Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
de blauwe hemel versierd door een stralende zon ,wuifde ons uit en we lieten een geslaagd WEnd achter ons; met spijt in ons hart reden we de mist in en kregen de blues te pakken. alles was ons goed gezind geweest, het ruime hotel, alle faciliteiten, het groen rondom op de hoogte boven SPA zachte temperatuur, het gezelschap van ons oudste en schoon"zoon", eten en drinken.
we waren niet de enigen die daar soelaas gezocht hadden, Vlaanderen was zeer goed vertegenwoordigd, en de drie landstalen werden een cocktail van woorden.
vrijdagmiddag aangekomen, na de check-in, de kamer verkend, valiesje leeggemaakt, ons wat opgefrist, en dan was het toch hoog tijd om naar het salon/bar te verhuizen. hadden we niet het goede excuus dat onze knieen een wandeling zeker niet aankonden...? het moet toch niet altijd negatief uitdraaien...
de open haard deed zijn uiterste best een gezellige sfeer te creeren, de zetels waren uitnodigend maar mijn liefste zou die warme tsunami niet aankunnen, dan maar de andere fauteuils met lage tafeltjes, de klanken van de vleugelpiano dartelden zachtjes door de lucht, het biljart, uit de tijd van marie-henriette was in trek. ons geinstalleerd, een knabbeltje besteld, en dan sla ik de bal totaal verkeerd door te vragen "pour moi un perrier svpl", in godsnaam in SPA vraag je dat toch niet, zonder zijn gezichtsuitdrukking te veranderen vraagt de ober "puis-je vous remplacer cela par un spa rouge ?" mijne euro was gevallen.... wij hadden ons plekje gevonden, en daar wat uurtjes doorgebacht, onze knieen weet je, maar ja voor het eten een aperoke, dan naar de eetzaal, je gaat niet onmiddelijk naar je kamer dus nog een pousse café.. (ach ja )
maar ik heb mij daar ook geestelijk gevoed, want er is toch niets zo aangenaam dan het gaan en komen observeren, in een van mijn volgende blogs meer.
mijn arm is genezen verklaard, en ik mag hem terug voor 100% gebruiken, geen doktersbezoek of kiné meer, en dit op nog geen drie maanden.. ik wil mijn arts toch speciaal bedanken voor zijn beslissing de zware maar "propere breuk" op natuurlijke wijze te laten genezen, anders zat ik hier met een ijzeren plaat in mijn arm; hetgeen de dokters van spoed, in de stad waar ik ten val kwam dachten uittevoeren.. een goede engel bewaarder zeker...
en nu vlieg ik in de strijk ...
morgen naar spa op WE, veel wandelen ? ja, hadden we maar geen knietjes, maar geen gezeur onze vierwieler zal er wel voor zorgen, dat we op fijne plekjes komen, hij mocht juist op groot onderhoud fijne dag verder gabrielle
wel in een ver verleden,maw op 12 augustus ll brak in mijn arm in twee, heb jullie alles al uitvoerig verteld, maar toch voel ik mij verplicht vlug een stand van zaken te geven; mijn pijnbank is veranderd in een massagebank, en de bewegingen gaan vlot, in de keuken ben ik terug de "chef", dus ben wel terug zelfstandig geworden, morgen probeer ik zelf een strijkje te doen. vandaag ga ik terug op doktersbezoek en ben benieuwd... na vier weken. nog een fijne namiddag en tot dra gabrielle
om de zoveel dagen, ja want ik tel dat niet, gaan we boodschappen doen, heb trouwens een afkeer aan een vaste dag... niet dat ik een chaoot ben, eerder perfectionistisch voor bepaalde zaken;
een boodschappenlijst heb ik ook niet, alles steekt geordend in mijn bovenkamer. met rode wangen moet ik toegeven zelf nooit kortingbonnen te knippen; maar als bij wonder tovert mijn toeverlaat zijn zo gegeerde bonnetjes te voorschijn,en er volgt een heel overleg aan de kassa, veel versta ik er niet van, een uitwisseling van papiertjes en tegoeden voor ingewijden... verpakkingen met twee of drie producten samen, voor de prijs van... loop ik strijk voorbij, heb graag voorraad, maar ik beslis wat.. zeg toch dat ik een rare vogel ben.
uit gemakzucht gaan we wel naar dezelfde warenhuizen, kwestie de artikels vlug te vinden, want soms is het daar een hele hocus pocus, verkoopstechnieken begrijp je.
de twee duitse reuzen zijn alom vertegenwoordigd en wij zijn er dus ook klant; deze ketens worden door een bepaald publiek,ten onrechte ,bestempeld als minderwaardig, maar hun zware 4x4, bmws en andere bolides sieren wel de parking.
