Door de hulpverlening die na de orkaan Katrina rijkelijk laat (na vijf dagen) ter plaatse was om de noodlijdende mensen te helpen, zou men zich de vraag kunnen stellen of dit geen aanleiding zou kunnen geven tot een soort van Katrina-gate, naar analogie van Watergate ? Ik zeg hier duidelijk "zou" want een onderzoekscommissie zal hier eerst de verantwoordelijken moeten aanwijzen, een onderzoekscommissie die Hillary Clinton had gevraagd, maar die nu ook door president Bush zelf wordt geëist. Dit laatste vind ik eigenlijk wel grappig want gaat Bush dan laten onderzoeken waarom hij zelf zijn vakantie pas na twee dagen heeft onderbroken om naar het rampgebied te gaan ?!! Dit wijst duidelijk op een gebrek aan medeleven met de arme zwarten van het Zuiden van de V.S. Het zou wel eens kunnen dat daardoor zijn presidentschap pas echt in een erg slecht daglicht komt te staan, meer nog dan de oorlog in Irak, want hier ging het om de eigen burgers die hij in de steek heeft gelaten. Als ik sommige reacties lees van Amerikanen dan is men daar enorm verontwaardigd over. De onverbloemde kritiek van ex-president Clinton spreekt dan ook boekdelen. Er is niet veel verbeelding voor nodig om zich voor te stellen hoe hij zou gereageerd hebben, hij die altijd een groot inlevingsvermogen bezit en een sterke band heeft met de Afro-Amerikaanse gemeenschap in zijn land.
Bij het bekijken van het tweede deel van de documentaire over Churchill, was het me duidelijk dat hij in 1940 werkelijk de juiste persoon was op de juiste plaats en op het juiste moment. Het gebeurt niet zoveel dat die drie elementen perfect samenvallen en als dat dan toch voorvalt dan geeft dat onwillekeurig vonken zoals hier het geval was. Men kan zich zelfs afvragen hoe Groot-Brittannië de Tweede Wereldoorlog zou zijn doorgekomen zonder iemand als Churchill die bezeten was door een onverzettelijke wil om te winnen. Volgens ingewijden was Hitler zich er van bewust dat hij in de persoon van de Britse premier zijn meest geduchte vijand had. In dit geval was het een enorm voordeel iemand te hebben zoals Churchill die een echte ijzervreter was, voor wie oorlog een boeiend spektakel was. Normaal gesproken zijn zulke mensen gevaarlijk maar in de gegeven omstandigheden was het een zege. Een vredelievende premier zou het Derde Rijk niet op de knieën hebben gekregen, dat staat vast. Dat de Britten zich daar nog altijd van bewust zijn hebben zij onlangs nog getoond door Churchill als grootste Brit te kiezen. Ik zou hier zelfs nog verder durven gaan en beweren dat hij de grootste Europeaan van de twintigste eeuw was!
Goedele Liekens is werkelijk één van die vrouwen die bijna alle mogelijke talenten en gaven bezit die men zich maar kan indenken: ik vraag me steeds af hoe dit allemaal mogelijk is bij één en dezelfde vrouw. Toch is het mogelijk ! Heeft men graag een vrouw die mooi is ? Zij is het. Ziet men ook graag een vrouw die sexy is ? Zij is het ook. Verwacht men van een vrouw dat zij intelligent is ? Ook intelligentie bezit Goedele. Moet een vrouw zin voor humor hebben ? Wat dacht je, en of zij grappig is! Is het ook nodig dat een vrouw persoonlijkheid heeft ? La Liekens heeft dat met de vleet. Zou het bij al deze kenmerken ook niet misstaan om sociaal voelend te zijn ? Bij Goedele ontbreekt ook deze eigenschap niet. Voeg bij al deze kwaliteiten dan nog het lef waarmee zij alle soorten taboes te lijf gaat en het is inderdaad niet verwonderlijk dat zij zo populair is en terzelfdertijd verwekt het al evenmin verbazing dat zo iets afgunst oproept , maar zoals het spreekwoord zegt: hoge bomen vangen veel wind. Vergeleken bij haar verbleken alle andere vrouwelijke TV-vedetten nog geen klein beetje. Goedele Liekens of de godmother van Vlaanderen!
