Tijdens een wandeling in het stadscentrum zag ik affiche's hangen voor de toneelopvoering van "Mieke Maaike's obscene jeugd" van Louis-Paul Boon. Ik heb die bewerking nog niet gezien (maar hoop ze wel te zien) zodat ik me dus beperk tot het boek(je!) van Boon. Hier geldt in feite weer dezelfde opmerking als bij "Lolita" van Nabokov. Al is het dan gewaagd en scheert het rakelings langs de pornografie heen, het is naar mijn mening toch ook erg grappig: men zou kunnen spreken van een "opwindende" humor. Boon schept er plezier in om de lezer een pikant verhaal te vertellen, en dan nog over een erg jong meisje, maar terzelfdertijd relativeert hij het geheel met een aanstekelijke humor die erg parodiërend overkomt. De uitgave zelf van het boek is prachtig: een rood kartonnen kaft met gouden letters en in het midden een zwart-witfoto van een verleidelijke vrouw. Toppunt van ironie is wel dat Boon dit boek geschreven heeft na zijn alom geprezen "Pieter Daens" . Op het ogenblik dat het er naar uit zag dat hij gerecupereerd ging worden door het establishment, gaf hij duidelijk te verstaan dat men (sommigen toch!) te vroeg had gejuicht ! Niet voor niets had hij ooit "Wapenbroeders" geschreven, een bewerking van het middeleeuwse epos over Reinaert de Vos.
Ik vraag me dikwijls af hoe bepaalde mensen die in de jaren zestig van de vorige eeuw een grote rol hebben gespeeld en ondertussen overleden zijn, hoe zij zich nu zouden voelen ? Ik denk dan vooral aan de beroemdste rebel uit die tijd, nl. Ernesto "Che" Guevara. Waarschijnlijk zou men hem nu te romantisch vinden, met zijn lange wapperende haren, zijn guerilla-uniform en zijn onafscheidelijke sigaar. Hij zou nu, nog meer dan veertig jaar geleden, bekeken worden als een spelbreker, als iemand die niet "in" is, niet "cool". Toen Che zijn gloriejaren kende, was de tijdsgeest eigenlijk rijp voor zo een figuur, dat kan men van onze tijd zeker niet zeggen. Che is een verkoopsproduct geworden, niets meer (spijtig genoeg) en niets minder (minder kan al moeilijk!) . Het verheugt me echter wanneer ik zie dat er soms toch nog boeken over hem in de boekhandel te koop liggen, zoals dat schitterende boek dat onlangs in het Nederlands verschenen is met als titel: "Che Guevara, kroniek van een revolutionair" (uitgeverij Tirion). Daarin vindt men een overvloed aan foto's en ook een beknopte biografie en verschillende opmerkelijke uitspraken van de rebel. In mijn ogen had Che maar één groot gebrek en dat was zijn onvoorwaardelijke verknochtheid aan het communisme, hij was te orthodox in de leer, bijna een fundamentalist: het is pijnlijk dit te moeten zeggen maar dat is het toch wat mij na het lezen van geschriften van en over hem is bijgebleven. Jammer, vooral als men weet dat hij niet dom was.
Nog maar eens over film maar dit keer geen filmbespreking maar alleen wat commentaar over de grootste actrice van Europa, nl. Isabelle Huppert. In de film "Gabrielle", die deze dagen in de Vlaamse bioscopen te zien is, speelt Huppert weer eens op een schitterende wijze zoals we het eigenlijk van haar nu al jaren en jaren gewoon zijn, niets nieuws dus maar toch telkens weer verrassend. Deze actrice zit werkelijk boordevol talent en zij geeft daarbij de indruk dat het haar geen enkele moeite kost om zulke complexe en tragische personages te vertolken en dit met een minimum aan gelaatsuitdrukkingen. Haar ogen zijn de voornaamste spiegel van haar gevoelens want op haar gelaat zelf valt met moeite iets te merken, heel haar manier van spelen is bijna een vorm van under-acting maar niettemin erg expressief: het lijkt wel of zij met haar personnage volledig één wordt. Ik denk dat het daarbij een voordeel is dat zij geen speciaal mooi of karakteristiek gezicht heeft met als gevolg dat zij zich als actrice helemaal kan verbergen achter haar rol. Isabelle Huppert wordt daarbij onzichtbaar maar dus des te overtuigender. Iemand als Sophia Loren bijvoorbeeld was daartoe, ondanks haar onmiskenbaar talent, niet toe in staat omdat de kijker altijd in de eerste plaats de vrouw Sophia Loren ontwaardde. Wat me ook telkens weer opvalt bij Isabelle Huppert, en wat ik erg waardeer, is haar totaal gebrek aan sterallure's en glamour. Ik bewonder dit vermogen om na een zo lange en succesvolle carrière zo "doordeweeks" te blijven, maar dan wel een "doordeweeksheid" die uitermate fascinerend is. Onlangs zag ik van haar een fotoboek in de boekhandel liggen met prachtige foto's: een gepast eerbetoon aan deze uitzonderlijk begaafde actrice!
