Ik vind "Lilith" een enorm intrigerende naam. Het verwondert me dan ook niet dat er op het internet erg veel over te vinden is, zo veel zelfs dat het hopeloos is om eraan te beginnen. Lilith die de eerste vrouw van Adam zou geweest zijn wordt vooral gebruikt als symbool voor een gevaarlijke vrouw die de man in het verderf stort. Er bestaat daarover een film met dezelfde naam en waarin Jean Seberg de rol van Lilith vertolkt. Het is een ten onrechte weinig bekende zwart-witfilm uit 1964 en de verfilming is al even intrigerend en fascinerend als de naam zelf. De fotografie is werkelijk buitengewoon poëtisch en erg mooi op gebied van de belichting zodat de schitterende vertolking van Jean Seberg nog wat meer tot haar recht komt. Zij levert een prestatie die men niet vlug vergeet, alleen daarom kan ik deze film eindeloos opnieuw bekijken. Het gebruik van de muziek is erg doeltreffend, niet te horen wanneer stilte vereist is en wel duidelijk hoorbaar om een bepaalde scène wat meer in de verf te zetten. Voor mij is dit één van de meest onderschatte films van de laatste veertig jaar. Deze film is te koop op DVD met Nederlandse ondertitels.
Een bepaalde verlichte geest van uiterst -rechts spreekt nu over racisme naar aanleiding van de positieve actie ("affirmative action" in de V.S.) die minister Vandenbroucke wil doorvoeren ten voordele van bepaalde minderheidsgroepen, zoals o.a. allochtonen. Graag daarover een paar opmerkingen. Ten eerste, het zijn niet alleen de allochtonen MAAR OOK de 50-plussers die daarvan zouden genieten. Ten tweede, racisme is vooral een kenmerk van een meerderheidsgroep ten opzichte van een minderheid die in de hoek geduwd wordt. In het omgekeerde geval is de term racisme eigenlijk niet toepasbaar want een meerderheid kan zich per definitie toch verdedigen of niet soms?!. En ten derde, genoemd heerschap gaat een klacht indienen bij een instelling die hij altijd heeft verketterd! Het begint blijkbaar te "winteren" in iemand's hoofd, zou ik zo zeggen.
Met Jackie bedoel ik hier Jacqueline Kennedy, de gewezen First Lady van de Verenigde Staten. Wat mij bij haar vooral treft, is dat zij het hoogtepunt van haar leven niet alleen bereikt heeft op jonge leeftijd maar vooral in tragische omstandigheden. Zij was pas 34 jaar toen haar man, president John F.Kennedy werd vermoord. Van 22 tot en met 25 november 1963 was zij dé vrouw waarrond alles draaide. Heel Amerika (en de wereld) volgde haar handelingen op de voet, bijna minuut per minuut. Gedurende die dagen besliste zij over de manier waarop haar echtgenoot zou begraven worden, waarbij zij soms radicaal de dan geldende gebruiken negeerde. Het was dus in erg moeilijke omstandigheden dat zij toonde wie zij echt was: een ietwat verlegen maar erg kranige (ex-) First Lady die de touwtjes stevig in handen nam. Ik herinner mij, als was het gisteren, de begrafenis van de neergeschoten president met die moedige Jackie. Voor mij blijft het de meest indrukwekkende plechtigheid die ik ooit heb gezien. Nu ik daar iets over gelezen heb, bemerk ik dat mijn vermoeden juist was, zij was wel degelijk de persoon die de beslissingen had genomen, beslissingen die uitgevoerd werden uit respect voor haar. Ik moet dringend eens wat meer lezen over deze fascinerende, stijlvolle vrouw die op mij een onuitwisbare indruk heeft nagelaten maar over wie ik niet zoveel weet. Het wordt tijd om daar iets aan te doen.
