Die titel alleen al heb ik altijd prachtig gevonden. En toen ik dan de film had gezien, werden die woorden pas echt aangrijpend. Het zit namelijk zo: de woorden "splendor in the grass" maken deel uit van een gedicht van Wordsworth dat door het vrouwelijk hoofdpersonage voorgelezen wordt tijdens een les op school. De lerares vraagt haar ook om de tekst te verklaren. Heel deze scène is één van de ontroerendste die ik ooit in een film heb gezien. Op het moment dat Deanie aan het voorlezen is realiseert zij zich plotseling dat haar vriend haar ontrouw is, haar hele wereld stort in elkaar, zo erg zelfs dat zijzelf ineenstort en wenend het klaslokaal uitloopt. Natalie Wood die deze rol vertolkt, slaagt erin om deze aartsmoeilijke scène geloofwaardig en aangrijpend te maken, zij draagt heel de film door haar aanwezigheid alleen al. Dat mengsel van zuiverheid, verleidelijkheid en opstandigheid welke haar personage typeert, is om nooit te vergeten. Dit was alleszins de knapste vertolking die deze mooie actrice (ook te zien in o.a. "West Side Story") ons ooit heeft geschonken en één van de meest onvergetelijke vrouwenfiguren uit de filmgeschiedenis. "Splendor in the grass" verwijst voor mij dus vooral naar Natalie Wood. Een echte schittering!
Die dag deed zij weer datgene wat haar telkens opnieuw een kick bezorgde, iets waar zij dol op was. Ofschoon zij depressief was, slaagde zij er nogmaals in om ergens diep in haarzelf de bron aan te boren die haar gezicht deed stralen. Die dag poseerde zij voor foto's. Zij had het zelf voorgesteld.
Haar neerslachtigheid leek te verdwijnen. Het fototoestel dat zij op haar gericht voelde, deed haar veranderen. Zij kon weer glimlachen. Het was alsof zij een knop had omgedraaid waardoor haar zwaarmoedigheid wegsmolt als sneeuw voor de zon. Was het maar waar ! Hoe graag zij ook poseerde, toch was haar présence voor de camera slechts schijn. Dat bleek maar al te duidelijk toen zij op een bepaald moment door het raam naar buiten keek. Al keek zij dan wel, zij zag niets want een muur van verdriet verhinderde dat, een muur waar zij niet doorheen geraakte. Al scheen de zon nog zo mooi, in haar diepste wezen heerste de duisternis. Haar innerlijke bron bleek plotseling te zijn opgedroogd. Gedurende enkele seconden zakte haar fameuze uitstraling beneden het vriespunt. Heel even kwamen haar werkelijke gevoelens weer naar boven. Vroeger was zo een bruuske terugval nooit gebeurd. Toen was die uitstraling telkens ononderbroken geweest, een vuurwerk van de meest uiteenlopende poses, de meest gevarieerde gelaatsuitdrukkingen. De betovering was nooit gestopt. Deze keer zat de droefheid echter te diep in haar verankerd om nog weggelachen te kunnen worden. Deze plotselinge inzinking maakte maar al te duidelijk hoe neerslachtig zij wel was, hoe moeilijk het voor haar was om de vonk naar het fototoestel te doen overslaan. Deze mooie en levenslustige vrouw was innerlijk gebroken, gekwetst door het leven, doch doorheen deze diepe kwetsuur sijpelde onweerstaanbaar en misschien ongewild de levenskracht weer door met het gevolg dat die uitstraling na een tijdje weer te voorschijn kwam. De houdingen volgenden elkaar op, de magie deed weer haar werk. De band met het verleden werd hersteld ondanks de gebeurtenissen van de laatste maanden. Zij had dus toch gelijk gehad met haar vraag om gefotografeerd te worden. Deze vraag die de avond ervoor totaal absurd leek, was er in feite een bewijs van dat zij er weer bovenop wilde geraken. Het toonde aan dat zij niet van plan was passief in haar lot te berusten. Het poseren was een begin van haar stijd tegen de zwaarmoedigheid die haar hart omknelde en bijna kapot had gemaakt. Het was bijna een voorwendsel geweest, een manier om weer vat op het leven te krijgen. In die zin waren de opnamen reeds op voorhand geslaagd, welke tekortkomingen er na de ontwikkeling ook zichtbaar zouden worden. Dat was voor haar bijkomstig, al hoopte zij natuurlijk dat de foto's geslaagd zouden zijn. Na deze krachtinspanning zag zij er ineens erg vermoeid uit. Het gevecht tegen haar depressie had zijn tol geëist. Toch was het niet tevergeefs geweest. Zij was er immers in geslaagd om de schreeuw in haar binnenste heel even het zwijgen op te leggen. Haar levenlust zou tenslotte triomferen ondanks alles.
