Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
Bij het begin van onze kerstviering vroeg onze kleindochter A of we even de ogen wilden sluiten, per twee kregen we een mapje in handen, als volleerde knutselaarster had ze een prachtig boekje met prenten, ingekleurde tekeningen, stickers, en wensen gemaakt, maar als laatste stond er mooie zinspreuk:
tuurijk.. een cadeau met kerst is leuk... maar samen de feestdagen doorbrengen is toch het leukst van allemaal !
nog een liedje bovenop en ze wist onze gevoelige snaar te treffen.
dat het 's morgen zo donker kon zijn waren we vergeten, ha ja wij zijn met penioen en wat zouden we zo vroeg op straat gaan. bang zijn we echter niet.
jaren maakten we deel van uit van deze schimmenwereld, bewogen ons vrijelijk, gedurende enkele maanden 's morgens de donkerblauwe nacht in naar 't werk, enkel het daglicht aanschouwend vanuit onze werkgelegenheid. 's avond in een overvolle trein terug de nacht in naar huis. dit alles was normaal, we maakten er ons niet druk om.
als de lente dan, in februari, 's morgen enkele lichtpijlen afschoot, waren we dolblij ons binnenkort weer in een kleurenpalet te kunnen bewegen.
dit alles om te zeggen dat we gisteren om 7u al op de baan waren, we wisten niet wat we zagen.
't regende, wind, de straten blinkend als scheepsvernis, de lichtjes spiegelden zich elegant maar dodelijk in het wateroppervlak, rood groen.. onze ogen hadden moeite met deze caleidoscoop, auto's als stresskonijnen in een race naar het wortelveld, zonder pardon.. een kruispunt met auto's, fietsers en voetgangers uit alle wind streken, een ambulance die er zich tussen wringt, een brommer, zonder fluo verwittiging, die we juist konden ontwijken.
God zij dank dat we dit niet alle dagen moeten meemaken, want ZO je dag beginnen .....
bij het naderen van het einde van het jaar, wil ik jullie allemaal een zalig kerstfeest wensen en een gelukkig nieuwjaar.
dit is natuurlijk de geijkte formule, graag voeg ik de mijne eraan toe.
ik bedank iedereen voor de bezoekjes aan mijn blog, 's morgens met slaapogen, maar een alerte bovenkamer, wek ik ons mauriske en ga op bezoek. allemaal onbekenden, zeker niet, want toch is er een band, en leef ik mee met het wel en wee van mijn blogmaatjes.
zo lees ik dat verschillende dames, bij deze dagen, zich nog eenzamer voelen en een schouder missen, flauwe woorden van troost helpen niet, maar ik hoop dat jullie deze kersttijd de kracht mogen ontwikkelen om dit gemis te aanvaarden...
geef "morgen" een kans, onmogelijk als "gisteren", nooit meer.... maar toch zal de zon weer schijnen, de bomen zullen weer botten, de vogeltjes sjilpen.....
met mijn aankomst in A begon voor mij een nieuw tijdperk wat het kerstvieren betreft. vers getrouwd moesten we in ons nestje wat kerstsfeer brengen. we trokken dus naar de "grand bazar" en kochten een heel assortiment voor een totaal bedrag van 800bf, plus kerstboom(1967)
het begin van een lange traditie gezelligheid.
kerstavond waren we met vieren, allemaal netjes gekleed, de tafel met héél veel zorg gedekt, een aperitiefje aan de salon tafel met borrelhapjes, chips wat anders verboden was. vaak vroegen de kinderen om lamsbout met gratin dauphinois... soms fondu, maar eigenlijk vonden we dat te veel lawaai, want gedurende de maaltijd klonk steevast "stille nacht" en andere liederen door de lucht , afgewisseld door amalia rodrigues, thys van leer,richard cleyderman...
