Ik vermeld hier de Franse (en niet de Engelse!) titel van deze Chinese film omdat het hier gaat om een Frans-Chinese coproductie. In deze barre tijden is deze film een welgekomen verademing. De wondermooie, poëtische fotografie is het eerste wat opvalt. Mensen en dingen worden weer op een zodanige wijze "gezien" dat het niet anders kan of het betreft hier een Aziatische film. Het bereiden van een kop thee lijkt bijna een avontuur, zo prachtig wordt dit ritueel voor de camera getoverd. De verschillende tinten groen van gras en allerlei planten maken ons ervan bewust hoe groen er als groen kan uitzien. De actrices worden door een geraffineerde belichting tot monumenten van schoonheid geboetseerd. De weergave van het geluid van een voorbijrijdende trein krijgt een dramatische geladenheid die men er gewoonlijk niet van zou verwachten. Na al deze positieve opmerkingen moet toch één minpunt vermeld worden en dat is de nadrukkelijke muziek die al die subtiliteiten bijna ondergraaft. De beste scènes zijn dan ook die waarin alleen maar natuurlijke geluiden te horen zijn of de muziek die muzikanten ten gehore brengen op de bruiloft van het hoofdpersonage. Ik heb nu nog niets gezegd over het verhaal. Dat kan echter in één zin samengevat worden. Twee Chinese vrouwen hebben een verhouding met elkaar en worden daarvoor door de overheid zwaar gestraft. Men zal dus wel al begrepen hebben dat de vormgeving hier belangrijker is dan de inhoud. Maar voor bepaalde films speelt dat voor mij geen enkele rol, zeker niet als het om Aziatische films gaat omdat die meestal een verrukking zijn voor het oog en als fotograaf bezwijk ik daar dan ook steeds voor.
Ik wil nog eens verwijzen naar wat ik juist een week geleden heb geschreven, nl. dat het toenmalige Vlaams Blok de maatschappij heeft verziekt zodat het samenleven van de verschillende gemeenschappen in Vlaanderen er steeds moeilijker is op geworden. Toen ik deze woorden neerschreef had ik er geen flauw vermoeden van dat zij zo vlug bewaarheid zouden worden. De moord op een zwarte vrouw en een kleuter, evenals het zwaar verwonden van een Turkse vrouw zijn er nu wel het bewijs van dat er in onze maatschappij duidelijk iets mis is gelopen, dat men te tolerant is geweest voor de verkeerde mensen.
Onlangs kocht ik nog eens de pikante Spaanse chorizo-worst en wat bleek? Tot mijn grote verbazing viel er niets pikants meer aan te bespeuren. Achteraf las ik dat er "zacht" op het etiket stond, men had de pikante smaak verwijderd zodat er alleen maar vette worst overbleef. Een paar weken ervoor had ik hetzelfde ervaren met Thaïse kip met curry: die bereide schotel was ineens ook veel minder pikant dan vroeger. Naar het schijnt wordt bier ook zoeter gemaakt. Blijkbaar is het de nieuwe tendens om drank en voeding te verzoeten: de versuikering doet dus haar intrede. Eigenaardig genoeg gebeurt dit in een maatschappij die steeds maar gewelddadiger en agressiever wordt. Het lijkt dus wel een compensatie te zijn voor deze harde tijden. Het kan ook te maken hebben met een zekere infantilisering van de maatschappij. Het is algemeen gekend dat kinderen graag zoetigheid eten, er wordt dus vanuit gegaan dat zij dat zo hun hele verdere leven als volwassene (?) ook willen doen, meer nog, het wordt zelfs gestimuleerd door de industrie want het zou wel eens kunnen dat de jonge volwassenen minder zoete producten laten staan, dus minder verkoop. Ook op dit vlak wordt onze Europese samenleving meer en meer Amerikaans. Geef mij maar de Indische maatschappij waar vriendelijke, kalme en weinig agressieve mensen dagelijks erg pikant voedsel eten. Het is alsof de versuikering rechtstreeks evenredig is met de verharding van de Westerse leefwereld. Zo een evolutie is dus niet alleen smakeloos maar vooral verontrustend.