In een programma over soulmuziek op Nederland 3 toonde men de opkomst van het platenmerk Motown dat in het begin van de jaren '60 uit de grond werd gestampt in Detroit. Het is inderdaad zo dat de muziek van The Supremes een onschuldige en jonge indruk nalaat. Het was de uiting van de hoop die er in het begin van dat decennium leefde. De jeugdige, dynamische president John F. Kennedy had de hoop gewekt dat er aan de horizon een betere toekomst voor het grijpen lag. Als men er achteraf aan denkt dan valt het op hoe kort die sfeer van verwachting eigenlijk maar geduurd heeft. De hoopvolle jaren zestig eindigden al nog voor ze goed en wel begonnen waren. In het jaar '62 pleegde Marilyn Monroe zelfmoord, dat was al een eerste grote schok, een teken aan de wand dat er barsten kwamen in het toen heersende optimisme. Alsof dat nog niet genoeg was, werd het jaar daarop Kennedy vermoord waardoor de barst nog wat groter werd en eigenlijk onherstelbaar geworden was. Daarna kwam de oorlog in Vietnam, de moorden op Martin Luther King en Robert F.Kennedy in 1968. Dat alles maakte de desillusie compleet. Op nog geen tien jaar tijd waren de Verenigde Staten van een toestand van euforie beland in een nachtmerrie. De onschuld had plaats gemaakt voor cynisme, een cynisme dat slechts door twee presidenten, Ronald Reagan en Bill Clinton (deze laatste vooral in zijn eerste ambtstermijn), een tijdlang doorbroken is geweest. Zij konden de vlam van de hoop weer enigszins aanwakkeren. Dat is dus weer een tijd geleden. En wat nu?!
Vannacht (Canvas lijkt er zich in te specialiseren om de interessantste programma's om middernacht uit te zenden!!) kon ik me er niet van weerhouden om te kijken naar de documentaire "Embedded '45" over de intocht van de Amerikanen in Duitsland in '45. De opnamen die werden getoond waren gefilmd door soldaten die "ingebed" waren in het Amerikaanse leger. De beelden die men ons liet zien waren zowel gruwelijk als interessant. Gruwelijk door de lijken en de gewonden en al het menselijk leed, interessant doordat men zo een idee kreeg van hoe het toen moet geweest zijn. Daarbij waren er een paar zaken die me opvielen: de Duitse burgers die uit hun kelders waren gekomen, zagen er goed doorvoed uit. Zij stonden verbaasd en verwonderd te kijken naar een leger dat hen eigenlijk kwam bezetten maar hen in feite bevrijdde van een onmenselijke dictatuur. Verschillende mensen glimlachten zelfs. Was het daarom? Van opstandigheid bleek er geen sprake te zijn. Er was nog iets wat mijn aandacht heeft getrokken: ondanks de talloze verwoeste steden en dorpen, waren er ook een paar dorpen te zien waar nog elk huis recht overeind stond. Zoiets verwacht je niet in een land dat eigenlijk grotendeels tot een ruïne herschapen was. Ik stel me dan voor dat er waarschijnlijk Duitsers geweest zijn die van heel die oorlog niets hebben gemerkt, die als het ware niet "ingebed" waren in die gruwel van de Tweede Wereldoorlog. Ik weet niet of er boeken door hen zijn geschreven over die verwoestende periode. Veel zullen het er alleszins niet zijn om de eenvoudige reden dat het altijd boeiender is om te lezen wat iemand wél dan niét heeft meegemaakt.
Lang geleden heeft iemand me eens een tip gegeven waardoor het mogelijk is om de toekomst van het Westen te voorspellen. Ik keek die persoon erg verbouwereerd aan en dacht dat hij aan het fantaseren was. Gedurende de daarop volgende veertig jaar heb ik echter kunnen vaststellen dat hij geen nonsens had verteld, want wat hij me had uitgelegd leek te kloppen als een bus. Zijn tip kwam erop neer dat men in het oog moest houden welke richting Israël uitging, dan zou men daaruit kunnen afleiden hoe het Westen verder zou evolueren. Dat dit niet zo absurd is als het lijkt, zal ik met een aantal voorbeelden proberen duidelijk maken, hier volgen ze. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was Israël een socialistische maatschappij die het collectivisme hoog in het vaandel droeg. In diezelfde periode waren Amerika en West-Europa rechts, conservatief. Tien jaar later schoof de Westerse politiek op naar links (jaren zestig en zeventig). Terwijl dit plaatsgreep evolueerde de Israëlische maatschappij echter langzaam maar zeker naar een rechtse samenleving met als hoogtepunt de verkiezing van de erg rechtse Menachem Begin als premier in 1977. Het Westen bleef ondertussen nog altijd links georiënteerd. Langzaam maar zeker veranderde dat echter ook en werd de samenleving hier eveneens rechts, wat de verkiezing van Ronald Reagan en Margaret Thatcher wel overvloedig bewees. Dus weer liep het Westen het Israëlisch voorbeeld achterna. De laatste tijd zijn er al even frappante voorbeelden te vermelden die deze strekking bevestigen. Een paar jaar geleden begon Israël met de bouw van een veiligheidsmuur. Wat horen we nu? De Verenigde Staten denken eraan een muur te bouwen op hun grens met Mexico! Nog een ander voorbeeld: Israël kampt al jaren met bomaanslagen. Ook het Westen volgt weer (New-York, Madrid, Londen). Ook wij moeten nu passagiersvliegtuigen extra controleren, iets wat Israël ook al zo lang doet én met succes. En zo zouden er nog talloze voorbeelden te citeren zijn en niet alleen op politiek vlak, maar het zou me te ver voeren om het daar hier over te hebben. Mijn conclusie is dus dat wij in feite maar hoeven te kijken naar wat er in Israël gebeurt om te weten wat er ons te wachten staat want het heden van de Israëli's is immers onze toekomst, wat voorgaande voorbeelden toch aantonen. Met dank aan mijn tipgever!
