De reportage in Panorama (20 november) over de Kosovaar die wapens inzamelt voor Kosovo vond ik onthutsend. Om twee redenen, eerst en vooral omdat men kon zien hoe gemakkelijk men in de Verenigde Staten wapens kan kopen en die dan verzenden. Als deze Kosovaar daarin slaagt dan kunnen andere mensen zonder scrupules dat ook doen. Wie weet zijn er voor het ogenblik op die manier verschillende transacties aan de gang: dat belooft voor de toekomst ! Onthutsend ook omdat deze Kosovaar ondanks zijn gewetenloze handelen toch altijd sympathiek bleef: met een charmante glimlach en op een kalme toon legde hij uit waarom hij zulke dingen deed. Bepaalde van zijn uitspraken hadden iets sinister en dreigend : het was duidelijk dat fanatisme hem niet vreemd was. Deze reportage was in die zin verwarrend omdat erin werd aangetoond dat men terzelfdertijd iemand wel op moreel vlak kan veroordelen maar hem toch moeilijk kan verafschuwen. Ik voorspel dan ook dat deze Kosovaar een held voor zijn volk zal worden omdat hij alle eigenschappen bezit waaruit helden gemaakt worden: onbuigzaam, toegespitst op één doel, een verleidelijke zelfverzekerdheid, onbevreesd tot op het roekeloze af en daar bovenop dan nog een grote dosis charisma.
Zangeres Kate Bush heeft ongeveer dezelfde leeftijd als Madonna. Hiermee houdt elke vergelijking tussen beide zangeressen dan ook op. Kate (ik noem haar zo omdat zij dit zelf zo op de hoes van haar CD zet) is een dichteres/ zangeres die haar parels van klanken over de wereld uitstrooit wanneer het haar past, anders zwijgt zij. Dit heeft zij duidelijk aangetoond door de luisteraars meer dan tien jaar te laten wachten op haar nieuwe CD "Aerial". En blijkbaar heeft die lange wachttijd haar niet in de vergetelheid ondergedompeld, wel integendeel als ik de reacties her en der op het internet lees. Opnieuw is zij erin geslaagd om heel breekbare, broze songs ten gehore te brengen: bij het beluisteren van haar CD zou ik het zelfs ongepast hebben gevonden om in een krant te bladeren uit vrees de betovering te doorbreken! Haar subtiele manier van zingen dwingt je eigenlijk om stil te blijven luisteren, want wat zou je anders ondertussen kunnen doen: elke handeling zou als een vloek overkomen in die bedwelmende klankwereld. Een ander opmerkelijk kenmerk van Bush (met haar naamgenoot is zeker geen vergelijking mogelijk !!! ) is het erg vrouwelijke karakter van de muziek die zij creëert. Het is een welgekomen tegengif tegen zovele andere hedendaagse popmuziek die van agressie een kwaliteit probeert te maken, zowel wat teksten betreft als qua uitvoering. Nee, Kate Bush schenkt ons ONEIGENTIJDSE muziek die erg persoonlijk is, speciaal en toch genietbaar voor een breed publiek. Doe zo verder, Kate, maar laat ons niet meer zo lang wachten !
Omdat het zaterdag is en ik niet veel zin heb om na te denken, ga ik gewoon nog eens een paar woorden citeren van de Russische schrijfster Marina Tsvetajeva. Hoe meer ik van haar lees en herlees, hoe meer ik van haar hou !
De woorden die hierna volgen kan men vinden in haar biografie, geschreven door Viktoria Schweitzer, die met veel begrip en erg gedetailleerd het leven van deze grandioze vrouw weergeeft. De levenshouding van Tsvetajeva wordt bondig samengevat in de volgende zin: "IK BEN EEN VAN ALLEN, VOOR EN TEGEN ALLEN."