eens ons gezin uitbreide met de "schoonzonen" was er met kerstdag samenkomst, ook de ouders van mijn liefste kwamen, de mijne soms, (vonden het belangrijker naar de eerstgeborene te gaan )
inmiddels waren we ook verhuisd, de woning, met hoge beschilderde plafonds, verleende zich tot extra versiering, een grote kertboom, aan de mooie trapleuning een kerstslinger met rode linten en lichtjes tot op de eerste verdieping, luchter in de gang met rode kaarsen, aan de deur een zware kerstkrans, we waren er uren zoet mee....
onze oudste had de afdeling knutselen en versieren, oa de tafel, want nu had ik de lange tafel met damasten tafelkleed waarvan ik ooit droomde ( blog "kerst van weleer" 9.12.11) met de jongste, ons I, maakte ik het kerstmaaltijd,. echt teamwerk.
tegen 13u wensten we elkander zalige kerst en het feest kon beginnen, en zo hadden we een dag om op terug te mijmeren.
het grote huis hebben we verlaten, maar onze jongste en schoonzoon II en amélie nemen daar de fakkel over met nieuwjaar, onze dochter S en schoonzoon I verwachten iedereen op kertavond, in beide huizen zullen we de gezelligheid van weleer terug vinden.
deze morgen hebben we alle records gebroken, om 11u waren we al terug thuis, ik was naar de kapper in 't stad geweest, wie gaat er nu wandelen op de meir met zo een "honden weer"!!! plezant is anders. enfin dat heb ik nog tegoed....
van kapper gesproken, sinds ongeveer een jaar liep ik rond met een coupe' en carré' maar heb die nu in de kerstboom gehangen en terug gegrepen naar mijn traditioneel "jeanne d'arc" kapsel, ligt altijd goed; 's morgens geen half kapsalon meer in de badkamer, een haardroger die constant je oren roostert, een platte borstel, een grote ronde, een kleine, een kam, conditioner, versteviger, extra volume, gel, en om alles bijeen te houden een wolk biologische haarlak; zolang je thuis blijft ok, maar met dit weer heb je zo een stroomstoot hoofddeksel.
ik ben zeer trouw aan mijn kapper, om de 6 à 8 weken, ga ik hier al 10 à 12j.; bij de vorige meer dan 15j, tot die stopte. voor zijn trouwe klanten zou hij wel salonnetje spelen in zijn keuken, maar dat zag ik totaal niet zitten. mijn moeder daartegen heeft alle kappers van ons dorp en omgeving afgelopen, tot zelf in de hoofdstad... alhoewel ze mooie blonde haren had was ze er nooit tevreden over.. tot op de dag dat ze "mechekes" wou, maar ja degene die ze uitgekozen had om haar blonde haren met zonnige stralen te doen schitteren, was op school afwezig tijdens de lessen chemie, gevolg ...haar krullen waren ros... groot alarm, alles werd geprobeerd,.. ze was echt ten einde raad.. en met mij als toeschouwster trok ze het deksel van de leuvense stoof ('t was zomer) nam wat roet in haar hand en wreef het op haar hoofd...
nu kon ze alleen nog haar haar terug wassen en later mijn vader vertellen dat ze naar de kapper was geweest... en morgen naar een andere ging.. zelf ik was jaren de klos, ooit rondgelopen met een schapenkopje, een permanent laten zetten... haartjes helemaal verbrand..
bij het openen van de gordijnen deze morgen kreeg ik een windstoot gekruid met waterdruppels tegen mijn venster, was dat mijn "fijne dag vandaag "? de lucht, duidelijk met de linkervoet opgestaan was blijkbaar niet bereid van gemoedtoestand te veranderen. goed, zei ik tegen de wind en regen, vechten jullie het maar uit; hier binnen kunnen jullie me niet raken, en prompt werd de afspraak in het park, met koffieklets geannuleerd.
ik heb jullie het goede nieuws nog niet verteld,mijn wederhelft heeft onze warme lucht oven terug aan de praat gekregen. weeral profijt voor de verzekering... en meteen zit er bij mij een kook microbe in....
