Ik vermeld hier de Franse (en niet de Engelse!) titel van deze Chinese film omdat het hier gaat om een Frans-Chinese coproductie. In deze barre tijden is deze film een welgekomen verademing. De wondermooie, poëtische fotografie is het eerste wat opvalt. Mensen en dingen worden weer op een zodanige wijze "gezien" dat het niet anders kan of het betreft hier een Aziatische film. Het bereiden van een kop thee lijkt bijna een avontuur, zo prachtig wordt dit ritueel voor de camera getoverd. De verschillende tinten groen van gras en allerlei planten maken ons ervan bewust hoe groen er als groen kan uitzien. De actrices worden door een geraffineerde belichting tot monumenten van schoonheid geboetseerd. De weergave van het geluid van een voorbijrijdende trein krijgt een dramatische geladenheid die men er gewoonlijk niet van zou verwachten. Na al deze positieve opmerkingen moet toch één minpunt vermeld worden en dat is de nadrukkelijke muziek die al die subtiliteiten bijna ondergraaft. De beste scènes zijn dan ook die waarin alleen maar natuurlijke geluiden te horen zijn of de muziek die muzikanten ten gehore brengen op de bruiloft van het hoofdpersonage. Ik heb nu nog niets gezegd over het verhaal. Dat kan echter in één zin samengevat worden. Twee Chinese vrouwen hebben een verhouding met elkaar en worden daarvoor door de overheid zwaar gestraft. Men zal dus wel al begrepen hebben dat de vormgeving hier belangrijker is dan de inhoud. Maar voor bepaalde films speelt dat voor mij geen enkele rol, zeker niet als het om Aziatische films gaat omdat die meestal een verrukking zijn voor het oog en als fotograaf bezwijk ik daar dan ook steeds voor.
Ik wil nog eens verwijzen naar wat ik juist een week geleden heb geschreven, nl. dat het toenmalige Vlaams Blok de maatschappij heeft verziekt zodat het samenleven van de verschillende gemeenschappen in Vlaanderen er steeds moeilijker is op geworden. Toen ik deze woorden neerschreef had ik er geen flauw vermoeden van dat zij zo vlug bewaarheid zouden worden. De moord op een zwarte vrouw en een kleuter, evenals het zwaar verwonden van een Turkse vrouw zijn er nu wel het bewijs van dat er in onze maatschappij duidelijk iets mis is gelopen, dat men te tolerant is geweest voor de verkeerde mensen.
Onlangs kocht ik nog eens de pikante Spaanse chorizo-worst en wat bleek? Tot mijn grote verbazing viel er niets pikants meer aan te bespeuren. Achteraf las ik dat er "zacht" op het etiket stond, men had de pikante smaak verwijderd zodat er alleen maar vette worst overbleef. Een paar weken ervoor had ik hetzelfde ervaren met Thaïse kip met curry: die bereide schotel was ineens ook veel minder pikant dan vroeger. Naar het schijnt wordt bier ook zoeter gemaakt. Blijkbaar is het de nieuwe tendens om drank en voeding te verzoeten: de versuikering doet dus haar intrede. Eigenaardig genoeg gebeurt dit in een maatschappij die steeds maar gewelddadiger en agressiever wordt. Het lijkt dus wel een compensatie te zijn voor deze harde tijden. Het kan ook te maken hebben met een zekere infantilisering van de maatschappij. Het is algemeen gekend dat kinderen graag zoetigheid eten, er wordt dus vanuit gegaan dat zij dat zo hun hele verdere leven als volwassene (?) ook willen doen, meer nog, het wordt zelfs gestimuleerd door de industrie want het zou wel eens kunnen dat de jonge volwassenen minder zoete producten laten staan, dus minder verkoop. Ook op dit vlak wordt onze Europese samenleving meer en meer Amerikaans. Geef mij maar de Indische maatschappij waar vriendelijke, kalme en weinig agressieve mensen dagelijks erg pikant voedsel eten. Het is alsof de versuikering rechtstreeks evenredig is met de verharding van de Westerse leefwereld. Zo een evolutie is dus niet alleen smakeloos maar vooral verontrustend.
Ik ben michel1946, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mic.Van..
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, film, muziek, geschiedenis, reizen.
Met deze foto wil ik mezelf enigszins profileren.