Wat een geluk dat er foto's en DVD's bestaan want zo kunnen we blijven genieten van iemand als Audrey Hepburn. Bij het bekijken van haar foto's en films is er één zaak die direct opvalt, iets waar men niet naast kan kijken, en dat is haar stijlvolle elegantie. Heel haar houding straalde voornaamheid uit, echter niet op een koele, afstandelijke manier, maar juist heel menselijk. Ik denk dat het daardoor komt dat zij zo sympathiek overkwam. De klasse die haar handelsmerk was, kwam niet voort uit een superioriteitsgevoel. In de schitterende biografie die Barry Paris van haar geschreven heeft wordt dit het best verwoord door Richard Corliss: "Door haar voorbeeld heeft ze ons geleerd wat een dame was: vervuld van gratie en ernst, van gevatte geestigheid en mysterieuze charme, een vrouw wier opperste bescheidenheid bestond uit het verbergen van het feit dat ze zich van haar luister bewust was." Ik vind dit zo prachtig uitgedrukt dat ik het hier maar bij laat, elke toevoeging hieraan, van al was het maar één woord, zou het effect immers teniet doen.
In 1968 kocht ik een boek met als titel "L'Amérique brûle" van James Hepburn. Ik herinner me nog goed wat een schok dat bij mij teweeg bracht. Daarin werd een ongenadig beeld geschetst van de industriëlen en van uiterst-rechts in de Verenigde Staten. Er werd gesuggereerd dat zij achter de aanslag zaten op John F. Kennedy omdat hij voor hen gold als een communist, een zwakkeling en iemand die de rassenscheiding wilde afschaffen. Dat de tijden wel degelijk veranderd zijn is te merken aan het feit dat vandaag de dag iemand als George Bush al aan zijn tweede ambtstermijn bezig is ondanks zijn middelmatigheid, maar ja, hij is dan ook een president die bevriend is met de oliebaronnen, altijd de rijken bevoordeelt en elke kritische Amerikaan als een terrorist bestempelt. Na veertig jaar klinkt de stelling van James Hepburn niet meer zo absurd. Nu zien we hoe de vork aan de steel zit: wie zich verzet tegen de machtige industriëlen zal daar een prijs voor betalen en wie hun wensen ten uitvoer brengt zal beloond worden, wat voor soort president men dan ook is, goed of slecht, dat heeft geen enkel belang.
Pittig detail: ik ontdek nu pas op het internet dat die James Hepburn een schuilnaam was voor de Franse geheime dienst die het boek zou geschreven hebben met de hulp van Robert F.Kennedy ?! (let op het vraagteken) Het was toen ook verboden in de Verenigde Staten en nu wordt het gekoesterd door verzamelaars omdat het zo uniek is!