onze andere leverancier is vertegenwoordigd door een leeuw, het zelf scannen van de produkten doen we sinds de invoering, gemakkelijk, doch even gewoon worden; de kassa ben je zo voorbij (zelf met bonnetjes), als je tenminste geen controle hebt...
met veel moed de auto in en uit laden, je kasten frigo diepvries vullen en dan denk je, nu zijn we voor een lange periode gerust... niets is minder waar.....
amper de 11de maand, en het eindejaarsconcert is al volop zijn violen aan het stemmen, alhoewel de klimmende kerstmannen nog even uitrusten. staat de wereld niet een beetje, of veel, op zijn kop ?
ons belgiekske functioneert perfect zonder regering, er word vergaderd om te beslissen dat er niets beslist zal worden; iedere dag weer, met die enorme bundels papieren stappen ze uit de auto, onze excelenties, vriendelijk wuivend of ze druk bezig zijn het warm water uit te vinden;mijn hart staat stil bij het idee dat al die prachtige (?) uiteenzettingen op de natte grond terecht zouden komen... mon Dieu NON,.. zelfs het peluche konijn is welkom.. enfin ze doen maar.
wat mij bezig houd zijn de nieuwe kook pausen, die zijn de bovenhand aan het krijgen, in alles en overal zijn ze vertegenwoordigd. de programma s op ons kijkkastje : je wandelt van de ene keuken in de andere, lady chef, master chef, beste chef, kinderchef,bij jef, komen eten, mijn restaurant, koken met... sos..., en dan 24/24 de zender waar je het kan leren ja .....
op de boekenbeurs waan je je op het voedingssalon, alle groten der keuken zitten daar werkelijk te signeren, onze literatuur schrijvers zitten ernaast, werkloos hun potlood te sluipen, dankbaar dat hun gezwoeg van jaren is kunnen verschijnen door de enorme receptjes verkoop van deze BVs.
onze woordenschat is ook veranderd, in je eigen keuken spreek je de kok van dienst aan met " chef", je zegt dan "oui chef", en als je ervan langs krijgt " merci chef" en gooit alles in de vuilbak. de amuses, de cuisson, et si et la ....
potten en pannen moeten gesigneerd zijn, borden zijn maxi, diep, bol, halve kommen, krom, geschikt voor alles wat erop of niet op ligt, drie erwten, een primeur worteltje, half kwartel ei, klavertje vier en het vlees zoek je zelf maar.. en dan de parel op de kroon.. de streep met de verfborstel.. en dat schuim...
en we "slikken" alles letterlijk en figuurlijk wat de orakels verkondigen.
dit alles schrijf ik natuurlijk met een knipoog, ... alhoewel sommige dingen toch....
eerst en vooral wil ik mijn respect en begrip uiten aan de mensen die troost en verlichting zoeken en vinden, bij het graf van hun geliefden, een intiem geestelijk samenzijn met de betreurde...
wat mij dwars zit is dat hele georkestreerd gebeuren van groot vertoon en materialisme.
in ons dorp, waar de bewoners al lang hun onverschilligheid tegenover de medeburger tentoonstellen,is Allerheiligen een gebeuren waar je rekening moet mee houden, wil je niet als marginaal beschouwd worden voor de rest van het jaar, dit is bloedserieus.
de gemeentelijke diensten verwittigen, mits een aankondiging bij de ingang van het kerkhof, welke dagen en uren de graven mogen gepoets worden, daar is geen afwijking mogelijk.
ook het poetsen is een sociaal gebeuren, wie kent wie, en roddels worden geback-upt. graven waar gans het jaar geen haan naar gekraaid heeft, waar het gras vrij spel heeft worden gestoft, geschuurd, geharkt.
en dan zijn er de bloemen, rode gele, grote en nog grotere tot xxxl, de kransen.. hoogdagen voor de bloemisten, (hetzij hun gegund), toevallig hebben ze altijd een winkel bij het kerkhof, of sleuren al hun hebben en houwen erheen.
het is er dan drummen de dag van Allerheiligen, want waar val je het meeste op, juist.. en dan zo traag mogelijk met hun aanwinst, samen met het voltallig gezin, naar het graf zoeken, groetend naar vroegere bekenden. met veel vertoon krijgen de bloemen dan eindelijk hun bestemming... en dan ...
best lezers, dit is mijn persoonlijke mening, ik wil hier niemand kwetsen, maar jaren heb ik dit ritueel geobserveerd,en eens moest ik dit van mij kunnen afschrijven.