Het overlijden van Maurits Coppieters zal een grote leegte nalaten in de Vlaamse politieke wereld. Of zou dat toch moeten doen. Tot op het einde van zijn leven is hij een gedreven politicus geweest die de politiek niet gebruikte om carrière te maken maar om iets voor de mensen te doen: hij is nooit genezen van zijn idealisme en voor één keer was "ziekte" heilzaam. Hij was ook een man met klasse, geen populist zoals er nu al te veel rondlopen. Toen ik in de jaren zestig van de vorige eeuw eens naar een meeting van de toenmalige Volksunie was gegaan, heb ik Coppieters daar zien en horen spreken. Die gebeurtenis heeft op mij een diepe indruk nagelaten, zo diep zelfs dat ik tot het einde toe zijn politieke carrière ben blijven volgen. De laatste jaren werd er veel gesproken over Nieuwe Politiek, maar ik heb alleen maar de woorden gehoord, bij Maurits Coppieters heb ik de daden gezien ! Dat was nieuwe politiek avant la lettre. Politici zouden hem het beste kunnen gedenken door wat van zijn integriteit over te nemen, dat zou een goed begin kunnen zijn.
Al meer dan dertig jaar denk ik eraan om de romans van Charles Dickens te lezen. Vroeger heb ik het nooit gedaan omdat ik altijd dacht dat Dickens een romantisch schrijver was van sentimentele verhalen, en misschien was hij dat ook, en daarna ben ik er niet toe gekomen omdat ik bijna geen romans meer lees, mijn voorkeur gaat meer en meer uit naar geschiedkundige boeken of essays of andere nonfictie. Maar zoals het mij zo dikwijls al overkomen is, bracht het toeval me weer op het pad van die populaire Britse auteur. Toen ik in mijn bibliotheek op zoek was naar een bepaald boek, werd mijn aandacht ineens getrokken door een boek van Godfried Bomans: "Dickens, waar zijn uw spoken ?". Het gevolg was dat ik dit uit de kast heb gehaald en erin ben beginnen lezen. Het enthousiasme waarmee Bomans over Dickens schrijft, is zo aanstekelijk dat ik nu toch geneigd ben om me in die "sentimentele" romans te verdiepen. Hij huldigt niet alleen uitvoerig het talent van deze schrijver maar hij vertelt ook over de strijd die er bestond tussen Dickens en die andere grote schrijver van de negentiende eeuw, nl. William Thackeray. Deze laatste was intelligenter dan Dickens maar bezat niet diens schrijverstalent. Ik wil hier uitvoerig citeren wat Bomans daarover zegt: "Thackeray, met zijn veel fijnere intelligentie, begreep Dickens volkomen. Hij schatte hem hoog, en tegelijk kon hij met de beste wil van de wereld een glimlach niet weerhouden. De hoogschatting kwam voort uit het besef de mindere te zijn in loutere scheppingskracht, de glimlach uit het bewustzijn superieur te zijn van geest. In beide had hij gelijk. Maar hij kon niet vergen dat Dickens de situatie doorzag en berustte erin. Hij zag in, dat, als Dickens Thackeray begreep, hij zou ophouden Dickens te zijn." Het is met zulke zinnen dat Bomans me bekoort en dat zal blijven doen.
Kim Cattrall, de verleidelijkste actrice in de TV-reeks "Sex and the city", heeft een boek gepubliceerd met als titel: "Seksuele intelligentie". Ik heb dit boek nog niet ingekeken maar ik heb het wel al in stapels in de boekhandels zien liggen zodat ik wel het kaft kan bespreken. De foto van Kim Cattrall is in zwart-wit wat op zich al origineel is in deze tijd van felle en flikkerende kleuren. Zij poseert volledig naakt maar zonder dat er iets onbetamelijks te zien is. Tussen haakjes: ik denk dat er bij haar NIETS onbetamelijks is en waarom gebruikt men dit woord bijna uitsluitend wanneer het met bloot te maken heeft ?! Foto's van gruwelijk verminkte lijken vind ik heel wat onbetamelijker, maar dit tussen haakjes. Kim Cattrall kijkt recht in de lens waardoor zij de lezer als het ware in de ogen kijkt. Haar blik oogt intelligent en ietwat ondeugend, alsof zij elk ogenblik kan beginnen lachen. Daardoor krijgt haar verleidelijkheid een speels karakter , een verwijzing naar de TV-reeks. Omdat er geen enkele achtergrond te bespeuren valt, staat zij in het volle licht van de schijnwerpers. De manier waarop zij poseert is erg stijlvol, zij lijkt bijna gebeeldhouwd maar dan een beeldhouwwerk dat niet doods is maar erg levend. Kortom, de vormgeving van deze uitgave krijgt van mij tien op tien. Als de inhoud even goed is, dan is dit een boek dat het verdient om een tophit te worden. Het weze haar gegund!