Als ondertitel zou ik het volgende willen schrijven: Europa zal één zijn of niet zijn. Ik vind dit zo vanzelfsprekend dat ik niet begrijp dat er politici zijn die dit niet willen inzien. Als men ziet dat er tegenwoordig politici rondlopen die het anti-Europees gevoel van de burgers nog aanwakkeren dan kan men daaruit alleen maar afleiden dat zij blijkbaar geen enkel benul hebben van wat er op het spel staat . Of weten zij het wel maar gebruiken zij het nationalisme gewoon maar om de verkiezingen te winnen ? Dan getuigt dit van een grenzeloze gewetenloosheid, van een totaal gebrek aan visie op de toekomst : alleen al daardoor zijn zij het volgens mij niet waard om verkozen te worden. Als politici vandaag de dag nog niet weten wat Friedrich Nietzsche in de negentiende eeuw wél al wist, nl. dat de nationalistische waanzin tussen de volkeren van Europa alleen maar onheil heeft teweeg gebracht, dan missen zij de bekwaamheid om een politieke functie uit te oefenen! Wanneer werkelijk belangrijke zaken op het spel staan dan heeft het toch geen zin om de kiezers achterna te lopen, dan is er staatsmanschap nodig m.a.w. mensen die niet denken aan de volgende verkiezingen maar aan de toekomst.
Dit keer ga ik me beperken tot het navertellen van een verhaal waarmee Orson Welles ("Citizen Kane") regelmatig op de proppen kwam en waarin veel wijsheid verborgen zit. Hier volgt het:
"Ik ga je nu vertellen over een schorpioen. Deze schorpioen wilde een rivier oversteken en vroeg aan een kikker om hem te dragen. 'Nee' zei de kikker. 'Nee, dank u. Als ik je op mijn rug laat zitten, dan kun je mij steken en de steek van een schorpioen is dodelijk.' De schorpioen antwoordde: ' Dat zou toch niet logisch zijn ?' (want schorpioenen willen altijd logisch blijven) 'Als ik je steek, dan sterf je en zal ik verdrinken.' Daardoor was de kikker overtuigd en liet de schorpioen op zijn rug plaats nemen. Maar juist in het midden van de rivier voelde hij een verschrikkelijke pijn en besefte dat de schorpioen hem toch had gestoken. 'Logica!' riep de stervende kikker. 'Daar zit weinig logica in!' 'Ik weet het ' zei de schorpioen, 'maar ik kan het niet verhelpen, dat is nu eenmaal mijn karakter.' Laten we dus drinken op karakter."
In één of ander tijdschrift las ik een tijdje geleden dat vrouwen in een gesprek meestal het persoonlijk voornaamwoord "ik" gebruiken en dat mannen zich dikwijls verschuilen achter het woord "men". Ik ben daar dan beginnen op letten en ik kwam tot de slotsom dat er in die bewering veel waarheid zit. Zelfs wanneer men (!) een vrouw nog niet goed kent, dan komt zij erg persoonlijk over: zij vertelt over wat ZIJ heeft meegemaakt, over wat ZIJ voelt. Als buitenstaander wordt je dus in haar leefwereld binnen geloodst, terwijl mannen meestal "beschouwingen" ten beste geven, als een soort van pantser waarachter zij zich verbergen. Om het beknopt samen te vatten zou men dus kunnen beweren dat er hier een botsing plaats vindt tussen een subjectieve en een objectieve zienswijze. Dat merkt men bijvoorbeeld vooral bij kunstenaars. Omdat ik een filmliefhebber ben zoek ik daar altijd mijn voorbeelden. Onder de filmregisseurs zijn het vooral de vrouwen die erg persoonlijke, intieme films realiseren. De beroemdste onder hen, Jane Campion ("The piano", "In the cut") is daar wel het beste bewijs van. Mannen daarentegen filmen zo koel mogelijk, of proberen dat toch, om hun gevoelens te verbergen. Niemand minder dan Stanley Kubrick ("The shining", "Eyes wide shut") was daar de beste illustratie van: in al zijn films hield hij zoveel mogelijk afstand van zijn personnages al kon ook hij niet verbergen dat hij gevoelens had. Is het daarom dat er meer en meer vrouwen kunstenaar worden omdat het een goede uitlaatklep is voor hun gevoelens ? Het zou alleszins een rol kunnen spelen al zal het niet de enige reden zijn want vrouwen hebben zo al de gave om hun gevoelens te uiten in het dagelijks leven, het zijn eerder de mannen die hun toevlucht tot de kunst nemen om datgene mee te delen wat diep in hun binnenste verborgen zit.