Filip Dewinter vindt dat de multiculturele maatschappij niet werkt. Dat is natuurlijk subtieler uitgedrukt dan te zeggen dat hij er tegen is. Wat is er nu zo erg aan een multiculturele maatschappij, buiten het woord zelf natuurlijk dat op sommigen blijkbaar een afschrikwekkend effect heeft ?! Vroeger had men ook verschillende culturen die tegenover elkaar stonden, denken we maar aan de schoolstrijd toen een vrijzinnige cultuur slag leverde met een katholieke cultuur. Maar ja, dat waren rasechte Vlamingen, daar heeft men nooit problemen mee! Wat Dewinter en zijn trawanten écht willen is gewoon een terugkeer naar de jaren vijftig, naar het ongerepte Vlaanderen van Schipper naast Mathilde, m.a.w. naar een Vlaanderen dat nooit bestaan heeft. Van retro-politiek gesproken!
Er is een vrouw die me al jaren mateloos intrigeert en fascineert. In Europa is zij niet zo bekend. Haar naam is STELLA ADLER. Zij was van Joodse afkomst. Zij speelde toneel maar was vooral een erg gepassioneerde en intelligente lerares in de kunst van het acteren. Over één van haar leerlingen zei zij het volgende: "Hij is de meest bewuste, het meest meevoelend levend wezen. Hij wéét gewoon. Indien je fysisch of mentaal gekwetst bent, dan richt hij zich daarop. Hij wil dit niet, maar hij vermijdt het niet... hij kan niet bedrogen noch voor de gek gehouden worden. Indien je de kamer verlaat, dan zou hij jou kunnen zijn." Deze woorden gaven blijk van inzicht en intuïtie want die leerling was niemand minder dan ....Marlon Brando! Ik stip dit even aan om er de aandacht op te vestigen dat het een vrouw is die deze legendarische acteur heeft ontdekt én gevormd, dus niet Elia Kazan, de regisseur van o.a. "A streetcar named desire". Men vergete het niet!
Er zijn tegenwoordig meer en meer mensen die zich verzetten tegen het zogenaamde politiek correcte denken. Als argument halen zij daarvoor het recht op vrije meningsuiting aan, maar het probleem is dat hun beweegredenen niet zuiver zijn. Ik ben eveneens voor een vrije meningsuiting maar ik ben van oordeel dat zoiets geen vrijgeleide mag zijn tot het beledigen of kwetsen van anderen. Het getuigt immers van weinig fatsoen om mensen op zo een manier te behandelen. Daar gaat het om, maar als blijkbaar een groeiend aantal individuen dat niet meer beseffen, dan is het inderdaad noodzakelijk om wetten te stemmen die zo een laakbaar gedrag strafbaar maken. Het is toch voor de hand liggend, of het zou dat moeten zijn, dat het ontkennen van de Holocaust kwetsend is voor Joden die familieleden in de kampen verloren hebben. Of dat het eveneens kwetsend is om een Marokkaan een makak te noemen of een zwarte een nikker. Een beetje meer fatsoen en het vermaledijde politiek correcte denken zou niet nodig zijn.
Indien ik ooit een toptien lijst van mijn boeken zou opstellen, dan zou daar alleszins het "Het verstoorde leven" van Etty Hillesum bijhoren. Deze Joodse vrouw heeft van 1941 tot '43 een dagboek bijgehouden dat van zo een diepzinnigheid en menselijkheid getuigt en bovendien zo prachtig geschreven is, dat het eigenlijk verplichte lektuur zou moeten zijn. Het is een boek om alinea na alinea traag te lezen, niet bladzijde na bladzijde want daarvoor zit er te veel tussen en achter de regels verborgen. In wezen is het een religieus boek van een erg onafhankelijk denkende vrouw. Als illustratie van dit laatste het volgende citaat: "Misschien moet de ware, wezenlijke vrouwenemancipatie nog beginnen. Wij zijn nog geen echte mensen, wij zijn wijfjes. We zitten nog vastgebonden en omstrikt door tradities van eeuwen. We moeten nog geboren worden als mens, er ligt hier nog een grote taak voor de vrouw." En als voorbeeld van het religieuze karakter van het boek: "En woorden als God en Dood en Lijden en Eeuwigheid moet men weer vergeten. En men moet weer zo eenvoudig en woordeloos worden als het koren dat groeit, of de regen die valt. Men moet alleen maar zijn."