als trouwe kijkster van "dagelijkse kost" kan jeroen mij wel bekoren met bepaalde gerechten, die zoek ik dan op en print ze af. ik ben niet het type om een verzameling kookboeken in mijn bibliotheek te zetten, er achteraf niets mee te doen en SOS piet laten komen.... njam kan mij gestolen worden, ik vind onze jeroen de nuchterste, hier geen borden met een streep groenten mousse, drie blokjes raap of pastinaak, vijf toefjes boontjessaus,vier teerlingen limousin vlees,verdachte espuma, enkele lilliputter blaadjes, een cuisson van zus... een crème brulée van zo..
neen, dit kwam de laaste dagen uit mijn keuken, - konijn billen met graan mosterd en gebakken witloof, kip in zoet zure saus - preitaart met blauwe kaas en tijm - morgen wild ragout, momenteel in marinade, met bospaddenstoelen. allemaal van jeroen. en zo kan het slechte weder mij getolen worden ....
zojuist heeft mijn klusser een schilderij van mijn hand, (0.80x 1.20) opgeplakt, dit geeft wel een mooi resultaat. de sfeer van het doek ?wel denk aan de "derde man" film met orson welles. donderblauw als de nacht, een mannenschaduw met hoed,wandelstok, sigaret, wandeld door de straat, links de rode gloed van een bar.. een uitnodigende dame... ik weet het, een foto zou beter zijn, maar tot mijn schaamte, heb ik er nog altijd geen tijd voor gemaakt om dit onder de knie te krijgen . wie geeft mij wat tips, ??? aan de tekst op de SENIORENblog heb ik niets... of ben ik dom?
als om me uit te dagen zie ik in de verte een helderblauwe sliert in de hemel....
Wel ik kan me niet herinneren thuis ooit kerstfeest gevierd te hebben. 't zal een mysterie blijven, maar ik geloof dat mijn moeder er niets in zag, waarom?
mijn vader deed zijn uiterste best en sleurde een grote kerstboom binnen; samen versierden we die met ballonnen en kaarsjes, voor de lichtjes moesten we wachten tot tante Y haar kerstboom in de klas had afgebroken, pas dan konden we genieten van het kleurenspel.
de kerstboom, met kribbe, stond dan wel in de "voorplaats" en wij zaten in de grote woonkeuken waar de kerst zoek was. ieder jaar, alvorens huiswaarts te keren, stopte papa, bij de bakker en kocht er een "buche met chocolade crème au beurre" en daarop een roos suikeren kerstkindje ; die werd dan netjes in de "garde manger" gezet in de kelder tot 's anderdaags na het middagmaal.
de avond verliep zoals iedere andere, en ik had er geen idee van dat het anders kon, tot de dag mijn nichtje mij uitnodigde eens te komen kijken, want ze gingen kerst vieren en er zou veel volk komen; we staken het hofje over en wat ik daarbinnen zag overtrof alles voor mij... wat een gezelligheid.. zachte verlichting, kaarsjes, een lange tafel met wit damasten tafelkleed, kristallen glazen... was dat allemaal echt.. wat was ik daar graag gebleven.... waarom was dat niet bij ons, wij hadden toch ook damasten tafelkleren en veel glazen en borden...
kerstdag begonnen we steevast met een "kerstekindje met rozijnen" op ons bord, papa was weer vlug, in alle vroegte, naar het dorp gewandeld.
mijn moeder heeft goed voor ons gezorgd ,ons een fijn nest gegeven, maar dat tikkelje méér om gezelligheid te verhogen, dat was er niet bij.
jullie zullen begrijpen dat ik altijd geprobeerd heb van kerstmis een hoogdag te maken, heel de maand december stond in die sfeer en onze kinderen hebben dan ook in die zin de fakkel overgenomen.