Met plezier keek ik nog eens naar de film "In the cut" van Jane Campion, die ook "The piano" en "Portrait of a lady" op haar naam heeft staan. "In the cut" bezit een verblindende schoonheid: de kleuren, de beeldcomposities, de camerabewegingen, het gebruik van de telelens, alles draagt ertoe bij om van deze film een lust voor het oog te maken (a joy for ever). Ook de vertolking is over de hele lijn schitterend.Toch is er één "maar" aan te stippen, nl. door zoveel visuele schoonheid op de kijker af te vuren wordt de dreiging die in het verhaal onmiskenbaar aanwezig is, wat teveel afgezwakt. Zo een stijl past eigenlijk meer bij een romantisch liefdesdrama ( al draait deze film ook over liefde) dan bij een thriller. Als de omgeving van de personnages er zo mooi uitziet dan wordt het bijna ongeloofwaardig dat zij gevaar zouden kunnen lopen want in zo een mooie wereld is dat toch niet mogelijk. Als kijker krijgt men bijna een indigestie van al die prachtige beelden: zoals men aan teveel lelijkheid went, zo zou men ook teveel schoonheid wel eens beu kunnen worden. Daarom vind ik de scènes in de metro de beste van de hele film. Zij zijn eveneens indrukwekkend verfilmd maar hier vermijdt Campion de overdaad die de rest van de film een beetje uit zijn evenwicht brengt. Ik besef maar al te goed dat ik me hier aan muggezifterij bezondig, ik zal wel de laatste zijn om wie dan ook af te raden om deze wondermooie film te bekijken. Nog een beschouwing: zou het kunnen dat deze film dankzij deze stijl zo vrouwelijk oogt ? Ik hoop nu maar dat mannen zich niet gaan schamen wanneer zij van deze film houden!
In de documentaire over Steve Stevaert die gisterenavond op Canvas werd uitgezonden, kwam naar het einde toe Freya Van den Bossche in beeld die gewoon met iemand staat te praten. Eerst wordt zij van tamelijk ver gefilmd en daarna van dichtbij. Dit waren voor mij de prachtigste beelden van deze documentaire: het was pure poëzie. Ik vond het enorm jammer dat ik geen cassette in mijn videorecorder had gestoken zodat ik dit tafereel achteraf nog eens zou kunnen herbekijken. Deze scène was er weer het bewijs van dat er niet veel voor nodig is om schitterende opname's te maken, in dit geval gewoon een vrouw die met iemand aan het praten is, maar wel geen gewone vrouw maar één die, wat men noemt, "star quality" bezit. Freya Van den Bossche weet immers op een spontane en innemende manier alle aandacht naar zich toe te trekken. De camera is gewoon verliefd op haar. Geen wonder dat zij zo populair is !
Toen ik eergisteren naar een commerciële TV-zender keek, viel het me weer op hoe dikwijls men de zelfde reclamefilmpjes te slikken krijgt : bepaalde producten worden je zo te zien echt door de strot geduwd want anders kan men geen normaal leven leiden. Zo een methode doet me denken aan totalitaire regimes waar men bepaalde ideeën aan de burger op dringt: dit wordt propaganda genoemd. Wat is eigenlijk het verschil tussen propaganda en reclame ? Het enige wezenlijke verschil is dat men in het éne geval ideeën wil verkopen en in het andere geval producten. In beide gevallen probeert men er de burger van te overtuigen dat hij DIT moet denken of DAT moet kopen om een volwaardig mens te zijn. Ik wil hier maar duidelijk maken dat onze vrijheid in een Westerse consumptiemaatschappij maar relatief is zodat ik hier ook het woord "totalitair" zou durven gebruiken. Toch blijft het wel zo dat een onafhankelijk denkend mens zowel de ideeën als de producten naar de prullenmand kan verwijzen: de keuze is aan ons!
