De acteur Peter O'Toole zal altijd wel bekend blijven voor zijn grandioze vertolking van Lawrence of Arabia in de gelijknamige film. Al had hij daarvoor reeds kleinere rollen gespeeld in een paar andere films, toch kan men de rol van Lawrence als zijn werkelijke debuut beschouwen. En wat voor één! Op slag stond zijn naam met gouden letters aan het filmfirmament geschreven. ik herinner me nog als was het gisteren welke indruk "Lawrence of Arabia" op mij had gemaakt. Ik had meer uitgekeken naar die beroemde acteurs zoals Anthony Quinn en Alec Guinness dan om die compleet onbekende titelrolvertolker bezig te zien. Achteraf echter constateerde ik dat die onbekende acteur de meeste indruk had gemaakt. De intensiteit waarmee hij gestalte had gegeven aan de mysterieuze Lawrence was onvergetelijk. De Britse filmhistoricus David Thomson zegt daarover zelfs dat Peter O'Toole de film in een andere richting had geduwd dan regisseur David Lean eigenlijk voor ogen stond. Hij had meer de nadruk gelegd op het neurotische karakter van het personage. De carrière van O'Toole doet me een beetje denken aan die van Orson Welles die met zijn eerste film "Citizen Kane" eveneens aan de top stond om daarna dan langzaam aan bergaf te gaan. Toch zijn er nog verschillende vertolkingen geweest waarmee O'Toole bewees dat hij één van de beste acteurs van zijn generatie was, ik denk hier aan "Becket" of aan "Lion in winter" om maar die twee te vermelden. Maar niets kon de uitstraling evenaren waarmee hij de fascinerende T.E.Lawrence had getypeerd.
In deze tweede documentaire over Madonna zien we dit keer een wereldster die heel wat sympathieker en menselijker overkomt dan de persoon die ons getoond werd in "In bed with Madonna" (ook "Truth or dare" genoemd). In "I'm going to tell you a secret" komen ook personen uit haar entourage aan bod zodat de camera niet uitsluitend gericht is op haar. De kijker wordt duidelijk gemaakt dat er heel wat mensen zijn die het succes van Madonna mogelijk maken en zij worden dan ook volkomen terecht in de bloemetjes gezet. Eigenlijk zijn dé vedetten in deze fim haar twee kinderen die, ofschoon hun aanwezigheid telkens maar een paar minuten bedraagt, een grote indruk nalaten door hun ongecompliceerd en openhartig optreden. Zij relativeren daardoor het gigantische karakter van de shows van hun wereldberoemde moeder. Men komt eventjes terug met beide voeten op de grond te staan. Deze twee uur durende documentaire verveelt geen enkel moment omdat men afwisselend beelden van haar optredens te zien krijgt en daar tussendoor opnamen van achter de schermen, het éne in kleur en het andere in zwart-wit. Pas op het einde komt de toeschouwer te weten welk geheim Madonna ons wil vertellen. Ik ga het hier dan ook niet prijsgeven. Ik weet dat zij niet overal en zeker niet door iedereen even geliefd is maar het is nu eenmaal zo dat zij zich een plaats op het wereldtoneel heeft weten te veroveren die door slechts weinigen voor haar werd bereikt. En zij blijft maar aan de top staan! Alsof dat de plaats is die haar van nature toekomt. In tegenstelling tot Marilyn Monroe is Madonna echter geen slachtoffer maar een vrouw die de touwtjes stevig in handen houdt en zelf beslist wat en hoe iets moet gebeuren. De fouten die zij begaat zijn dan ook hààr fouten. Een paar weken geleden schreef ik over godinnen. Zonder Madonna te veel te willen verheerlijken komt zij daar toch dichtbij in de buurt. Ik gebruik hier het woord "godin" dan wel in de zin zoals men vroeger sprak over de "goddelijke" Greta Garbo, niets meer maar zeker niets minder!
Ik wil het nu eens over een boek hebben dat ikzelf heb geschreven en dat pas verschenen is (zie foto omslag hiernaast). De titel ervan is: "Herman Le Compte, dokter zonder vrees" en zoals men reeds kan vermoeden is dit het relaas van de onverschrokken strijd die de beroemde én beruchte dokter Herman Le Compte heeft geleverd tegen de Orde van geneesheren en het Belgisch gerecht. Waarom ik dit boek geschreven heb, vraagt men zich misschien af? Welnu, voor iedere ware boekenliefhebber is een eigen boek publiceren datgene waar hij het meest naar verlangt. Daarna volgt natuurlijk de vraag waarover men zo al zou kunnen schrijven. In mijn geval was dit vlug beslist want ik heb deze waargebeurde geschiedenis als persoonlijke getuige meegemaakt. Ik woonde de processen van dokter Le Compte bij, was aanwezig bij zijn voordrachten, las al zijn interviews, bekeek elke TV-uitzending waarin hij verscheen, enz...Een bijkomende stimulans om dit boek uit te geven was het feit dat dit het eerste boek is dat OVER dokter Le Compte verschijnt. Tot slot vond ik het noodzakelijk om deze onverkwikkelijke episode in onze vaderlandse geschiedenis te boek te stellen. Het kan tevens dienst doen als waarschuwing. Fotograaf zijnde, kon ik het niet laten om een aantal foto's bij de tekst te plaatsen, foto's die een selectie zijn uit de honderden opnamen waarin ik de dokter gedurende verschillende jaren in al zijn facetten heb geportretteerd. Het boek kost 11 en kan besteld worden via internet op www.mijneigenboek.nl (ISBN-nummer 90-5974-092-0). Ik dank U voor Uw aandacht!
