ten opzichte van een minderheid die in de hoek geduwd wordt. In het omgekeerde geval is de term racisme eigenlijk niet toepasbaar want een meerderheid kan zich per definitie toch verdedigen of niet soms?!. En ten derde, genoemd heerschap gaat een klacht indienen bij een instelling die hij altijd heeft verketterd! Het begint blijkbaar te "winteren" in iemand's hoofd, zou ik zo zeggen.
Met Jackie bedoel ik hier Jacqueline Kennedy, de gewezen First Lady van de Verenigde Staten. Wat mij bij haar vooral treft, is dat zij het hoogtepunt van haar leven niet alleen bereikt heeft op jonge leeftijd maar vooral in tragische omstandigheden. Zij was pas 34 jaar toen haar man, president John F.Kennedy werd vermoord. Van 22 tot en met 25 november 1963 was zij dé vrouw waarrond alles draaide. Heel Amerika (en de wereld) volgde haar handelingen op de voet, bijna minuut per minuut. Gedurende die dagen besliste zij over de manier waarop haar echtgenoot zou begraven worden, waarbij zij soms radicaal de dan geldende gebruiken negeerde. Het was dus in erg moeilijke omstandigheden dat zij toonde wie zij echt was: een ietwat verlegen maar erg kranige (ex-) First Lady die de touwtjes stevig in handen nam. Ik herinner mij, als was het gisteren, de begrafenis van de neergeschoten president met die moedige Jackie. Voor mij blijft het de meest indrukwekkende plechtigheid die ik ooit heb gezien. Nu ik daar iets over gelezen heb, bemerk ik dat mijn vermoeden juist was, zij was wel degelijk de persoon die de beslissingen had genomen, beslissingen die uitgevoerd werden uit respect voor haar. Ik moet dringend eens wat meer lezen over deze fascinerende, stijlvolle vrouw die op mij een onuitwisbare indruk heeft nagelaten maar over wie ik niet zoveel weet. Het wordt tijd om daar iets aan te doen.
In een programma over soulmuziek op Nederland 3 toonde men de opkomst van het platenmerk Motown dat in het begin van de jaren '60 uit de grond werd gestampt in Detroit. Het is inderdaad zo dat de muziek van The Supremes een onschuldige en jonge indruk nalaat. Het was de uiting van de hoop die er in het begin van dat decennium leefde. De jeugdige, dynamische president John F. Kennedy had de hoop gewekt dat er aan de horizon een betere toekomst voor het grijpen lag. Als men er achteraf aan denkt dan valt het op hoe kort die sfeer van verwachting eigenlijk maar geduurd heeft. De hoopvolle jaren zestig eindigden al nog voor ze goed en wel begonnen waren. In het jaar '62 pleegde Marilyn Monroe zelfmoord, dat was al een eerste grote schok, een teken aan de wand dat er barsten kwamen in het toen heersende optimisme. Alsof dat nog niet genoeg was, werd het jaar daarop Kennedy vermoord waardoor de barst nog wat groter werd en eigenlijk onherstelbaar geworden was. Daarna kwam de oorlog in Vietnam, de moorden op Martin Luther King en Robert F.Kennedy in 1968. Dat alles maakte de desillusie compleet. Op nog geen tien jaar tijd waren de Verenigde Staten van een toestand van euforie beland in een nachtmerrie. De onschuld had plaats gemaakt voor cynisme, een cynisme dat slechts door twee presidenten, Ronald Reagan en Bill Clinton (deze laatste vooral in zijn eerste ambtstermijn), een tijdlang doorbroken is geweest. Zij konden de vlam van de hoop weer enigszins aanwakkeren. Dat is dus weer een tijd geleden. En wat nu?!
