Met grote verwondering heb ik gelezen dat sommige filmcritici "Een ander zijn geluk" van Fien Troch een mislukking vinden. Als dat een mislukking genoemd wordt, wanneer is een film dan niet mislukt ?! "Een ander zijn geluk" heeft mij van begin tot einde in zijn greep gehouden ondanks een paar onvolkomenheden (de te systemathisch terugkerende stiltes, af en toe een nogal geforceerde manier van dialogeren). Op zuiver filmisch vlak is het een erg professioneel gemaakt werkstuk met prachtige en strak gecadreerde beelden, die soms aan Antonioni deden denken, soms ook zelfs aan Stanley Kubrick. Referenties die kunnen tellen! De koele kleuren, het gebruik van een suggestieve klankband, de afgemeten camerabewegingen, dit alles zorgt ervoor dat men naar een film zit te kijken die stijl bezit. Ondanks deze afstandelijke wijze van filmen is deze film toch erg aangrijpend maar dan vanop een afstand alsof de regisseuse slechts met schroom en erg discreet de gevoelens van haar personnages in beeld wilde brengen. Eén bepaalde scène is typerend voor deze aanpak: in een groot warenhuis zegt een man tegen zijn vrouw dat hij kanker heeft. Gewoonlijk volgen dan een paar close-ups die de emoties moeten weergeven. Fien Troch doet dat echter niet, zij laat de camera een achterwaartse beweging maken zodanig dat de toeschouwer in plaats van dichter, van verder af toekijkt, alleen aan de houding van de acteurs valt te merken hoe dramatisch de situatie is. Klasse, vind ik dit! Ik wil ook de acteurs niet vergeten: de meesten spelen een kleine rol en vervullen die uitstekend met als uitschieter Ina Geerts die bijna heel de tijd in beeld is en op een schitterende wijze de gekweldheid van haar personnage weergeeft. Men voelt als het ware haar pijn.Tot slot nog dit: "Een ander zijn geluk" is een echte vrouwenfilm in die zin dat de hoofdpersonen vrouwen zijn die daarenboven afgebeeld worden als mensen van vlees en bloed en die daarvoor niet te pas en te onpas uit de kleren moeten gaan.
In onze Westerse spektakelmaatschappij zijn sommigen er echt in geslaagd om futiliteiten op te blazen tot ongelooflijke proporties. Dat hebben we deze week weer eens kunnen ervaren naar aanleiding van de uitlatingen van mevrouw Van den Bossche over Nederlandse politici. Zelfs in "Terzake" werd er over haar uitspraken gediscussiëerd. Werkelijk hallucinant, moet ik zeggen! Hoe komt het toch dat er zo veel kritiek op haar is losgebarsten terwijl zoveel Vlamingen niet anders doen dan spotten met die Hollanders ? Van schijnheiligheid gesproken. Persoonlijk zoek ik de verklaring voor al die heisa in het feit dat de "beschuldigde" in dit geval een vrouw is. Enerzijds zijn er mensen die jaloers zijn op haar populariteit, anderzijds wordt er denigrerend gedaan over haar bekwaamheid als minister, alsof andere ministers zo bekwaam zijn. Het toeval wil nu dat we de mogelijkheid hebben om de behandeling van minister Van den Bossche te vergelijken met die welke Karel De Gucht te beurt is gevallen in verband met gelijkaardige uitspraken. Heeft men over hem denigrerend gesproken ? De vraag stellen is ze beantwoorden!