ik ben wees stil gemis, stil verdriet
geen bloemen op het graf hou niet van vertoon jullie weten dat ik niet kom
iedere avond weer slaap wel ik mis jullie
gewoontes roesten niet jaren dat dagelijks belletje wacht soms tevergeefs..
in alle stilte volgend jaar juni beng ik een tuiltje witte kleine roosjes van de struik die al enkele generaties overleeft..
het is hier al "chansons" wat waar ik aan denk en luister... ja want vanavond gaan we voor de derde avond in de rij naar teater, in het kader van " soirees à la francaise " een reeks optredens,
donderdag hadden we - een portret van johan anthierens, journalist, televiesiefiguur,rebel en liefhebber van het franse chanson, de autobiographische teksten, meningen, ergernissen, verhalen over anthierens gelezen door herman de winne, de liedjes van oa ferre, ferrat, brassens. brel.. gebracht door ludo vandeau, op de klanken van gitaar, accordeon, mandoline, dobro... een lyrische avond...
gisteren naar "saint-marteau" se fait gainsbourg.... een uitbunding feest, geen ingetogen eerbetoon aan deze legendarische auteur en componist,speterende show, originele interpretatie en aanpak van de nummers gaande van grote hits tot onbekende en zelfs onuitgegeven werk. zal de groep blijven volgen...
en dan vanavond " brasserie croque-notes" met rendez-vous brassens".. hij bezingt de liefde,de vriendschap, de hypocrisie, de samenleving en de pikante dingens des levens, een vriendelijke rebel, altijd monkelend over wat we "het gezag" kunnen noemen.!!
ben benieuwd...
en dit alles op een boogscheut van bij ons, we hebben het geluk van dicht bij de "rataplan" en "de roma" te wonen, teaters die toch hun "mannetje of vrouwtje" kunnen staan.
voor jullie ook een fijne avond.
gabrielle
vandaag zondag .. P.S wel we hadden een fijne avond, een zaaltje vol brassens fans zang prima gebracht, spijtig dat de teksten afgelezen werden, maar ja 't is wel een hele opgave dit allemaal van buiten te leren, ze zijn ook niet van de makkelijkste. toch chapeau /
stilaan neem ik het statuut van "huisvrouw" terug in, mijn verpleger heeft het veel rustiger, maar zijn c4 kan ik, of wil ik nog niet geven. begin dus alles onder de loep te nemen; moet eerlijk zeggen dat hij zijn taak perfekt heeft waargenomen. maar met het stikmachien werken, zo ver is hij nog niet gevorderd, dus heb ik gisteren wat verstelwerkjes gedaan...
vandaag aan het kokerellen geweest, we hadden een grote zak appelen zo van de boomgaard gekregen, en ja veel meer moest ik niet hebben even de sfeer van vroeger te creeren.. in onze boomgaard hadden we maar te kiezen, eet -, bewaar-, en stoofappelen.( maar moesten ook de afgevallen oprapen ), naargelang werd er dan "gelee de pommes" van gemaakt, appelmoes, op lange rekken in de kelder werd de voorraad voozichtig gestockeerd ( wat een geur) wel en moeder maakte hem als volgt : appelen schillen, in stukjes, met klokhuis en als in de kookpot, laten gaar koken, dan door de "passe-vite" wat citroensap, snuifje zout, en goed gesuikerd. heerlijk!!! later toen we al lang het huis uit waren en op bezoek kwamen, gingen we altijd met een lading huiswaarts.mijn schoonzus is er ook expert in geworden, kon niet anders..
er was een tijd dat een geslaagd etentje altijd vergezeld was,buiten de andere groenten met "compote". het zijn nu echter heel kleine porties in mijn diepvries, hou meer van iets zout..
jullie gaan me voor gek verklaren, maar met dat zonnetje zondag zaten we thuis, terras deur wagenwijd open en genieten. 's morgens waren we er vast van overtuigd, vandaag eindelijk naar die tentoonstelling in het mode museum. na een gezellig ontbijt, het was toen al 11u, werd het nu toch stilaan tijd om ons klaar te maken.
mijn liefste verwoorde mijn gedachten en zei,zou je, voor we vertrekken, niet eens gaan kijken op internet of het wel open is. en ja,alles was te bewonderen...
ik voelde dat er stilaan barsten in onze planning kwam, waren allebei tijd aan 't winnen, het papier moest zo nodig nog naar de kelder, ik zou nog vlug het avond eten klaarzetten... tot we allebei stil vielen, elkaar aankeken... en begrepen ... voor mij hoeft het niet... voor mij ook niet. de tentoonstelling loopt nog tot volgend jaar...
