Ik zit hier al een tijdje te kijken naar een portret (verschenen in "Standaard Magazine" van 10 sept. 2005) van Elke Boon, gefotografeerd door Johan Jacobs en ik kan mijn ogen er niet van afhouden, zo fascinerend vind ik deze foto. Er is vooreerst de beeldcompositie die erg doeltreffend is in al haar eenvoud: door de persoon gewoon in het midden te plaatsen wordt er een maximum aan effect bereikt. De onscherpe achtergrond zorgt ervoor dat de figuur volledig los komt te staan van de omgeving waardoor alle aandacht onverbiddelijk naar deze vrouw geleid wordt. De opname bezit daarenboven een enorme dramatische kracht dankzij het overvloedig gebruik van zwart. Het aangrijpende van deze foto wordt echter niet alleen bewerkstelligd door de techniek maar ook, en niet in het minst, door de gefotografeerde persoon zelf: het gezicht van Elke Boon ademt een zekere droefheid uit, haar gelaatsuitdrukking is getekend door een bepaalde tragiek wat als resultaat heeft dat zij voor mij overkomt als een erg mooie en ontroerende vrouw. Hoever is men hier niet verwijderd van al die glamourfoto's die alleen maar een onnoemelijke leegte proberen te camoufleren, meer niet ! Dit portret van Elke Boon (die zelf een begenadigd fotografe is) toont ons de aangrijpende menselijkheid van een boeiende vrouw. Wat kan men meer verlangen van een foto ?
Reacties op bericht (1)
23-09-2005
WAT?
Mic uw tekst is heel aangenaam om te lezen , alleen spijtig dat de foto niet te zien is .
P.S. Als ik kan helpen of raad geven laat het me dan weten .
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
