BARBARA! De vrouw wiens naam ik in vlammende letters op de muren zou willen schrijven! Ik heb het hier over de in 1997 overleden Franse zangeres. Dankzij internet ben ik erin geslaagd een mooi uitgegeven dubbele DVD te bestellen met haar optredens en interviews vanaf 1958 tot '96, heel haar carrière samengevat in vier uur. Wanneer men Barbara zag dan kon het niet anders of men werd getroffen door haar uiterlijk. Ofschoon zij niet mooi was in de klassieke betekenis van dit woord, toch wist zij mij telkens opnieuw in te palmen door haar speciale charme en haar enorme uitstraling. Haar indringende, donkere ogen hadden daar natuurlijk veel mee te maken: het waren ogen die zich in de werkelijkheid vastboorden en waar een grote hypnotiserende kracht van uitging, maar ook een grote tederheid. In één van die interviews zei ze dat ze haar uiterlijk volledig geaccepteerd had. Waarschijnlijk komt het daardoor ook dat men haar na een paar ogenblikken bekijkt als een prachtige vrouw. Maar genoeg nu over haar verschijning, zij was in de eerste plaats toch een zangeres. Ik zal nooit vergeten hoe ik bij een eerste beluistering volledig in de ban was geraakt van haar ongewone manier van zingen. Ondanks die onvergetelijke indruk was ik zo dom om toen geen plaat van haar te kopen. Het waren de jaren '60 en Amerikaanse popmuziek domineerde en leidde de muzikale smaak van de jeugd. Ik besef nu dat ik door die eenzijdige gerichtheid op Angelsaksische muziek veel heb gemist. Hoe anders waren de Fransen die, zoals men kan zien op die DVD, massaal naar de optredens van Barbara gingen en de (niet zo gemakkelijke) woorden van haar chansons van buiten kenden ( "l'exception Française" op haar best!). Een paar jaar geleden kocht ik dan toch eens een CD met haar mooiste chansons en ik was weer van de kaart. Ik heb dan ook vlug haar (onvoltooide) Mémoires gekocht en een biografie. Nu ik meer over haar weet ben ik er des te meer van overtuigd: zij was een fantastische vrouw die een niet bijster gelukkig leven heeft gekend en die haar eenzaamheid en weemoed op een onnavolgbare wijze in woord en klank tot uiting kon brengen. Niet alleen dus een fantastische vrouw, maar ook een unieke zangeres!
Gisteren viel er in de krant goed nieuws op communautair vlak te lezen. De Franse gemeenschap gaat taalcursussen subsidiëren voor een duizendtal leraars in de Nederlandse taal en in het middelbaar onderwijs verkiezen nu meer leerlingen het Nederlands boven het Engels. Hier zullen zowel Walen als Vlamingen wel bij varen: de Walen in de eerste plaats omdat tweetaligheid altijd een voordeel is en ook de Vlamingen want die gaan nu wel verplicht worden om hun eigen taal wat beter te verzorgen. Voor een volk dat tientallen jaren gevochten heeft voor het behoud van het Nederlands zou het de normaalste zaak moeten zijn om die taal bovenmate te respecteren. Het zou immers nogal pijnlijk zijn wanneer Walen Vlamingen zouden moeten wijzen op hun onzorgvuldig taalgebruik. Dàt zou pas écht beschamend zijn!
"Nie pleuje" is het Gentse dialect voor "Niet plooien" en het is de wapenspreuk van de stad Gent. Deze stad waar ik meer dan dertig jaar gewerkt heb en waar ik nu meer dan vijftien jaar woon, ben ik gaan beschouwen als mijn stad. Het is dus een vrije keuze geweest. Ik had evengoed in mijn geboortestad kunnen blijven wonen maar ik kan moeilijk aannemen dat iemand die Gent heeft leren kennen NIET in deze prachtige stad zou willen wonen. Zij is van omvang groot genoeg om zich een stad te mogen noemen en toch ook klein genoeg om nog gezellig te zijn. Om hier de woorden van ex-premier Wilfried Martens te parafrazeren: ik hou van Gent, haar inwoners, haar gebouwen en haar bestuurders met burgemeester Frank Beke op kop. Deze intelligente en geliefde burgervader toont duidelijk aan dat men geen showfiguur hoeft te zijn om populair te zijn. Hij is een welgekomen tegengif voor alle politici die zich te pas en te onpas in allerlei TV-programma's te grabbel gooien en ondertussen vergeten dat zij zich ten dienste moeten stellen van de maatschappij. Jammer genoeg gaat Frank Beke zich geen kandidaat meer stellen voor een volgende ambtstermijn omwille van medische redenen. Hoe spijtig dit ook is, men kan moeilijk anders dan zijn beslissing respecteren.