Volgens de opnieuw aangepaste spelling moet men nu tijdperken met een kleine letter schrijven. Middeleeuwen met een kleine "m" vind ik echter visueel bekeken niet om aan te zien, het zelfde met renaissance. Erger wordt het wanneer men Aufklärung met een kleine "a" gaat schrijven, want dit is een Duits woord en in die taal worden zelfstandige woorden altijd met een hoofdletter geschreven. Het toppunt wordt echter "verlichting": wanneer men vlug leest en men zo een woord in een zin opmerkt, dan denkt men onwillekeurig aan een lamp die brandt. Als het donker wordt, dan doe ik het licht aan zodat ik in een periode van verlichting leef, maar of ik me daarom in de Verlichting bevind is nog een ander paar mouwen! Wie zulke regels heeft opgesteld houdt blijkbaar geen rekening met het visuele aspect van een tekst: door een hoofdletter weet men toch veel vlugger wat er bedoeld wordt: Verlichting kan alleen maar verwijzen naar de achttiende eeuw, het tijdperk van de rede, maar dat zal men van onze eeuw duidelijk niet kunnen zeggen!
In een documentaire over de laatste levensjaren van de beroemde acteur en regisseur Orson Welles, zei zijn weduwe dat haar man weigerde om verbitterd te geraken. Ik heb het altijd prachtig gevonden hoe Welles, ondanks alle tegenslagen, toch levensvreugde bleef uitstralen tot op het einde van zijn leven. Zijn bulderende en aanstekelijke lach was daarvan wel één van de meest opvallende uitingen. Maar ook de blik in zijn ogen, ofschoon die met de jaren en door ziekte doffer was geworden, verried een bijna kinderlijke verwondering. Orson Welles was iemand die de top had bereikt op erg jonge leeftijd ( 20 à 25 jaar) en daarna langzaam aan bergaf ging en daar dan nog zelf mee kon lachen. De laatste twintig jaar van zijn leven waren geen lachertje: hij vond geen financiers meer voor de talrijke films die hij nog in gedachten had en zijn gezondheid was er gestaag op achteruit gegaan, zodanig zelfs dat hij, Orson Welles, alleen nog maar Perrier dronk en een wandelstok nodig had om te stappen. Als men desondanks toch niet verbitterd wordt, dan moet men inderdaad wel over een enorme levensvreugde beschikken, denk ik. Dit is de les die ik uit zijn leven heb getrokken.
Deze week nam ik nog eens een boek in handen dat 25 jaar geleden verschenen is. Omdat het in mijn ogen nog altijd actueel is, kan ik de drang niet weerstaan om er enkele zinnen uit te citeren. "Het is in het afwijzen van de toekomst, dat de kern van het verval ligt." Aansluitend daarbij: "Eerder dan door de rede, worden zij bewogen door het gevoel en dat is op zich zelf al een kenmerk van verval. Om tot de kern van de zaak te komen, betekent dit, dat hun belangstelling eenzijdig gericht is op het heden en dat ook voor hen de toekomst enkel het einde is." En dan de volgende zin: "Door te vervallen schept iedere beschaving een leegte, waarin de krachten van de mededingende beschaving gezogen worden." Deze citaten zijn afkomstig uit het boek: "De toekomst van het ouder worden", geschreven door prof. C.Northcote Parkinson en dr. H.Le Compte en uitgegeven bij Elsevier. Dit is een vertaling van "The law of longer life" eveneens in 1980 uitgegeven in de V.S. (Troy University Press). In vergelijking met deze uitgave is de Nederlandstalige versie maar pover wat betreft de lay-out: het is niet zo overzichtelijk gedrukt als de Amerikaanse. Maar wat mij vooral stoort is dat men het Amerikaanse woord "liberal" vertaald heeft als "liberaal" (!!!) Op het eerste gezicht is dit correct maar bij nader inzien wordt er eigenlijk het tegenovergestelde mee bedoeld. Een "liberal" in de V.S. is een Democraat, wat men hier een socialist noemt, zij het dan een socialist-light, en het Nederlandse woord "liberaal" zou men kunnen vergelijken met een Amerikaanse Republikein. Daardoor ontstaat dus bij de lezer de indruk dat beide auteurs datgene verwerpen wat zij eigenlijk aanprijzen! Indien dit boek ooit heruitgegeven zou worden, dan hoop ik vurig dat men zulk een fout zal corrigeren.