Billie Holiday, Marilyn Monroe en Dorothy Dandridge, drie erg succesvolle, legendarische vrouwen die alle drie erg jong zijn gestorven door zelfmoord of toch minstens door een gedrag dat zo zelfvernietigend was dat het eigenlijk op hetzelfde neerkwam. De vraag die zich hier stelt is: waarom toch? Ik heb over deze drie vrouwen heel wat gelezen en ik moet het antwoord schuldig blijven. Ik weet alleen dat het erg tragische levens waren die veel te vroeg zijn afgebroken. Wat hadden zij nog allemaal kunnen verwezenlijken? Ondanks hun veel te korte levensloop hebben zij ons toch heel wat geschonken waar wij zelfs anno 2006 nog altijd kunnen van genieten al bereikten zij hun artistieke hoogtepunten zo een vijftig jaar geleden! Ik trek daaruit de conclusie dat deze vrouwen in hun tijd onderschat werden al waren zij dan razend populair. Waarschijnlijk hebben de mannen die de touwtjes toen in handen hadden nooit écht beseft met welke talenten zij werkelijk te maken hadden. Kortzichtig als zij waren lieten zij zich misleiden door de uiterlijke verschijning (sexy, zwart of sexy én zwart) van deze mooie dames zodat zij nooit zijn doorgedrongen tot de essentie, nl. het unieke talent waardoor deze onvergetelijke vrouwen nu nog altijd fascinerend overkomen.
De onvergetelijke zangeres Billie Holiday wordt altijd ingedeeld in het genre van de jazz. Toch vindt men haar ook altijd in de categorie blueszangeressen. Beide indelingen zijn in feite correct. WAT zij zingt is duidelijk jazz, maar HOE zij zingt kan men toch alleen maar bestempelen als blues. Ik ken geen enkele stem die meer ontroerend overkomt dan de hare. Ik zit hier voor het ogenblik te luisteren naar haar laatste plaat "Lady in satin" en ondanks het feit dat zij begeleid wordt door violen (!) zorgt haar stem er voor dat men steeds de indruk heeft dat men naar bluesmuziek aan het luisteren is. Ik vergeet gewoon die violen, ik hoor ze zelfs niet meer, het enige wat door merg en been snijdt is haar gebroken stem die de rillingen over mijn rug doet lopen. Akkoord, op deze plaat zingt zij niet meer zoals zij het vroeger deed, maar dit zorgt er nog wat meer voor dat men direct aan blues denkt, het genre bij uitstek dat gezongen werd door zwarten die door het leven gekwetst waren tot in het diepste van hun ziel. Dit is dan hét grote verschil met jazz natuurlijk: ook blanken kunnen jazzmuziek spelen, maar ik heb, misschien met uitzondering van Janis Joplin, nog geen blanke zangers gehoord die blues kunnen vertolken zoals zwarten het deden.
Op de website van het weekblad "Knack" zijn een massa reacties toegestroomd in verband met de thesis van Freya Van den Bossche. Ik zou hier graag de aandacht willen vestigen op de titel van die thesis, nl. "Waar eindigt onthullingsjournalistiek en begint sensatiejournalistiek?" Het ziet er naar uit dat zij het slachtoffer is geworden van het laatste. In die zin was haar geschrift dus profetisch, jammer genoeg. Ik heb haar thesis gelezen op internet en ik vind haar verslag van de mediaoorlog naar aanleiding van de strijd tussen believers en non-believers i.v.m. getuige X1 erg boeiend. Maar ik acht het een onbegonnen zaak om nu te gaan zeggen of ze die nu wél of niet zelf heeft geschreven. Het is niet de eerste keer dat men schrijvers beschuldigt van allerlei plagiaat of van ghostwriting. En het zal ook niet de eerste keer zijn dat er gewoonweg geen antwoord kan gegeven worden op deze vraag of gaat de oppositie bij Freya Van den Bossche thuis gaan kijken naar haar notities?! Deze zaak draait duidelijk niet alleen maar om die thesis. Het is zo klaar als een klontje dat er weer allerlei aasgieren op de loer liggen om hun prooi te bespringen en het is voor hen altijd mooi meegenomen als die prooi een vrouw is.
De opera "Porgy and Bess" van George Gershwin beschouw ik als één van de mooiste muzikale werken die er de vorige eeuw gecreëerd zijn. De melodies, de arrangementen, de manier waarop de muziek van de zwarten werd vermengd met klassieke elementen zorgen werkelijk voor een onvergetelijke ervaring. Ik moet maar aan "Porgy and Bess" denken of ik hoor direct verschillende aria's die in mijn hoofd weergalmen. George Gershwin heeft de krachttoer van Georges Bizet herhaald. Zijn "Carmen" had eigenlijk hetzelfde uitgangspunt: elementen van vreemde muziek (Spaanse) vermengen met de conventionele muziek. Het resultaat kennen we, "Carmen" is één van de populairste opera's geworden die er bestaan. Wat ik zo fantastisch vind bij Gershwin is zijn passie en interesse voor de muziek van een andere cultuur. Hij heeft zich dan ook de moeite genomen om contact op te nemen met zwarte zangers en muzikanten om zich hun muzikale aanvoelen eigen te maken. Hij was dus al multicultureel nog voor dit woord in gebruik werd genomen. In zijn testament heeft hij ook uitdrukkelijk gezegd dat "Porgy and Bess" alleen maar door zwarten mag gezongen worden. En terecht!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