Ik las deze week een prachtig interview met Paula D'Hondt, gewezen Commissaris voor Migrantenbeleid. Deze nog kranige bejaarde dame zegt daarin heel wat zinnige dingen. Ik wil echter vooral de aandacht vestigen op één punt: volgens haar zijn het niet de allochtonen (een afschuwelijk woord vindt Arno en terecht!) die voor problemen hebben gezorgd maar wel het toenmalige Vlaams Blok. Het zijn zij die de maatschappij zodanig hebben verziekt zodat het samenleven met anderen een probleem is geworden. Ik vraag me dikwijls af wat nu het ergste is bij deze extreem-rechtse partij: het racisme of het separatisme? Zij zijn er alleszins in geslaagd om deze twee zaken zodanig te vermengen waardoor hun doel, de onafhankelijkheid van Vlaanderen, onwenselijker is geworden dan ooit. Want waarom zou men zich inzetten voor een onafhankelijk Vlaanderen dat onverdraagzaam is?! Waar hebben zij het uitgehaald om het latente racisme van heel wat Vlamingen uit te buiten en nog aan te wakkeren gewoon om er zelf beter van te worden? Zij hebben nooit begrepen dat het hier om twee verschillende zaken gaat. Over separatisme kan gediscussiëerd worden, dat is een politieke kwestie. Racisme is echter een morele kwestie. Men kan niet een beetje racist zijn. Men is het of men is het niet. Punt. Deze (doelbewuste?) verwarring gaat hen vroeg of laat zuur opbreken.
Na het bekijken van twee TV-programma's ("Seksslavinnen" en "Sex Traffic") ben ik me ernstige vragen beginnen stellen over het morele gehalte van onze Westerse maatschappij (al gaat de islamitische Turkse maatschappij ook niet vrijuit). De manier waarop handel gedreven wordt met vrouwen die als wegwerpobjecten behandeld worden is werkelijk hemeltergend. Men legt meer omzichtigheid aan de dag met voorwerpen dan met deze vrouwen. Wat alles nog schokkender maakt is de gedachte dat die vrouwenhandelaars er de meest kwetsbare vrouwen uitkiezen omdat zij er zo zeker van zijn hun slag thuis te halen. Het komt er gewoonweg op neer dat deze mannen blijk geven, niet alleen van een totaal gemis aan moreel besef maar ook van een ontstellende lafheid, want alleen met de zwaksten der zwakken durven zij zich zulke verwerpelijke dingen permitteren. Vragen dat men zulk gespuis hard zou aanpakken is nog veel te zacht uitgedrukt. Men zou hen misschien naar Irak kunnen sturen maar zelfs daar zijn zij te slecht voor want waarom zouden de Iraakse burgers met zulke mannen moeten geconfronteerd worden, het is zo al erg genoeg.
Wanneer ik de drie monotheïstische godsdiensten, jodendom, christendom en islam, vergelijk dan valt het me op dat er in de meest recente godsdienst, nl. de islam het minst sprake is van vrouwen. Ik heb in de Koran alleszins geen vrouwelijke figuren ontdekt die als voorbeeld zouden kunnen dienen voor moslima's. In het jodendom daarentegen heeft men de heroïsche Judith die Koning Holofernes doodt en Esther die het Joodse volk redt en in het christendom is er natuurlijk de Maagd Maria en in mindere mate Maria Magdalena. Deze beide godsdiensten die eveneens erg patriarchaal zijn hebben tenminste nog een vrouwelijk tegengewicht . Bij de islam is de vrouw er gewoon maar om kinderen te baren en ten dienste te staan van de man. Hoe anders was het Griekse veelgodendom waar talrijke godinnen vereerd werden of het hindoeïsme dat eveneens talrijke godinnen herbergt. Ik vind dat dit kenmerk een maatstaf moet zijn om een godsdienst, indien die er zou moeten zijn althans, te beoordelen: in hoeverre worden vrouwen ook als volwaardige mensen voorgesteld en waardig bevonden om te worden bewonderd en liefst niet alleen omdat zij maagd zijn gebleven! Zoals gezegd komt de islam hier maar povertjes uit te voorschijn. Nog een wonder dat er moslima's zijn die in opstand komen en er een eigen mening op nahouden: voor deze vrouwen heb ik dan ook het grootste respect!
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