Onlangs las ik een originele verklaring over de oorsprong van het acteertalent van de overleden Marlon Brando. De schrijver Harold Brodkey verwijst daarvoor naar de Broadwaysterren Katherine Cornell en Tallulah Bankhead met wie Brando in zijn jonge jaren heeft samen gewerkt. Volgens Brodkey heeft de jonge acteur hun kwaliteiten en ijdelheden volledig geabsorbeerd maar dan wel lichtjes vermannelijkt. Deze visie sluit eigenlijk aan bij wat filmregisseur Elia Kazan meermaals zei, nl. dat Marlon Brando zowel mannelijk als vrouwelijk was. Geen wonder dus dat zijn vertolkingen zo rijk geschakeerd en zo boeiend waren in tegenstelling tot bijvoorbeeld een John Wayne die alleen maar de stoere bink uitbeeldde.
"The quick and the dead" is een western, maar in plaats van de onvermijdelijke John Wayne als held aan te treffen, wordt hier de hoofdrol vertolkt door....Sharon Stone! Het is eens wat anders. Al heb ik in mijn leven wel een groot aantal westerns gezien toch kan ik mezelf moeilijk bestempelen als een specialist in het genre zodat ik niet met zekerheid kan zeggen of het nu de eerste keer is dat een vrouw de revolverheldin van het verhaal is. Als het vroeger dan al eens gebeurd is, de normale gang van zaken zal het wel nooit geweest zijn. Het is natuurlijk niet ongewoon dat vrouwen in een western een ondergeschikte rol spelen, de Far West was nu eenmaal een typische machowereld waar de sterktste en vlugste won. Daarom is "The quick and the dead" eens een verademing, een buitenbeentje. Sharon Stone (uit "Basic instinct"!) die de film mee geproduceerd heeft gedraagt zich werkelijk heldhaftig en kijkt stoer om zich heen. Van de femme fatale uit "Basic instinct" valt hier niets meer te bemerken. Toch blijft zij zelfs zonder schmink aantrekkelijk en vertolkt zij op erg geloofwaardige wijze het hoofdpersonage dat belust is op wraak. Daarenboven wordt het verhaal erg spannend en mooi in beeld gebracht zodat ik "The quick and the dead" een ontspanningsfilm vind die erg aangenaam is om te bekijken. Zulke films zijn evenmin te versmaden.
Bijna iedereen zal wel al ondervonden hebben hoe bedrijven mensen thuis opbellen om hun producten aan de man te brengen. Graag enkele vragen hierover. Waar halen zij eigenlijk het lef vandaan om binnen te dringen in het privéleven van de burgers? Wat zou men ervan vinden indien Getuigen van Jehovah of mensen uit andere sekten zomaar iemand telefoneren om hun ideeën aan de man te brengen? Wat voor een verschil is er tussen iemand willen bekeren tot een bepaald geloof en hem willen overtuigen een bepaald product te kopen? Zijn beide niet juist hetzelfde? Ik denk dat het antwoord reeds in de vragen zelf zit. Het wordt hoog tijd dat voor dit probleem eens een oplossing wordt gevonden.
De Frans-Joodse zangeres Barbara (over deze unieke kunstenares zal ik het later nog wel hebben) schreef in haar onvoltooide memoires het volgende: "Ik voelde me niet beschaamd noch uitermate fier over mijn Joodse afkomst, maar dit anders-zijn te moeten lezen in de blik van anderen maakte me agressief". Ik denk dat alle "vreemde" (in de ruimste betekenis van dit woord) mensen dit zelfde gevoel delen. Het zou ons er moeten toe aansporen om elke veroordelende manier van kijken uit ons leven te bannen. Niet gemakkelijk inderdaad, maar het zou alleszins een begin kunnen zijn voor een harmonieuzer samenleven met anderen, wie die anderen dan ook zijn.