Vandaag herdenken we weer het einde van de "Groote Oorlog". Ik vind het gepast dat men dit nog altijd doet. Toch is er ook een ironische kant aan de zaak. Men blijft immers het einde van een oorlog herdenken die eigenlijk onrechtstreeks de oorzaak geweest is van een nog veel gruwelijker slachting. Je zou dus verwachten dat men aan het einde van WO II nog meer aandacht zou besteden. Ik zou daarom de verlofdag van vandaag naar 8 mei verplaatsen om aan te geven dat deze datum het einde inluidt van een eeuwenlange Europese waanzin en het begin was van een verenigd Europa waarin de volkeren van Oost en West tot het besluit zijn gekomen dat de uitstraling van ons continent in de wereld alleen maar gebaat kan zijn door vrede, in eerste instantie een Europese vrede om daarna dan uit te monden in een wereldvrede. Of droom ik ? Dan wil ik alleszins niet wakker worden !
Ik nam gisteren nog eens een boek van Marina Tsvetajeva ( 1892 - 1941) ter hand, meer bepaald haar notities over de Russische Revolutie. Daarin schrijft zij ergens het volgende: " Van de communisten heb ik tot op heden, persoonlijk, geen slechte daad gezien. Niet hen haat ik, maar het communisme. ( Al twee jaar hoor ik van alle kanten: 'Het communisme is prachtig , de communisten zijn vreselijk! ' Het komt me de oren uit ! ) "
Deze woorden zijn te lezen in haar boek "Ik loop over de sterren" en daarin vind men nog zulke pareltjes van een schrijfster die niet alleen erg intelligent was maar ook ongelofelijk goed de tijd aanvoelde waarin zij leefde zodat zij al op voorhand voorzag wat er te gebeuren stond. Niet verwonderlijk dus dat het leven voor haar niet zo prettig was: zij wist teveel.
Naar aanleiding van haar overlijden is er de laatste dagen veel geschreven over ROSA PARKS, een naam die ik doelbewust met hoofdletters schrijf omdat ik daarmee haar groot(s)heid wil beklemtonen. Haar leven toont aan hoe men door een kleine moedige daad een hele maatschappij tot inkeer kan brengen, want daar ging het over: "inkeer", de Verenigde Staten bevonden zich immers op het gebied van de burgerrechten op het verkeerde pad. Er is dus niet zoveel voor nodig om een land van koers te doen veranderen, alleen maar een paar moedige mensen. Als ik zie wat Cindy Sheehan vandaag de dag bewerkstelligt met haar protest tegen de oorlog in Irak, dan beschouw ik haar als een reïncarnatie van ROSA PARKS, maar nu op het gebied van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Dus weeral een vrouw die, vertrekkende van haar eigen concrete situatie, het heft in eigen handen neemt en zo de publieke opinie ( en de president ???) doet kantelen !
