Er zijn nogal wat mensen die er problemen mee hebben om te weten hoeveel een bepaald bedrag in euro nu eigenlijk waard is. Of iets duur is of niet. Ik heb daar een simpele oplossing voor gevonden, een oplossing waarbij men niet moet zitten omrekenen naar Belgische frank. Daarvoor ben ik teruggegaan naar mijn kindertijd, meer bepaald naar de periode in de lagere school toen we leerden tellen. Ik herinner me nog goed dat wij het getal 100 als een reusachtig getal beschouwden en 50 was ook al de moeite want dat was de helft van 100. Welnu, ik hevel die denkwijze over naar vandaag zodat 100 euro voor mij een groot bedrag is en 50 euro ook al veel: op die manier is het niet meer nodig om altijd te zitten omrekenen. Het is een methode die natuurlijk alleen maar toepasbaar is op bedragen die niet te hoog zijn. Om de waarde van een huis te berekenen of van een auto, schakel ik ook nog altijd over op het verleden, d.w.z. Belgische frank. Ik gebruik hier doelbewust het woord "verleden" omdat het zo is : het is nu immers al drie jaar dat de Euro zijn intrede heeft gedaan, men kan toch niet blijven denken in Belgisch geld . Wat op monetair vlak geldt, is ook zo voor alles, men kan niet blijven in het verleden leven, hoe moeilijk het soms is om zich aan te passen aan alle veranderingen die er de laatste jaren hebben plaatsgegrepen. Eens men zich echter daadwerkelijk heeft aangepast, is de beloning groot want men voelt zich dan thuis in onze moderne wereld.
Gisteren keek ik nog eens naar "Vivre sa vie" van de beruchte regisseur Jean-Luc Godard, het enfant terrible van de Nouvelle Vague. Deze film uit 1962 komt nog altijd erg modern over, zo modern zelfs dat veel films die tegenwoordig uitgebracht worden, er veel klassieker uitzien. Dit maar om te zeggen hoe vooruitstrevend Godard was. Voor hem bestonden er geen regels waar hij zich zou moeten aan houden. Om een voorbeeld te noemen: wanneer de hoofdvertolkster Anna Karina (ongelooflijk knap) zin heeft om recht in de camera te kijken, dan doet zij dat, meer nog, zij doet het zelfs twee keer waardoor zij duidelijk te kennen geeft dat zij wéét dat zij gefilmd wordt en zij ook aan de toeschouwer als het ware meedeelt dat het maar film is. Het zijn twee prachtige en ontroerende close-ups die me blijven fascineren. Tot zover het filmische aspect van "Vivre sa vie". Waar ik het vooral over wilde hebben, is het gesprek van het hoofdpersonnage Nana met haar vriendin waarin zij uitlegt dat vrijheid ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt: "Ik hef mijn hand op. Ik ben verantwoordelijk. Ik draai mijn hoofd naar rechts. Ik ben verantwoordelijk. Ik ben triestig. Ik ben verantwoordelijk." Ik heb zo goed mogelijk de manier van spreken van Anna Karina proberen weergeven, een stijl die typisch is voor de films van Godard. Het is inderdaad zo dat vrijheid ook verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Men kan zich niet meer verstoppen achter de traditie of een geloof. Misschien is het daarom dat heel wat mensen zich daar ongemakkelijk bij voelen: het is immers niet meer mogelijk om de schuld op een ander te schuiven. Dat heel wat mensen dat toch nog doen bewijst alleen maar dat zij wel de voordelen van de vrijheid willen, maar niet de nadelen. Voor sommigen zou een strak geleide maatschappij met onwrikbare geboden en verboden een welkome verademing zijn. Zou het kunnen dat er daarom zovele burgers stemmen op extreem-rechts bij ons in het Westen en dat er in de Islamwereld meer en meer aanhangers te vinden zijn voor een rigide fundamentalisme ?! De vraag stellen is ze gedeeltelijk beantwoorden, al spelen er natuurlijk nog andere factoren een rol, maar daar wil ik het hier niet over hebben. Vivre SA vie dus, en er verantwoordelijk voor zijn.