Er zijn tegenwoordig nogal wat mensen die tekeer gaan tegen de politiek. Op zich is daar niets mis mee. Onbegrijpelijk wordt het pas wanneer hun afkeer van de politiek hen leidt tot het stemmen voor een extreem-rechtse partij. Alsof die niet aan politiek doet! Als er politici zijn die juist wél aan politiek doen dan zijn het de leiders ( dit woord gebruik ik doelbewust) van extreem-rechts: zulke doortrapte en geslepen politici zijn er in de traditionele partijen niet te vinden. Zij wekken alleen maar de illusie dat zij met de doordeweekse politiek niets te maken hebben en daarom misbruiken zij de woorden VLAANDEREN en EIGEN VOLK om zo de misnoegde kiezers naar zich te lokken. Op de keper beschouwd bezondigen zij zich aan volksverlakkerij die in niets verschilt van wat alle extreem-rechtse leiders in de twintigste eeuw constant hebben gedaan. Dat door hen zo fel bejubelde en verheerlijkte volk is er dan achteraf ook altijd bekaaid van af gekomen!
Ik hoor soms in mijn omgeving dat mensen ontgoocheld zijn over hun reis naar Cuba omdat er niet veel te zien is. Ik kan ze geen ongelijk geven, er is inderdaad niet veel te zien: bijna geen historische gebouwen (of het moet het verloederde Havana zijn en Trinidad), geen musea, geen indrukwekkende landschappen. Maar deze tekortkomingen worden ruimschoots gecompenseerd door de mensen die er op dat groene eiland rondlopen. De vriendelijkheid en de fierheid van de Cubanen zijn werkelijk hartverwarmend. Zij bezitten nagenoeg niets, leven in verloederde buurten en toch hebben zij altijd die onverwoestbare glimlach op hun gezicht. Wat mij vooral is opgevallen is de netheid van hun kledij: op geen enkel kledingstuk valt er ook maar een plekje te bespeuren, zelfs niet wanneer zij iets wit dragen. Cubanen zijn mensen met een enorme waardigheid over zich. Dat was trouwens één van de prioriteiten van het duo Castro-Guevara: het volk opvoeden zodat het zich waardig zou gedragen. Daarin zijn zij inderdaad wonderwel geslaagd in tegenstelling tot hun economische politiek die op een mislukking is uitgedraaid. Wie dus alleen geïnteresseerd is in gebouwen en musea en niet rondom zich kijkt, die kan dan alleen maar ontgoocheld worden en zich afvragen waarover anderen het hebben. In mijn titel moet ik dus het woord "Cuba" vervangen door "Cubanen": ode aan de Cubanen, één van de sympathiekste volkeren die er bestaan.
PPP is de afkorting van Pier Paolo Pasolini, de bekende en beruchte Italiaanse filmregisseur en schrijver. Al ben ik dan een groot filmliefhebber, toch ga ik het hier niet over zijn prachtige films hebben maar wel over zijn schrijverschap. Hij schreef niet alleen romans en gedichten maar ook artikels waarin hij vlijmscherp tekeer ging tegen onze verafgode consumptiemaatschappij. Volgens hem kent die maar twee waarden, nl. produceren en consumeren, al de rest wordt naar de prullenmand verwezen of is er op zijn minst aan ondergeschikt. Vandaar dat deze consumptiemaatschappij volgens Pasolini de meest onderdrukkende ideologie is uit de hele geschiedenis, meer nog dan het fascisme van Mussolini! En waarom? "Haar tolerantie is vals want in werkelijkheid is het nog nooit gebeurd dat een mens zo normaal en zo conformistisch moest zijn als de consument". Deze woorden die in 1974 (!) werden geschreven hebben ondertussen hun geldigheid wel bewezen, denk ik. Men kan natuurlijk de opwerping maken dat iemand zelf wel beslist wat hij wel of niet koopt. Theoretisch klopt dit maar de praktijk toont evenwel aan dat men bijna onmogelijk de druk kan weerstaan die er van de reclame en van de omgeving wordt uitgeoefend. De hoofdschuldigen zijn, opnieuw volgens Pasolini, de massamedia en dan vooral het TV-medium dat de kijkers een ideaalbeeld voorschotelt van hoe men zou moeten zijn, een ideaalbeeld dat slechts op lucht gebaseerd is want dat uitsluitend betrekking heeft op het consumeren. Geen wonder dus, en dit zijn nu mijn woorden, dat Europa geteisterd wordt door een enorme geestelijke leegte die dit ooit eens zo glorieuze continent naar de afgrond leidt. Ik wil deze sombere stellingname meteen afzwakken door te zeggen dat men in de hele wereld hoe dan ook Shakespeare zal blijven opvoeren, Mozart zal blijven beluisteren, naar Michelangelo zal blijven kijken zodat de hoogtepunten van onze joods-christelijke cultuur nooit zullen verdwijnen ongeacht of Europa dan vernietigd wordt of niet. De Griekse en de Romeinse cultuur hebben toch ook hun eigen ineenstorting overleefd !
