Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
ik pik even in op het blogje over het wel of niet bestaan van onze Heilige man.
als kind geloofde ik er steevast in, er waren genoeg aanwijzigingen die mij daarin sterkten,
-mijn pop verdween, de piet is ze komen halen: - -achter in de boomgaard branden 's avonds lichtjes, -er waren deuren die al eens serieus rammelden, toen we achteraf gingen kijken lag daar een paar pantoffeltjes, rode fijne lederen kabouterbotjes met "buffel" onderaan.... (achteraf heb ik vernomen dat deze voorzien waren voor de grote dag, maar mijn lieve papa, de dirigent van heel het gebeuren, kon niet wachten) - plotseling een marsepeinen varkentje op de vensterbank, de "hespjes" in suiker met een hemdje van chocolade "fondantkes" de ronde bonbons met roosje bovenop, pistache, vanille, rose, moest ze wel met een boterhammetje eten....
tot de dag, ik zat in het eerste leerjaar, dat we met vele kinderen van het dorp samen waren gestroomd voor de sinterklaas etalage van een van de weinige winkels, bewondering alom, iedereen was uitgelaten riep tegen elkaar op; in die roes had ik mijn tante, onderwijzeres in het dorp verderop, niet zien aankomen.
tussen deze jolige bende pikte ze me uit, en zei " aan deze komedie ga gij toch niet meedoen zeker, hiervoor ben je te groot, de sint bestaat niet, vraag het maar aan je mama en papa.. zeg het niet aan de andere kinderen." en daar stond ik, mijn dromen lagen als kristal scherven op de grond... thuis kreeg ik een bevestigend antwoord op mijn vraag... warme waterlanders rolden over mijn karmijn rode wangen...
ook mijn "evenementen organisator" was teleurgesteld, zijn draaiboek kon kij opbergen...
deze voorval had nog een vervolg in het 4de leerjaar, maar daar vertel ik volgende keer over...
vorige week, bij het programmeren van de uitzendingen zagen we een item dat onze interesse opwekte " travestie en transseksueel", het was een betrouwbare buitenlandse zender, dus zou het een reeel beeld geven, spijtig dat deze docu's om 2u in de morgen uitgezonden worden.
en zo moest ik terug denken aan een voorval die ik meemaakte enkele jaren terug. het was nog de tijd dat ik slenterend door de stad slalomde, winkel in winkel uit, een koffietje met sigaretje; zo belande ik in een tweedehands kledingwinkel, ging daar meer en sloeg dan een babbeltje met de mevrouw.
wat rondgeneusd, en kom ik bij de pas hokjes.. een gordijntje schuift open en wat zie ik, een meneertje, och eigenlijk een mager grijs muisje van een jaar of 75, met over zijn pak een trouwkleed...waardig schreed hij tot bij mij een vroeg de knoopjes van het kleed dicht te doen, hetgeen onmiddelijk gebeurde. de mevrouw had het opgemerkt en verhoogde zijn tevredenheid door hem een hoed aan te reiken; het plaatje was kompleet voor hem en met een bewonderende blik keek hij naar zijn spiegelbeeld en fluisterde "hier hou ik van"...
het was GEEN hilarisch tafereel, hij stond daar, waardig, mijn bewondering vierde hoog tij, hier zag ik iemand die de beoordelingvan andere mensen naast zich neer legde, en zijn "ik" ten volle beleefde.
nooit zal ik dat meneertje vergeten. het gaat hem goed..
mevrouw mistroostig heeft sinds gisteren haar valies genomen, dus heb ik terug volle moed.
laat ik beginnen met jullie allemaal een fijne dag toe te wensen.
al 2 december, nu ben ik al te laat met het uitpakken van mijn kerstspullen, moet er toch echt werk van maken want op 2 januari moet alles hier buiten. ik hoor jullie al zeggen, ze houd toch niet van gewoontes, wel voor dat kerstgedoe wel. ik kan er ten volle van genieten maar na de feesten heb ik er mééééér dan genoeg van.
vandaag kan ik er nog niet aan beginnen, want met al dat niets doen moet ik nog 2kg appelen schillen voor compote, een raapselder behandelen en in de diepvries opbergen.