Hiermee heb ik maar een tipje van de sluier opgelicht want heel dit dagboek zit boordevol wijsheden en overpeinzingen die niet alleen tot nadenken aansporen maar die ook tot rust brengen. Heerlijk!
Ik heb er al dikwijls aan gedacht om voor mezelf eens toptien lijstjes samen te stellen van mijn boeken, CD's en DVD's, zo maar zonder een bepaald doel voor ogen. Ik zou geen rekening houden met het genre. Een thriller bijvoorbeeld kan even knap geschreven zijn als een psychologische roman. Een dagboek kan even vlot leesbaar zijn als een filosofisch werk of als een biografie. Op filmgebied zou ik er evenmin rekening mee houden of het om een musical, een western of een psychologische film gaat omdat men geen genre's met elkaar moet vergelijken maar de films tout court. Een slecht gefilmd psychologisch drama is dus minder waard dan een schitterende western of een meeslepende musical. Alleen wat muziek betreft zou zo een werkwijze moeilijk te verwezenlijken zijn omdat er zo een enorm verschil bestaat tussen de verschillende soorten muziek: hoe kan men Bach vergelijken met een Bob Dylan of een Serge Gainsbourg, toch behoren zij alledrie in hun genre tot de besten. Muziek is ook een erg suggestieve kunstvorm waarbij elk genre een aparte sfeer creëert. Ik voel mij anders bij Ierse muziek dan bij Gregoriaanse gezangen! Een bepaalde melodie roept meestal ook bepaalde herinneringen op zodat men in een bepaalde periode van het leven meer ontvankelijk is voor deze of gene muziek. Daaruit volgt dan logischerwijze dat de beoordeling van muziek erg subjectief is, temeer omdat het de meest abstracte kunst is die er is, men zit eigenlijk gewoon naar klanken te luisteren die men samenvoegt tot een melodie. Hier zal ik mijn lijst dus wel moeten samenstellen op basis van elk muziekgenre apart omdat ik anders met mezelf in de knoop ga geraken.
Het verbaast me altijd weer hoe het mogelijk is dat elk tijdperk in de geschiedenis waarschuwingen van tijdgenoten in de wind slaat. Het lijkt wel alsof men het niet wil weten want hoe kan het anders dat het aangekondigde onheil zich desondanks toch voltrekt? Als voorbeeld wil ik de volgende tekst aanhalen: "Onophoudelijk gaat dat maar door met de perfectionering van de communicatiemiddelen, zodat de verspreiding van geleuter steeds grotere omvang kan krijgen. En niemand schijnt er aan te denken, dat het veel harder nodig is nu eens machines tegen dit soort luchtverontreiniging uit te vinden, om zo dat geklets, waaraan hele staten ten onder gaan, eens te bestrijden." Deze woorden zijn afkomstig van de filosoof Kierkegaard en zijn geschreven in....1851 !!! Verbazend, is het niet?!