Tijdens een wandeling in het stadscentrum zag ik affiche's hangen voor de toneelopvoering van "Mieke Maaike's obscene jeugd" van Louis-Paul Boon. Ik heb die bewerking nog niet gezien (maar hoop ze wel te zien) zodat ik me dus beperk tot het boek(je!) van Boon. Hier geldt in feite weer dezelfde opmerking als bij "Lolita" van Nabokov. Al is het dan gewaagd en scheert het rakelings langs de pornografie heen, het is naar mijn mening toch ook erg grappig: men zou kunnen spreken van een "opwindende" humor. Boon schept er plezier in om de lezer een pikant verhaal te vertellen, en dan nog over een erg jong meisje, maar terzelfdertijd relativeert hij het geheel met een aanstekelijke humor die erg parodiërend overkomt. De uitgave zelf van het boek is prachtig: een rood kartonnen kaft met gouden letters en in het midden een zwart-witfoto van een verleidelijke vrouw. Toppunt van ironie is wel dat Boon dit boek geschreven heeft na zijn alom geprezen "Pieter Daens" . Op het ogenblik dat het er naar uit zag dat hij gerecupereerd ging worden door het establishment, gaf hij duidelijk te verstaan dat men (sommigen toch!) te vroeg had gejuicht ! Niet voor niets had hij ooit "Wapenbroeders" geschreven, een bewerking van het middeleeuwse epos over Reinaert de Vos.
Ik vraag me dikwijls af hoe bepaalde mensen die in de jaren zestig van de vorige eeuw een grote rol hebben gespeeld en ondertussen overleden zijn, hoe zij zich nu zouden voelen ? Ik denk dan vooral aan de beroemdste rebel uit die tijd, nl. Ernesto "Che" Guevara. Waarschijnlijk zou men hem nu te romantisch vinden, met zijn lange wapperende haren, zijn guerilla-uniform en zijn onafscheidelijke sigaar. Hij zou nu, nog meer dan veertig jaar geleden, bekeken worden als een spelbreker, als iemand die niet "in" is, niet "cool". Toen Che zijn gloriejaren kende, was de tijdsgeest eigenlijk rijp voor zo een figuur, dat kan men van onze tijd zeker niet zeggen. Che is een verkoopsproduct geworden, niets meer (spijtig genoeg) en niets minder (minder kan al moeilijk!) . Het verheugt me echter wanneer ik zie dat er soms toch nog boeken over hem in de boekhandel te koop liggen, zoals dat schitterende boek dat onlangs in het Nederlands verschenen is met als titel: "Che Guevara, kroniek van een revolutionair" (uitgeverij Tirion). Daarin vindt men een overvloed aan foto's en ook een beknopte biografie en verschillende opmerkelijke uitspraken van de rebel. In mijn ogen had Che maar één groot gebrek en dat was zijn onvoorwaardelijke verknochtheid aan het communisme, hij was te orthodox in de leer, bijna een fundamentalist: het is pijnlijk dit te moeten zeggen maar dat is het toch wat mij na het lezen van geschriften van en over hem is bijgebleven. Jammer, vooral als men weet dat hij niet dom was.
Nog maar eens over film maar dit keer geen filmbespreking maar alleen wat commentaar over de grootste actrice van Europa, nl. Isabelle Huppert. In de film "Gabrielle", die deze dagen in de Vlaamse bioscopen te zien is, speelt Huppert weer eens op een schitterende wijze zoals we het eigenlijk van haar nu al jaren en jaren gewoon zijn, niets nieuws dus maar toch telkens weer verrassend. Deze actrice zit werkelijk boordevol talent en zij geeft daarbij de indruk dat het haar geen enkele moeite kost om zulke complexe en tragische personages te vertolken en dit met een minimum aan gelaatsuitdrukkingen. Haar ogen zijn de voornaamste spiegel van haar gevoelens want op haar gelaat zelf valt met moeite iets te merken, heel haar manier van spelen is bijna een vorm van under-acting maar niettemin erg expressief: het lijkt wel of zij met haar personnage volledig één wordt. Ik denk dat het daarbij een voordeel is dat zij geen speciaal mooi of karakteristiek gezicht heeft met als gevolg dat zij zich als actrice helemaal kan verbergen achter haar rol. Isabelle Huppert wordt daarbij onzichtbaar maar dus des te overtuigender. Iemand als Sophia Loren bijvoorbeeld was daartoe, ondanks haar onmiskenbaar talent, niet toe in staat omdat de kijker altijd in de eerste plaats de vrouw Sophia Loren ontwaardde. Wat me ook telkens weer opvalt bij Isabelle Huppert, en wat ik erg waardeer, is haar totaal gebrek aan sterallure's en glamour. Ik bewonder dit vermogen om na een zo lange en succesvolle carrière zo "doordeweeks" te blijven, maar dan wel een "doordeweeksheid" die uitermate fascinerend is. Onlangs zag ik van haar een fotoboek in de boekhandel liggen met prachtige foto's: een gepast eerbetoon aan deze uitzonderlijk begaafde actrice!