Wat een vrouw was zij toch, die Jane Fonda !! Als protest tegen de Vietnamoorlog, die toen in alle hevigheid woedde (1972), trok zij naar het "vijandige" Hanoi om daar voor de hele wereld haar kritiek op haar eigen regering kenbaar te maken. Vandaar dus, Hanoi Jane, de naam haar gegeven door haar tegenstanders die haar een verraadster vonden en nog vinden. Sommige mensen blijken een erg goed geheugen te bezitten, toch voor zulke zaken. Ik weet ook wel dat het vanwege Fonda een stommiteit was om te gaan poseren naast het Noord-Vietnamese afweergeschut en zo de indruk te geven dat zij ermee akkoord ging dat er Amerikaanse soldaten werden uit de lucht gehaald. Maar voor het overige viel er op deze moedige reis niets aan te merken. Op slag werd zij daardoor een heldin en de woordvoerster van de anti-oorlogsbeweging. Het kwam voor mij dan ook als een koude douche wanneer ons aller Jane in de jaren '80 ineens haar zinnen had gezet op aerobics: zij was zakenvrouw geworden. Ik moet toegeven dat ik haar van dan af uit het oog heb verloren al zal zij daar nooit enige hinder van ondervonden hebben! Groot was mijn vreugde echter toen ik haar onlangs in een interview hoorde verkondigen dat zij radicaal tegen de oorlog in Irak is gekant. Onze strijdlustige Jane is terug. Dat zij in het zelfde gesprek ook toegaf dat zij christen is geworden, is haar zaak: ten eerste maakt zij absoluut geen deel uit van de fundamentalistische christenen en ten tweede had zij evengoed boeddhiste kunnen worden en dan zou er ook niet met haar gelachen worden. Dus ? Wat een vrouw IS zij toch, die Jane Fonda!
Als kind en als puber hoorde ik in mijn omgeving alleen maar op spottende toon spreken over de politicus Camille Huysmans. Dit had tot gevolg dat ik hem zag als een wat halfgekke, rare man die voor het overige niet veel betekende. Zijn overlijden bracht bij mij dan ook geen enkele emotie teweeg. Vele jaren later las ik echter her en der artikels over Huysmans waardoor ik hem in een totaal ander daglicht zag. Hij was dan misschien wel excentriek, maar zeker niet gek. Van dan af hoopte ik over die beruchte politicus meer te vernemen. Die hoop ging in vervulling toen een aantal jaren geleden een nieuwe biografie verscheen, geschreven door Jan Hunin. Daarin wordt overvloedig aangetoond welk een fascinerende persoonlijkheid Camille Huysmans bezat, een man met een visie op de toekomst. Hij was verdraagzaam, sociaal voelend, artistiek aangelegd en spitsvondig, om maar enkele eigenschappen te vermelden. Wat zijn verdraagzaamheid betreft wil ik hier vooral wijzen op zijn afkeer van het antisemitisme, dit in een periode (de jaren '30) waarin het de normaalste zaak van de wereld geacht werd om antisemiet te zijn. Hij zei daarover het volgende: "IK ACHT HET BENEDEN MIJN MENSELIJKE WAARDIGHEID OM VOOR HET ANTISEMITISME TE CAPITULEREN" . Als men het woord "antisemitisme" vervangt door "racisme" dan is die uitspraak perfect van toepassing op onze hedendaagse tijd. Of waarom niet BEIDE woorden samen gebruiken?!