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over de "mogelijkheid" dat Turkije lid zou worden van de Europese Unie: ik heb het hier dus wel degelijk over de "mogelijkheid", want zo een toetreding zou maar ten vroegste plaats vinden over tien jaar . Ik vraag me dan ook af waarom men er dan nu reeds zoveel drukte over gemaakt heeft of het moet zijn dat het de bedoeling van bepaalde mensen (of landen ?) was om de publieke opinie tegen Turkije te mobiliseren. Er bestaan nu eenmaal nogal wat politici die er een satanisch genoegen in scheppen om de burgers angst aan te jagen, iets wat altijd lukt , zeker in Europa waar elke verandering bekeken wordt als een verslechtering: het komt bij de Europeanen blijkbaar nooit in hun hoofd op dat bepaalde veranderingen wel eens verbeteringen zouden kunnen zijn! Want waarom is er nu die angst voor Turkije ? Ik weet dat heelwat mensen daar gaan op antwoorden: omdat het islamitisch is en wij christelijk (?) zijn. Ik kan hier alleen maar op antwoorden dat zij zich illusies maken want er zijn al miljoenen Turkse moslims in Europa! Indien men dus de Islam buiten Europa had willen houden, dan had men dat veel vroeger moeten doen en niet nu, het is toch al te laat. Turkije (dat toch voor een deel in Europa ligt) lid laten worden van de Europese Unie zou een signaal kunnen zijn voor de wereld dat wij niet opteren voor een botsing van beschavingen maar voor een samenwerking tussen verschillende beschavingen. En dan is er nog een belangrijk punt dat ik hier zou willen aanstippen: wat moeten de Turken die hier leven wel voelen wanneer zij zien dat hun land op zo weinig sympathie kan rekenen? Dat zoiets niet bevorderlijk zal zijn voor hun relatie met de autochtonen hoeft geen betoog, denk ik . Maar zoals de geschiedenis leert , is de menselijke kant van de zaak dikwijls maar bijkomstig, dus waarom nu ook weer niet ?!
Natacha Atlas is de naam van een Arabische zangeres die er in slaagt om Arabische muziek te vermengen met popmuziek zodat er een boeiend mengsel tot stand komt dat erg meeslepende muziek voortbrengt. Voor wie genoeg heeft van de meestal eentonige Westerse populaire muziek, is Natacha Atlas erg aan te bevelen. Zij durft het zelfs aan om bekende Franse chansons, zoals o.a. "Ne me quitte pas " van Jacques Brel, te "arabiseren": die bekende melodieën krijgen daardoor ineens een exotisch tintje en een ritme dat onweerstaanbaar wordt. Het is muziek die ik nooit beu word en die ik erg opwekkend vind. Als ik echt niet meer weet wat ik nog zou willen beluisteren dan is er altijd nog Natacha. Ik moet hier voor alle duidelijkheid wel toegeven dat ik erg hou van Arabische muziek, haar klank en haar opzwepende ritmes, zodat ik er geen moeite mee heb om de meer commerciële platen van Natacha Atlas te appreciëren. Ik heb al ondervonden dat heel wat mensen, die ik deze muziek laat horen, er erg opgetogen over zijn, zij wisten alleen niet dat zij bestond. Zo ziet men maar weer: onbekend is onbemind.
Het viel mij gisteren op hoe "kleurrijk" Europa geworden is: ik zat in een horecazaak met uitzicht op een plein en had dus een goede kijk op de talrijke mensen die er voorbijliepen. Er waren Afrikaanse mensen bij, Arabische, Aziatische en blanke. Heel de wereld in een notedop om zo te zeggen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het prachtig vond. Het "blanke" Europa heeft duidelijk zijn beste tijd gehad, meer nog, het bestaat gewoon niet meer, of men dat nu graag heeft of niet, het is gewoon zo. In tegenstelling tot diegenen die van oordeel zijn dat zoiets nadelig is voor dit oude continent, kan men dit ook anders bekijken: door die "vreemde" mensen is er meer kans dat ons Avondland een nieuwe adem vindt, een nieuwe vitaliteit, want als het van de rasechte Europeanen moet afhangen, dan zal er niet veel meer van in huis komen, vermoed ik. Hoe vermoeid, klagerig, zelfgenoegzaam en cynisch is immers het oude Europa geworden ! Niet-Europeanen kijken nog uit naar de toekomst en zijn er dus op gebrand om er iets van te maken. Geleidelijk aan wordt het ook "hun" Europa, zoals de migranten in de Verenigde Staten grotere patriotten geworden zijn dan de autochtonen. Het kan dus verkeren, maar dat wisten we al sinds Bredero.