mocht je ooit twijfelen en het zonder willen doen, wel ik raad het jullie ten sterkste af, want we zijn er volledig afhankelijk van, momenteel zitten wij hier zonder, en het is een ramp, de onderbreking was aangekondigd, dus hadden we toch enkele voorzorgen genomen, dachten we.. de rolluiken zijn naar boven gebleven, dus verlichting hebben we ongeveer, je kan natuurlijk in je bed blijven liggen, het in een confortabele houding zetten, vergeet het, dan maar naar de badkamer, zonder venster, wat kaarsjes aansteken, romantisch zal je zeggen, maar als je je stramme spieren soepel moet maken met koud water is de sfeer vlug voorbij, op de verwarming ligt geen handdoek om je lekker droog te wrijven... de haardroger mag vandaag rusten, lenzen inzetten doen we straks wel.
in de keuken niet veel beter, geen koffie, enkel fruitsap uit de frigo, diepvries moet dicht blijven, het eten voor vanavond klaar maken ? alles is zo dood als een pier, dan maar de afwas van gisterenavond, een kind had het beter geweten... wasje doen, wat poetsen met vod ja... maar de stofzuiger geeft geen zucht, strijken...
we kunnen gaan wandelen, met dit weer geen aanrader, dan maar boodschappen, maar de lift... 4 étages naar beneden, zou gaan, maar de terugweg, met pak en zak !!!....onze garage poort is dicht. och laten we van de nood en deugd maken, we nemen een plaid en gaan wat tv kijken, mis, het dagblad zit beneden in de bus, een boek dan, goed maar wel op een stoel zitten, de zetel is solidair en doet het niet.
mijn inspiratie geraakt hier ook stilaan op, zal vlug deze tekst afdrukken.
deze tekst schreef ik deze morgen tijdens de stroom onderbreking van 9u tot 14u45
MAAR HEEL HET VERHAAL HEEFT EEN STAARTJE : bij het opstarten is er een te grote stroomstoot vrij gekomen met als gevolg ingebouwde warme luchtoven, nexpresso koffie apparaat ingebouwde lampjes in de badkamer een staanlamp HEBBEN HET BEGEVEN.... 't zal verzekering worden, de mannen hebben hun fout toegegeven.
na de pijnlijke woorden van tante Y. was ik als een eendje dat haar hoodje wegsteekt onder haar vleugel, niets zien of horen over de sint. tot in het 4de lj, bij zuser theodora, een nogal zwaar uitgevallen pinguin, zonder ouderdom, zeker niet jong,een huid als perkament, kleine varkensoogjes priemden in haar papperig gezicht, door haar kap kon ze alleen recht voor haar kijken, maar toch zag ze alles wat er opzij gebeurde.... en dan voor degenen die bij de nonnetjes op school zaten, ze rook naar "de zuster", typische geur, ik denk dat iedereen het zich wel kan herinneren.
handwerk kon ze als geen, moesten een "combinaison" in wol breien, hetgeen natuurlijk niet van een leien dakje ging, de ene breide te los, liet steken vallen, de andere te vast, we moesten dan naast haar op de trede komen staan, en met wortenvingertjes leidde ze alles terug in goede banen.
ik was een redelijk goede leerling, met eigen wil, ze liet mij met rust, maar och was ze niet blij met het feit dat mijn tante Y les gaf in de gemeenteschool van het dorp naast het onze, en zo mee kinderen afsnoepte van "haar school"
rond de sinterklaas tijd kwam weer de netelige vraag ja of neen.? de handjes gingen omhoog? er werd wat heen en weer geroepen, en in een opwelling gooide ik het eruit, hij bestaat niet... mij had ze gehoord... haar oogjes werden spleetjes, schoten vuur.. ze kon geen klank uitbrengen..... een tijdje later verliet ze de klas om met geheven hoofd en een grijns op de lippen terug te komen. .