Als fervent filmliefhebber wil ik het nu eens hebben over twee van de grootste regisseurs van de laatste vijftig jaar, nl. Ingmar Bergman en Michelangelo Antonioni. Zij worden ook beschouwd als, wat men noemt, vrouwenregisseurs m.a.w. zij besteden vooral aandacht aan de vrouwelijke personages in hun films, personages die door hen gekarakteriseerd worden als mensen die fijngevoeliger en complexer zijn dan mannen. Ook de manier waarop de actrices door deze regisseurs gefilmd worden is erg flatterend: zij worden zodanig in beeld gebracht dat zij niet langer sexobjecten zijn maar wezens van vlees en bloed die op een erg subtiele manier de werkelijkheid aanvoelen. Zo zijn Bergman en Antonioni erin gelukt om de kijker duidelijker te tonen wat er allemaal fout loopt in onze maatschappij, beter dan indien zij het door middel van mannelijke personnages hadden gedaan. Toch is er een verschil merkbaar tussen deze beide regisseurs. Bij Bergman heb ik nogal eens de indruk dat hij de vrouwen gebruikt (een nogal overdreven term, ik weet het) om vooral zijn eigen persoonlijke gevoelens te veruitwendigen, maar dan langs een vrouwelijke omweg. Hij verschuilt zich achter zijn actrices. Antonioni daarentegen filmt de vrouwen meer als een waarnemer die hen liefdevol gadeslaat en hen toelaat hun vrouwelijkheid op een authentieke wijze te beleven voor de camera. Mijn sympathie gaat dan ook uit naar deze laatste omdat hij het vrouw-zijn van zijn personnages niet probeert te manipuleren. In mjn ogen komt dit eerlijker over. Ook op zuiver filmisch vlak verkies ik deze elegante Italiaanse regisseur boven de zwaarwichtige Zweed, maar in deze beschouwing heb ik deze kwestie links laten liggen omdat daar meerdere bladzijden voor nodig zouden zijn om dit behoorlijk uit te leggen.
Het is algemeen bekend dat ex-president Bill Clinton een erg goede verstandhouding heeft met zwarten. Misschien vragen sommigen zich af hoe dit komt. Welnu, ik denk dat de verklaring hiervoor te vinden is in zijn kindertijd. In zijn autobiografie vertelt hij dat zijn grootouders een kruidenierszaak uitbaatten waar vele zwarten hun inkopen deden. De kleine Bill kwam zo in contact met zwarte kinderen waar hij, als enige blanke jongen , mee speelde. Clinton's moeder zelf had in haar jeugd eens een pak slaag van haar ouders gekregen omdat zij het woord "nigger" had gebruikt (in de jaren '20 van de vorige eeuw toen deze scheldnaam nog algemeen aanvaard was !). Ik vermeld dit verhaal hier omdat het een verklaring zou kunnen zijn waarom iemand van jongsaf aan antiracist is. Men wordt blijkbaar niet zo geboren, maar men wordt het door opvoeding. Als men niet als antiracist geboren wordt, zou het ook wel eens kunnen dat men niet als racist ter wereld komt. Of vergis ik me ?
Over de beruchte "filosoof met de hamer" Friedrich Nietzsche zijn wonderlijk genoeg twee prachtige boeken geschreven door vrouwen. Ik noem dit wonderlijk omdat men de filosofie van Nietzsche zeker niet als "soft" kan omschrijven, wel integendeel, en ook omwille van de vrouwonvriendelijke opmerkingen in zijn werk.
Nog tijdens zijn leven schreef Lou Andreas-Salomé een boek met de titel "Friedrich Nietzsche" waarin zij op een schitterende manier zijn ideeën uiteenzette. Zij bezat daarbij het grote voordeel dat zij bevriend was geweest met de filosoof waardoor zij wist hoe zijn kijk op de wereld vorm had gekregen. Als inleiding op zijn werk is dit boek dus uitermate geschikt.