en toen moest ik aan de wijze woorden van mijn vader denken , ikzelf puberend, en met mijn neus naar buiten, amper luisterend , hij zei:
toen ik zou oud was als jij en mijn ouders thuis zag zitten, nam ik me voor " ja maar dit zal mij niet overkomen, ik zal altijd weten waar naartoe, thuis zitten, niks voor mij " en zie je, hier zit ik toch ! maar vond ik, de tijden zijn veranderd, mij zal dat niet overkomen,nam mijn handtas en ging naar de cinema, er vast van overtuigd gelijk te hebben
en nu zie ik in dat mijn vader en grootvader gelijk hadden, er komt een dag dat je zegt, vandaag liever niet....
juist, we zijn terug samen... sinds vorige week zijn mijn hand er arm sterk genoeg om hem vast te houden., wat een rust daalt er terug in mij, en 's avonds is hij mijn slaappil.
onwetend ben ik vertrokken naar het nederlands-indie van de jaren eind 1930, de nederlandse overheersing, het stil verzet dat aangroeid, de japanse bezetters en opstandige nationalisten, de vrouwenkampen... het is geen vrolijk boek, maar een tijdsdocument dat zeker niet mag vergeten worden.
wees welkom, maar ik kan eventjes niet meer volgen, was al helemaal in de sfeer van de herfst, de zomerkleren allemaal netjes op vakantie gestuurd, en ja daar heb ik toch goed aan gedaan, want nu met een witte broek en sleffers is niet zo aangeraden, maar ook een kabeltrui is niet top..
of toch.....
maar wat is nu zo allemaal in , een zonnebril in ongekamde haren , daar kom je altijd overal mee, , op de neus het alom bekende zwarte montuur, met of zonder glazen,lange botte kunstnagels, echte of namaak handtassen van grote merken
een onderscheid volgens seizoen,? nu word alles doorheen gedragen, zijde rok met dikke trui en crocs met pels, cocktail kleed met anorak .. kleuren hebben geen belang; heb je in je kast nog kleren van de jaren 60, draag ze gerust, je zal bewonderd worden in je "vintage" outfit...
ik ga graag speciaal gekleed, maar zo ver, neen...
neen t is geen IQ test, maar ik zag dit gisteren in de krant, vond het leuk en wil jullie er ook van laten genieten
in elke uitdrukking zit een dier, kun je ze terugvinden ?
- als het ... verdronken is, dempt men de put - de kool en de ... willen spare - hij is de ... in de pels - als een ... in de val - met de ... huilen - het is bij de ... af - dat slaat als een tang op een..... - de goede .... is niet vet - het lelijke .... - de ... de bel aanbinden - er als de ... bij zijn - zo dom als een ... - een ....geheugen hebben - gevangen als... in een ton - wat een ongelikte .... - de grote ... eten de kleine - doof als een .... - een vroege... - stelen als de ... - zo verliefd als twee....
de oplossing van deze oefeningen vindt je op www.standaard.be/taal (overgenomen uit de standaard /taalbijdrage van 19/10/11)
graag had ik nu een grote loods waarin de zon haar stralen zou kunnen gieten ,met mondjes maat zou ik gaan bijtanken wanneer sombere wolken komen aandrijven.
alles is zoveel mooier als de natuur geschminkt is, de rossige kleuren van de herfst veranderen in bladgoud ,flikkerend bij de minste aanraking door de wind, en in een zucht van voldoening antwoord met een zacht geruis.
zoete mijneringen, de zon laat zich niet vangen, weldra trekt ze haar winterkleed aan om nu en dan wat te kokketeren met de grijze lucht, zwanger van sneeuwvlokjes.
toch nog 1x mijn gezondheidsbulletin, zou het niet durven doorgeven indien het geen super nieuws was, wel de twee rebellerende botten hebben vrede gesloten en zijn zo goed als samen gesmolten, bewegen omhoog, omlaag, vooruit achteruit...ging prima, was dus overtuigd van het onnut van mijn pijnbank, de lichte pijn zou wel slijten, overtuigd van het idee " ik ga nog wat intressant doen bij de kiné en klaar is kees". had zelf al gedacht er volgende week samen met mijn lieve verpleger er eens tussenuit de muizen. maar mijn kiné had nog een serieuze stok achter de deur, ontving mij vriendelijk, las het protocol van de radioloog, haar glimlach stelde mij gerust ,dat was hier dik in orde... licht gevleugeld schreed ze achter het gordijn naar haar arsenaal.. en kwam terug, de armen vol voorwerpen, die ik enkele ogenbliken later zou thuis brengen in de categorie "marteltuigen"
stond vlug met mijn twee voeten terug op grond, gedaan met dromen, ze wist de spieren en plekjes te vinden die terug geactiveerd moesten worden, gaande weg was ik helemaal overtuigd van het nut van deze behandeling, en dat ik hierdoor moest. dus volgende week 3x gaan spelen met de marteltuigjes. geen gezeur, het moet, mij hoor je niet zeggen dat ze de uitvinder hiervan de nobelprijs voor geneeskunde moeten geven, maar toch bedankt .....