De laatste tijd is er nogal wat discussie ontstaan over zin en onzin van het politieke correcte denken. Ik vind dat men daar toch voorzichtig mee moet zijn. Twee voorbeelden om dat te illustreren: enkele weken geleden zag ik op de Nederlandse televisie het programma "Zomergasten" dat gepresenteerd werd door Connie Palmen. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, ware het niet dat zij af en toe een sigaret opstak voor de camera. Het spreekt van zelf dat zoiets in onze tijd bijna niet meer getolereerd wordt na alle campagnes tegen het roken. Eerst vond ik dit schokkend maar achteraf bekeken stoorde het me minder en minder: zij moet maar weten of zij haar gezondheid schade wil toebrengen. Een ander voorbeeld is dat van het racisme: omdat er nu een anti-racismewet van kracht is, zijn er mensen die van oordeel zijn dat racistische uitlatingen moeten kunnen, dat men moet vrij zijn om te kunnen zeggen wat men wil. Deze laatste uiting van politieke incorrectheid vind ik veel erger want daardoor kwetst men bepaalde mensen terwijl Connie Palmen toch moeilijk de tv-kijker kan kwetsen door te roken. De verklaring hiervoor is simpel: racisme is een ethische kwestie, zoals diefstal of moord, en dan is het toch logisch dat daartegen wetten bestaan!
Ik ga het vandaag erg beknopt houden omdat het zondag is (een excuus als een ander!) . Ik beperk me gewoon tot het citeren van een spreuk die ik gewoonweg prachtig vind, hier volgt ze: "Maak je geen zorgen over de dag van morgen. Wie weet wat je vandaag nog zal overkomen?" Ik heb het ontdekt in een dun boekje met als titel: " De wereld is in handen van dwazen" en het bevat talrijke spreekwoorden en citaten uit de Joodse cultuur. Ik kan het niet laten om er nog één te vermelden: "Dat wat ik niet heb gezegd kan ik gemakkelijker herroepen dan wat ik wel heb gezegd." Daarom dus deze korte beschouwing.
Gisterenavond nog eens een Spaanse film gezien. Spanje, het land dat door de grote regisseur Luis Bunuel definitief op de filmkaart werd gezet en dat sedertdien toch regelmatig met goede films op de proppen komt, denken we maar aan "Habla con ella". Waarom niet naar Europese films gaan kijken ? Het valt me op dat men hier in Gent in bepaalde bioscopen bijna geen Amerikaanse films meer draait: logisch toch wanneer men ziet hoe oppervlakkig en simplistisch die dikwijls zijn.
"El septimo dia" dus. Het verhaal speelt zich af in een dorp in Spanje, een dorp waar een vete heerst tussen twee families wegens een gebroken liefdesaffaire. Gedurende heel de film waart een sfeer van onbehagen en van dreiging . Verschillende scènes zijn zo gefilmd dat ze er op het eerste gezicht gewoon uitzien, maar dat men tegelijktertijd toch voelt dat er iets verschrikkelijks gaat gebeuren, wat dan ook op het einde van de film gebeurt. Bij dat laatste tafereel moest ik onwillekeurig denken aan de beruchte Sam Peckinpah: hij zou ervan gesmuld hebben om daar een schokkend festijn van uitzinnig geweld van te maken met vertraagde opnamen en rondspattend bloed. Het was natuurlijk virtuoos tot wat hij in staat was maar er kleefde toch altijd een geur van sensatie aan: geweldscenes gefilmd als een soort van ballet waardoor men in feite met plezier keek naar het afslachten van mensen. Dubieus was het dus wel. In deze Spaanse film daarentegen wordt er niet gemikt op de ongezonde nieuwsgierigheid van de kijker maar wordt de gruwel getoond zonder foefjes zodat het veel aaangrijpender is. Komt daarbij nog dat in deze film ....Spaans gesproken wordt en vermits ik momenteel een poging doe om die taal te leren was dat mooi meegenomen!