Na veertig jaar ben ik er in geslaagd om een film terug te zien die vroeger een grote indruk op mij had gemaakt, nl. "The young one" van de Spaanse filmregisseur Luis Bunuel, die daarna het bekende "Belle de Jour" heeft gefilmd. "The young one" is één van zijn minder bekende films maar zo Bunueliaans als maar kan zijn. Het volstaat daarvoor om gewoon de personages te vermelden die erin voorkomen: een dertienjarig meisje, een jachtopziener, een voortvluchtige zwarte en een priester. Als ik daar dan nog aan toe voeg dat de jachtopziener en het meisje in hetzelfde huis wonen, dan is het duidelijk dat dit stof genoeg vormt voor een erg troebele film. Het speciale van Bunuel is echter dat hij dit allemaal verfilmt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof het verhaal niet anders kon dan die wending aan te nemen. Hij bereikt dit ook door er genoeg humor aan toe te voegen waardoor de wreedheid van de film erg gerelativeerd wordt. Want het is inderdaad een erg wrede film, niet zozeer door de expliciete scènes (tegenwoordig zijn we meer gewoon) die erin voorkomen, maar door de ongenadige kijk van de regisseur op de wereld. Ik dacht eerst te schrijven "mensdom" maar hij toont ook de wreedheid die de dierenwereld kenmerkt, het gaat hem dus over de wreedheid van de wereld in zijn geheel, het bestaan zelf dus. Dit is werkelijk een anti-romantische film bij uitstek maar dat hadden bovenstaande woorden wel al aangetoond, denk ik.
Met plezier heb ik gisteren naar een TV-documentaire gekeken over de Duitse zangeres en actrice Hildegarde Knef. Daarin werd haar leven op het einde van WO II en de jaren erna uit de doeken gedaan. Het was wel enigszins verbijsterend om zien hoe zij eerst de minnares was geweest van een belangrijke nazi uit de filmindustrie en amper twee jaar na de oorlog huwde met een officier die niet alleen Amerikaan was maar ook Jood. Zij was dus wel op erg korte tijd gedenazificeerd! Maar dit terzijde gelaten, waren de beelden die men uit haar eerste naoorlogse films toonde, echt de moeite waard. Ik kende Hildegarde Knef van uit de jaren '60 toen zij vooral furore maakte met haar optredens, maar ik had nooit gezien hoe mooi en fascinerend zij was als twintigjarige. Blond, ongelooflijk prachtige ogen en een erg spontane manier van acteren. Het kwam absoluut niet verouderd over. Ik hoop nu maar dat ik die films ooit eens te zien krijg. Er werden ook fragmenten getoond van haar zangcarrière. Zo kwam ik weer volop in de ban van haar unieke stemgeluid: diep en expressief. Haar bekende lied "Ich bin den weiten Weg gegangen" zou ik eigenlijk durven bestempelen als een "levenslied", maar het stijgt daar bovenuit door haar doorleefde wijze van zingen. Zij slaagde erin om de klippen van de smartlap te ontwijken. Bepaalde mensen bezitten blijkbaar het talent om van elke tekst iets aangrijpend te maken terwijl anderen elk woord tranerig doen klinken door hun sentimentele zangstijl. Hildegarde Knef was werkelijk een grote dame van het Europees chanson!
Kwaliteit wordt ten onrechte nogal eens verward met elitarisme. Misschien is dit de reden waarom zowel TV-presentator Mark Uytterhoeven als minister Bourgeois zich onlangs meenden te moeten begeven op het glibberige pad van het populisme. Uytterhoeven dacht waarschijnlijk dat hij nog populairder zou worden door "De laatste show" in het dialect te presenteren. Voor mij kwam het eerlijk gezegd alleen maar pijnlijk over hoe een zo bekwaam iemand zichzelf zo kon verlagen. Zijn gewoonlijk professioneel niveau verschrompelde tot een parochiaal gestuntel dat uit de jaren vijftig leek te komen. En wat minister Bourgeois plotseling bezielde om zangeres Laura Lynn te promoten, is mij compleet een raadsel. Misschien om haar nog wat meer platen te laten verkopen?! Dit zijn maar twee voorbeelden van mensen die, in plaats van op de bres te springen voor kwaliteit, plat op hun buik gaan liggen voor kwantiteit. Door hun populistisch gedrag is het nu totaal onmogelijk om nog kritiek te hebben op andere mensen die ten koste van alles populair willen zijn, zoals bijvoorbeeld kandidaten voor Big Brother. Of hoe mensen die het goede voorbeeld zouden moeten geven, dit uit pure mediageilheid vertikken te doen.