Met plezier keek ik nog eens naar de film "In the cut" van Jane Campion, die ook "The piano" en "Portrait of a lady" op haar naam heeft staan. "In the cut" bezit een verblindende schoonheid: de kleuren, de beeldcomposities, de camerabewegingen, het gebruik van de telelens, alles draagt ertoe bij om van deze film een lust voor het oog te maken (a joy for ever). Ook de vertolking is over de hele lijn schitterend.Toch is er één "maar" aan te stippen, nl. door zoveel visuele schoonheid op de kijker af te vuren wordt de dreiging die in het verhaal onmiskenbaar aanwezig is, wat teveel afgezwakt. Zo een stijl past eigenlijk meer bij een romantisch liefdesdrama ( al draait deze film ook over liefde) dan bij een thriller. Als de omgeving van de personnages er zo mooi uitziet dan wordt het bijna ongeloofwaardig dat zij gevaar zouden kunnen lopen want in zo een mooie wereld is dat toch niet mogelijk. Als kijker krijgt men bijna een indigestie van al die prachtige beelden: zoals men aan teveel lelijkheid went, zo zou men ook teveel schoonheid wel eens beu kunnen worden. Daarom vind ik de scènes in de metro de beste van de hele film. Zij zijn eveneens indrukwekkend verfilmd maar hier vermijdt Campion de overdaad die de rest van de film een beetje uit zijn evenwicht brengt. Ik besef maar al te goed dat ik me hier aan muggezifterij bezondig, ik zal wel de laatste zijn om wie dan ook af te raden om deze wondermooie film te bekijken. Nog een beschouwing: zou het kunnen dat deze film dankzij deze stijl zo vrouwelijk oogt ? Ik hoop nu maar dat mannen zich niet gaan schamen wanneer zij van deze film houden!
In de documentaire over Steve Stevaert die gisterenavond op Canvas werd uitgezonden, kwam naar het einde toe Freya Van den Bossche in beeld die gewoon met iemand staat te praten. Eerst wordt zij van tamelijk ver gefilmd en daarna van dichtbij. Dit waren voor mij de prachtigste beelden van deze documentaire: het was pure poëzie. Ik vond het enorm jammer dat ik geen cassette in mijn videorecorder had gestoken zodat ik dit tafereel achteraf nog eens zou kunnen herbekijken. Deze scène was er weer het bewijs van dat er niet veel voor nodig is om schitterende opname's te maken, in dit geval gewoon een vrouw die met iemand aan het praten is, maar wel geen gewone vrouw maar één die, wat men noemt, "star quality" bezit. Freya Van den Bossche weet immers op een spontane en innemende manier alle aandacht naar zich toe te trekken. De camera is gewoon verliefd op haar. Geen wonder dat zij zo populair is !
Toen ik eergisteren naar een commerciële TV-zender keek, viel het me weer op hoe dikwijls men de zelfde reclamefilmpjes te slikken krijgt : bepaalde producten worden je zo te zien echt door de strot geduwd want anders kan men geen normaal leven leiden. Zo een methode doet me denken aan totalitaire regimes waar men bepaalde ideeën aan de burger op dringt: dit wordt propaganda genoemd. Wat is eigenlijk het verschil tussen propaganda en reclame ? Het enige wezenlijke verschil is dat men in het éne geval ideeën wil verkopen en in het andere geval producten. In beide gevallen probeert men er de burger van te overtuigen dat hij DIT moet denken of DAT moet kopen om een volwaardig mens te zijn. Ik wil hier maar duidelijk maken dat onze vrijheid in een Westerse consumptiemaatschappij maar relatief is zodat ik hier ook het woord "totalitair" zou durven gebruiken. Toch blijft het wel zo dat een onafhankelijk denkend mens zowel de ideeën als de producten naar de prullenmand kan verwijzen: de keuze is aan ons!