Is het mogelijk om een vrouw die haar kind heeft vermoord, toch sympathiek te vinden ? Ik beken dat ik daar bevestigend moet op antwoorden om de eenvoudige reden dat het mezelf is overkomen. Gisteren keek ik naar een TV-documentaire over drie vrouwen die wegens moord in de gevangenis waren beland. Eén van hen had haar zoontje omgebracht en desondanks was zij voor mij de sympathiekste van de drie. Toch had ik vroeger alleen maar afschuw gevoeld toen daarover in het TV-nieuws werd bericht. Maar dan was dat de zakelijke mededeling van een feit geweest waarachter de menselijke persoon verborgen was gebleven, nu echter greep het omgekeerde plaats: de menselijke persoon trad op de voorgrond zodat het feit een gezicht had gekregen waar ik mét of zonder sympathie kon op reageren. In dit geval dus met sympathie. Yoko had een aangename manier van praten en bovendien bezat zij een erg guitige en lieve glimlach. Ik vergat bijgevolg soms compleet welk gruwelijk misdrijf zij had gepleegd. Ik had dus op één en dezelfde persoon totaal tegengesteld gereageerd wat bij mij de bedenking oproept dat men erg voorzichtig moet zijn vooraleer men over iemand oordeelt.
Dana Spinant, een naam die me tot hiertoe volkomen onbekend was. Sedert zondagavond is daar echter verandering in gekomen, en hoe! Het gesprek dat zij in "Het beloofde land" met Nadia Dala voerde, heeft er voor gezorgd dat ik haar niet vlug meer zal vergeten. Deze Roemeense journaliste (hoofdredactrice van "European Voice") was er weer eens een bewijs van, indien dat al nodig zou zijn, dat er overal intelligente mensen te vinden zijn: wat zij over Europa en over België zei, getuigde van veel inzicht. Haar opmerking over het conservatieve karakter van alle maatschappijen, en die van West-Europa in het bijzonder, was terecht. Dat is nu juist het probleem: de West-Europese burgers willen onze maatschappijvorm behouden tot het einde der tijden en bij elke mogelijke verandering wijzen zij met een beschuldigende vinger naar Europa. Het doet dan deugd om eens iemand van de andere kant te horen spreken voor wie elke verandering een verbetering is, ditmaal dankzij dat zelfde Europa. Misschien heeft de houding van de burgers in dit deel van de wereld niet alleen te maken met conservatisme, maar ook met egoïsme en onverschilligheid waarbij dit laatste kenmerk typisch is voor een zelfvoldane maatschappij die er alleen maar aan denkt zich te pletter (soms letterlijk!) te amuseren, meer niet. Wel weinig, moet ik zeggen. Hopelijk lopen er nog veel mensen rond zoals Dana Spinant en slagen zij erin om van het ruziënde Europa één geheel te maken dat naar buiten toe spreekt met één stem.
De nieuwste film van de Canadese regisseur David Cronenberg "A history of violence" is écht een historie vol geweld. Van in het begin voelt men als toeschouwer dat er geweld in de lucht hangt, het barst dan ook op geregelde momenten ongenadig los. Eigenaardig genoeg zijn het juist de schijnbaar meest zachtaardige personen die op de meest brutale manier te werk gaan. De zoon van het hoofdpersonnage die zich in het begin passief laat vernederen door een medestudent, reageert daarna bij een volgende uitdaging uitermate brutaal, totaal onverwacht. Wat de vader betreft, geldt hetzelfde: deze vriendelijke, kalme man rekent op het einde op een onverbiddelijke wijze af met gangsters. Dit maakt deze film erg onrustwekkend en verwarrend, want het zijn niet de "slechterikken" die hun toevlucht nemen tot geweld, maar de "goeden". Het is duidelijk dat de regisseur ons wil tonen dat de wereld niet zo simpel in elkaar zit als men denkt want ook schijnbaar integere mensen zijn, als het erop aankomt, tot alles in staat. Het knappe is dat Cronenberg ons dat op een zuiver filmische wijze aan de man brengt, hierbij geholpen door de prachtige vertolkingen van alle acteurs. Zo lijkt het personnage van de vader in het begin erg breekbaar om dan daarna iemand te worden bij wie de moordlust zo in zijn ogen te lezen staat. Zonder een talentvol acteur kan zo een wisseling van stemmingen niet overgebracht worden. Ook de rol van de echtgenote wordt aangrijpend vertolkt, evenals de figuur van gangster Fogerty die enorm sinister overkomt. Als besluit dus een film om te gaan bekijken, maar toch niet voor iedereen geschikt.