ons mauriske maakt het mij hier niet gemakkelijk, om de haverklap gooit hij mij der uit, en achter mijn tekst kan ik fluiten. neem mijn voorzorgen met "klad versie" maar toch is hij mij te rap af, zal maar rustig blijven.
ik ga mijn werk beginnen, want ik blijf gepest worden..
ik heb je nog niet eerder durven schrijven, want ik ben diep verlegen, ja, zo de manier dat men je behandeld. je mag nog wel met de boot komen, op het balkon wuiven naar iedereen, maar dan stopt men je in een hoekje om ons, de kleine kindjes, te ontvangen; mijn mama verteld dat vroeger een hele verdieping in de winkel omgetoverd werd, met vele pieten en elfjes en zo ? en dat er treintjes in de uitstalramen rondreden, en nog vanalles, en mooie verlichting en muziek, met veel volk die allemaal keken...
ze zegt ook dat jij de eerste appelsienen bracht uit je mooie boomgaard vanwaar je woont in spanje. maar ik eet toch gans het jaar door appelsienen...en speculaas, en de pasta van speculaas dan waar was die ?
ik heb haar horen fluisteren met haar vriendin, dat je van zekere mensen niet meer mag komen en dat de kerstman met zijn rendieren, je weet wel die van de vrieskou, met zijn toeters en bellen, naar ons zou komen. maar waar ga jij dan, en je schimmel en al je pieten?
zeg sinterklaas er zijn kinderen die vertellen dat jij niet bestaat, en dat ze dikwijls veel met de auto meemogen naar een soort sint winkel "droomland"of zoiets en hun mama of papa zomaar vanalles koopt. zelfs als ze niet braaf zijn geweest. heb zelf al kinderen gezien, verkleed als sint met baard, die liepen door de supermarkt, en weet je wa ze deden met de mijter een vuurwapen, pangpang...
ons mama en papa zeggen dat jij altijd al vele vele kinderen blij gemaakt heb, en dat zij je nooit zullen vergeten, maar ik ook niet...
mijn schoen staat op dezelfde plaats, met vanalles in
ooit was mijn grootste droom naar china te gaan, maar deze is stilaan een nachtmerrie geworden, de comsumptie maatschappij viert er hoogtij ten koste van de cultuur.
deze reizen zijn nu toegankelijk, maar wat zou ik er ervaren ,? je stapt uit het vliegtuig en je ziet niet verder dan je neus door de smog, neemt een taxi, haalt je beste chinees boven en je krijgt totale radio stilte, kan nog begrijpen dat ze geen engels willen spreken, maar toch...
de hotels zijn allemaal mastotons op westers model, de kamers kunnen zich evengoed in new-york, parijs of londen bevinden, dan maar je ingebouwde klok op beijing zetten.
per fiets zou ik mij niet durven verplaatsen op deze banen met veelvuldige rijvakken, de zware duitse en andere bolides zijn de keizers van de weg, de riksja's verbannen naar de eeuwige jachtvelden. de hutongs zijn mac do 's geworden...
de stalletjes met eten worden verdrongen door een explosie van fast food, de beroemde "peking eend" resultaat van jaren traditie, gegaard in speciale ovens... komt nu uit de groot keuken, opgewarmd in een micro oven... mis je je favoriete supermarkt om de hoek, geen nood, carrefour en makro wachten op je, vergeet je klantenkaart niet. kan je je vierwieler niet missen, spring toch even binnen bij cardoen.
neem je zondagse kleren mee, want de mao pakjes zijn al lang uit de mode, de upperclass veegt je van de trottoir met hun, ter plaatse gekochte, haute couture kleding . het culturele erfgoed is er ook niet beter op geworden, de eeuwenoude tradities liggen overhoop. bezoek je de verboden stad, of andere bezienwaardigheden, dan doe je best oordopjes in, het lawaai is oorverdovend, de megafoons roepen tegen elkaar op, en je moet geluk hebben iets tussen die massa te kunnen zien. ben je op de "chinese muur" gaan kruipen, die is heel moeilijk te bewandelen, dan kun je een oorkonde krijgen bij de wacht torentjes, kwestie van op de hoogte te zijn ....