Een honderdtal jaren later was er de Britse Lesley Chamberlain met : "Nietzsche in Turijn" waarin zij een aangrijpend beeld schetst van zowel de filosoof als de mens Nietzsche. Zij relativeert daarin zijn kwetsende uitspraken over vrouwen omdat hij tijdens zijn leven dan toch bevriend was met enkele vooruitstrevende en intelligente (zie hoger) vrouwen. Haar inlevingsvermogen en de taal waarin zij dit portret van de filosoof gestalte geeft, zorgen ervoor dat dit een boek is om langzaam te savoureren. Wie geen zin heeft om de filosofische werken zelf (allemaal verschenen in het Nederlands én mooi uitgegeven) te lezen, die kan ik gerust "Nietzsche in Turijn" aanbevelen omdat men zo een erg genuanceerd beeld krijgt van leven en werk van die beroemde en boeiende filosoof.
En dan nog een opmerking: zou het toeval zijn dat juist vrouwelijke auteurs zo gevoelig en meeslepend over iemand kunnen schrijven ? Ik denk het niet, want als men het vermogen tot empathie van vrouwen kent, evenals hun grote beheersing van taal, dan ligt het bijna voor de hand dat men zulke boeken van hen kan verwachten. Dank u, Lou en Lesley !
Over de wenselijkheid van een onafhankelijk Vlaanderen lopen de meningen bij de bevolking nogal erg uiteen, om het nog zwak uit te drukken. Zoiets is op zich al verwonderlijk want welk ander volk in de wereld wil géén onafhankelijkheid ?! Men kan zich dan afvragen hoe het komt dat het merendeel van de Vlamingen daar niet in geïnteresseerd is. Redelijkerwijs zou ik dus vermoeden dat zij het in België zo goed hebben zodat een splitsing ervan niet noodzakelijk wordt geacht om onze situatie te verbeteren. Als andere volkeren wél per definitie naar onafhankelijkheid streven en de Vlamingen niet, is de oorzaak ervan dan te zoeken in het feit dat zij zich géén volk voelen ? Maar wat dan wél ? Beschouwen zij zichzelf dan als Belgen die toevallig (het woord "toevallig" is niet toevallig gekozen!) in Vlaanderen wonen zoals er Belgen zijn die toevallig in Wallonië wonen ? Dit kan ik moeilijk geloven. Er moet dus naar een andere reden gezocht worden voor het zwakke onafhankelijkheidsstreven van de Vlamingen. Tegenstanders van een onafhankelijk Vlaanderen hoort men wel eens verkondigen dat Vlaanderen te klein is om onafhankelijk te worden. Dit is echter een drogreden want er zijn voorbeelden genoeg van kleine ( wat aantal betreft) volkeren die toch in staat zijn om in een klein land te overleven, denken we hier maar aan de Slovenen, Kroaten, Joden, Letten, enz. Voor zover ik weet bezitten zij een land dat niet groter is dan Vlaanderen. Een ander argument van de Vlaamse unitaristen snijdt meer hout: zij vertikken het om te streven naar een onafhankelijk Vlaanderen waar de verdraagzaamheid en het antiracisme verdacht zouden worden, zodat onafhankelijk van België worden een ernstige achteruitgang zou betekenen vergeleken met nu. Dit argument valt wél te verdedigen. Dit is een uitvloeisel van ons Vlaams verleden waarin onze Vlaamse nationalisten er in geslaagd zij om TWEE (!!) keer de verkeerde politieke keuze te maken en dan nog een erg tragische met het resultaat dat het Vlaams nationalisme een verdacht reukje heeft gekregen. Als die nationalisten dan nog blijven volharden in de boosheid dan hoeft het niet te verwonderen dat de drang naar onafhankelijkheid in Vlaanderen maar matig scoort. Als besluit durf ik dus te stellen dat het de Vlaamse nationalisten zelf zijn die de grootste hinderpaal vormen op weg naar de onafhankelijkheid!