Vannacht (Canvas lijkt er zich in te specialiseren om de interessantste programma's om middernacht uit te zenden!!) kon ik me er niet van weerhouden om te kijken naar de documentaire "Embedded '45" over de intocht van de Amerikanen in Duitsland in '45. De opnamen die werden getoond waren gefilmd door soldaten die "ingebed" waren in het Amerikaanse leger. De beelden die men ons liet zien waren zowel gruwelijk als interessant. Gruwelijk door de lijken en de gewonden en al het menselijk leed, interessant doordat men zo een idee kreeg van hoe het toen moet geweest zijn. Daarbij waren er een paar zaken die me opvielen: de Duitse burgers die uit hun kelders waren gekomen, zagen er goed doorvoed uit. Zij stonden verbaasd en verwonderd te kijken naar een leger dat hen eigenlijk kwam bezetten maar hen in feite bevrijdde van een onmenselijke dictatuur. Verschillende mensen glimlachten zelfs. Was het daarom? Van opstandigheid bleek er geen sprake te zijn. Er was nog iets wat mijn aandacht heeft getrokken: ondanks de talloze verwoeste steden en dorpen, waren er ook een paar dorpen te zien waar nog elk huis recht overeind stond. Zoiets verwacht je niet in een land dat eigenlijk grotendeels tot een ruïne herschapen was. Ik stel me dan voor dat er waarschijnlijk Duitsers geweest zijn die van heel die oorlog niets hebben gemerkt, die als het ware niet "ingebed" waren in die gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Ik weet niet of er boeken door hen zijn geschreven over die verwoestende periode. Veel zullen het er alleszins niet zijn om de eenvoudige reden dat het altijd boeiender is om te lezen wat iemand wél dan niét heeft meegemaakt.
Lang geleden heeft iemand me eens een tip gegeven waardoor het mogelijk is om de toekomst van het Westen te voorspellen. Ik keek die persoon erg verbouwereerd aan en dacht dat hij aan het fantaseren was. Gedurende de daarop volgende veertig jaar heb ik echter kunnen vaststellen dat hij geen nonsens had verteld, want wat hij me had uitgelegd leek te kloppen als een bus. Zijn tip kwam erop neer dat men in het oog moest houden welke richting Israël uitging, dan zou men daaruit kunnen afleiden hoe het Westen verder zou evolueren. Dat dit niet zo absurd is als het lijkt, zal ik met een aantal voorbeelden proberen duidelijk maken, hier volgen ze. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was Israël een socialistische maatschappij die het collectivisme hoog in het vaandel droeg. In diezelfde periode waren Amerika en West-Europa rechts, conservatief. Tien jaar later schoof de Westerse politiek op naar links (jaren zestig en zeventig). Terwijl dit plaatsgreep evolueerde de Israëlische maatschappij echter langzaam maar zeker naar een rechtse samenleving met als hoogtepunt de verkiezing van de erg rechtse Menachem Begin als premier in 1977. Het Westen bleef ondertussen nog altijd links georiënteerd. Langzaam maar zeker veranderde dat echter ook en werd de samenleving hier eveneens rechts, wat de verkiezing van Ronald Reagan en Margaret Thatcher wel overvloedig bewees. Dus weer liep het Westen het Israëlisch voorbeeld achterna. De laatste tijd zijn er al even frappante voorbeelden te vermelden die deze strekking bevestigen. Een paar jaar geleden begon Israël met de bouw van een veiligheidsmuur. Wat horen we nu? De Verenigde Staten denken eraan een muur te bouwen op hun grens met Mexico! Nog een ander voorbeeld: Israël kampt al jaren met bomaanslagen. Ook het Westen volgt weer (New-York, Madrid, Londen). Ook wij moeten nu passagiersvliegtuigen extra controleren, iets wat Israël ook al zo lang doet én met succes. En zo zouden er nog talloze voorbeelden te citeren zijn en niet alleen op politiek vlak, maar het zou me te ver voeren om het daar hier over te hebben. Mijn conclusie is dus dat wij in feite maar hoeven te kijken naar wat er in Israël gebeurt om te weten wat er ons te wachten staat want het heden van de Israëli's is immers onze toekomst, wat voorgaande voorbeelden toch aantonen. Met dank aan mijn tipgever!
Wat een geluk dat er foto's en DVD's bestaan want zo kunnen we blijven genieten van iemand als Audrey Hepburn. Bij het bekijken van haar foto's en films is er één zaak die direct opvalt, iets waar men niet naast kan kijken, en dat is haar stijlvolle elegantie. Heel haar houding straalde voornaamheid uit, echter niet op een koele, afstandelijke manier, maar juist heel menselijk. Ik denk dat het daardoor komt dat zij zo sympathiek overkwam. De klasse die haar handelsmerk was, kwam niet voort uit een superioriteitsgevoel. In de schitterende biografie die Barry Paris van haar geschreven heeft wordt dit het best verwoord door Richard Corliss: "Door haar voorbeeld heeft ze ons geleerd wat een dame was: vervuld van gratie en ernst, van gevatte geestigheid en mysterieuze charme, een vrouw wier opperste bescheidenheid bestond uit het verbergen van het feit dat ze zich van haar luister bewust was." Ik vind dit zo prachtig uitgedrukt dat ik het hier maar bij laat, elke toevoeging hieraan, van al was het maar één woord, zou het effect immers teniet doen.