laten we onmiddelijk duidelijk zijn, het is geen PERSOON. maar een voorwerp waarvan ik zeg, neen ik kan niet zonder... sinds mijn prille jeugd is hij mijn steun en toeverlaat, hij vertelde mij alles, beantwoorde mijn vragen, doorkruisten samen de geschiedenis, bracht mij bij andere culturen en liet me kennis maken met de kleine en groten der aarde, maar ook met de zelfkant van de maatschappij, de glamour.... HIJ .....MIJN BOEK !
en nu sinds 8 weken weldra ben ik ontrouw, ongewild, ik voel mij schuldig, toch is hij altijd naast mij, ik kijk dan verlangend ,maar laat hem liggen met pijn in het hart.
nu zijn er wel verzachtende omstandigheden, mijn arm.. en ik mag geen kracht op mijn hand zetten, er zijn oplossingen zul je zeggen, maar om na ieder blad terug een systeem op te bouwen is moeilijk..
vandaag,ook al een zonloze dag, ons zonnepanneeltje dat ons boeketje fijne draadjes met aan het uiteinde een fijn lichtje,moet voeden raak maar niet opgeladen. dus gaat onze waaier lichtjes vroeg slapen. ik denk dat ik hem in een doos ga steken ,kan aan zijn winterslaap beginnen. dat is dan zijn straf, kan er moeilijk een plakkaatje bijzetten "uit wegens gebrek aan energie "allemaal goed en wel dat "milieu" maar 's avonds heb ik graag gezelligheid (in den dag trouwens ook) en de kaarjes zullen wel hun werk doen,en de sfeerlampjes moeten maar helpen.
gisteren, sinds jaren naar de makro geweest, hadden een uitnodiging voor een nieuwe kaart als particulier, enfin wat bla bla bla aan het loket en wij de vrij aangename loods binnen, zijn er vroeger maar sporadish geweest, je liep daar rond, zonder sacoche, kinderen moesten naar de bewaking, moest een kar meesleuren die veel weg had van een vorklift, aan de uitgang werden de aangekochte goederen ,met argus ogen, vergeleken met je factuur, het scheelde niet veel of je werd gefouilleerd. daarvan allemaal niets, de afdeling "food" sprak me wel aan en je moet niet van je bergruimte thuis een kleine superette maken wegens grote verpakkingen. maar ik blijf toch mijn eigen winkels opzoeken, want iedere week naar M zie ik niet zitten.
op de parking was het ook een drukte, hoogspannings kabels hangen boven de zee van autos, en een bende jonge vogelboefjes had de viervoeters onder hun bekogeld met hun uitwerpselen, wat een troep, helemaal ondergepoept, zelf moesten we vlug in veiligheid springen of we ondergingen hetzelfde lot. met rode en toch wat verveeld, reden we de car wash binnen. gelukkig is er niets van overgebleven, maar een extra behandeling was wel nodig. wees gewaarschuwd....
van slaaploosheid heb ik geen last, heb het al gezegd, kan gerust een boek nemen en wat lezen, vind ik wel gezellig, die stilte, de wind buiten, de bomen die ruisen, maar lang hou ik dat niet vol. tot vannacht... gans de nacht geen oog dicht, allez ik denk dat ik wel wat overdrijf, maar toch... der kwam geen eind aan, jullie zullen zeggen "heb je toch graag profiteer ervan" maar trop is veel en te veel is trop... samen met bruno cremer "maigret" heb ik een moord opgelost. heb de parijse boulevards afgeschuimd met de politie , een kritische documentair over de belevenisen van madame claude, overbekende luxe "madame" met haar meisjes.... zelfs dr phil... in mijn boek wat geschiedenis over het huwelijk van henri 1er en anne de kiev gelezen... maar echt genieten kon ik toch niet, waarom, wel dat vraag ik mij ook af. fijne zaterdag groetjes
mijn arm is genezen verklaard, en ik mag hem terug voor 100% gebruiken, geen doktersbezoek of kiné meer, en dit op nog geen drie maanden..
en toch wat verveeld, reden we de car wash binnen.