Het verbaast me altijd weer dat uiterst-rechtse partijen voor de dag komen met een ideologie die tweehonderd jaar oud is, nl. het nationalisme. Immers, nationale gevoelens waren een uitvloeisel van de Romantiek. Logisch in feite, want als men begint met het verheerlijken van "de" gevoelens, dan worden gevoelens van aanhankelijkheid aan de geboortegrond en aan eigen land en eigen volk ook op een voetstuk geplaatst als zijnde onaantastbaar. Onlogisch is het dan weer dat men zulke gevoelens zou moeten koesteren voor de grond waar men TOEVALLIG geboren is. Een Brit had evengoed een Ier van Belfast kunnen zijn, een Irakees even zo goed een Amerikaan,enz. Alhoewel het nationalisme reeds twee eeuwen bestaat, is het in het licht van de gehele menselijke geschiedenis een tamelijk recent verschijnsel want voor 1800 bestond het niet. Ik beschouw het dus simpelweg als een tijdelijke afwijking die haar beste tijd heeft gehad. De grandioze mislukking van het Derde Rijk zou toch voldoende moeten aangetoond hebben dat nationalisme een romantische bevlieging was met meer dan akelige nevenwerkingen. Daarom wil ik mijn titel veranderen en schrijven: nationalisme IS romantiek!
Over allerlei vormen van extremisme zou ik graag de volgende woorden willen citeren: "De bedenking, de zijsprong, het vrolijke wantrouwen, de spotlust zijn blijken van gezondheid: al het onvoorwaardelijke hoort in de pathologie thuis." (uit "Voorbij goed en kwaad" van Friedrich Nietzsche.)
Wie gisteren de "Laatste show" op Eén heeft gezien, zal moeilijk ongevoelig hebben kunnen blijven voor de charmes van 's werelds beroemdste operazangeres Cecilia Bartoli. Zij die met recht en rede een "diva" mag genoemd worden, gedroeg zich als een gewone Italiaanse vrouw: temperamentvol en spontaan. Haar goedlachsheid werkte erg aanstekelijk. Al vond ik het jammer dat het interview met haar maar een kwartier duurde, toch had zij mijn humeur in die korte tijdspanne positief beïnvloed. Bij haar kreeg ik het eigenaardig gevoel dat zij wel zou passen in de eigen familiekring zonder geïntimideerd te worden door haar reputatie omdat haar menselijk gedrag je dat zou doen vergeten. La Bartoli mag dus op twee gebieden groots worden genoemd, op muzikaal én op menselijk vlak. Een hele prestatie.
Bij het kijken naar de TV-serie "ROME" op Canvas, is er iets dat me vooral op- en bevalt: je komt echt terecht in een heidense wereld. Logisch eigenlijk, want het verhaal speelt zich af voor de geboorte van Christus, het zou belachelijk geweest zijn de personnages het nu veel gebruikte "Jesus" te horen uitspreken! Voor de opkomst van het christendom lagen medelijden en naastenliefde nog niet goed in de markt, ze bestonden wel maar ze werden enkel door een paar marginalen in praktijk gebracht. Dit is juist het positieve aan deze historische serie, men heeft zich de pre-christelijke wereld ver-BEELD. Ik vergelijk dit nu met de film "SPARTACUS" uit 1960. Daarin werd een idealist ten tonele gevoerd die ten strijde trekt tegen de slavernij en een romantische liefde beleeft met een slavin: het leek wel op een christendom avant la lettre! Langs Rome om (maar leiden niet alle wegen naar Rome ?) werd ook de tijdsgeest van de jaren '60 weerspiegeld: opkomen voor de onderdrukten (Che Guevara) en het verheerlijken van de liefde. "Spartacus" gaf ons dus vooral een beeld van 40 jaar geleden, niet zozeer van 2040 jaar geleden. Daartegenover hebben we nu het Rome dat we in deze schitterende Amerikaanse serie te zien krijgen en dat is dan een weergave geworden van onze tijd. Onze maatschappij is veel harder dan 40 jaar geleden, velen proberen zich op niets ontziende wijze een weg te banen naar de top en de liefde (?) is één van de middelen om daar te geraken. Daarenboven leven we nu om zo te zeggen in een post-christelijke wereld. Elke tijd creëert dus zijn eigen Rome en gaat ervan uit dat dat de definieve versie is. We zullen dat wel zien over 40 jaar!