De manier waarop Waalse politici uiterst-rechts in Vlaanderen willen uitschakelen slaat mij met verstomming. Weten zij dan niet dat alles wat zij in die zin ondernemen juist het tegenovergestelde effect heeft? Ik kan moeilijk geloven dat politici uit Wallonië dom zijn, ik denk eerder dat zij een verborgen agenda hanteren maar welke agenda dat is zal de toekomst ons duidelijk maken. Het is nu eenmaal zo dat politici door hun acties dikwijls datgene bereiken wat zij ten koste van alles willen vermijden. Daarom beschouw ik het Waalse optreden als dom. De mars der dwaasheid in praktijk gebracht!
Die titel alleen al heb ik altijd prachtig gevonden. En toen ik dan de film had gezien, werden die woorden pas echt aangrijpend. Het zit namelijk zo: de woorden "splendor in the grass" maken deel uit van een gedicht van Wordsworth dat door het vrouwelijk hoofdpersonage voorgelezen wordt tijdens een les op school. De lerares vraagt haar ook om de tekst te verklaren. Heel deze scène is één van de ontroerendste die ik ooit in een film heb gezien. Op het moment dat Deanie aan het voorlezen is realiseert zij zich plotseling dat haar vriend haar ontrouw is, haar hele wereld stort in elkaar, zo erg zelfs dat zijzelf ineenstort en wenend het klaslokaal uitloopt. Natalie Wood die deze rol vertolkt, slaagt erin om deze aartsmoeilijke scène geloofwaardig en aangrijpend te maken, zij draagt heel de film door haar aanwezigheid alleen al. Dat mengsel van zuiverheid, verleidelijkheid en opstandigheid welke haar personage typeert, is om nooit te vergeten. Dit was alleszins de knapste vertolking die deze mooie actrice (ook te zien in o.a. "West Side Story") ons ooit heeft geschonken en één van de meest onvergetelijke vrouwenfiguren uit de filmgeschiedenis. "Splendor in the grass" verwijst voor mij dus vooral naar Natalie Wood. Een echte schittering!
Die dag deed zij weer datgene wat haar telkens opnieuw een kick bezorgde, iets waar zij dol op was. Ofschoon zij depressief was, slaagde zij er nogmaals in om ergens diep in haarzelf de bron aan te boren die haar gezicht deed stralen. Die dag poseerde zij voor foto's. Zij had het zelf voorgesteld.
Haar neerslachtigheid leek te verdwijnen. Het fototoestel dat zij op haar gericht voelde, deed haar veranderen. Zij kon weer glimlachen. Het was alsof zij een knop had omgedraaid waardoor haar zwaarmoedigheid wegsmolt als sneeuw voor de zon. Was het maar waar ! Hoe graag zij ook poseerde, toch was haar présence voor de camera slechts schijn. Dat bleek maar al te duidelijk toen zij op een bepaald moment door het raam naar buiten keek. Al keek zij dan wel, zij zag niets want een muur van verdriet verhinderde dat, een muur waar zij niet doorheen geraakte. Al scheen de zon nog zo mooi, in haar diepste wezen heerste de duisternis. Haar innerlijke bron bleek plotseling te zijn opgedroogd. Gedurende enkele seconden zakte haar fameuze uitstraling beneden het vriespunt. Heel even kwamen haar werkelijke gevoelens weer naar boven. Vroeger was zo een bruuske terugval nooit gebeurd. Toen was die uitstraling telkens ononderbroken geweest, een vuurwerk van de meest uiteenlopende poses, de meest gevarieerde gelaatsuitdrukkingen. De betovering was nooit gestopt. Deze keer zat de droefheid echter te diep in haar verankerd om nog weggelachen te kunnen worden. Deze plotselinge inzinking maakte maar al te duidelijk hoe neerslachtig zij wel was, hoe moeilijk het voor haar was om de vonk naar het fototoestel te doen overslaan. Deze mooie en levenslustige vrouw was innerlijk gebroken, gekwetst door het leven, doch doorheen deze diepe kwetsuur sijpelde onweerstaanbaar en misschien ongewild de levenskracht weer door met het gevolg dat die uitstraling na een tijdje weer te voorschijn kwam. De houdingen volgenden elkaar op, de magie deed weer haar werk. De band met het verleden werd hersteld ondanks de gebeurtenissen van de laatste maanden. Zij had dus toch gelijk gehad met haar vraag om gefotografeerd te worden. Deze vraag die de avond ervoor totaal absurd leek, was er in feite een bewijs van dat zij er weer bovenop wilde geraken. Het toonde aan dat zij niet van plan was passief in haar lot te berusten. Het poseren was een begin van haar stijd tegen de zwaarmoedigheid die haar hart omknelde en bijna kapot had gemaakt. Het was bijna een voorwendsel geweest, een manier om weer vat op het leven te krijgen. In die zin waren de opnamen reeds op voorhand geslaagd, welke tekortkomingen er na de ontwikkeling ook zichtbaar zouden worden. Dat was voor haar bijkomstig, al hoopte zij natuurlijk dat de foto's geslaagd zouden zijn. Na deze krachtinspanning zag zij er ineens erg vermoeid uit. Het gevecht tegen haar depressie had zijn tol geëist. Toch was het niet tevergeefs geweest. Zij was er immers in geslaagd om de schreeuw in haar binnenste heel even het zwijgen op te leggen. Haar levenlust zou tenslotte triomferen ondanks alles.