Ik las zojuist iets erg interessant in een boek van Geert van Istendael met als titel "Alle uitbarstingen", een verzameling essays van deze weerbarstige journalist. In één van die essays heeft hij het over de weldaden die de vrije markt voor ons in petto zou hebben. Zo zou de vrije markt onder andere zorgen voor een betere dienstverlening. Neen, zegt van Istendael, de vrije markt is de vijand van dienstverlening want personeel is altijd te duur (pagina 82). Ik kan dat alleen maar beamen. Als voorbeeld hiervoor neem ik de dienstverlening in de grootwarenhuizen tijdens de week: wie gedacht heeft dat hij dan aan de kassa vlugger zou bediend worden dan tijdens het weekend, komt bedrogen uit, immers, wanneer er weinig volk is, opent men maar twee of drie kassa's zodat men dan toch weer moet aanschuiven. M.a.w. voor de klant blijft de dienstverlening dus hetzelfde, of er nu veel of weinig volk aanwezig is. Dit is maar één van de vele voorbeelden, ik denk dat iedereen er zo nog ontelbare andere kan opnoemen. Het is eigenlijk logisch: als winst maken het enige doel is dan spreekt het voor zich dat bedrijfsleiders met zo weing mogelijk personeel zo veel mogelijk klanten proberen te bedienen, al de rest is bijzaak. Misschien moeten wij met zijn allen eens de analyse die Karl Marx gemaakt heeft van het kapitalisme lezen of herlezen, maar deze keer met een kritische geest die ons er moet voor behoeden om weer eens te dromen van een communistische staat die ons nog groter onheil zou bezorgen. Zoals men zegt, de gulden middenweg bewandelen zou hier niet misplaatst zijn.
Er zijn nogal wat mensen die er problemen mee hebben om te weten hoeveel een bepaald bedrag in euro nu eigenlijk waard is. Of iets duur is of niet. Ik heb daar een simpele oplossing voor gevonden, een oplossing waarbij men niet moet zitten omrekenen naar Belgische frank. Daarvoor ben ik teruggegaan naar mijn kindertijd, meer bepaald naar de periode in de lagere school toen we leerden tellen. Ik herinner me nog goed dat wij het getal 100 als een reusachtig getal beschouwden en 50 was ook al de moeite want dat was de helft van 100. Welnu, ik hevel die denkwijze over naar vandaag zodat 100 euro voor mij een groot bedrag is en 50 euro ook al veel: op die manier is het niet meer nodig om altijd te zitten omrekenen. Het is een methode die natuurlijk alleen maar toepasbaar is op bedragen die niet te hoog zijn. Om de waarde van een huis te berekenen of van een auto, schakel ik ook nog altijd over op het verleden, d.w.z. Belgische frank. Ik gebruik hier doelbewust het woord "verleden" omdat het zo is : het is nu immers al drie jaar dat de Euro zijn intrede heeft gedaan, men kan toch niet blijven denken in Belgisch geld . Wat op monetair vlak geldt, is ook zo voor alles, men kan niet blijven in het verleden leven, hoe moeilijk het soms is om zich aan te passen aan alle veranderingen die er de laatste jaren hebben plaatsgegrepen. Eens men zich echter daadwerkelijk heeft aangepast, is de beloning groot want men voelt zich dan thuis in onze moderne wereld.
Gisteren keek ik nog eens naar "Vivre sa vie" van de beruchte regisseur Jean-Luc Godard, het enfant terrible van de Nouvelle Vague. Deze film uit 1962 komt nog altijd erg modern over, zo modern zelfs dat veel films die tegenwoordig uitgebracht worden, er veel klassieker uitzien. Dit maar om te zeggen hoe vooruitstrevend Godard was. Voor hem bestonden er geen regels waar hij zich zou moeten aan houden. Om een voorbeeld te noemen: wanneer de hoofdvertolkster Anna Karina (ongelooflijk knap) zin heeft om recht in de camera te kijken, dan doet zij dat, meer nog, zij doet het zelfs twee keer waardoor zij duidelijk te kennen geeft dat zij wéét dat zij gefilmd wordt en zij ook aan de toeschouwer als het ware meedeelt dat het maar film is. Het zijn twee prachtige en ontroerende close-ups die me blijven fascineren. Tot zover het filmische aspect van "Vivre sa vie". Waar ik het vooral over wilde hebben, is het gesprek van het hoofdpersonnage Nana met haar vriendin waarin zij uitlegt dat vrijheid ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt: "Ik hef mijn hand op. Ik ben verantwoordelijk. Ik draai mijn hoofd naar rechts. Ik