Mensen die de jaren zestig hebben meegemaakt, hadden toen onmogelijk kunnen denken dat er veertig jaar later een zwarte vrouw Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten zou worden. Nog minder hadden zij het zich kunnen verbeelden dat zoiets zonder protest (van de blanke meerderheid) zou kunnen gebeuren. En al helemaal niet hadden zij maar in de verste verte kunnen verwachten dat zo een benoeming dan nog zou plaatsvinden door een erg conservatieve president. Dit maar om aan te tonen hoe onverwacht en ook verwarrend de loop van de geschiedenis wel kan zijn.
Condoleezza (wat een prachtige naam!) Rice is nu de tweede machtigste persoon van het machtigste land ter wereld. Als men bedenkt dat zij afkomstig is uit de zuidelijke staat Alabama waar er tijdens haar kinderjaren nog rassenscheiding bestond, dan is haar hoge positie van nu wel een revanche van jewelste. Zij die vroeger als minderwaardig werd beschouwd, wordt nu op plechtige wijze ontvangen door de groten der aarde! Mevrouw Rice oefent haar ambt uit met een grote waardigheid, een vrouw met klasse die zich stijlvol kleedt en op een beheerste en gedecideerde manier haar verklaringen aflegt. Haar verschijning dwingt niet alleen gezag af maar zij weet ook te charmeren, men moet daarvoor maar eens kijken naar de ogen van de staatsmannen die haar ontmoeten. Met moeite weerstaan zij aan de drang om haar te omhelzen! Dit voor wat haar uiterlijk betreft. Als minister die aangesteld is door president Bush kan zij natuurlijk alleen maar zijn visie vertolken, iets wat voor haar geen enkel probleem is want zij staat bekend voor haar loyauteit. Dat zij dit op een bekwame manier doet, staat buiten discussie. Men heeft haar nog niet op stommiteiten of fouten kunnen betrappen, zij kent de wereldpolitiek als geen ander. Ik verwacht dan ook dat zij de vedette in de regering-Bush zal worden, alleszins een Amerikaans minister die nog zonder problemen de wereld kan rondreizen. Indien Condoleezza Rice er ooit aan denkt om in 2008 mee te doen aan de presidentsverkiezingen, dan is deze job daar wel een ideale voorbereiding op, zij zal dan zeker genoeg ervaring opgedaan hebben om een bekwaam president te worden. Is het presidentschap van George W.Bush misschien alleen maar de aanloop naar de eerste zwarte vrouw als president van de Verenigde Staten ?!
Ik ben nooit een grote fan geweest van Guy Verhofstadt maar als ik nu lees wat hij in zijn nieuwste boek schrijft, dan wil ik hem veel vergeven ! Ik heb zijn "De Verenigde Staten van Europa" niet gelezen, wel uittreksels ervan in de krant evenals een groot interview met hem. Daaruit kan ik alleen maar besluiten dat hij het bij het rechte eind heeft om de eenvoudige reden dat er voor Europa geen andere mogelijkheid bestaat dan samen te werken. Toch is het goed dat het nog eens klaar en duidelijk wordt gezegd. Ik schrijf hier met klem "geen andere mogelijkheid" omdat ik toch moeilijk kan veronderstellen dat de waanzin van het nationalisme een mogelijkheid zou kunnen zijn, iets wat in de negentiende (!) eeuw al door Friedrich Nietzsche naar de prullenmand werd verwezen.