Hoe zou het eigenlijk zijn met de mooie Julie Christie? Ik denk ineens aan haar omdat iemand me gevraagd heeft om de DVD van "Doctor Zhivago" te lenen en daarin speelde zij de hoofdrol. Zij was een unieke (zij speelt nog, maar niet meer zo regelmatig) actrice die in de jaren zestig in veel én goede films te zien was. Zij werd zowat beschouwd als het symbool van de vrijgevochten jonge vrouw die haar eigen weg bewandelde en daarin blonk zij zo uit dat bepaalde filmcritici haar te modern vonden voor de rol van Lara in "Doctor Zhivago". Achteraf is duidelijk gebleken hoe zij er naast zaten. Wie nu deze aangrijpende film be- of herbekijkt denkt niet meer aan die moderne actrice maar ziet Lara en kan niet anders dan vaststellen dat dit één van de meest ontroerende personages is uit de filmgeschiedenis dankzij de gevoelige en onvergetelijke vertolking van Julie Christie. Als deze film een onsterfelijke klassieker (en terecht!) is geworden dan heeft zij daar alleszins veel toe bijgedragen.
Graag sta ik even stil bij het overlijden van de Servische Slobodan Milosevic, niet om mijn eerbied te betuigen maar om eraan te herinneren tot wat demagogen allemaal in staat zijn. Ik herinner me nog heel goed de TV-beelden van een Milosevic die zijn volk onbeschaamd opjutte tegen andere volkeren. Heel zijn ideologie was gebaseerd op nationalisme, een "eigen volk eerst" -ideologie. De resultaten heeft iedereen kunnen zien: 100.000 doden, 1.000.000 vluchtelingen en talloze verwoeste steden. De verantwoordelijkheid van Milosevic hiervoor is verpletterend, maar men moet niet alleen met de vinger naar hem wijzen want als hij een volk kon opjutten dan was er toch een volk dat zich liet opjutten. En waarom lieten zij zich opjutten? Omdat zijn woorden hen als muziek in de oren klonk? Omdat zij dezelfde mening toegedaan waren? Zij stonden er dan toch maar enthoesiast bij te luisteren. Indien zij gewoon niet naar die meetings geweest waren of indien wel, er dan maar halvelings naar hadden geluisterd, dat zou al een verschil uitgemaakt hebben. Het Servische volk draagt dus ook een niet te miskennen verantwoordelijkheid in deze onverkwikkelijke zaak. Er is echter één verzachtende omstandigheid: zij waren het gewend om te luisteren omdat zij reeds tientallen jaren onder een dictatoriaal regime hadden geleefd en zij niet geleerd hadden om kritisch te zijn. Maar deze verzachtende omstandigheid zal er NIET zijn indien zo iets zou plaats hebben in West-Europa waar men toch al een eeuw in een democratische maatschappij leeft.
Hoe komt het toch dat zoveel mensen met vijandige gevoelens tegenover de Verenigde Staten toch zo slaafs dat land op alle gebied naäpen? Ofwel beseffen zij dit zelf wel maar proberen zij met hun kritiek de aandacht van hun eigen gedrag af te leiden, zoals een leugenaar die een ander beschuldigt van liegen. Ofwel zijn zij zo veramerikaniseerd dat zij er zich zelfs geen rekenschap meer van geven. En dat is pas écht erg!