sinds 20j een enorme explosie, akkoord, maar was er daar niemand die de identiteit van het land kon behouden? gabrielle
de lucht heeft weeral zijn grijze gordijnen naar beneden gelaten, en ik zit hier maar te niksen voor mijn "mauriske", dat is de naam van mijn pcke. hij is de enige (buiten mijn lieve genoot) die mij boeit tegenwoordig, maar ja inspiratie heb ik ook al niet, dus zal 't vandaag een magere blog worden.
wat ik wil doen, is LEZEN, ik zit helemaal in de sfeer, toevallig vond ik in mijn bibliotheek, tussen de gelezen boeken ,een boek van pearl buck " de chinese aarde " al de boeken die ik doorgewandeld heb staan apart, maar deze zal er tussen geglipt zijn
deze schrijfster was een van mijn favorieten in mijn jonge jaren,met het boek "oostenwind, westenwind" heeft ze ,over 50j, mijn intresse gewekt voor alles wat met china te maken heeft, van confucius, de oude dynastien, de opiumoorlog, de mysterieuze verboden stad, de boxers opstand, mao, de lange mars, de culturele revolutie....zoveel spannende uren,...
je kan je dus wel voorstellen dat bij het vinden van dit juweltje, mijn lethargie verdween; dus nu ga ik lezen....
.../...eerst probeerden we voor een langere periode,en buiten de drukte, een appartement te huren, zo gingen we voor twee maanden naar spanje, prachtige lokatie, zéér ruim terras, alles wat ons hartje kon wensen, maar toch misten we iets, en eigenlijk ben ik daar beginnen schrijven, mijn laptopje had het hard te verduren met het verwerken van mijn brieven ,deze waren de weerspiegeling van onze belevenissen en mijn observaties van op de vele terrasjes.( zouden best passen op deze blog, misschien duiken ze hier nog eens op...) de spaanse taal zijn we niet machtig en niet spontaan kunnen praten met andere mensen is voor mij een groot min punt. we zijn dan enkele malen naar nice geweest, lange periodes aan zee... maar al die verhuis begon zwaar te wegen, boodschappen, was en plas, eten maken enz... 't werd zowat of we waren thuis...
en dus zouden we eens "op hotel" proberen. de goede fee is ons gunstig want sinds de crisis zijn de "sterren hotels " bereikbaar voor de gewone mens, arrangementen liggen voor het grijpen, en denk niet dat je daar als minderwaardig wordt behandeld, n neen ze doen de beste kamers voor je open, serveren je de fijnste gerechten aan tafel, een ontbijtbuffet om verlegen van te worden.
en zo gaan we meermaals per jaar met enkel één klein valiesje op ontdekking. nooit langer dan een dag of vier.
op je pctje maak je je keuze, een ervaring op zich, keuze zat; overal kan je binnenwandelen van standaard kamer tot luxe suite, en dit alles "in solden", en zo heb je alles al gezien voor je vertrek. wij hebben nog nooit een onaangename verrassing gehad bij aankomst.
zo waren we meermaals in normandie, friesland, zeeland, keulen, nederlands limburg met oa maastricht, de ardennen, tongeren, in cadzand hebben we ons hart verloren, bepaalde hotels staan pal in de duinen, je hoeft je schoenen maar aan te trekken en het pad te volgen, met knieen die liever thuis blijven is dit wel een meevaller .
de grote vrijheid van een eigen huisje heb je natuurlijk niet, toch altijd wat ongedwongen stijf doen; 's avonds wat meer "opgetut", maar dat kan ook zijn charme hebben, en alles word wel voor je gedaan, ... meestal zijn de salons uitnodigend, kamers met terras, of als je geluk hebt een suite.... (want soms krijg je zelf een up grade)
geen gezeur meer met valiezen....
je kan de twee formules niet vergelijken !!! allebei tof
door een kapote draad in de kelder heeft belgacom mij het zwijgen opgelegd, internet en telefoon zo dood als een pier. maar ik kan terug alle register open trekken. ingesloten door een mist die je niet verder dan je neus laat kijken gaat een mens eens in zijn bovenkamer rommelen, wat nadenken en ik kwam tot het volgende:
Op verlof gaan : huurhuisje, appartement of hotel ? (deel I ) een huurhuis, appatement of hotel, wel het heeft allebei zijn voor-en nadelen, tot over vijf jaar dachten we er niet aan voor een vakantie "op hotel" te gaan.