Volgens de opnieuw aangepaste spelling moet men nu tijdperken met een kleine letter schrijven. Middeleeuwen met een kleine "m" vind ik echter visueel bekeken niet om aan te zien, het zelfde met renaissance. Erger wordt het wanneer men Aufklärung met een kleine "a" gaat schrijven, want dit is een Duits woord en in die taal worden zelfstandige woorden altijd met een hoofdletter geschreven. Het toppunt wordt echter "verlichting": wanneer men vlug leest en men zo een woord in een zin opmerkt, dan denkt men onwillekeurig aan een lamp die brandt. Als het donker wordt, dan doe ik het licht aan zodat ik in een periode van verlichting leef, maar of ik me daarom in de Verlichting bevind is nog een ander paar mouwen! Wie zulke regels heeft opgesteld houdt blijkbaar geen rekening met het visuele aspect van een tekst: door een hoofdletter weet men toch veel vlugger wat er bedoeld wordt: Verlichting kan alleen maar verwijzen naar de achttiende eeuw, het tijdperk van de rede, maar dat zal men van onze eeuw duidelijk niet kunnen zeggen!
In een documentaire over de laatste levensjaren van de beroemde acteur en regisseur Orson Welles, zei zijn weduwe dat haar man weigerde om verbitterd te geraken. Ik heb het altijd prachtig gevonden hoe Welles, ondanks alle tegenslagen, toch levensvreugde bleef uitstralen tot op het einde van zijn leven. Zijn bulderende en aanstekelijke lach was daarvan wel één van de meest opvallende uitingen. Maar ook de blik in zijn ogen, ofschoon die met de jaren en door ziekte doffer was geworden, verried een bijna kinderlijke verwondering. Orson Welles was iemand die de top had bereikt op erg jonge leeftijd ( 20 à 25 jaar) en daarna langzaam aan bergaf ging en daar dan nog zelf mee kon lachen. De laatste twintig jaar van zijn leven waren geen lachertje: hij vond geen financiers meer voor de talrijke films die hij nog in gedachten had en zijn gezondheid was er gestaag op achteruit gegaan, zodanig zelfs dat hij, Orson Welles, alleen nog maar Perrier dronk en een wandelstok nodig had om te stappen. Als men desondanks toch niet verbitterd wordt, dan moet men inderdaad wel over een enorme levensvreugde beschikken, denk ik. Dit is de les die ik uit zijn leven heb getrokken.
Deze week nam ik nog eens een boek in handen dat 25 jaar geleden verschenen is. Omdat het in mijn ogen nog altijd actueel is, kan ik de drang niet weerstaan om er enkele zinnen uit te citeren. "Het is in het afwijzen van de toekomst, dat de kern van het verval ligt." Aansluitend daarbij: "Eerder dan door de rede, worden zij bewogen door het gevoel en dat is op zich zelf al een kenmerk van verval. Om tot de kern van de zaak te komen, betekent dit, dat hun belangstelling eenzijdig gericht is op het heden en dat ook voor hen de toekomst enkel het einde is." En dan de volgende zin: "Door te vervallen schept iedere beschaving een leegte, waarin de krachten van de mededingende beschaving gezogen worden." Deze citaten zijn afkomstig uit het boek: "De toekomst van het ouder worden", geschreven door prof. C.Northcote Parkinson en dr. H.Le Compte en uitgegeven bij Elsevier. Dit is een vertaling van "The law of longer life" eveneens in 1980 uitgegeven in de V.S. (Troy University Press). In vergelijking met deze uitgave is de Nederlandstalige versie maar pover wat betreft de lay-out: het is niet zo overzichtelijk gedrukt als de Amerikaanse. Maar wat mij vooral stoort is dat men het Amerikaanse woord "liberal" vertaald heeft als "liberaal" (!!!) Op het eerste gezicht is dit correct maar bij nader inzien wordt er eigenlijk het tegenovergestelde mee bedoeld. Een "liberal" in de V.S. is een Democraat, wat men hier een socialist noemt, zij het dan een socialist-light, en het Nederlandse woord "liberaal" zou men kunnen vergelijken met een Amerikaanse Republikein. Daardoor ontstaat dus bij de lezer de indruk dat beide auteurs datgene verwerpen wat zij eigenlijk aanprijzen! Indien dit boek ooit heruitgegeven zou worden, dan hoop ik vurig dat men zulk een fout zal corrigeren.