er werd rustig verder gebroddeld, en plotseling een hels lawaai, gebonk op de deur, die bijna uit haar scharnieren vloog, het bleef maar duren... mijn klasgenootjes zochten beschutting onder de bank,zuster theodora achter haar lessenaar... en ik alleen, ik bleef op mijn bank zitten.... heel langzaam, als een stijgende ballon kwam er een kap met inhoud naar boven, zag mij zitten en en riep " awel waarom zit jij niet onder je bank ?" - "omdat ik weet dat u daarjuist een andere zuster gevraagd hebt hier te komen kloppen"... "de sint bestaat toch niet, mijn tante Y heeft het mij gezegd"... er volgde een lange serenade, maar wat kan een kind tegen zo een furie, ... mijn tante Y is dan ook later de puntjes op de i komen zetten, beiden hebben de strijdbijl begraven.
gabrielle (met de hand op het hart zeg ik dat dit echt gebeurd is)
ik pik even in op het blogje over het wel of niet bestaan van onze Heilige man.
als kind geloofde ik er steevast in, er waren genoeg aanwijzigingen die mij daarin sterkten,
-mijn pop verdween, de piet is ze komen halen: - -achter in de boomgaard branden 's avonds lichtjes, -er waren deuren die al eens serieus rammelden, toen we achteraf gingen kijken lag daar een paar pantoffeltjes, rode fijne lederen kabouterbotjes met "buffel" onderaan.... (achteraf heb ik vernomen dat deze voorzien waren voor de grote dag, maar mijn lieve papa, de dirigent van heel het gebeuren, kon niet wachten) - plotseling een marsepeinen varkentje op de vensterbank, de "hespjes" in suiker met een hemdje van chocolade "fondantkes" de ronde bonbons met roosje bovenop, pistache, vanille, rose, moest ze wel met een boterhammetje eten....
tot de dag, ik zat in het eerste leerjaar, dat we met vele kinderen van het dorp samen waren gestroomd voor de sinterklaas etalage van een van de weinige winkels, bewondering alom, iedereen was uitgelaten riep tegen elkaar op; in die roes had ik mijn tante, onderwijzeres in het dorp verderop, niet zien aankomen.
tussen deze jolige bende pikte ze me uit, en zei " aan deze komedie ga gij toch niet meedoen zeker, hiervoor ben je te groot, de sint bestaat niet, vraag het maar aan je mama en papa.. zeg het niet aan de andere kinderen." en daar stond ik, mijn dromen lagen als kristal scherven op de grond... thuis kreeg ik een bevestigend antwoord op mijn vraag... warme waterlanders rolden over mijn karmijn rode wangen...
ook mijn "evenementen organisator" was teleurgesteld, zijn draaiboek kon kij opbergen...
deze voorval had nog een vervolg in het 4de leerjaar, maar daar vertel ik volgende keer over...
vorige week, bij het programmeren van de uitzendingen zagen we een item dat onze interesse opwekte " travestie en transseksueel", het was een betrouwbare buitenlandse zender, dus zou het een reeel beeld geven, spijtig dat deze docu's om 2u in de morgen uitgezonden worden.
en zo moest ik terug denken aan een voorval die ik meemaakte enkele jaren terug. het was nog de tijd dat ik slenterend door de stad slalomde, winkel in winkel uit, een koffietje met sigaretje; zo belande ik in een tweedehands kledingwinkel, ging daar meer en sloeg dan een babbeltje met de mevrouw.
wat rondgeneusd, en kom ik bij de pas hokjes.. een gordijntje schuift open en wat zie ik, een meneertje, och eigenlijk een mager grijs muisje van een jaar of 75, met over zijn pak een trouwkleed...waardig schreed hij tot bij mij een vroeg de knoopjes van het kleed dicht te doen, hetgeen onmiddelijk gebeurde. de mevrouw had het opgemerkt en verhoogde zijn tevredenheid door hem een hoed aan te reiken; het plaatje was kompleet voor hem en met een bewonderende blik keek hij naar zijn spiegelbeeld en fluisterde "hier hou ik van"...
het was GEEN hilarisch tafereel, hij stond daar, waardig, mijn bewondering vierde hoog tij, hier zag ik iemand die de beoordelingvan andere mensen naast zich neer legde, en zijn "ik" ten volle beleefde.
nooit zal ik dat meneertje vergeten. het gaat hem goed..