Waarom over Marlon Brando schrijven? Heel simpel, ik heb hem nooit alleen maar beschouwd als acteur, hij was veel meer dan dat. Op acteergebied was er na WO II niemand die een vergelijking met hem kon doorstaan. Wie herinnert zich niet zijn vertolking in "A streetcar named desire" of zijn portrettering van Emilio Zapata in "Viva Zapata", Terry Malloy in "On the waterfront", om maar enkele hoogtepunten (er zijn er nog) te vermelden uit zijn beginperiode. In de jaren zestig scheen zijn roem wat te tanen al beviel mij wel erg zijn aanwezigheid als sheriff in "The chase", een profetische film van Arthur Penn. En ook nog zijn twee prachtige vertolkingen in "Reflections in a golden eye" (één van de mooiste films die ik ken) en "Quemada". Daarna volgden dan nog "The Godfather", "Last tango in Paris" en "Apocalypse now". Allemaal films waarin hij totaal verschillende personnages uitbeeldde, maar toch altijd met die ongeëvenaarde typische Brando-toets. Als ik dan achteraf las dat hij meestal improviseerde, dan wijst dit er voor mij nog meer op dat hij een enorm creatief acteur was, "geniaal" zoals regisseur Elia Kazan ooit zei. Maar er was niet alleen dat acteertalent. Marlon Brando was een erg sociaal bevlogen iemand die het steeds opnam voor allerhande minderheden. Reeds in de jaren vijftig stond hij op de bres voor de zwarten, Joden, Indianen, Aziaten, enz., notabene in een tijd waarin het blanke ras zich nog superieur voelde boven alle andere volkeren. Wat deze houding zo sympathiek maakte, was dat dit niets te maken had met een heersende mode maar wel met een diepgewortelde karaktertrek die hem reeds als kind typeerde. Daarom zal ik altijd een groot respect blijven behouden voor deze unieke filmlegende ondanks zijn soms arrogante manier van doen en een paar (zelfs verschillende!) vertolkingen die niet om aan te zien zijn.
Maar in zijn geval neem ik er deze tekortkomingen graag bij, heel graag zelfs.
Politieke en syndicale leiders schermen nogal eens met het argument dat zij hun achterban moeten raadplegen en er dan rekening mee houden. Hebben zij zich al eens afgevraagd door wie en hoe die achterban wordt ingelicht? Er mag toch verwacht worden dat mensen die een grote verantwoordelijkheid dragen, weten waarover het gaat en een bepaalde maatschappijvisie uitdragen. Als zij het niet doen, wie dan wel?! Het is nogal verontrustend wanneer leiders hun volgelingen achterna lopen. Veronderstel dat die achterban racisme een aanvaardbaar verschijnsel vindt, moeten politici de racismewet dan schrappen ? Wat als arbeiders bedrijven kort en klein slaan ? Moeten vakbondsleiders dat dan maar goedkeuren zonder rekening te houden met de maatschappij in haar geheel ? Ik heb zo een vermoeden dat die leiders zich gewoon verschuilen achter hun achterban omdat zij geen duidelijke richtlijnen meer durven geven, zij zijn dus meer lijders dan leiders geworden. Misschien is dit slechts één van de vele symptomen van een op hol geslagen maatschappij die geen enkele toekomstvisie meer te bieden heeft?! Tragisch? Niet noodzakelijk. Triestig? Dat wel, maar het is een troost te weten dat het niet de eerste keer in de geschiedenis is dat zo iets gebeurt, een bepaalde maatschappijvorm zal altijd wel blijven bestaan, het zijn toch alleen maar uiterlijkheden die veranderen, dus waarover zich zorgen maken. Deze laatste woorden zijn niet ironisch bedoeld!
Gisteren heb ik een prachtige namiddag beleefd in de kerk van het college te Sint-Niklaas. Naar aanleiding van Kerstmis had daar een gospelconcert plaats. Vermits gospelmuziek één van mijn lievelingsgenre's is, was ik erg benieuwd om horen hoe Sandrine die muziek zou interpreteren. Ik moet bekennen dat ik een beetje ontgoocheld was toen ik het programma las en zag dat zij maar vier nummers zou zingen. Ik had immers een ticket besteld omdat zij in grote letters op de affiche stond, maar dat bleek een geraffineerde tactiek van de inrichters geweest te zijn om de mensen naar dat concert te lokken, want gedurende het eerste halfuur trad het Gymel ensemble op die op een schitterende wijze gekende gospelliederen ten gehore brachten: soms deden zij me denken aan het vroegere Golden Gate Quartet. Daarna kwam daar nog het knapenkoor In dulci jubilo bij waarvan de goede reputatie algemeen gekend is. En pas nadat deze twee koren samen ook bijna een halfuur hadden gezongen, betrad Sandrine het podium om slechts vier gospels te zingen. Al was dit dan weinig, toch maakte dit korte optreden indruk omdat zij daarmee weer eens aantoonde wat voor een krachtige stem zij bezit. Deze stem in combinatie met die twee koren zou wel eens een prachtige gospel-CD kunnen opleveren, denk ik. Meer nog, ik denk het niet, ik ben er zeker van! In plaats van rillingen van de kou te hebben door te gaan winkelen, had ik dus rillingen van emotie door zoveel muzikale schoonheid te beluisteren. Voor de fans van Sandrine verwijs ik graag naar haar website www.sandrinemusic.be waarop erg mooie foto's te zien zijn van haar optredens, foto's genomen door Chris Bulté, de specialist in dat genre.