Het komt regelmatig voor dat mensen die fanatiek gelovig zijn nogal huiverig staan tegenover kritisch denken en tegenover de vrouwen. Het eerste omdat het hen zou kunnen doen twijfelen aan hun geloof, m.a.w. zij staan niet erg sterk in hun schoenen, het tweede omdat zij daardoor in bekoring zouden kunnen gebracht worden, dus ook hier voelen zij zich onzeker. Zij hebben als het ware een panische angst om bezoedeld te geraken, zowel geestelijk als lichamelijk. Hebben deze gelovigen er al eens aan gedacht dat "het denken" en "de vrouwen" beide geschapen zijn door de God die zij zo vereren ? Zij vinden het dus toelaatbaar om een bepaald deel van Zijn schepping te bekritiseren of zelfs te negeren ! Waar halen zij het lef vandaan om Hem terecht te wijzen ?! Wat ik hoogmoed noem is voor hen waarschijnlijk godsvrucht, het hangt er maar van af door wie de woorden worden gehanteerd.
Wie het één en ander over de opkomst van het nazisme gelezen heeft, weet hoe Hitler erin geslaagd is om zo populair te worden bij verschillende groepen kiezers van totaal uiteenlopende gezindheid. Zijn methode was erg sluw en hypocriet terzelfdertijd: hij beloofde namelijk aan elke groep datgene wat zij het meest wilden horen. Aan de rijken beloofde hij minder belastingen, aan de werkgevers minder lasten, aan de werklozen meer werk, aan de militairen een sterk leger, enz. Al deze kiezers keerden dan tevreden huiswaarts en besloten dan maar te stemmen op de man die hun problemen wel zou oplossen want de anderen waren toch alleen maar "politiekers", dus corrupt en niet bij machte hun beloften waar te maken. Zelfs wie niets gelezen heeft over het nazisme, weet hoe het daarna is afgelopen. Niet al te best, mogen wij zeggen. Ik wil dit even in herinnering brengen omdat er ook nu weer "leiders" rondlopen met een zelfde sluwe en hypocriete ingesteldheid met als enig doel de macht te veroveren en, goed bekeken van hen, eveneens langs democratische weg .
Volgens hetgeen ik onlangs in de kranten gelezen heb, zou islamofobie niet getolereerd worden door bepaalde mensen. Ik vind zo een houding werkelijk belachelijk. Want het woord "islamofobie" betekent toch alleen maar: angst voor de Islam. Mag men dus geen angst meer hebben voor een bepaalde godsdienst ? Ik zelf heb angst voor de Evangelische Kerken in de Verenigde Staten. Moet ik daarvoor veroordeeld worden ? Waarschijnlijk niet want zij zijn christelijk dus dan is er geen vuiltje aan de lucht wanneer men daar bang voor is. Waarom dan al die drukte over "islamofobie" ? Het is zelfs geen angst voor een bepaalde bevolkingsgroep want er zijn toch ook vrijzinnige Marokkanen en Turken en zelfs Vlaamse moslims. Is de Islam nu ineens een godsdienst geworden die boven alles verheven is ?! Blijkbaar wel als men bepaalde hysterische reacties hoort. Maar dat is eigenlijk niet te verwonderen want in het achttiende vers (soerat al-kahf) van de Koran leest men het volgende: "Lof zij God die het boek tot Zijn dienaar heeft neergezonden en die heeft gemaakt dat het geen afwijking heeft, een boek dat juist is". (pagina 200 van de Nederlandse vertaling door Fred Leemhuis) Sommige mensen schijnen dat dus lettelijk zo te aanvaarden met alle gevolgen vandien.