Onlangs las ik in de krant dat men in Vlaanderen van plan is om een grondwet op te stellen. Ik vind dat een goed idee maar ik hoop dat daarin de multiculturele ( of om een minder beladen woord te gebruiken: "kosmopolitische" ) samenleving en de rechten van de mens verankerd worden en dat men bij de opstelling ervan eens de moeite neemt om te kijken hoe andere grondwetten eruit zien, zoals bijvoorbeeld de Amerikaanse die een toonbeeld is van beknoptheid en terzelfdertijd van volledigheid. Prutswerk kunnen we best missen en eens er een grondwetsontwerp is, dan wordt dit hopelijk ter goedkeuring voorgelegd aan de Vlaamse bevolking zoals dat in een democratische staat gebruikelijk is. Vermits ik geen jurist ben heb ik hier verder niets meer aan toe te voegen. Ik wacht wél met spanning af!
Onlangs vroeg iemand me wat Johan Anthierens voor mij betekent en daardoor heb ik weer zijn boeken ter hand genomen, vooral "LEVE MIJ" waarin zijn beste artikels verzameld zijn. Al bladerend viel het me weer op hoe gelijk welke zin die men toevallig leest,, een mooie zin is, een zin die op een prachtige manier de gevoelens van de schrijver weergeeft, in een schitterend Nederlands zoals maar weinigen het hem hebben voorgedaan. Anthierens gewoon bestempelen als journalist is hem onrecht aandoen, hij was veeleer een rasecht schrijver. Hij was niet alleen een woordkunstenaar maar ook als mens was hij iemand die het hart op de juiste plaats had. Wie kan er zijn artikels over zijn kinderen ( "Minnebrief aan Eva" en "Heulen met een veulen") lezen zonder er diep door ontroerd te geraken ? Hoe mooi kon hij niet over vrouwen schrijven ? Voor dit laatste leze men maar eens wat hij over hen schreef met als titel "Door het gaas van mannenwimpers worden vrouwen dag en nacht bespied" , ook weer een zin waar hij alleen het patent op had. Zijn mededogen met de verschoppelingen en zijn kritische ingesteldheid, steeds gedrenkt in een bad vol met humor, zorgen er voor dat ik zijn overlijden als een groot gemis voor Vlaanderen blijf beschouwen. Nu meer dan ooit kon hij de Vlaamse gemeenschap, die blijkbaar niet meer weet van welk hout pijlen maken, een dienst bewijzen. Ja, inderdaad, we hebben nog Tom Lanoye maar zijn teksten missen de warme menselijkheid en de poëtische kracht van Johan Anthierens. Ik zie eerder een Tom Naegels als zijn mogelijke opvolger. Maar dat er een opvolger moet komen is onvermijdelijk, de vraag is : wanneer ?