Met grote verwondering heb ik gelezen dat sommige filmcritici "Een ander zijn geluk" van Fien Troch een mislukking vinden. Als dat een mislukking genoemd wordt, wanneer is een film dan niet mislukt ?! "Een ander zijn geluk" heeft mij van begin tot einde in zijn greep gehouden ondanks een paar onvolkomenheden (de te systemathisch terugkerende stiltes, af en toe een nogal geforceerde manier van dialogeren). Op zuiver filmisch vlak is het een erg professioneel gemaakt werkstuk met prachtige en strak gecadreerde beelden, die soms aan Antonioni deden denken, soms ook zelfs aan Stanley Kubrick. Referenties die kunnen tellen! De koele kleuren, het gebruik van een suggestieve klankband, de afgemeten camerabewegingen, dit alles zorgt ervoor dat men naar een film zit te kijken die stijl bezit. Ondanks deze afstandelijke wijze van filmen is deze film toch erg aangrijpend maar dan vanop een afstand alsof de regisseuse slechts met schroom en erg discreet de gevoelens van haar personnages in beeld wilde brengen. Eén bepaalde scène is typerend voor deze aanpak: in een groot warenhuis zegt een man tegen zijn vrouw dat hij kanker heeft. Gewoonlijk volgen dan een paar close-ups die de emoties moeten weergeven. Fien Troch doet dat echter niet, zij laat de camera een achterwaartse beweging maken zodanig dat de toeschouwer in plaats van dichter, van verder af toekijkt, alleen aan de houding van de acteurs valt te merken hoe dramatisch de situatie is. Klasse, vind ik dit! Ik wil ook de acteurs niet vergeten: de meesten spelen een kleine rol en vervullen die uitstekend met als uitschieter Ina Geerts die bijna heel de tijd in beeld is en op een schitterende wijze de gekweldheid van haar personnage weergeeft. Men voelt als het ware haar pijn.Tot slot nog dit: "Een ander zijn geluk" is een echte vrouwenfilm in die zin dat de hoofdpersonen vrouwen zijn die daarenboven afgebeeld worden als mensen van vlees en bloed en die daarvoor niet te pas en te onpas uit de kleren moeten gaan.
In onze Westerse spektakelmaatschappij zijn sommigen er echt in geslaagd om futiliteiten op te blazen tot ongelooflijke proporties. Dat hebben we deze week weer eens kunnen ervaren naar aanleiding van de uitlatingen van mevrouw Van den Bossche over Nederlandse politici. Zelfs in "Terzake" werd er over haar uitspraken gediscussiëerd. Werkelijk hallucinant, moet ik zeggen! Hoe komt het toch dat er zo veel kritiek op haar is losgebarsten terwijl zoveel Vlamingen niet anders doen dan spotten met die Hollanders ? Van schijnheiligheid gesproken. Persoonlijk zoek ik de verklaring voor al die heisa in het feit dat de "beschuldigde" in dit geval een vrouw is. Enerzijds zijn er mensen die jaloers zijn op haar populariteit, anderzijds wordt er denigrerend gedaan over haar bekwaamheid als minister, alsof andere ministers zo bekwaam zijn. Het toeval wil nu dat we de mogelijkheid hebben om de behandeling van minister Van den Bossche te vergelijken met die welke Karel De Gucht te beurt is gevallen in verband met gelijkaardige uitspraken. Heeft men over hem denigrerend gesproken ? De vraag stellen is ze beantwoorden!