jaren gingen we, op appartement, naar zee met de kinderen, later kwamen de schoon"zonen" erbij en trokken naar de provence. huurden een gerestaureerde geiten boerderij met alles der op en der aan, het was enig, groots, wijds; iedereen was er vrij, was er met eigen auto, deed wat... onze INGEBEELDE werkvrouw "stanske" nam de rest voor haar rekening.
er werd gekookt in de buiten keuken, alles was er, de "chef" moest zich niet afzonderen en kon mee genieten van het zicht op de luberon, terwijl anderen in het water plonsten, luie in een zetel lagen te lezen, of buurten met de ezel gaston en gispsy het witte paard, mona en lisa de honden die hun territorium bewaakten en achter de kippen van monsieur flanel (vanel) zaten. maw het was la douce france...
maar de kinderen, logisch,wilden hun wereld verruimen, amélie werd schoolplichtig, voor ons beiden was deze "mas" te groot en na 12x verlof hebben we de sleutel aan de enorme vijgenboom gehangen, ik kon het niet laten een scheutje mee te nemen, vijf jaar later werpt hij zijn schaduw over het terras van onze jongste,en voorziet ons rijkelijk van zijn vruchten (vorige week nog chutney gemaakt)... en zo werdt dat hoofdstuk afgesloten... en stapten we over naar "op hotel" gaan, maar dat is voor later.
JA 't is zover ik laat jullie live mee genieten, ze zijn ons bed aan het installeren. matrassen zijn naar boven geraakt met de lift, maar de lattenbodem moet met handenkracht naar de vierde verdieping komen. heb de mannen een sterke koffie beloofd.
daar we het groot zien van 1.40 cm naar 1.80 cm moeten wel alle linnen vervangen. straks op koopjacht, geen probleem voor mij,ben weg van dekovertrekken en lakens dus...
mijn bedstory is hier ten einde, bedankt voor de aandacht.
ons draaiboek is uit, alles dat we voorzien hadden is gebeurd,de venster van de slaapkamer wagewijd open om de geur van "nieuw" buiten te jagen. alles staat terug op zijn plaats en wacht vol ongeduld op de nieuwe aanwinst.
zoals voorspeld heeft mijn fixer de tapijt helemaal alleen gelegd, kastjes terug gezet enz.. wel op handen en voeten en een rug volgesmeerd met voltaren , maar het is hem gelukt.!!! schoonzoon I kon gisterenavond onmiddelijk naar huis na zijn werktaak en hoefde niet te helpen... schoonzoon II had voor de nieuwe witte overgordijnen gezorgd,deze zijn voorgemaakt, dus dochter I hoeft maar een boordje te stikken morgen. en klaar is kees.
deze morgen de linnen kast terug in geladen en de living een degelijk uitzicht terug gegeven, maar ik strompelde met lakens, handoeken, tafelkleren richting kamer en met een rug klaar om in twee te breken.. mijn wederhelft heeft het zwaarste werk gedaan en ik heb het meeste last...
nu nog een nachtje kamperen en morgen om 9U gaat de bel..
zondag de kast nog.... geen probleem die komt juist naast de inkom, dus deur open en kast binnen...
heb het toch zegegd dat ik hier met een fameuze klusser zit, weet niet van ophouden...
wij zijn op schema, momenteel zit ik wel met kleppen naast mijn ogen om zo min mogelijk te zien van de "desordre ordonné"
de nieuwe tapijt is geleverd, de oude opgebroken, de afval, in grijze zakken staat te wachten op transport...
kan toch niet helpen, dus de keuken opgezocht en gans de morgen aan het kokkerellen geweest, van bospaddestoelen naar een ardeens gebraadje, appelcompote, om in te vriezen voor dochter II.. amélie eet dat als vieruurtje..
het moet lekker geroken hebben, de mannen die de tapijt leverden vroegen of ze mochten blijven eten;
voor deze middag had ik voor een verassing, "spek met appeltjes', kennen jullie dat ? sinds enkele generaties heel hoog aangeschreven bij ons allemaal, behalve bij mijn klusjesman... amélie had het zelf nog nooit gegeten, ze was er weg van... opvolging verzekerd!!
zoals verwacht was ik na al die keuken toestanden gekraakt en heb mijn zetel moeten opzoeken.
maar een aperitiefje hebben we wel verdiend, en dat ga ik zo klaar maken...