Als ik de naam Jeanne Moreau lees dan denk ik automatisch aan films zoals "Les Amants" , "Jules et Jim", "Eva", "Journal d'une femme de chambre", enz. allemaal klassiekers die gelukkig op DVD te verkrijgen zijn. Deze opsomming is verre van volledig, wel integendeel, want zij heeft in heel wat prachtige films gespeeld en onder leiding van beroemde regisseurs (Orson Welles, Luis Bunuel, Antonioni, Louis Malle, Joseph Losey om er maar enkele te noemen) gewerkt. Wat mij bij haar altijd enorm aansprak waren de risico's die zij bij de keuze van haar rollen durfde nemen. Boven vermelde films zijn daar alleszins een voorbeeld van. In de jaren vijftig in een film als "Les Amants" de hoofdrol vertolken lag niet zo voor de hand. Ook de keuze van haar regisseurs wees op het lef van deze intelligente actrice. Verschillende keren nam zij een rol aan in een film van een beginnend regisseur. Het gevaar van een fiasco lag dus op de loer. Haar recente bezoeken aan de stad Gent naar aanleiding van het filmfestival tonen aan dat zij nog niet veranderd is. Ik heb nu nog niets gezegd over haar formidabel acteertalent maar dat staat zozeer boven alle twijfel verheven dat ik hier eigenlijk niets kan aan toevoegen. Of toch nog dit: zij was inderdaad een nogal koele vertolkster maar dan wel één die onder een schijnbaar onverschillige gelaatsuitdrukking een erg gekweld innerlijk leven liet vermoeden dankzij haar talent. Ik wil hier ook nog bij vermelden dat zij een goede vriendin was van Orson Welles, een bewijs te meer op welk hoog niveau zij zich bevond. Al leeft Jeanne Moreau dan nog, een legende is zij nu al!
Jammer dat de TV-reeks "Tipping the velvet" afgelopen is. Men heeft daar in Groot-Brittannië veel herrie over gemaakt omdat er wat lesbische seks(?) scènes in worden vertoond. Blijkbaar heeft dit weer de aandacht afgeleid van het feit dat het hier vooral om een mooi en aangrijpend liefdesverhaal gaat. Het vrouwelijk hoofdpersonage dat door haar geliefde in de steek werd gelaten en daarna aan lager wal geraakt, is eigenlijk op zoek naar een nieuwe passionele liefde die zij op het einde ook vindt. Deze geschiedenis wordt zodanig verfilmd dat het wel degelijk zo overkomt, de rest is bijzaak: de tijdsgeest, de decors, de seksuele geaardheid van de hoofdpersonages zijn maar details die slechts als omcadering moeten gezien worden. Actrice Rachel Stirling (dochter van Diana Rigg die in "The Avengers" speelde) weet dat door haar vertolking schitterend op te roepen. Ondanks het provocerend en amoreel gedrag van haar personage weet zij perfect over te brengen dat in Nan Astley vooral een vurig verlangen naar liefde smeult dat onmogelijk geblust kan worden door welke lichtzinnige daad dan ook. "Tipping the velvet" is dus op de keper beschouwd romantisch, weliswaar in een modern jasje gestoken, maar romantisch niettemin.
Ik koester al lang mijn bedenkingen bij de opiniepeilingen waarmee men ons te pas en te onpas om de oren slaat. Over de vraag of zij wetenschappelijk verantwoord zijn, spreek ik mij niet uit maar wel over het feit dat zij regelmatig gepubliceerd worden. Voor mij gelden alleen de verkiezingen zélf als enige en echte opiniepeilingen maar blijkbaar kan men niet zo lang wachten en probeert men dus nu al de uitslag ervan te raden. Ik vermoed eerder dat al die opiniepeilingen vooral gebruikt worden als drukkingsmiddel op de politici om ervoor te zorgen dat zij een bepaalde politieke koers zouden volgen. Wanneer een opiniepeiling aantoont dat een meerderheid van de burgers positief staat tegenover een bepaald wetsontwerp, dan kan men met zekerheid voorspellen dat politici daardoor meer gemotiveerd zullen zijn om er hun schouders onder te zetten. Indien een meerderheid van de bevolking tegen is dan is de kans groot dat het bij een ontwerp blijft en dat de wet in de lade gestopt wordt. Voor de populariteit van politici geldt hetzelfde: een slecht cijfer halen in een opiniepeiling zal een politicus het mes op de keel zetten om toch maar meer populaire maatregelen te nemen. Met gedegen politiek heeft dit echter niets meer te maken zodat ik van mening ben dat opiniepeilingen het niveau van de politiek alleen maar naar beneden halen. Zalig de politicus die er niet wakker van ligt!