Is het mogelijk om een vrouw die haar kind heeft vermoord, toch sympathiek te vinden ? Ik beken dat ik daar bevestigend moet op antwoorden om de eenvoudige reden dat het mezelf is overkomen. Gisteren keek ik naar een TV-documentaire over drie vrouwen die wegens moord in de gevangenis waren beland. Eén van hen had haar zoontje omgebracht en desondanks was zij voor mij de sympathiekste van de drie. Toch had ik vroeger alleen maar afschuw gevoeld toen daarover in het TV-nieuws werd bericht. Maar dan was dat de zakelijke mededeling van een feit geweest waarachter de menselijke persoon verborgen was gebleven, nu echter greep het omgekeerde plaats: de menselijke persoon trad op de voorgrond zodat het feit een gezicht had gekregen waar ik mét of zonder sympathie kon op reageren. In dit geval dus met sympathie. Yoko had een aangename manier van praten en bovendien bezat zij een erg guitige en lieve glimlach. Ik vergat bijgevolg soms compleet welk gruwelijk misdrijf zij had gepleegd. Ik had dus op één en dezelfde persoon totaal tegengesteld gereageerd wat bij mij de bedenking oproept dat men erg voorzichtig moet zijn vooraleer men over iemand oordeelt.
Dana Spinant, een naam die me tot hiertoe volkomen onbekend was. Sedert zondagavond is daar echter verandering in gekomen, en hoe! Het gesprek dat zij in "Het beloofde land" met Nadia Dala voerde, heeft er voor gezorgd dat ik haar niet vlug meer zal vergeten. Deze Roemeense journaliste (hoofdredactrice van "European Voice") was er weer eens een bewijs van, indien dat al nodig zou zijn, dat er overal intelligente mensen te vinden zijn: wat zij over Europa en over België zei, getuigde van veel inzicht. Haar opmerking over het conservatieve karakter van alle maatschappijen, en die van West-Europa in het bijzonder, was terecht. Dat is nu juist het probleem: de West-Europese burgers willen onze maatschappijvorm behouden tot het einde der tijden en bij elke mogelijke verandering wijzen zij met een beschuldigende vinger naar Europa. Het doet dan deugd om eens iemand van de andere kant te horen spreken voor wie elke verandering een verbetering is, ditmaal dankzij dat zelfde Europa. Misschien heeft de houding van de burgers in dit deel van de wereld niet alleen te maken met conservatisme, maar ook met egoïsme en onverschilligheid waarbij dit laatste kenmerk typisch is voor een zelfvoldane maatschappij die er alleen maar aan denkt zich te pletter (soms letterlijk!) te amuseren, meer niet. Wel weinig, moet ik zeggen. Hopelijk lopen er nog veel mensen rond zoals Dana Spinant en slagen zij erin om van het ruziënde Europa één geheel te maken dat naar buiten toe spreekt met één stem.
De nieuwste film van de Canadese regisseur David Cronenberg "A history of violence" is écht een historie vol geweld. Van in het begin voelt men als toeschouwer dat er geweld in de lucht hangt, het barst dan ook op geregelde momenten ongenadig los. Eigenaardig genoeg zijn het juist de schijnbaar meest zachtaardige personen die op de meest brutale manier te werk gaan. De zoon van het hoofdpersonnage die zich in het begin passief laat vernederen door een medestudent, reageert daarna bij een volgende uitdaging uitermate brutaal, totaal onverwacht. Wat de vader betreft, geldt hetzelfde: deze vriendelijke, kalme man rekent op het einde op een onverbiddelijke wijze af met gangsters. Dit maakt deze film erg onrustwekkend en verwarrend, want het zijn niet de "slechterikken" die hun toevlucht nemen tot geweld, maar de "goeden". Het is duidelijk dat de regisseur ons wil tonen dat de wereld niet zo simpel in elkaar zit als men denkt want ook schijnbaar integere mensen zijn, als het erop aankomt, tot alles in staat. Het knappe is dat Cronenberg ons dat op een zuiver filmische wijze aan de man brengt, hierbij geholpen door de prachtige vertolkingen van alle acteurs. Zo lijkt het personnage van de vader in het begin erg breekbaar om dan daarna iemand te worden bij wie de moordlust zo in zijn ogen te lezen staat. Zonder een talentvol acteur kan zo een wisseling van stemmingen niet overgebracht worden. Ook de rol van de echtgenote wordt aangrijpend vertolkt, evenals de figuur van gangster Fogerty die enorm sinister overkomt. Als besluit dus een film om te gaan bekijken, maar toch niet voor iedereen geschikt.