mevrouw mistroostig heeft sinds gisteren haar valies genomen, dus heb ik terug volle moed.
laat ik beginnen met jullie allemaal een fijne dag toe te wensen.
al 2 december, nu ben ik al te laat met het uitpakken van mijn kerstspullen, moet er toch echt werk van maken want op 2 januari moet alles hier buiten. ik hoor jullie al zeggen, ze houd toch niet van gewoontes, wel voor dat kerstgedoe wel. ik kan er ten volle van genieten maar na de feesten heb ik er mééééér dan genoeg van.
vandaag kan ik er nog niet aan beginnen, want met al dat niets doen moet ik nog 2kg appelen schillen voor compote, een raapselder behandelen en in de diepvries opbergen.
ons mauriske maakt het mij hier niet gemakkelijk, om de haverklap gooit hij mij der uit, en achter mijn tekst kan ik fluiten. neem mijn voorzorgen met "klad versie" maar toch is hij mij te rap af, zal maar rustig blijven.
ik ga mijn werk beginnen, want ik blijf gepest worden..
ik heb je nog niet eerder durven schrijven, want ik ben diep verlegen, ja, zo de manier dat men je behandeld. je mag nog wel met de boot komen, op het balkon wuiven naar iedereen, maar dan stopt men je in een hoekje om ons, de kleine kindjes, te ontvangen; mijn mama verteld dat vroeger een hele verdieping in de winkel omgetoverd werd, met vele pieten en elfjes en zo ? en dat er treintjes in de uitstalramen rondreden, en nog vanalles, en mooie verlichting en muziek, met veel volk die allemaal keken...
ze zegt ook dat jij de eerste appelsienen bracht uit je mooie boomgaard vanwaar je woont in spanje. maar ik eet toch gans het jaar door appelsienen...en speculaas, en de pasta van speculaas dan waar was die ?
ik heb haar horen fluisteren met haar vriendin, dat je van zekere mensen niet meer mag komen en dat de kerstman met zijn rendieren, je weet wel die van de vrieskou, met zijn toeters en bellen, naar ons zou komen. maar waar ga jij dan, en je schimmel en al je pieten?
zeg sinterklaas er zijn kinderen die vertellen dat jij niet bestaat, en dat ze dikwijls veel met de auto meemogen naar een soort sint winkel "droomland"of zoiets en hun mama of papa zomaar vanalles koopt. zelfs als ze niet braaf zijn geweest. heb zelf al kinderen gezien, verkleed als sint met baard, die liepen door de supermarkt, en weet je wa ze deden met de mijter een vuurwapen, pangpang...
ons mama en papa zeggen dat jij altijd al vele vele kinderen blij gemaakt heb, en dat zij je nooit zullen vergeten, maar ik ook niet...
mijn schoen staat op dezelfde plaats, met vanalles in
ooit was mijn grootste droom naar china te gaan, maar deze is stilaan een nachtmerrie geworden, de comsumptie maatschappij viert er hoogtij ten koste van de cultuur.
deze reizen zijn nu toegankelijk, maar wat zou ik er ervaren ,? je stapt uit het vliegtuig en je ziet niet verder dan je neus door de smog, neemt een taxi, haalt je beste chinees boven en je krijgt totale radio stilte, kan nog begrijpen dat ze geen engels willen spreken, maar toch...
de hotels zijn allemaal mastotons op westers model, de kamers kunnen zich evengoed in new-york, parijs of londen bevinden, dan maar je ingebouwde klok op beijing zetten.
per fiets zou ik mij niet durven verplaatsen op deze banen met veelvuldige rijvakken, de zware duitse en andere bolides zijn de keizers van de weg, de riksja's verbannen naar de eeuwige jachtvelden. de hutongs zijn mac do 's geworden...
de stalletjes met eten worden verdrongen door een explosie van fast food, de beroemde "peking eend" resultaat van jaren traditie, gegaard in speciale ovens... komt nu uit de groot keuken, opgewarmd in een micro oven... mis je je favoriete supermarkt om de hoek, geen nood, carrefour en makro wachten op je, vergeet je klantenkaart niet. kan je je vierwieler niet missen, spring toch even binnen bij cardoen.