Toen de beruchte roman "Lolita" jaren geleden eindelijk in het Nederlands werd uitgegeven, kon ik er niet aan weerstaan om dat boek waarover ik al zoveel had gelezen, te kopen en te lezen. Ofschoon het inderdaad een erotisch verhaal is, toch was ik erover verwonderd dat dit boek zo een schandaal had veroorzaakt. Een roman, geschreven in zo een prachtige en bedwelmende stijl, kan men moeilijk beschouwen als pornografisch, wél als een meesterwerk tout court. Het is daarenboven niet alleen erotisch maar ook erg satirisch en over dit kenmerk heeft men het bijna nooit in een bespreking. Dit was dan ook dé grote verrassing die me te wachten stond wanneer ik het boek las, dat het zo grappig is. Over de American way of life wordt op een ongelooflijk spottende manier geschreven. De schrijver, Vladimir Nabokov, die van Rusland naar de Verenigde Staten was geëmigreerd, bekijkt in "Lolita" zijn nieuwe thuisland als een buitenstaander waardoor alle eigenaardigheden in die nieuwe maatschappij hem potsierlijk voorkwamen. Daardoor werd weer eens het bewijs geleverd dat kunstenaars dingen zien die een ander niet opmerkt, die een ander pas tientallen jaren later opmerkt. Als men het boek echter vandaag leest, dan kan men zich niet van de indruk ontdoen dat het ook over onze Europese maatschappij handelt : wat toen nog alleen in de Verenigde Staten plaatsvond is nu ook hier dagelijkse kost geworden, zodat "Lolita" een roman is die de HELE Westerse maatschappij kritisch onder handen neemt. Een aanbevolen boek dus!
Voor zover ik het zie, heeft Europa twee niet geringe uitdagingen voor de boeg waar het willens nillens rekening mee zal moeten houden. De eerste is er één op het geestelijke, spirituele vlak: de confrontatie met de Islam in Europa (er wonen hier immers miljoenen moslims) dwingt ons, of zal ons dwingen, om na te denken over onze eigen identiteit. Wie zijn wij ? Wat ligt er aan de oorsprong van de Europese beschaving ? Wat is ons doel ? Op al deze vragen zal een antwoord moeten komen. De tweede uitdaging is ekonomisch van aard: de vitaliteit van de Chinese ekonomie zal ons eveneens dwingen om bepaalde maatregelen te nemen, willen we vermijden om af te zakken naar het niveau van een ontwikkelingsgebied.
Ik ben er mij terdege van bewust dat de aanpak van deze beide uitdagingen heel wat energie en discussie zal vergen, toch zal van de uitkomst ervan afhangen of het oude Europa er opnieuw zal in slagen om als gelijkwaardige partner op te treden naast de andere grootmachten. Aan ons de keuze !
Ik zit hier al een tijdje te kijken naar een portret (verschenen in "Standaard Magazine" van 10 sept. 2005) van Elke Boon, gefotografeerd door Johan Jacobs en ik kan mijn ogen er niet van afhouden, zo fascinerend vind ik deze foto. Er is vooreerst de beeldcompositie die erg doeltreffend is in al haar eenvoud: door de persoon gewoon in het midden te plaatsen wordt er een maximum aan effect bereikt. De onscherpe achtergrond zorgt ervoor dat de figuur volledig los komt te staan van de omgeving waardoor alle aandacht onverbiddelijk naar deze vrouw geleid wordt. De opname bezit daarenboven een enorme dramatische kracht dankzij het overvloedig gebruik van zwart. Het aangrijpende van deze foto wordt echter niet alleen bewerkstelligd door de techniek maar ook, en niet in het minst, door de gefotografeerde persoon zelf: het gezicht van Elke Boon ademt een zekere droefheid uit, haar gelaatsuitdrukking is getekend door een bepaalde tragiek wat als resultaat heeft dat zij voor mij overkomt als een erg mooie en ontroerende vrouw. Hoever is men hier niet verwijderd van al die glamourfoto's die alleen maar een onnoemelijke leegte proberen te camoufleren, meer niet ! Dit portret van Elke Boon (die zelf een begenadigd fotografe is) toont ons de aangrijpende menselijkheid van een boeiende vrouw. Wat kan men meer verlangen van een foto ?