Indien ik er ooit toe gedwongen zou worden om maar 10 DVD's uit mijn collectie te behouden dan zou de film "Bonnie and Clyde" uit 1967 er één van zijn. Ik zal nooit vergeten welk een indruk dit gangsterepos op mij heeft gemaakt. Een paar weken na die eerste visie heb ik de film dan opnieuw gezien en pas dan begon ik te beseffen hoe knap het allemaal inéén stak. Vele jaren later kwam dan de videorecorder op de markt en bij de eerste vertoning van "Bonnie and Clyde" op TV, heb ik hem dan opgenomen en weer bekeken. Hetzelfde gebeurde daarna met de DVD-speler. Waarschijnlijk heb ik deze film zo een tiental keer gezien en er even zovele keren van genoten, al is dit woord hier niet volledig op zijn plaats want het geweld dat men in het tweede deel te verwerken krijgt blijft voor mij moeilijk te verteren. Maar eigenlijk moet het zo zijn wil men de gruwel ervan weergeven. Daar tegenover staan dan zoveel andere elementen die wél genietbaar zijn, zoals de prachtige vertolking van de hele cast, met in het bijzonder Faye Dunaway die daar de rol van haar leven speelde. Zij is alles tegelijkertijd: verleidelijk, aangrijpend (denk maar aan de scène waar zij haar oude moeder bezoekt) grappig, vitaal en altijd even mooi. Het is niet alleen haar beste vertolking maar één van de indrukwekkendste vrouwenrollen ooit. Naast de acteurs is er dan nog de bruuske manier waarop deze film gemonteerd is, waardoor het geheel een ongewone vaart krijgt. Het schokkende van het verhaal zit al vervat in de dynamische montage. De fotografie is eigenlijk in volledige tegenspraak met het onderwerp maar is waarschijnlijk zo bedoeld: de mooie kleuren botsen met wat er op het scherm allemaal te zien. Die andere schitterende regisseur Ingmar Bergman (overigens een bewonderaar van Arthur Penn, regisseur van "Bonnie and Clyde") vond daarom dat zulke mooie beelden misplaatst waren en dat men beter had gekozen voor zwart-wit fotografie. Maar dan zou natuurlijk het poëtische karakter van de film verloren zijn gegaan. Bovenop deze kwaliteiten is er dan nog de humor: wie herinnert zich bijvoorbeeld niet de scène waarin Gene Wilder en zijn vriendin meerijden met het gansterpaar ? Of het personnage C.W.Moss ? Ook de manier waarop de sfeer van de jaren '30 wordt weergegeven is goed getroffen al is het verhaal van deze film van alle tijden, want het is de geschiedenis van een man en een vrouw die in de eerste plaats verliefd zijn op elkaar wat mij ertoe brengt om "Bonnie and Clyde" in wezen als een liefdesfilm te bestempelen maar dan geen love story zoals Hollywood er zoveel heeft gemaakt, nee, hier draait het om een tragische liefde die onherroepelijk verdoemd is . De slotscène waarin het paar wordt neergeschoten toont nog eens duidelijk de liefde die er tussen hen beiden aanwezig is: men moet maar eens kijken naar de blik die zij met elkaar wisselen juist voor zij neervallen. Dit maakt voor mij deze beelden bijna romantisch ondanks het geweld: als verliefd koppel zeggen zij het leven vaarwel.
Wanneer ik meer dan dertig jaar geleden voor de eerste keer Jane Birkin hoorde, was mijn eerste reactie er één van ongeloof, ik vond het bijna ongehoord dat iemand die niet kon zingen zo een succes had. Nu ben ik nog altijd van oordeel dat zij niet kon en kan zingen, maar ik beoordeel haar nu volledig anders. Haar gebrek aan vocale kwaliteiten bezit een eigenaardig soort charme dat ik nogal intrigerend vind. Heel haar manier van "zingen" , of liever van teksten debiteren, straalt niet alleen erotiek uit maar wijst ook op een grote kwetsbaarheid en breekbaarheid waardoor haar zangstijl voor mij erg aangrijpend overkomt. Zij brengt haar teksten fluisterend ten gehore, alsof zij de luisteraar niet wil bruskeren, maar juist door die subtiele stijl krijgen de woorden een grote suggestieve kracht. Achteraf bekeken had Serge Gainsbourg dus toch gelijk wanneer hij haar koos als zijn favoriete vertolkster. Hij hoorde nu eenmaal dingen die andere, minder getalenteerde musici, niet hoorden.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou kijken naar de TV-reeks "Sex and the city" en ik had nog minder gedacht dat ik me die reeks op DVD ging aanschaffen! Eén reden waarom ik daar nooit naar gekeken heb is omwille van de erg late programmering ervan en ook omdat ik mijn twijfels bleef hebben over de kwaliteit ondanks de positieve kritieken. Toen ik onlangs constateerde dat men de hele serie heruitzond op VijfTV en dan nog op een treffelijk uur, besloot ik om toch eens de proef op de som te nemen en een aflevering te bekijken. Ik moet toegeven dat me dat erg is bevallen. Er waren twee zaken die me vanaf de eerste keer opvielen: ten eerste, op de klankband hoort men geen gelach van een publiek zodat men zelf beslist of men lacht of niet en ten tweede, door de vrouwelijke personnages wordt er een erg krasse taal gesproken, zij spreken over de meest intieme dingen alsof zij het over het weer hebben en toch komt het nooit vulgair over, een krachttoer die volledig te danken is aan de vier prachtige actrices die een ongelofelijke charme en présence bezitten met Sarah Jessica Parker als Carrie op kop. Daar bovenop komen dan nog de sprankelende dialogen waardoor het geheel ertoe noopt dat men de hele tijd met een geamuseerde glimlach zit toe te kijken. En voor wie al in New-York geweest is en van die stad houdt, is deze serie helemaal een voltreffer. Het bewijst dat ook de Amerikanen in staat zijn tot het bereiken van een hoog niveau, maar eigenlijk geldt dit voor alles wat Amerika betreft, zij zijn zowel in staat tot het beste als tot het slechtste . Het heeft dus niet veel zin om hen overdreven te bewonderen of alleen maar misprijzen voor hen te hebben: enige nuancering is hier dus wel op zijn plaats.