Wat een vrouw was zij toch, die Jane Fonda !! Als protest tegen de Vietnamoorlog, die toen in alle hevigheid woedde (1972), trok zij naar het "vijandige" Hanoi om daar voor de hele wereld haar kritiek op haar eigen regering kenbaar te maken. Vandaar dus, Hanoi Jane, de naam haar gegeven door haar tegenstanders die haar een verraadster vonden en nog vinden. Sommige mensen blijken een erg goed geheugen te bezitten, toch voor zulke zaken. Ik weet ook wel dat het vanwege Fonda een stommiteit was om te gaan poseren naast het Noord-Vietnamese afweergeschut en zo de indruk te geven dat zij ermee akkoord ging dat er Amerikaanse soldaten werden uit de lucht gehaald. Maar voor het overige viel er op deze moedige reis niets aan te merken. Op slag werd zij daardoor een heldin en de woordvoerster van de anti-oorlogsbeweging. Het kwam voor mij dan ook als een koude douche wanneer ons aller Jane in de jaren '80 ineens haar zinnen had gezet op aerobics: zij was zakenvrouw geworden. Ik moet toegeven dat ik haar van dan af uit het oog heb verloren al zal zij daar nooit enige hinder van ondervonden hebben! Groot was mijn vreugde echter toen ik haar onlangs in een interview hoorde verkondigen dat zij radicaal tegen de oorlog in Irak is gekant. Onze strijdlustige Jane is terug. Dat zij in het zelfde gesprek ook toegaf dat zij christen is geworden, is haar zaak: ten eerste maakt zij absoluut geen deel uit van de fundamentalistische christenen en ten tweede had zij evengoed boeddhiste kunnen worden en dan zou er ook niet met haar gelachen worden. Dus ? Wat een vrouw IS zij toch, die Jane Fonda!
Als kind en als puber hoorde ik in mijn omgeving alleen maar op spottende toon spreken over de politicus Camille Huysmans. Dit had tot gevolg dat ik hem zag als een wat halfgekke, rare man die voor het overige niet veel betekende. Zijn overlijden bracht bij mij dan ook geen enkele emotie teweeg. Vele jaren later las ik echter her en der artikels over Huysmans waardoor ik hem in een totaal ander daglicht zag. Hij was dan misschien wel excentriek, maar zeker niet gek. Van dan af hoopte ik over die beruchte politicus meer te vernemen. Die hoop ging in vervulling toen een aantal jaren geleden een nieuwe biografie verscheen, geschreven door Jan Hunin. Daarin wordt overvloedig aangetoond welk een fascinerende persoonlijkheid Camille Huysmans bezat, een man met een visie op de toekomst. Hij was verdraagzaam, sociaal voelend, artistiek aangelegd en spitsvondig, om maar enkele eigenschappen te vermelden. Wat zijn verdraagzaamheid betreft wil ik hier vooral wijzen op zijn afkeer van het antisemitisme, dit in een periode (de jaren '30) waarin het de normaalste zaak van de wereld geacht werd om antisemiet te zijn. Hij zei daarover het volgende: "IK ACHT HET BENEDEN MIJN MENSELIJKE WAARDIGHEID OM VOOR HET ANTISEMITISME TE CAPITULEREN" . Als men het woord "antisemitisme" vervangt door "racisme" dan is die uitspraak perfect van toepassing op onze hedendaagse tijd. Of waarom niet BEIDE woorden samen gebruiken?!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