met twee ruggen en vier knieen "en compote" hebben we wel een extraatje verdient; we hebben ons een nieuw bed gekocht met alles der op en der aan kunnen electrisch de juiste houding instellen., en nu maar hopen 's morgens zo fris als een hoentje wakker te worden.
naar de winkel gaan is één, maar om je aankoop te kunnen bewonderen in je kamer is twee.. voor het bed zelf hoeven we ons geen zorgen te maken maar... als je dan nog eens nieuw vast tapijt wilt, veranderd de zaak; daar bovenop brengt ons dochter I en schoon"zoon I" zondag een antieke linnen kast die dienst komt doen in onze living.
volgen jullie nog ? begin wel wat te stressen ...
we hebben hier een gans draaiboek af te werken deze week. gisteren waren de twee tafeltjes, verankerd in de muur, aan de beurt, gelukkig was ons amélie (9j)hier om de vijzen los te krijgen,als een houten klaas gaf mijn liefste aanwijzingen die prompt werden uitgevoerd door vlugge vingertjes en soepele bewegingen, ik stond erbij met het fototoestel, dit vertederend tafereel moest vast gelegd worden.
vanavond komen ons jongste, schoon"zoon l"en II, en een buurjongen het oude bed verhuizen naar de logeerkamer bij dochter II, kan nog jaren dienst doen.
morgen word de tapijt geleverd, de oude op gebroken, onze jongste met haar bezig bijtje komt helpen, ik maak de linnenkast leeg.. waar ga ik dat allemaal leggen, in de kleine dressing is nog plaats maar niet genoeg... en ik die absoluut niet tegen rommel kan; zal mijn ogen maar dicht doen zeker !!!!
schoon"zoon I" komt donderdagavond de tapijt leggen, maar mijn wederhelft kennende zal dit wel grotendeels gefixt zijn.
vrijdag terug alles op zijn plaats, ja maar dan kennen jullie mij nog niet, ik wil het uitzicht van de kamer veranderen. de muren laat ik zo (bruinig) op de grond komt zwart tapijt, de deuren en plinten zijn wit ook de meubeltjes , met rieten mandjes, een zwart "kristallen" lees plastiek ,lustertje terug ophangen, witte dekovertrekken, en nieuwe witte overgordijnen.
zaterdag komt dan het bed, zondag de kast..
tot zaterdag kamperen we in de living.... ben niet van plan nog vlug iets te veranderen....
de blauwe hemel versierd door een stralende zon ,wuifde ons uit en we lieten een geslaagd WEnd achter ons; met spijt in ons hart reden we de mist in en kregen de blues te pakken. alles was ons goed gezind geweest, het ruime hotel, alle faciliteiten, het groen rondom op de hoogte boven SPA zachte temperatuur, het gezelschap van ons oudste en schoon"zoon", eten en drinken.
we waren niet de enigen die daar soelaas gezocht hadden, Vlaanderen was zeer goed vertegenwoordigd, en de drie landstalen werden een cocktail van woorden.
vrijdagmiddag aangekomen, na de check-in, de kamer verkend, valiesje leeggemaakt, ons wat opgefrist, en dan was het toch hoog tijd om naar het salon/bar te verhuizen. hadden we niet het goede excuus dat onze knieen een wandeling zeker niet aankonden...? het moet toch niet altijd negatief uitdraaien...
de open haard deed zijn uiterste best een gezellige sfeer te creeren, de zetels waren uitnodigend maar mijn liefste zou die warme tsunami niet aankunnen, dan maar de andere fauteuils met lage tafeltjes, de klanken van de vleugelpiano dartelden zachtjes door de lucht, het biljart, uit de tijd van marie-henriette was in trek. ons geinstalleerd, een knabbeltje besteld, en dan sla ik de bal totaal verkeerd door te vragen "pour moi un perrier svpl", in godsnaam in SPA vraag je dat toch niet, zonder zijn gezichtsuitdrukking te veranderen vraagt de ober "puis-je vous remplacer cela par un spa rouge ?" mijne euro was gevallen.... wij hadden ons plekje gevonden, en daar wat uurtjes doorgebacht, onze knieen weet je, maar ja voor het eten een aperoke, dan naar de eetzaal, je gaat niet onmiddelijk naar je kamer dus nog een pousse café.. (ach ja )
maar ik heb mij daar ook geestelijk gevoed, want er is toch niets zo aangenaam dan het gaan en komen observeren, in een van mijn volgende blogs meer.