Gisteren had ik een meningsverschil met iemand die zei dat men hard moest worden. Toen ik vroeg waarom, was het antwoord: omdat de maatschappij hard is. Dit lijkt op het eerste gezicht de logica zelf maar bij nader inzien volkomen fout want men kan de redenering ook omdraaien: de maatschappij is hard omdat de mensen hard geworden zijn. De nazi-maatschappij was antisemitisch omdat de Duitse burgers antisemitisch waren: waren zij dat niet geweest dan had er nooit zo een jodenvervolging plaats gevonden. Het is dus het overdreven vermogen van de mensen om zich aan te passen wat de problemen veroorzaakt. Ik ga hier nu iets zeggen wat voor velen bijna als een provocatie zal overkomen: er is niet teveel individualisme maar te weinig!
Ik wil hier wel eerst omschrijven wat ik daaronder versta. Een individualist is voor mij iemand die er een onafhankelijke, kritische mening op na houdt en zich niet door bepaalde, volgens hem verkeerde, strekkingen in de maatschappij laat beÏnvloeden. Als hij dus vindt dat hij in een maatschappij moet leven die volgens hem te hard is dan zoekt hij naar andere middelen om te vermijden dat hij door die hardheid wordt besmet. Kunst is natuurlijk hét middel om te ontsnappen. Ik wantrouw al die politici die te pas en te onpas individualisme gelijk stellen aan egoïsme. Het is wel voor de hand liggend waarom zij dit doen: meegaande, conformistische burgers zijn voor hen veel gemakkelijker te leiden dan individualisten met het gevolg dat zij de grote woorden bovenhalen.
Er was niet alleen Maria Rosseels die een grote invloed op me heeft uitgeoefend, maar een zo mogelijk nog grotere invloed heeft de dichter Anton van Wilderode op me gehad. Ik heb zelfs vier jaar les van hem genoten, ik zeg wel duidelijk "genoten" , want zo kwam het bij mij over: zijn lessen waren altijd boeiend en doorspekt met humor zodat de tijd voorbij vloog. Hij was het die me aan het lezen heeft gezet en die ons inwijdde in de geheimen van de literatuur, zowel de klassieke als de moderne. Ik zal nooit vergeten hoe hij ons een verhaal van Heinrich Böll voorlas, dat was voor mij niets minder dan een openbaring. En zo zijn er nog veel momenten geweest die onuitwisbaar in mijn geheugen gegrift staan. Hij was een leraar die nooit zijn stem verhief maar gezag uitoefende door zijn hele wezen, zijn manier van doen. Het toppunt was wel dat hij een nogal krassend stemgeluid had, eerder zelfs onaangenaam, en toch bleef je in de ban van wat hij zei. Het is pas veel later dat ik zijn gedichten heb leren appreciëren wat mijn respect voor hem nog wat heeft doen toenemen. Ik kan alleen maar hopen dat er tegenwoordig nog zulke leraars bestaan want hun waarde is werkelijk onschatbaar.