ben verantwoordelijk. Ik ben triestig. Ik ben verantwoordelijk." Ik heb zo goed mogelijk de manier van spreken van Anna Karina proberen weergeven, een stijl die typisch is voor de films van Godard. Het is inderdaad zo dat vrijheid ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Men kan zich niet meer verstoppen achter de traditie of een geloof. Misschien is het daarom dat heel wat mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen: het is immers niet meer mogelijk om de schuld op een ander te schuiven. Dat heel wat mensen dat toch nog doen bewijst alleen maar dat zij wel de voordelen van de vrijheid willen, maar niet de nadelen. Voor sommigen zou een strak geleide maatschappij met onwrikbare geboden en verboden een welkome verademing zijn. Zou het kunnen dat er daarom zovele burgers stemmen op extreem-rechts bij ons in het Westen en dat er in de Islamwereld meer en meer aanhangers te vinden zijn voor een rigide fundamentalisme ?! De vraag stellen is ze gedeeltelijk beantwoorden, al spelen er natuurlijk nog andere factoren een rol, maar daar wil ik het hier niet over hebben. Vivre SA vie dus, en er verantwoordelijk voor zijn.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over de "mogelijkheid" dat Turkije lid zou worden van de Europese Unie: ik heb het hier dus wel degelijk over de "mogelijkheid", want zo een toetreding zou maar ten vroegste plaats vinden over tien jaar . Ik vraag me dan ook af waarom men er dan nu reeds zoveel drukte over gemaakt heeft of het moet zijn dat het de bedoeling van bepaalde mensen (of landen ?) was om de publieke opinie tegen Turkije te mobiliseren. Er bestaan nu eenmaal nogal wat politici die er een satanisch genoegen in scheppen om de burgers angst aan te jagen, iets wat altijd lukt , zeker in Europa waar elke verandering bekeken wordt als een verslechtering: het komt bij de Europeanen blijkbaar nooit in hun hoofd op dat bepaalde veranderingen wel eens verbeteringen zouden kunnen zijn! Want waarom is er nu die angst voor Turkije ? Ik weet dat heelwat mensen daar gaan op antwoorden: omdat het islamitisch is en wij christelijk (?) zijn. Ik kan hier alleen maar op antwoorden dat zij zich illusies maken want er zijn al miljoenen Turkse moslims in Europa! Indien men dus de Islam buiten Europa had willen houden, dan had men dat veel vroeger moeten doen en niet nu, het is toch al te laat. Turkije (dat toch voor een deel in Europa ligt) lid laten worden van de Europese Unie zou een signaal kunnen zijn voor de wereld dat wij niet opteren voor een botsing van beschavingen maar voor een samenwerking tussen verschillende beschavingen. En dan is er nog een belangrijk punt dat ik hier zou willen aanstippen: wat moeten de Turken die hier leven wel voelen wanneer zij zien dat hun land op zo weinig sympathie kan rekenen? Dat zoiets niet bevorderlijk zal zijn voor hun relatie met de autochtonen hoeft geen betoog, denk ik . Maar zoals de geschiedenis leert , is de menselijke kant van de zaak dikwijls maar bijkomstig, dus waarom nu ook weer niet ?!
Natacha Atlas is de naam van een Arabische zangeres die er in slaagt om Arabische muziek te vermengen met popmuziek zodat er een boeiend mengsel tot stand komt dat erg meeslepende muziek voortbrengt. Voor wie genoeg heeft van de meestal eentonige Westerse populaire muziek, is Natacha Atlas erg aan te bevelen. Zij durft het zelfs aan om bekende Franse chansons, zoals o.a. "Ne me quitte pas " van Jacques Brel, te "arabiseren": die bekende melodieën krijgen daardoor ineens een exotisch tintje en een ritme dat onweerstaanbaar wordt. Het is muziek die ik nooit beu word en die ik erg opwekkend vind. Als ik echt niet meer weet wat ik nog zou willen beluisteren dan is er altijd nog Natacha. Ik moet hier voor alle duidelijkheid wel toegeven dat ik erg hou van Arabische muziek, haar klank en haar opzwepende ritmes, zodat ik er geen moeite mee heb om de meer commerciële platen van Natacha Atlas te appreciëren. Ik heb al ondervonden dat heel wat mensen, die ik deze muziek laat horen, er erg opgetogen over zijn, zij wisten alleen niet dat zij bestond. Zo ziet men maar weer: onbekend is onbemind.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