In 1968 kocht ik een boek met als titel "L'Amérique brûle" van James Hepburn. Ik herinner me nog goed wat een schok dat bij mij teweeg bracht. Daarin werd een ongenadig beeld geschetst van de industriëlen en van uiterst-rechts in de Verenigde Staten. Er werd gesuggereerd dat zij achter de aanslag zaten op John F. Kennedy omdat hij voor hen gold als een communist, een zwakkeling en iemand die de rassenscheiding wilde afschaffen. Dat de tijden wel degelijk veranderd zijn is te merken aan het feit dat vandaag de dag iemand als George Bush al aan zijn tweede ambtstermijn bezig is ondanks zijn middelmatigheid, maar ja, hij is dan ook een president die bevriend is met de oliebaronnen, altijd de rijken bevoordeelt en elke kritische Amerikaan als een terrorist bestempelt. Na veertig jaar klinkt de stelling van James Hepburn niet meer zo absurd. Nu zien we hoe de vork aan de steel zit: wie zich verzet tegen de machtige industriëlen zal daar een prijs voor betalen en wie hun wensen ten uitvoer brengt zal beloond worden, wat voor soort president men dan ook is, goed of slecht, dat heeft geen enkel belang.
Pittig detail: ik ontdek nu pas op het internet dat die James Hepburn een schuilnaam was voor de Franse geheime dienst die het boek zou geschreven hebben met de hulp van Robert F.Kennedy ?! (let op het vraagteken) Het was toen ook verboden in de Verenigde Staten en nu wordt het gekoesterd door verzamelaars omdat het zo uniek is!
Na veertig jaar ben ik er in geslaagd om een film terug te zien die vroeger een grote indruk op mij had gemaakt, nl. "The young one" van de Spaanse filmregisseur Luis Bunuel, die daarna het bekende "Belle de Jour" heeft gefilmd. "The young one" is één van zijn minder bekende films maar zo Bunueliaans als maar kan zijn. Het volstaat daarvoor om gewoon de personages te vermelden die erin voorkomen: een dertienjarig meisje, een jachtopziener, een voortvluchtige zwarte en een priester. Als ik daar dan nog aan toe voeg dat de jachtopziener en het meisje in hetzelfde huis wonen, dan is het duidelijk dat dit stof genoeg vormt voor een erg troebele film. Het speciale van Bunuel is echter dat hij dit allemaal verfilmt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof het verhaal niet anders kon dan die wending aan te nemen. Hij bereikt dit ook door er genoeg humor aan toe te voegen waardoor de wreedheid van de film erg gerelativeerd wordt. Want het is inderdaad een erg wrede film, niet zozeer door de expliciete scènes (tegenwoordig zijn we meer gewoon) die erin voorkomen, maar door de ongenadige kijk van de regisseur op de wereld. Ik dacht eerst te schrijven "mensdom" maar hij toont ook de wreedheid die de dierenwereld kenmerkt, het gaat hem dus over de wreedheid van de wereld in zijn geheel, het bestaan zelf dus. Dit is werkelijk een anti-romantische film bij uitstek maar dat hadden bovenstaande woorden wel al aangetoond, denk ik.