Ik hoor rondom mij nogal eens de mening verkondigen dat de euro er de schuld van is dat het leven zo duur geworden is. Door die redenering worden volgens mij oorzaak en gevolg verwisseld, want het is toch niet de euro "op zich" die de prijzen heeft doen stijgen maar wel allerlei handelaars die van de omschakeling naar de euro misbruik hebben gemaakt . Zij hebben er immers van geprofiteerd om hun prijzen drastisch te verhogen: zij zijn dus de schuldigen , met als kampioenen de uitbaters in de horeca, de mensen die altijd de eersten zijn om aan de klaagmuur te staan. Zij zouden zich beter eens afvragen hoe het komt dat zoveel zaken in hun sector failliet gaan!
En dan nog iets: al dat gezanik over de euro getuigt van een erg negatieve ingesteldheid want het is toch een enorme luxe om bij het reizen naar landen van de euro-zone geen geld meer te moeten omwisselen, plus daarbij nog het voordeel dat men de prijzen in het buitenland gemakkelijk kan vergelijken met de Belgische. Ook psychologisch is de euro van onschatbare waarde want zo krijgt men duidelijk het gevoel dat men in de eerste plaats Europeaan is en daarna pas Belg of Vlaming. Naar het schijnt is de euro ook belangrijk op de financiële markten maar daar weet ik te weinig van om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Er ligt hier dus nog heel wat werk voor de boeg van onze politici die er tot hiertoe duidelijk niet in geslaagd zijn om de euro aan te prijzen bij de bevolking. Als men echter constateert hoevelen onder hen zelfs het anti-Europese gevoel van de burger aanwakkeren dan heb ik er de grootste twijfels bij dat er van hen op dat vlak iets te verwachten valt.
Tot slot nog dit: de euro is er nu eenmaal, men zou er dus beter mee leren leven in plaats van altijd maar te denken aan vroeger. Europeanen zouden zich meer op de toekomst moeten richten dan zouden zij niet altijd voorbijgestoken worden door de Amerikanen op wie zij toch zo graag kritiek leveren. Ach, jammerend Europa, dat eens een invloedrijk werelddeel is geweest !
Daags voor ik op reis vertrok, kreeg ik een schokkend bericht te verwerken: iemand die ik goed heb gekend heeft zich..... opgehangen!!! Dit bericht was zo schokkend omdat het totaal onverwacht was, zeker van die persoon. Hij betekende veel voor mij, hij was als het ware een vaste waarde waar ik altijd kon op terugvallen als het nodig was. Mijn eerste spontane reactie was er één van woede omdat hij tot zo iets in staat was geweest, daarna kwam dan het verdriet omdat ik hem voortaan zal moeten missen. Die mengeling van woede en verdriet is een combinatie die ik moeilijk te verwerken vind. Bij een ander plotseling overlijden zoals bij een ongeval kan men misschien wel boos zijn op andere personen die het ongeluk hebben veroorzaakt , maar het verdriet over het gemis overheerst. In het geval van een zelfmoord is dat echter totaal anders: hier is het de persoon in kwestie die zich uit vrije wil van het leven heeft afgekeerd, want daar komt het eigenlijk toch op neer, zich AFKEREN van het leven omdat men het niet meer de moeite waard vindt. Dit is zeker schrijnend wanneer het gaat over iemand die kinderen had en een interessant beroep uitoefende waarin hij tot de besten behoorde. Het wil dus zeggen dat die twee zaken voor hem niet genoeg waren, dat hij aan andere dingen meer belang hechtte. Voor zover ik weet was die persoon niet ziek zodat ik vermoed dat het hier om problemen in zijn privéleven ging. Het is een magere troost te weten dat ieder mens zelf over zijn leven beschikt, de vraag is zelfs of dit wel waar is ?! Waar het echter WERKELIJK om gaat is het besef dat de overledene het beeld dat ik van hem had, kapot heeft gemaakt: hij was dus feilbaar, zelfs erg feilbaar. Eens ik dat zal kunnen accepteren, zal mijn woede over zijn onherroepelijk besluit kunnen wegebben en zal alleen het verdriet blijven. Mijn ontgoocheling is dus ook een uiting van egoïsme: waar haalde hij het uit om mijn positieve