Deze week vroeg ik me af hoe het komt dat ik zo geïnteresseerd ben in film en waarom ik zo een grote sympathie heb voor Azië. Na een tijdje nagedacht te hebben vond ik het antwoord: Maria Rosseels. Meer dan veertig jaar geleden las ik haar filmkritieken en ik was daar zo door geboeid dat ik aandacht ben beginnen geven aan de filmkunst. Zij kon daar met zo een passie (in die tijd!!!) over schrijven dat ik ook besmet geraakte door de filmmicrobe. Ofschoon zij waarschijnlijk maar weinig wist over filmtechniek, toch kon zij de lezer duidelijk maken wat er nu juist belangrijk was aan een bepaalde film. Het bleef daar echter niet bij, het onderwerp van de besproken film was voor haar een gelegenheid om commentaar te geven op de toenmalige maatschappij, een commentaar dat achteraf bekeken nog altijd stand houdt, want hoe actueel was haar kritiek op het "ieder-voor-zich" principe dat zij reeds einde de jaren '50 (!!!) had geconstateerd?!
Wat Azië betreft, dat is ook zo een voorliefde die door haar is bewerkstelligd. Toen ik haar boek "Oosterse cocktail" had gelezen, was ik op slag een fan geworden van de Aziatische mentaliteit en ben ik het nog altijd. Ik weet wel dat bepaalde literatuurkenners soms nogal geringschattend spreken over haar romans (waaronder het bekende en verfilmde "Dood van een non") maar zelfs als zij al gelijk zouden hebben dan heeft Maria Rosseels mij alleszins op weg gezet om mijn blikveld te verruimen en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.
Het gaat hier inderdaad over de TV-reeks "Xena, warrior princess" ! Toen ik zondagnamiddag wegens het slechte weer nog eens keek naar een aflevering van deze serie, besefte ik hoezeer ik ervan genoot: het was hetzelfde gevoel als bij het bekijken van een James Bondfilm: ik laat me meesleuren door het verhaal dat vol nonsens zit (of juist daardoor ?) en terzelfdertijd moet ik ermee lachen. Bij "Xena, warrior princess" komt er echter nog iets anders bij. Hier zit er nog heel wat "achter" de beelden verborgen, zoals men soms "tussen" de regels moet lezen. Zo zijn er de dialogen die vol dubbele bodems zitten en erg ironisch overkomen. Maar vooral is deze reeks erg feministisch: Xena en haar strijdmakker Gabrielle weten alle uitdagingen in woord en daad het hoofd te bieden, zij worden bijna als godinnen afgeschilderd. Zelfs na de meest verwoede gevechten zien zij er nog verleidelijk uit (kijk ik er daarom zo graag naar ???), alsof er niets is gebeurd. Dan is er nog de relatie tussen deze twee vrouwen: is die lesbisch of niet ? Men kan het er in zien maar men kan het ook negeren. Zo gaat het met alles: men kan het er in zien maar het moet niet. Dit maakt deze reeks dan ook zowel geschikt voor kinderen als voor volwassenen, vind ik: deze laatsten kunnen genieten van het vernuft van de makers, terwijl de eersten met spanning de avonturen van onze godinnen kunnen volgen. Hoe ik er toe gekomen ben naar zo een TV-reeks te kijken ? Een hele tijd geleden had ik eens een bespreking gelezen in "De Standaard" die erg lovend was en dat heeft me er toe aangezet om de sprong te wagen, met alle gevolgen vandien.