Filip Dewinter vindt dat de multiculturele maatschappij niet werkt. Dat is natuurlijk subtieler uitgedrukt dan te zeggen dat hij er tegen is. Wat is er nu zo erg aan een multiculturele maatschappij, buiten het woord zelf natuurlijk dat op sommigen blijkbaar een afschrikwekkend effect heeft ?! Vroeger had men ook verschillende culturen die tegenover elkaar stonden, denken we maar aan de schoolstrijd toen een vrijzinnige cultuur slag leverde met een katholieke cultuur. Maar ja, dat waren rasechte Vlamingen, daar heeft men nooit problemen mee! Wat Dewinter en zijn trawanten écht willen is gewoon een terugkeer naar de jaren vijftig, naar het ongerepte Vlaanderen van Schipper naast Mathilde, m.a.w. naar een Vlaanderen dat nooit bestaan heeft. Van retro-politiek gesproken!
Er is een vrouw die me al jaren mateloos intrigeert en fascineert. In Europa is zij niet zo bekend. Haar naam is STELLA ADLER. Zij was van Joodse afkomst. Zij speelde toneel maar was vooral een erg gepassioneerde en intelligente lerares in de kunst van het acteren. Over één van haar leerlingen zei zij het volgende: "Hij is de meest bewuste, het meest meevoelend levend wezen. Hij wéét gewoon. Indien je fysisch of mentaal gekwetst bent, dan richt hij zich daarop. Hij wil dit niet, maar hij vermijdt het niet... hij kan niet bedrogen noch voor de gek gehouden worden. Indien je de kamer verlaat, dan zou hij jou kunnen zijn." Deze woorden gaven blijk van inzicht en intuïtie want die leerling was niemand minder dan ....Marlon Brando! Ik stip dit even aan om er de aandacht op te vestigen dat het een vrouw is die deze legendarische acteur heeft ontdekt én gevormd, dus niet Elia Kazan, de regisseur van o.a. "A streetcar named desire". Men vergete het niet!
Er zijn tegenwoordig meer en meer mensen die zich verzetten tegen het zogenaamde politiek correcte denken. Als argument halen zij daarvoor het recht op vrije meningsuiting aan, maar het probleem is dat hun beweegredenen niet zuiver zijn. Ik ben eveneens voor een vrije meningsuiting maar ik ben van oordeel dat zoiets geen vrijgeleide mag zijn tot het beledigen of kwetsen van anderen. Het getuigt immers van weinig fatsoen om mensen op zo een manier te behandelen. Daar gaat het om, maar als blijkbaar een groeiend aantal individuen dat niet meer beseffen, dan is het inderdaad noodzakelijk om wetten te stemmen die zo een laakbaar gedrag strafbaar maken. Het is toch voor de hand liggend, of het zou dat moeten zijn, dat het ontkennen van de Holocaust kwetsend is voor Joden die familieleden in de kampen verloren hebben. Of dat het eveneens kwetsend is om een Marokkaan een makak te noemen of een zwarte een nikker. Een beetje meer fatsoen en het vermaledijde politiek correcte denken zou niet nodig zijn.