neem je zondagse kleren mee, want de mao pakjes zijn al lang uit de mode, de upperclass veegt je van de trottoir met hun, ter plaatse gekochte, haute couture kleding . het culturele erfgoed is er ook niet beter op geworden, de eeuwenoude tradities liggen overhoop. bezoek je de verboden stad, of andere bezienwaardigheden, dan doe je best oordopjes in, het lawaai is oorverdovend, de megafoons roepen tegen elkaar op, en je moet geluk hebben iets tussen die massa te kunnen zien. ben je op de "chinese muur" gaan kruipen, die is heel moeilijk te bewandelen, dan kun je een oorkonde krijgen bij de wacht torentjes, kwestie van op de hoogte te zijn ....
sinds 20j een enorme explosie, akkoord, maar was er daar niemand die de identiteit van het land kon behouden? gabrielle
de lucht heeft weeral zijn grijze gordijnen naar beneden gelaten, en ik zit hier maar te niksen voor mijn "mauriske", dat is de naam van mijn pcke. hij is de enige (buiten mijn lieve genoot) die mij boeit tegenwoordig, maar ja inspiratie heb ik ook al niet, dus zal 't vandaag een magere blog worden.
wat ik wil doen, is LEZEN, ik zit helemaal in de sfeer, toevallig vond ik in mijn bibliotheek, tussen de gelezen boeken ,een boek van pearl buck " de chinese aarde " al de boeken die ik doorgewandeld heb staan apart, maar deze zal er tussen geglipt zijn
deze schrijfster was een van mijn favorieten in mijn jonge jaren,met het boek "oostenwind, westenwind" heeft ze ,over 50j, mijn intresse gewekt voor alles wat met china te maken heeft, van confucius, de oude dynastien, de opiumoorlog, de mysterieuze verboden stad, de boxers opstand, mao, de lange mars, de culturele revolutie....zoveel spannende uren,...
je kan je dus wel voorstellen dat bij het vinden van dit juweltje, mijn lethargie verdween; dus nu ga ik lezen....
.../...eerst probeerden we voor een langere periode,en buiten de drukte, een appartement te huren, zo gingen we voor twee maanden naar spanje, prachtige lokatie, zéér ruim terras, alles wat ons hartje kon wensen, maar toch misten we iets, en eigenlijk ben ik daar beginnen schrijven, mijn laptopje had het hard te verduren met het verwerken van mijn brieven ,deze waren de weerspiegeling van onze belevenissen en mijn observaties van op de vele terrasjes.( zouden best passen op deze blog, misschien duiken ze hier nog eens op...) de spaanse taal zijn we niet machtig en niet spontaan kunnen praten met andere mensen is voor mij een groot min punt. we zijn dan enkele malen naar nice geweest, lange periodes aan zee... maar al die verhuis begon zwaar te wegen, boodschappen, was en plas, eten maken enz... 't werd zowat of we waren thuis...
en dus zouden we eens "op hotel" proberen. de goede fee is ons gunstig want sinds de crisis zijn de "sterren hotels " bereikbaar voor de gewone mens, arrangementen liggen voor het grijpen, en denk niet dat je daar als minderwaardig wordt behandeld, n neen ze doen de beste kamers voor je open, serveren je de fijnste gerechten aan tafel, een ontbijtbuffet om verlegen van te worden.
en zo gaan we meermaals per jaar met enkel één klein valiesje op ontdekking. nooit langer dan een dag of vier.
op je pctje maak je je keuze, een ervaring op zich, keuze zat; overal kan je binnenwandelen van standaard kamer tot luxe suite, en dit alles "in solden", en zo heb je alles al gezien voor je vertrek. wij hebben nog nooit een onaangename verrassing gehad bij aankomst.