Er wordt tegenwoordig veel over de Islam gesproken en vooral over de dreiging ervan en terecht, men zou toch wereldvreemd moeten zijn om helemaal niet te weten dat die godsdienst een enorme uitdaging vormt voor het Westen. Meestal wordt onder die uitdaging dan vooral de dreiging gezien van het terrorisme (zonder het woord "moslim" ervoor, want men spreekt toch ook niet van het "katholieke" terrorisme in Noord-Ierland ?!) . Dit is natuurlijk niet onterecht, het Westen wordt bedreigd, maar wat mij eigenlijk nog meer verontrust is het volgende : het zal iedereen wel al opgevallen zijn dat er in onze westerse maatschappij een grote geestelijke leegte te bespeuren valt. De inwoners van dit werelddeel zijn geen burgers meer maar zijn onmerkbaar veranderd in mensen die zich alleen nog bezig houden met consumeren, met verbruiken, wat ogenschijnlijk nog hun enige reden van bestaan is geworden. Het gevolg hiervan is dat het geestelijke van de mens volledig naar de achtergrond wordt verschoven, een verschuiving die men moeilijk als positief kan bestempelen: het gebruik van drugs, alcoholisme, sexverslaving, zelmoord,enz. allemaal zaken die er op wijzen dat er iets fout is gelopen in het Europa van vandaag. Het lijkt er dus wel degelijk op dat heel wat mensen geen houvast meer hebben en daar onder lijden. En nu kom ik dan tot het punt wat mij het meest intrigeert: als er ergens een leegte is dan kan het niet anders of die leegte wordt opgevuld door iets, het is zoals een put in de weg waar het water naartoe loopt. In Europa (ik spreek hier duidelijk wel alleen over Europa want in de Verenigde Staten gelooft men wél nog) zien we dus een grote geestelijke leegte die er naar streeft om gevuld te worden met iets, wat het ook is. Er rekening mee houdend dat de Islam een erg eenvoudige godsdienst is, in tegenstelling tot het Christendom en het Jodendom, met een heilig boek, de Koran, "waaraan geen twijfel is" (soera al-bakara) dan zou het wel eens kunnen dat de Islam aan heel wat ontwortelde mensen een houvast zou kunnen geven. Dit is nu mijn vrees: wat gaat er gebeuren als vele (blanke en hier geboren) Europeanen zich tot de Islam zouden bekeren ?! Ze buiten zetten kan niet want het zijn rasechte (????) Europeanen. Er blijven dan maar twee mogelijkheden over: ofwel laat men hen doen en blijven zij gewoon deel uitmaken van onze Westerse maatschappij ofwel dwingt men hen om hun nieuwe geloof af te zweren (zoals in de Middeleeuwen) en te vervangen door, ja ...door wat ? Aangezien het Christendom hier maar een schim meer is van wat het vroeger geweest is zou zo een handelwijze geen zin hebben. Er is dus maar één mogelijkheid ! Voorlopig toch...
Toen ik een paar weken geleden nog eens in boekhandel "De Slegte" was (na de FNAC één van mijn favorieten), zag ik daar twee stapels boeken liggen over Marguerite Duras: het betrof hier de biografie die Laure Adler van de bekende Franse schrijfster ("Hiroshima, mon amour") heeft geschreven . Ik kon onmogelijk dit boek NIET kopen, dit om verschillende redenen: ik ben al lang een fan van Duras, het leven van interessante mensen boeit mij altijd enorm en tenslotte was er de spotgoedkope prijs van het boek, amper 5,99. Ik liep bijna met het boek onder mijn arm naar huis om er zo vlug mogelijk in te beginnen lezen. Groot was mijn vreugde toen ik na een paar bladzijden ontdekte dat het een schitterende en meeslepende biografie was , na twee weken had ik het dan ook uitgelezen. Wat me vooral trof, is de hoge leeftijd die Marguerite Duras bereikt heeft ondanks haar woelig leven vol passie en drank: zij is 82 (!) jaar geworden, waaruit ik alleen maar kan besluiten dat zij erg sterk moet geweest zijn, niet alleen fysisch maar ook geestelijk want zij is tot op het einde van haar leven in staat geweest om boeken te schrijven. Het is niet de eerste keer dat ik constateer dat geniale mensen een tamelijk zelfdestructief gedrag aan de dag leggen: het is alsof zij echt gebukt gaan onder hun te veel aan talent en het dan proberen te vernietigen, eigenaardig genoeg (en gelukkig!) zonder resultaat. Andere voorbeelden liggen zo voor de hand: Serge Gainsbourg, Orson Welles, Van Gogh, Francis Bacon, Marlon Brando,enz. de lijst is te lang om ze allemaal op te noemen. Welke conclusie ik daaruit moet trekken weet ik zo direct nog niet maar wat ik wél weet is dat mensen die hun eigen leven kapot maken daarom nog niet geniaal zijn, om de eenvoudige reden dat zij de omgekeerde weg volgen.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