beelvorming over hem met de grond gelijk te maken ???! De enige les die ik daaruit kan trekken is dat ik iemand niet als sterker moet zien dan hij/zij in werkelijkheid is, maar uit ervaring weet ik dat zoiets niet zo simpel is omdat de meeste mensen zich nu eenmaal als sterke personen willen profileren. Of was het omdat het hier een man betreft, want zoals men weet hebben mannen een bijna panische angst om als zwak bestempeld te worden, met alle gevolgen vandien dus . Ik voeg daar nog een beschouwing aan toe: zou het kunnen dat "zwakke" (let op de aanhalingstekens!) mensen sterker zijn dan men op het eerste gezicht zou vermoeden ?! Dit is een gedachte die ik wel genegen ben want die ik nogal bevestigd zie bij mijn contacten met het "zwakke" (let opnieuw op de aanhalingstekens!) geslacht. Of nog: hoe elk het tegendeel is van wat hij/zij schijnt te zijn.
Eén van de beste films die de laatste tijd op DVD zijn verschenen is ontegensprekelijk de Vlaamse film "Steve+Sky". Ik heb deze film in de bioscoop gezien en vond hem zo goed dat ik een paar weken erna nog eens ben gaan kijken. Ik had eigenlijk verwacht dat hij heel wat meer succes ging hebben: blijkbaar heeft het verhaal en de uitwerking de mensen wat afgeschrikt. Ik heb in mijn omgeving alleszins het woord "geschift" horen vallen bij een bespreking van deze film! Voor mensen die liever een verhaal zien dat gewoon chronologisch wordt verteld, is het in dit geval natuurlijk even wennen aan de talrijke flashbacks en flashforwards , maar eenmaal men het systeem doorheeft zie ik niet in wat daar moelijk aan is. Wat dan overblijft is een erg aangrijpende en zelfs poëtische (ondanks de rauwe dialogen) liefdesgeschiedenis die regelmatig doorspekt wordt met flarden anarchistische humor. Deze film weet vooral te ontroeren door de prachtige vertolking van de hele cast met een speciale vermelding echter voor Delfine Bafort: zij IS gewoonweg Sky, nergens heeft men de indruk dat zij SPEELT . Daarenboven is het dan nog een erg mooie vrouw ook. Ook de stijl van de film is heel anders dan de boerenfilms die we vroeger door de strot geduwd kregen. In dit geval bezit de film een internationale klasse : de fotografie, de montage, het gebruik van de muziek, alles draagt ertoe bij dat ik zou durven spreken van een "moderne" film. Als men dan leest met welke povere financiële middelen zo iets tot stand werd gebracht, dan verdient het resultaat nog wat meer lof, al is dit iets wat in feite geen rol zou mogen spelen. Kwaliteit drijft altijd boven. Aan regisseur Felix Van Groeningen zeg ik dus: doe zo voort!
In verband met de catastrofe die de orkaan Katrina veroorzaakt heeft, zou ik hier nog willen aan toevoegen dat er na het enorm menselijk leed dat daardoor ontstaan is, nog iets anders is wat me droevig gestemd heeft en dat zijn de vernielingen die de stad New Orleans en de staten Louisiana en Mississippi hebben geteisterd. Ik heb die streken jammer genoeg nog nooit bezocht maar wat ik erover weet is reeds voldoende om mij erg betrokken te voelen bij wat hier is gebeurd. Zoals iedereen weet is de stad New Orleans de bakermat van de jazz, dat wil dus al wat zeggen! Daarbij komt dan nog dat men daar vroeger Frans sprak wat ook al de moeite van het vermelden waard is. Voor wie geïnteresseerd is in literatuur is het niet onbelangrijk om te weten dat twee van de grootste Amerikaanse schrijvers ,William Faulkner en Tennessee Willams, uit die streken afkomstig zijn. Faulkner heeft in zijn romans op een onnavolgbare wijze de zwoele sfeer van die Zuidelijke Staten tot leven gewekt en Williams deed het op een niet minder indringende wijze in zijn toneelstukken die bijna allemaal verfilmd zijn, denken we hier maar aan het beroemde en beruchte "A streetcar named desire". Voeg daar dan nog bij dat de zwarten die daar nu wonen, afkomstig zijn van de vroegere slaven en dit allemaal tesamen is voor mij genoeg om heimwee te hebben naar iets dat ik niet echt heb gekend!