Het verbaast me altijd weer dat uiterst-rechtse partijen voor de dag komen met een ideologie die tweehonderd jaar oud is, nl. het nationalisme. Immers, nationale gevoelens waren een uitvloeisel van de Romantiek. Logisch in feite, want als men begint met het verheerlijken van "de" gevoelens, dan worden gevoelens van aanhankelijkheid aan de geboortegrond en aan eigen land en eigen volk ook op een voetstuk geplaatst als zijnde onaantastbaar. Onlogisch is het dan weer dat men zulke gevoelens zou moeten koesteren voor de grond waar men TOEVALLIG geboren is. Een Brit had evengoed een Ier van Belfast kunnen zijn, een Irakees even zo goed een Amerikaan,enz. Alhoewel het nationalisme reeds twee eeuwen bestaat, is het in het licht van de gehele menselijke geschiedenis een tamelijk recent verschijnsel want voor 1800 bestond het niet. Ik beschouw het dus simpelweg als een tijdelijke afwijking die haar beste tijd heeft gehad. De grandioze mislukking van het Derde Rijk zou toch voldoende moeten aangetoond hebben dat nationalisme een romantische bevlieging was met meer dan akelige nevenwerkingen. Daarom wil ik mijn titel veranderen en schrijven: nationalisme IS romantiek!
Over allerlei vormen van extremisme zou ik graag de volgende woorden willen citeren: "De bedenking, de zijsprong, het vrolijke wantrouwen, de spotlust zijn blijken van gezondheid: al het onvoorwaardelijke hoort in de pathologie thuis." (uit "Voorbij goed en kwaad" van Friedrich Nietzsche.)
Wie gisteren de "Laatste show" op Eén heeft gezien, zal moeilijk ongevoelig hebben kunnen blijven voor de charmes van 's werelds beroemdste operazangeres Cecilia Bartoli. Zij die met recht en rede een "diva" mag genoemd worden, gedroeg zich als een gewone Italiaanse vrouw: temperamentvol en spontaan. Haar goedlachsheid werkte erg aanstekelijk. Al vond ik het jammer dat het interview met haar maar een kwartier duurde, toch had zij mijn humeur in die korte tijdspanne positief beïnvloed. Bij haar kreeg ik het eigenaardig gevoel dat zij wel zou passen in de eigen familiekring zonder geïntimideerd te worden door haar reputatie omdat haar menselijk gedrag je dat zou doen vergeten. La Bartoli mag dus op twee gebieden groots worden genoemd, op muzikaal én op menselijk vlak. Een hele prestatie.
Bij het kijken naar de TV-serie "ROME" op Canvas, is er iets dat me vooral op- en bevalt: je komt echt terecht in een heidense wereld. Logisch eigenlijk, want het verhaal speelt zich af voor de geboorte van Christus, het zou belachelijk geweest zijn de personnages het nu veel gebruikte "Jesus" te horen uitspreken! Voor de opkomst van het christendom lagen medelijden en naastenliefde nog niet goed in de markt, ze bestonden wel maar ze werden enkel door een paar marginalen in praktijk gebracht. Dit is juist het positieve aan deze historische serie, men heeft zich de pre-christelijke wereld ver-BEELD. Ik vergelijk dit nu met de film "SPARTACUS" uit 1960. Daarin werd een idealist ten tonele gevoerd die ten strijde trekt tegen de slavernij en een romantische liefde beleeft met een slavin: het leek wel op een christendom avant la lettre! Langs Rome om (maar leiden niet alle wegen naar Rome ?) werd ook de tijdsgeest van de jaren '60 weerspiegeld: opkomen voor de onderdrukten (Che Guevara) en het verheerlijken van de liefde. "Spartacus" gaf ons dus vooral een beeld van 40 jaar geleden, niet zozeer van 2040 jaar geleden. Daartegenover hebben we nu het Rome dat we in deze schitterende Amerikaanse serie te zien krijgen en dat is dan een weergave geworden van onze tijd. Onze maatschappij is veel harder dan 40 jaar geleden, velen proberen zich op niets ontziende wijze een weg te banen naar de top en de liefde (?) is één van de middelen om daar te geraken. Daarenboven leven we nu om zo te zeggen in een post-christelijke wereld. Elke tijd creëert dus zijn eigen Rome en gaat ervan uit dat dat de definieve versie is. We zullen dat wel zien over 40 jaar!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