Lang geleden was ik een grote fan van de actrice en zangeres Doris Day. Ik ging naar al haar nieuwe films kijken en kon blijven luisteren naar haar platen. Daarna is zij veertig jaar uit mijn belangstelling verdwenen. ik vond haar een figuur uit een conservatieve tijd die definitief achter ons ligt. Deze week is dat plotseling veranderd. Ik zag een CD-box van haar staan met drie CD's en dit aan de prijs van slechts 6,50! Mijn beslissing was vlug genomen. Nu ik haar opnieuw beluister valt het mij vooral op dat er, buiten haar onmiskenbare zangkwaliteiten, van haar songs en haar manier van zingen een grote levensvreugde uitgaat. Ondanks het regenachtig weer doet Doris Day de zon stralen en dit niet alleen buiten, maar ook binnen in mezelf zorgt zij voor een warm gevoel. Of hoe optimisme ook langs geluidsgolven kan toegediend worden, minder schadelijk, goedkoper en misschien even doeltreffend als Prozac!
Onlangs hoorde ik in een documentaire over propagandaminister Goebbels twee uitspraken die ik hier graag wil vermelden. Men zag Hitler te keer gaan tegen de intellectuelen en Goebbels zelf was de mening toegedaan dat de media moesten zorgen voor ontspanning, experimenten zijn uit den boze. Waar hebben we zulke woorden nog gehoord?! Het kan interessant zijn om er nog eens aan herinnerd te worden wat en vooral door wie bepaalde zaken vroeger werden aan de man gebracht. Als men in dit geval ziet door wie dan kan men de meningen van bepaalde hedendaagse politici alleen maar met argwaan bekijken. Het spreekt voor zich dat de liefde van Hitler en Goebbels voor het Duitse volk slechts geldig was in zoverre dat volk niet te veel nadacht. En wie doet er het volk nadenken? Toch de intellectuelen en controversiële kunstenaars die het publiek wakker schudden. Dus zo iets moet ten allen prijze vermeden worden, vroeger en blijkbaar ook nu. Maar waarschijnlijk zijn alle leiders in alle tijden altijd die mening toegedaan dus er is niets nieuws onder de zon.
Ik moet hier bekennen dat ik een glimlach moeilijk kan onderdrukken als ik zie hoe vooral Vlaanderen in rep en roer staat omdat een mooie, jonge Turkse vrouw "ontsnapt" is aan de .....vrijheid! Heel veel reacties getuigen eerder van hysterie dan van nuchter denken. Was zij misschien een gevaar voor de openbare veiligheid zoals Dutroux dat wél was ? Ik vraag mij af waarom er zo heftig wordt gereageerd. Is het omdat Fehriye Erdal Turks is én vrouw? Of omdat Laurette Onkelinx Waals is én vrouw? Ik ben geneigd om op beide vragen "ja" te antwoorden.
"Me and you and everybody we know" is de eerste speelfilm van Miranda July en zij bewijst hiermee, als dat nog nodig zou zijn, dat de manier WAAROP iets getoond wordt belangrijker is dan WAT men toont. Indien men aan iemand die de film niet gezien heeft een beschrijving zou geven van bepaalde scènes, dan zou er veel kans bestaan dat die persoon geschokt reageert. Toch is er geen enkele reden om gechoqueerd te zijn want de regisseuse slaagt erin om bepaalde nogal gewaagde handelingen zo natuurlijk voor de camera uit te beelden dat men er geen aanstoot kan aan nemen. Zij velt ook geen oordeel over haar personages die zij met veel sympathie portretteert, dus toch een oordeel. De toon van deze film is afwisselend melancholisch en grappig zodat men er met een warm gevoel aan terug denkt. De schitterende vertolkingen en de mooie fotografie maken het kijkgenot volledig. Warm aanbevolen!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