Na een lange tijd keek ik nog eens naar een DVD met optredens van Brigitte Bardot. Zij was ook een sexgodin zoals Marilyn Monroe maar in tegenstelling tot deze laatste heeft zij maar in een paar goede films gespeeld. Maar daar ga ik het hier nu niet over hebben, ik ga me beperken tot de opvattingen die beide actrices er op na hielden en dan is er een nog veel groter verschil tussen hen beiden. Marilyn Monroe koos altijd consequent het kamp van de onderdrukten of marginalen. Om één voorbeeld te vermelden: de jazzzangeres Ella Fitzgerald heeft zelf eens gezegd dat zij pas écht beroemd geworden is dankzij de hulp van Monroe. Toen Arthur Miller vervolgd werd omwille van zijn zogezegde communistische sympathieën, steunde de populaire actrice hem voluit ondanks de waarschuwing dat men haar carrière zou kapot maken. Deze enkele voorbeelden tonen wel aan dat zij het hart op de juiste plaats droeg. Kijken we nu naar Brigitte Bardot: hier zien we een totaal andere mentaliteit. Kras gezegd komt het er op neer dat zij een echte burgertrut is die zo conservatief is als de pest en die niets anders doet dan anderen de schuld geven, iets wat haar mémoires totaal ongenietbaar maakt, ik heb dit boek dan ook weg gegeven, want haar geklaag daarin is gewoon onuitstaanbaar. Eigenlijk zou men het omgekeerde kunnen verwachten: van een Française zou men toch eerder veronderstellen dat zij breeddenkend is en tolerant in tegenstelling tot een Amerikaanse, maar zo ziet men maar dat de clichés die over volkeren verkondigd worden daarom niet altijd stroken met de werkelijkheid.
Door de hulpverlening die na de orkaan Katrina rijkelijk laat (na vijf dagen) ter plaatse was om de noodlijdende mensen te helpen, zou men zich de vraag kunnen stellen of dit geen aanleiding zou kunnen geven tot een soort van Katrina-gate, naar analogie van Watergate ? Ik zeg hier duidelijk "zou" want een onderzoekscommissie zal hier eerst de verantwoordelijken moeten aanwijzen, een onderzoekscommissie die Hillary Clinton had gevraagd, maar die nu ook door president Bush zelf wordt geëist. Dit laatste vind ik eigenlijk wel grappig want gaat Bush dan laten onderzoeken waarom hij zelf zijn vakantie pas na twee dagen heeft onderbroken om naar het rampgebied te gaan ?!! Dit wijst duidelijk op een gebrek aan medeleven met de arme zwarten van het Zuiden van de V.S. Het zou wel eens kunnen dat daardoor zijn presidentschap pas echt in een erg slecht daglicht komt te staan, meer nog dan de oorlog in Irak, want hier ging het om de eigen burgers die hij in de steek heeft gelaten. Als ik sommige reacties lees van Amerikanen dan is men daar enorm verontwaardigd over. De onverbloemde kritiek van ex-president Clinton spreekt dan ook boekdelen. Er is niet veel verbeelding voor nodig om zich voor te stellen hoe hij zou gereageerd hebben, hij die altijd een groot inlevingsvermogen bezit en een sterke band heeft met de Afro-Amerikaanse gemeenschap in zijn land.