mijn arm is genezen verklaard, en ik mag hem terug voor 100% gebruiken, geen doktersbezoek of kiné meer, en dit op nog geen drie maanden.. ik wil mijn arts toch speciaal bedanken voor zijn beslissing de zware maar "propere breuk" op natuurlijke wijze te laten genezen, anders zat ik hier met een ijzeren plaat in mijn arm; hetgeen de dokters van spoed, in de stad waar ik ten val kwam dachten uittevoeren.. een goede engel bewaarder zeker...
en nu vlieg ik in de strijk ...
morgen naar spa op WE, veel wandelen ? ja, hadden we maar geen knietjes, maar geen gezeur onze vierwieler zal er wel voor zorgen, dat we op fijne plekjes komen, hij mocht juist op groot onderhoud fijne dag verder gabrielle
wel in een ver verleden,maw op 12 augustus ll brak in mijn arm in twee, heb jullie alles al uitvoerig verteld, maar toch voel ik mij verplicht vlug een stand van zaken te geven; mijn pijnbank is veranderd in een massagebank, en de bewegingen gaan vlot, in de keuken ben ik terug de "chef", dus ben wel terug zelfstandig geworden, morgen probeer ik zelf een strijkje te doen. vandaag ga ik terug op doktersbezoek en ben benieuwd... na vier weken. nog een fijne namiddag en tot dra gabrielle
om de zoveel dagen, ja want ik tel dat niet, gaan we boodschappen doen, heb trouwens een afkeer aan een vaste dag... niet dat ik een chaoot ben, eerder perfectionistisch voor bepaalde zaken;
een boodschappenlijst heb ik ook niet, alles steekt geordend in mijn bovenkamer. met rode wangen moet ik toegeven zelf nooit kortingbonnen te knippen; maar als bij wonder tovert mijn toeverlaat zijn zo gegeerde bonnetjes te voorschijn,en er volgt een heel overleg aan de kassa, veel versta ik er niet van, een uitwisseling van papiertjes en tegoeden voor ingewijden... verpakkingen met twee of drie producten samen, voor de prijs van... loop ik strijk voorbij, heb graag voorraad, maar ik beslis wat.. zeg toch dat ik een rare vogel ben.
uit gemakzucht gaan we wel naar dezelfde warenhuizen, kwestie de artikels vlug te vinden, want soms is het daar een hele hocus pocus, verkoopstechnieken begrijp je.
de twee duitse reuzen zijn alom vertegenwoordigd en wij zijn er dus ook klant; deze ketens worden door een bepaald publiek,ten onrechte ,bestempeld als minderwaardig, maar hun zware 4x4, bmws en andere bolides sieren wel de parking.
onze andere leverancier is vertegenwoordigd door een leeuw, het zelf scannen van de produkten doen we sinds de invoering, gemakkelijk, doch even gewoon worden; de kassa ben je zo voorbij (zelf met bonnetjes), als je tenminste geen controle hebt...
met veel moed de auto in en uit laden, je kasten frigo diepvries vullen en dan denk je, nu zijn we voor een lange periode gerust... niets is minder waar.....
amper de 11de maand, en het eindejaarsconcert is al volop zijn violen aan het stemmen, alhoewel de klimmende kerstmannen nog even uitrusten. staat de wereld niet een beetje, of veel, op zijn kop ?
ons belgiekske functioneert perfect zonder regering, er word vergaderd om te beslissen dat er niets beslist zal worden; iedere dag weer, met die enorme bundels papieren stappen ze uit de auto, onze excelenties, vriendelijk wuivend of ze druk bezig zijn het warm water uit te vinden;mijn hart staat stil bij het idee dat al die prachtige (?) uiteenzettingen op de natte grond terecht zouden komen... mon Dieu NON,.. zelfs het peluche konijn is welkom.. enfin ze doen maar.
wat mij bezig houd zijn de nieuwe kook pausen, die zijn de bovenhand aan het krijgen, in alles en overal zijn ze vertegenwoordigd. de programma s op ons kijkkastje : je wandelt van de ene keuken in de andere, lady chef, master chef, beste chef, kinderchef,bij jef, komen eten, mijn restaurant, koken met... sos..., en dan 24/24 de zender waar je het kan leren ja .....