Zanger Antoine (van "Château Bravoure") raadde mij onlangs aan om eens de nieuwe CD ( "Exhale" ) van Ilse Duyck te beluisteren. Omdat ik al meermaals ondervonden heb dat hij echt iets kent van muziek (zijn eigen optredens bewijzen dat) heb ik zijn raad ter harte genomen en ik moet bekennen dat ik aangenaam verrast was. Ilse Duyck is een begenadigde Vlaamse zangeres met een mooie stem die zich erg leent tot het zingen van jazzmuziek. Met zwier en schijnbaar moeiteloos baant zij zich vokaal een weg door haar eigen meeslepende composities. Zij wordt daarin bijgestaan door een stel erg professionele muzikanten die de pannen van het dak spelen en die haar stem prachtig omkaderen. Vooral de pianist (misschien omdat ik zelf piano heb gespeeld ?) heeft mijn aandacht getrokken: het is een waar genoegen te horen hoe hij de klanken uit zijn klavier tovert. Ik vergeet echter niet de andere muzikanten die niet minder begaafd zijn. De gitarist bijvoorbeeld evenals de andere begeleiders gaan evenmin onopgemerkt voorbij. Heel deze CD bezit daarenboven een eenheid van stijl en een erg verleidelijke klankkleur zodat een uurtje prachtige moody jazz gegarandeerd is. Genieten maar !
Ik herinner me nog goed toen ik een paar jaar geleden toevallig de videoclip van "Frozen" (een woord dat nu "bevrozen" is!) voor de eerste keer te zien kreeg. Daarvoor was ik nooit een fan van Madonna geweest, ik vond haar muziek te commercieel en te weinig origineel. Toen ik echter "Frozen" had beluisterd en bekeken, was dat op slag veranderd. De melodie, de manier waarop gezongen werd plus dan nog de fantastische beelden erbij zorgden ervoor dat dit nummer onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift stond, meer nog, ik ben direct de CD gaan kopen en deed dit ook met haar twee volgende CD's. Voor mij is "Frozen" dus een keerpunt geweest in mijn beoordeling van het fenomeen Madonna: een pre-frozen periode en een post-frozen om zo te zeggen ! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vernam dat dit nummer niet meer op de radio mag gedraaid worden en ook niet meer verkocht, dit na een klacht van een individu uit Moeskroen die beweert dat Madonna vier maten uit zijn meesterwerk heeft gestolen. Zelfs indien dit zo is, laten we hier maar niet twijfelen aan de muzikale deskundigheid van de rechter, dan komt die uitspraak bij mij alleszins over als lichtelijk absurd, zelfs surrealistisch. Er bestaat zo iets als de letter van de wet en de geest van de wet. Volgens de letter van de wet heeft Madonna vier maten "gestolen", maar volgens de geest van de wet heeft het waarschijnlijk niets met diefstal te maken. Welke zangeres kan uit duizenden songs onthouden waar, wanneer en van wie zij ooit een bepaalde melodie heeft gehoord en dan nog meer dan tien jaar later ? Ik ben er dus zeker van dat Madonna bij het schrijven van het gewraakte nummer onbewust vier maten heeft gebruikt zonder dat zij het zelf beseft heeft. Waarschijnlijk wenste deze rechter Moeskroen op de wereldkaart te zetten en heeft hij daarom geopteerd voor de letter van de wet !
Ik wil vandaag wijze woorden citeren van Johan Anthierens : "Een veldheer haalt zijn inspiratie op het veld van eer waar hij geschiedenis schrijft met het bloed van zijn soldaten." Ik haal dit uit het boek "Leve mij" (uitgeverij Van Halewijck) dat een ruime keuze biedt uit teksten die zijn hele carrière omspannen. Niet te missen lektuur, zowel qua inhoud als qua stijl !