Indien ik ooit een toptien lijst van mijn boeken zou opstellen, dan zou daar alleszins het "Het verstoorde leven" van Etty Hillesum bijhoren. Deze Joodse vrouw heeft van 1941 tot '43 een dagboek bijgehouden dat van zo een diepzinnigheid en menselijkheid getuigt en bovendien zo prachtig geschreven is, dat het eigenlijk verplichte lektuur zou moeten zijn. Het is een boek om alinea na alinea traag te lezen, niet bladzijde na bladzijde want daarvoor zit er te veel tussen en achter de regels verborgen. In wezen is het een religieus boek van een erg onafhankelijk denkende vrouw. Als illustratie van dit laatste het volgende citaat: "Misschien moet de ware, wezenlijke vrouwenemancipatie nog beginnen. Wij zijn nog geen echte mensen, wij zijn wijfjes. We zitten nog vastgebonden en omstrikt door tradities van eeuwen. We moeten nog geboren worden als mens, er ligt hier nog een grote taak voor de vrouw." En als voorbeeld van het religieuze karakter van het boek: "En woorden als God en Dood en Lijden en Eeuwigheid moet men weer vergeten. En men moet weer zo eenvoudig en woordeloos worden als het koren dat groeit, of de regen die valt. Men moet alleen maar zijn."
Hiermee heb ik maar een tipje van de sluier opgelicht want heel dit dagboek zit boordevol wijsheden en overpeinzingen die niet alleen tot nadenken aansporen maar die ook tot rust brengen. Heerlijk!
Ik heb er al dikwijls aan gedacht om voor mezelf eens toptien lijstjes samen te stellen van mijn boeken, CD's en DVD's, zo maar zonder een bepaald doel voor ogen. Ik zou geen rekening houden met het genre. Een thriller bijvoorbeeld kan even knap geschreven zijn als een psychologische roman. Een dagboek kan even vlot leesbaar zijn als een filosofisch werk of als een biografie. Op filmgebied zou ik er evenmin rekening mee houden of het om een musical, een western of een psychologische film gaat omdat men geen genre's met elkaar moet vergelijken maar de films tout court. Een slecht gefilmd psychologisch drama is dus minder waard dan een schitterende western of een meeslepende musical. Alleen wat muziek betreft zou zo een werkwijze moeilijk te verwezenlijken zijn omdat er zo een enorm verschil bestaat tussen de verschillende soorten muziek: hoe kan men Bach vergelijken met een Bob Dylan of een Serge Gainsbourg, toch behoren zij alledrie in hun genre tot de besten. Muziek is ook een erg suggestieve kunstvorm waarbij elk genre een aparte sfeer creëert. Ik voel mij anders bij Ierse muziek dan bij Gregoriaanse gezangen! Een bepaalde melodie roept meestal ook bepaalde herinneringen op zodat men in een bepaalde periode van het leven meer ontvankelijk is voor deze of gene muziek. Daaruit volgt dan logischerwijze dat de beoordeling van muziek erg subjectief is, temeer omdat het de meest abstracte kunst is die er is, men zit eigenlijk gewoon naar klanken te luisteren die men samenvoegt tot een melodie. Hier zal ik mijn lijst dus wel moeten samenstellen op basis van elk muziekgenre apart omdat ik anders met mezelf in de knoop ga geraken.
Het verbaast me altijd weer hoe het mogelijk is dat elk tijdperk in de geschiedenis waarschuwingen van tijdgenoten in de wind slaat. Het lijkt wel alsof men het niet wil weten want hoe kan het anders dat het aangekondigde onheil zich desondanks toch voltrekt? Als voorbeeld wil ik de volgende tekst aanhalen: "Onophoudelijk gaat dat maar door met de perfectionering van de communicatiemiddelen, zodat de verspreiding van geleuter steeds grotere omvang kan krijgen. En niemand schijnt er aan te denken, dat het veel harder nodig is nu eens machines tegen dit soort luchtverontreiniging uit te vinden, om zo dat geklets, waaraan hele staten ten onder gaan, eens te bestrijden." Deze woorden zijn afkomstig van de filosoof Kierkegaard en zijn geschreven in....1851 !!! Verbazend, is het niet?!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