op de boekenbeurs waan je je op het voedingssalon, alle groten der keuken zitten daar werkelijk te signeren, onze literatuur schrijvers zitten ernaast, werkloos hun potlood te sluipen, dankbaar dat hun gezwoeg van jaren is kunnen verschijnen door de enorme receptjes verkoop van deze BVs.
onze woordenschat is ook veranderd, in je eigen keuken spreek je de kok van dienst aan met " chef", je zegt dan "oui chef", en als je ervan langs krijgt " merci chef" en gooit alles in de vuilbak. de amuses, de cuisson, et si et la ....
potten en pannen moeten gesigneerd zijn, borden zijn maxi, diep, bol, halve kommen, krom, geschikt voor alles wat erop of niet op ligt, drie erwten, een primeur worteltje, half kwartel ei, klavertje vier en het vlees zoek je zelf maar.. en dan de parel op de kroon.. de streep met de verfborstel.. en dat schuim...
en we "slikken" alles letterlijk en figuurlijk wat de orakels verkondigen.
dit alles schrijf ik natuurlijk met een knipoog, ... alhoewel sommige dingen toch....
eerst en vooral wil ik mijn respect en begrip uiten aan de mensen die troost en verlichting zoeken en vinden, bij het graf van hun geliefden, een intiem geestelijk samenzijn met de betreurde...
wat mij dwars zit is dat hele georkestreerd gebeuren van groot vertoon en materialisme.
in ons dorp, waar de bewoners al lang hun onverschilligheid tegenover de medeburger tentoonstellen,is Allerheiligen een gebeuren waar je rekening moet mee houden, wil je niet als marginaal beschouwd worden voor de rest van het jaar, dit is bloedserieus.
de gemeentelijke diensten verwittigen, mits een aankondiging bij de ingang van het kerkhof, welke dagen en uren de graven mogen gepoets worden, daar is geen afwijking mogelijk.
ook het poetsen is een sociaal gebeuren, wie kent wie, en roddels worden geback-upt. graven waar gans het jaar geen haan naar gekraaid heeft, waar het gras vrij spel heeft worden gestoft, geschuurd, geharkt.
en dan zijn er de bloemen, rode gele, grote en nog grotere tot xxxl, de kransen.. hoogdagen voor de bloemisten, (hetzij hun gegund), toevallig hebben ze altijd een winkel bij het kerkhof, of sleuren al hun hebben en houwen erheen.
het is er dan drummen de dag van Allerheiligen, want waar val je het meeste op, juist.. en dan zo traag mogelijk met hun aanwinst, samen met het voltallig gezin, naar het graf zoeken, groetend naar vroegere bekenden. met veel vertoon krijgen de bloemen dan eindelijk hun bestemming... en dan ...
best lezers, dit is mijn persoonlijke mening, ik wil hier niemand kwetsen, maar jaren heb ik dit ritueel geobserveerd,en eens moest ik dit van mij kunnen afschrijven.
ik ben wees stil gemis, stil verdriet
geen bloemen op het graf hou niet van vertoon jullie weten dat ik niet kom
iedere avond weer slaap wel ik mis jullie
gewoontes roesten niet jaren dat dagelijks belletje wacht soms tevergeefs..
in alle stilte volgend jaar juni beng ik een tuiltje witte kleine roosjes van de struik die al enkele generaties overleeft..
en je krijgt totale radio stilte, kan nog begrijpen dat ze geen engels willen spreken, maar toch...
.../...eerst probeerden we voor een langere periode,en buiten de drukte, een appartement te huren, zo gingen we voor twee maanden naar spanje, prachtige lokatie, zéér ruim terras, alles wat ons hartje kon wensen, maar toch misten we iets, en eigenlijk ben ik daar beginnen schrijven, mijn laptopje had het hard te verduren met het verwerken van mijn brieven ,deze waren de weerspiegeling van onze belevenissen en mijn observaties van op de vele terrasjes.( zouden best passen op deze blog, misschien duiken ze hier nog eens op...)
en dus zouden we eens "op hotel" proberen. de goede fee is ons gunstig want sinds de crisis zijn de 