De titel van dit boek van de Israëlische schrijver Amos Oz geeft goed de inhoud ervan weer. Het is echt een verhaal vol liefde en vol duisternis. Met veel liefde vertelt Oz over zijn familie, soms erg ironisch maar altijd vol begrip voor hun menselijke zwakheden. Duisternis is er eveneens genoeg aanwezig: dit is immers het verhaal van de zelfmoord van zijn moeder. Het portret dat hij van zijn moeder schildert is het meest aangrijpende van dit boek, het is erg sec geschreven en met een enorm inlevingsvermogen gesuggereerd zodat bij het lezen de rillingen over je rug lopen. Samen met haar stap je als het ware mee haar dood tegemoet, een dreigend noodlot waar niet aan te ontsnappen valt. Zo te zien zou men misschien kunnen denken dat dit een zwaarwichtig boek is dat moeilijk te verteren valt, toch is dit niet zo, er duiken regelmatig passages op die echt op de lachspieren werken zoals bijvoorbeeld dat tafereel waar de vader het pakje opent met de eerste exemplaren van een door hem uitgegeven boek of de beschrijving van de fanatieke kuisdrang van zijn grootmoeder. De sfeer wordt door Amos Oz altijd op een erg sensuele manier weergegeven zodat je bijna het stof en de vuiligheid proeft van het toenmalige Jerusalem (jaren '40 van de vorige eeuw). Dit boek is echter niet alleen het verhaal van de familie Klausner (een naam die Amos daarna veranderd heeft in het Hebreeuwse Oz), maar ook het ontstaan van Israël wordt er heel subtiel in verweven: in dit geval een noodzakelijk iets want men maakt niet elke dag mee dat er een nieuwe staat wordt opgericht. Dat zoiets een grote impact heeft op de personnages in het verhaal spreekt dan ook voor zich. Maar spreken over dit boek is één ding, het aandachtig lezen is waar het écht om te doen is !
De Vlaamse Fatma Pehlivan (van Turkse afkomst) is er het beste bewijs van hoe mensen van vreemde afkomst zich weten te integreren zonder daarom hun eigen cultuur op te geven. Iemand die thuis is in twee culturen heeft toch een ruimere visie dan iemand met maar één cultuur. Tijdens het lezen van haar boek "Enkele reis Istanboel/Brussel Wetstraat" had ik de hele tijd de indruk dat zij dezelfde waarden verdedigt die haar partijgenote Freya Vanden Bossche eveneens aanhangt. Het is dus volkomen terecht dat zij op het einde het volgende schrijft: "Mocht ik in Turkije leven, dan zou ik voor dezelfde normen en waarden opkomen." Inderdaad, dezelfde normen en waarden, maar vanuit een andere gezichtshoek. Als zo iets de Vlaamse identiteit al doet wankelen, dan is het maar povertjes gesteld met die identiteit en dan is dat zeker NIET de schuld van "de anderen", wie die anderen dan ook mogen zijn !
De reportage in Panorama (20 november) over de Kosovaar die wapens inzamelt voor Kosovo vond ik onthutsend. Om twee redenen, eerst en vooral omdat men kon zien hoe gemakkelijk men in de Verenigde Staten wapens kan kopen en die dan verzenden. Als deze Kosovaar daarin slaagt dan kunnen andere mensen zonder scrupules dat ook doen. Wie weet zijn er voor het ogenblik op die manier verschillende transacties aan de gang: dat belooft voor de toekomst ! Onthutsend ook omdat deze Kosovaar ondanks zijn gewetenloze handelen toch altijd sympathiek bleef: met een charmante glimlach en op een kalme toon legde hij uit waarom hij zulke dingen deed. Bepaalde van zijn uitspraken hadden iets sinister en dreigend : het was duidelijk dat fanatisme hem niet vreemd was. Deze reportage was in die zin verwarrend omdat erin werd aangetoond dat men terzelfdertijd iemand wel op moreel vlak kan veroordelen maar hem toch moeilijk kan verafschuwen. Ik voorspel dan ook dat deze Kosovaar een held voor zijn volk zal worden omdat hij alle eigenschappen bezit waaruit helden gemaakt worden: onbuigzaam, toegespitst op één doel, een verleidelijke zelfverzekerdheid, onbevreesd tot op het roekeloze af en daar bovenop dan nog een grote dosis charisma.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