Bij het bekijken van het tweede deel van de documentaire over Churchill, was het me duidelijk dat hij in 1940 werkelijk de juiste persoon was op de juiste plaats en op het juiste moment. Het gebeurt niet zoveel dat die drie elementen perfect samenvallen en als dat dan toch voorvalt dan geeft dat onwillekeurig vonken zoals hier het geval was. Men kan zich zelfs afvragen hoe Groot-Brittannië de Tweede Wereldoorlog zou zijn doorgekomen zonder iemand als Churchill die bezeten was door een onverzettelijke wil om te winnen. Volgens ingewijden was Hitler zich er van bewust dat hij in de persoon van de Britse premier zijn meest geduchte vijand had. In dit geval was het een enorm voordeel iemand te hebben zoals Churchill die een echte ijzervreter was, voor wie oorlog een boeiend spektakel was. Normaal gesproken zijn zulke mensen gevaarlijk maar in de gegeven omstandigheden was het een zege. Een vredelievende premier zou het Derde Rijk niet op de knieën hebben gekregen, dat staat vast. Dat de Britten zich daar nog altijd van bewust zijn hebben zij onlangs nog getoond door Churchill als grootste Brit te kiezen. Ik zou hier zelfs nog verder durven gaan en beweren dat hij de grootste Europeaan van de twintigste eeuw was!
Goedele Liekens is werkelijk één van die vrouwen die bijna alle mogelijke talenten en gaven bezit die men zich maar kan indenken: ik vraag me steeds af hoe dit allemaal mogelijk is bij één en dezelfde vrouw. Toch is het mogelijk ! Heeft men graag een vrouw die mooi is ? Zij is het. Ziet men ook graag een vrouw die sexy is ? Zij is het ook. Verwacht men van een vrouw dat zij intelligent is ? Ook intelligentie bezit Goedele. Moet een vrouw zin voor humor hebben ? Wat dacht je, en of zij grappig is! Is het ook nodig dat een vrouw persoonlijkheid heeft ? La Liekens heeft dat met de vleet. Zou het bij al deze kenmerken ook niet misstaan om sociaal voelend te zijn ? Bij Goedele ontbreekt ook deze eigenschap niet. Voeg bij al deze kwaliteiten dan nog het lef waarmee zij alle soorten taboes te lijf gaat en het is inderdaad niet verwonderlijk dat zij zo populair is en terzelfdertijd verwekt het al evenmin verbazing dat zo iets afgunst oproept , maar zoals het spreekwoord zegt: hoge bomen vangen veel wind. Vergeleken bij haar verbleken alle andere vrouwelijke TV-vedetten nog geen klein beetje. Goedele Liekens of de godmother van Vlaanderen!
Als ondertitel zou ik het volgende willen schrijven: Europa zal één zijn of niet zijn. Ik vind dit zo vanzelfsprekend dat ik niet begrijp dat er politici zijn die dit niet willen inzien. Als men ziet dat er tegenwoordig politici rondlopen die het anti-Europees gevoel van de burgers nog aanwakkeren dan kan men daaruit alleen maar afleiden dat zij blijkbaar geen enkel benul hebben van wat er op het spel staat . Of weten zij het wel maar gebruiken zij het nationalisme gewoon maar om de verkiezingen te winnen ? Dan getuigt dit van een grenzeloze gewetenloosheid, van een totaal gebrek aan visie op de toekomst : alleen al daardoor zijn zij het volgens mij niet waard om verkozen te worden. Als politici vandaag de dag nog niet weten wat Friedrich Nietzsche in de negentiende eeuw wél al wist, nl. dat de nationalistische waanzin tussen de volkeren van Europa alleen maar onheil heeft teweeg gebracht, dan missen zij de bekwaamheid om een politieke functie uit te oefenen! Wanneer werkelijk belangrijke zaken op het spel staan dan heeft het toch geen zin om de kiezers achterna te lopen, dan is er staatsmanschap nodig m.a.w. mensen die niet denken aan de volgende verkiezingen maar aan de toekomst.