Met plezier heb ik gisteren naar een TV-documentaire gekeken over de Duitse zangeres en actrice Hildegarde Knef. Daarin werd haar leven op het einde van WO II en de jaren erna uit de doeken gedaan. Het was wel enigszins verbijsterend om zien hoe zij eerst de minnares was geweest van een belangrijke nazi uit de filmindustrie en amper twee jaar na de oorlog huwde met een officier die niet alleen Amerikaan was maar ook Jood. Zij was dus wel op erg korte tijd gedenazificeerd! Maar dit terzijde gelaten, waren de beelden die men uit haar eerste naoorlogse films toonde, echt de moeite waard. Ik kende Hildegarde Knef van uit de jaren '60 toen zij vooral furore maakte met haar optredens, maar ik had nooit gezien hoe mooi en fascinerend zij was als twintigjarige. Blond, ongelooflijk prachtige ogen en een erg spontane manier van acteren. Het kwam absoluut niet verouderd over. Ik hoop nu maar dat ik die films ooit eens te zien krijg. Er werden ook fragmenten getoond van haar zangcarrière. Zo kwam ik weer volop in de ban van haar unieke stemgeluid: diep en expressief. Haar bekende lied "Ich bin den weiten Weg gegangen" zou ik eigenlijk durven bestempelen als een "levenslied", maar het stijgt daar bovenuit door haar doorleefde wijze van zingen. Zij slaagde erin om de klippen van de smartlap te ontwijken. Bepaalde mensen bezitten blijkbaar het talent om van elke tekst iets aangrijpend te maken terwijl anderen elk woord tranerig doen klinken door hun sentimentele zangstijl. Hildegarde Knef was werkelijk een grote dame van het Europees chanson!
Kwaliteit wordt ten onrechte nogal eens verward met elitarisme. Misschien is dit de reden waarom zowel TV-presentator Mark Uytterhoeven als minister Bourgeois zich onlangs meenden te moeten begeven op het glibberige pad van het populisme. Uytterhoeven dacht waarschijnlijk dat hij nog populairder zou worden door "De laatste show" in het dialect te presenteren. Voor mij kwam het eerlijk gezegd alleen maar pijnlijk over hoe een zo bekwaam iemand zichzelf zo kon verlagen. Zijn gewoonlijk professioneel niveau verschrompelde tot een parochiaal gestuntel dat uit de jaren vijftig leek te komen. En wat minister Bourgeois plotseling bezielde om zangeres Laura Lynn te promoten, is mij compleet een raadsel. Misschien om haar nog wat meer platen te laten verkopen?! Dit zijn maar twee voorbeelden van mensen die, in plaats van op de bres te springen voor kwaliteit, plat op hun buik gaan liggen voor kwantiteit. Door hun populistisch gedrag is het nu totaal onmogelijk om nog kritiek te hebben op andere mensen die ten koste van alles populair willen zijn, zoals bijvoorbeeld kandidaten voor Big Brother. Of hoe mensen die het goede voorbeeld zouden moeten geven, dit uit pure mediageilheid vertikken te doen.
De manier waarop Waalse politici uiterst-rechts in Vlaanderen willen uitschakelen slaat mij met verstomming. Weten zij dan niet dat alles wat zij in die zin ondernemen juist het tegenovergestelde effect heeft? Ik kan moeilijk geloven dat politici uit Wallonië dom zijn, ik denk eerder dat zij een verborgen agenda hanteren maar welke agenda dat is zal de toekomst ons duidelijk maken. Het is nu eenmaal zo dat politici door hun acties dikwijls datgene bereiken wat zij ten koste van alles willen vermijden. Daarom beschouw ik het Waalse optreden als dom. De mars der dwaasheid in praktijk gebracht!
Die titel alleen al heb ik altijd prachtig gevonden. En toen ik dan de film had gezien, werden die woorden pas echt aangrijpend. Het zit namelijk zo: de woorden "splendor in the grass" maken deel uit van een gedicht van Wordsworth dat door het vrouwelijk hoofdpersonage voorgelezen wordt tijdens een les op school. De lerares vraagt haar ook om de tekst te verklaren. Heel deze scène is één van de ontroerendste die ik ooit in een film heb gezien. Op het moment dat Deanie aan het voorlezen is realiseert zij zich plotseling dat haar vriend haar ontrouw is, haar hele wereld stort in elkaar, zo erg zelfs dat zijzelf ineenstort en wenend het klaslokaal uitloopt. Natalie Wood die deze rol vertolkt, slaagt erin om deze aartsmoeilijke scène geloofwaardig en aangrijpend te maken, zij draagt heel de film door haar aanwezigheid alleen al. Dat mengsel van zuiverheid, verleidelijkheid en opstandigheid welke haar personage typeert, is om nooit te vergeten. Dit was alleszins de knapste vertolking die deze mooie actrice (ook te zien in o.a. "West Side Story") ons ooit heeft geschonken en één van de meest onvergetelijke vrouwenfiguren uit de filmgeschiedenis. "Splendor in the grass" verwijst voor mij dus vooral naar Natalie Wood. Een echte schittering!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