zo waren we meermaals in normandie, friesland, zeeland, keulen, nederlands limburg met oa maastricht, de ardennen, tongeren, in cadzand hebben we ons hart verloren, bepaalde hotels staan pal in de duinen, je hoeft je schoenen maar aan te trekken en het pad te volgen, met knieen die liever thuis blijven is dit wel een meevaller .
de grote vrijheid van een eigen huisje heb je natuurlijk niet, toch altijd wat ongedwongen stijf doen; 's avonds wat meer "opgetut", maar dat kan ook zijn charme hebben, en alles word wel voor je gedaan, ... meestal zijn de salons uitnodigend, kamers met terras, of als je geluk hebt een suite.... (want soms krijg je zelf een up grade)
geen gezeur meer met valiezen....
je kan de twee formules niet vergelijken !!! allebei tof
door een kapote draad in de kelder heeft belgacom mij het zwijgen opgelegd, internet en telefoon zo dood als een pier. maar ik kan terug alle register open trekken. ingesloten door een mist die je niet verder dan je neus laat kijken gaat een mens eens in zijn bovenkamer rommelen, wat nadenken en ik kwam tot het volgende:
Op verlof gaan : huurhuisje, appartement of hotel ? (deel I ) een huurhuis, appatement of hotel, wel het heeft allebei zijn voor-en nadelen, tot over vijf jaar dachten we er niet aan voor een vakantie "op hotel" te gaan.
jaren gingen we, op appartement, naar zee met de kinderen, later kwamen de schoon"zonen" erbij en trokken naar de provence. huurden een gerestaureerde geiten boerderij met alles der op en der aan, het was enig, groots, wijds; iedereen was er vrij, was er met eigen auto, deed wat... onze INGEBEELDE werkvrouw "stanske" nam de rest voor haar rekening.
er werd gekookt in de buiten keuken, alles was er, de "chef" moest zich niet afzonderen en kon mee genieten van het zicht op de luberon, terwijl anderen in het water plonsten, luie in een zetel lagen te lezen, of buurten met de ezel gaston en gispsy het witte paard, mona en lisa de honden die hun territorium bewaakten en achter de kippen van monsieur flanel (vanel) zaten. maw het was la douce france...
maar de kinderen, logisch,wilden hun wereld verruimen, amélie werd schoolplichtig, voor ons beiden was deze "mas" te groot en na 12x verlof hebben we de sleutel aan de enorme vijgenboom gehangen, ik kon het niet laten een scheutje mee te nemen, vijf jaar later werpt hij zijn schaduw over het terras van onze jongste,en voorziet ons rijkelijk van zijn vruchten (vorige week nog chutney gemaakt)... en zo werdt dat hoofdstuk afgesloten... en stapten we over naar "op hotel" gaan, maar dat is voor later.
JA 't is zover ik laat jullie live mee genieten, ze zijn ons bed aan het installeren. matrassen zijn naar boven geraakt met de lift, maar de lattenbodem moet met handenkracht naar de vierde verdieping komen. heb de mannen een sterke koffie beloofd.
daar we het groot zien van 1.40 cm naar 1.80 cm moeten wel alle linnen vervangen. straks op koopjacht, geen probleem voor mij,ben weg van dekovertrekken en lakens dus...
mijn bedstory is hier ten einde, bedankt voor de aandacht.
en je krijgt totale radio stilte, kan nog begrijpen dat ze geen engels willen spreken, maar toch...
.../...eerst probeerden we voor een langere periode,en buiten de drukte, een appartement te huren, zo gingen we voor twee maanden naar spanje, prachtige lokatie, zéér ruim terras, alles wat ons hartje kon wensen, maar toch misten we iets, en eigenlijk ben ik daar beginnen schrijven, mijn laptopje had het hard te verduren met het verwerken van mijn brieven ,deze waren de weerspiegeling van onze belevenissen en mijn observaties van op de vele terrasjes.( zouden best passen op deze blog, misschien duiken ze hier nog eens op...)
en dus zouden we eens "op hotel" proberen. de goede fee is ons gunstig want sinds de crisis zijn de 