Dit keer ga ik me beperken tot het navertellen van een verhaal waarmee Orson Welles ("Citizen Kane") regelmatig op de proppen kwam en waarin veel wijsheid verborgen zit. Hier volgt het:
"Ik ga je nu vertellen over een schorpioen. Deze schorpioen wilde een rivier oversteken en vroeg aan een kikker om hem te dragen. 'Nee' zei de kikker. 'Nee, dank u. Als ik je op mijn rug laat zitten, dan kun je mij steken en de steek van een schorpioen is dodelijk.' De schorpioen antwoordde: ' Dat zou toch niet logisch zijn ?' (want schorpioenen willen altijd logisch blijven) 'Als ik je steek, dan sterf je en zal ik verdrinken.' Daardoor was de kikker overtuigd en liet de schorpioen op zijn rug plaats nemen. Maar juist in het midden van de rivier voelde hij een verschrikkelijke pijn en besefte dat de schorpioen hem toch had gestoken. 'Logica!' riep de stervende kikker. 'Daar zit weinig logica in!' 'Ik weet het ' zei de schorpioen, 'maar ik kan het niet verhelpen, dat is nu eenmaal mijn karakter.' Laten we dus drinken op karakter."
In één of ander tijdschrift las ik een tijdje geleden dat vrouwen in een gesprek meestal het persoonlijk voornaamwoord "ik" gebruiken en dat mannen zich dikwijls verschuilen achter het woord "men". Ik ben daar dan beginnen op letten en ik kwam tot de slotsom dat er in die bewering veel waarheid zit. Zelfs wanneer men (!) een vrouw nog niet goed kent, dan komt zij erg persoonlijk over: zij vertelt over wat ZIJ heeft meegemaakt, over wat ZIJ voelt. Als buitenstaander wordt je dus in haar leefwereld binnen geloodst, terwijl mannen meestal "beschouwingen" ten beste geven, als een soort van pantser waarachter zij zich verbergen. Om het beknopt samen te vatten zou men dus kunnen beweren dat er hier een botsing plaats vindt tussen een subjectieve en een objectieve zienswijze. Dat merkt men bijvoorbeeld vooral bij kunstenaars. Omdat ik een filmliefhebber ben zoek ik daar altijd mijn voorbeelden. Onder de filmregisseurs zijn het vooral de vrouwen die erg persoonlijke, intieme films realiseren. De beroemdste onder hen, Jane Campion ("The piano", "In the cut") is daar wel het beste bewijs van. Mannen daarentegen filmen zo koel mogelijk, of proberen dat toch, om hun gevoelens te verbergen. Niemand minder dan Stanley Kubrick ("The shining", "Eyes wide shut") was daar de beste illustratie van: in al zijn films hield hij zoveel mogelijk afstand van zijn personnages al kon ook hij niet verbergen dat hij gevoelens had. Is het daarom dat er meer en meer vrouwen kunstenaar worden omdat het een goede uitlaatklep is voor hun gevoelens ? Het zou alleszins een rol kunnen spelen al zal het niet de enige reden zijn want vrouwen hebben zo al de gave om hun gevoelens te uiten in het dagelijks leven, het zijn eerder de mannen die hun toevlucht tot de kunst nemen om datgene mee te delen wat diep in hun binnenste verborgen zit.
De laatste tijd is er nogal wat discussie ontstaan over zin en onzin van het politieke correcte denken. Ik vind dat men daar toch voorzichtig mee moet zijn. Twee voorbeelden om dat te illustreren: enkele weken geleden zag ik op de Nederlandse televisie het programma "Zomergasten" dat gepresenteerd werd door Connie Palmen. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, ware het niet dat zij af en toe een sigaret opstak voor de camera. Het spreekt van zelf dat zoiets in onze tijd bijna niet meer getolereerd wordt na alle campagnes tegen het roken. Eerst vond ik dit schokkend maar achteraf bekeken stoorde het me minder en minder: zij moet maar weten of zij haar gezondheid schade wil toebrengen. Een ander voorbeeld is dat van het racisme: omdat er nu een anti-racismewet van kracht is, zijn er mensen die van oordeel zijn dat racistische uitlatingen moeten kunnen, dat men moet vrij zijn om te kunnen zeggen wat men wil. Deze laatste uiting van politieke incorrectheid vind ik veel erger want daardoor kwetst men bepaalde mensen terwijl Connie Palmen toch moeilijk de tv-kijker kan kwetsen door te roken. De verklaring hiervoor is simpel: racisme is een ethische kwestie, zoals diefstal of moord, en dan is het toch logisch dat daartegen wetten bestaan!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
