Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
jullie gaan me voor gek verklaren, maar met dat zonnetje zondag zaten we thuis, terras deur wagenwijd open en genieten. 's morgens waren we er vast van overtuigd, vandaag eindelijk naar die tentoonstelling in het mode museum. na een gezellig ontbijt, het was toen al 11u, werd het nu toch stilaan tijd om ons klaar te maken.
mijn liefste verwoorde mijn gedachten en zei,zou je, voor we vertrekken, niet eens gaan kijken op internet of het wel open is. en ja,alles was te bewonderen...
ik voelde dat er stilaan barsten in onze planning kwam, waren allebei tijd aan 't winnen, het papier moest zo nodig nog naar de kelder, ik zou nog vlug het avond eten klaarzetten... tot we allebei stil vielen, elkaar aankeken... en begrepen ... voor mij hoeft het niet... voor mij ook niet. de tentoonstelling loopt nog tot volgend jaar...
en toen moest ik aan de wijze woorden van mijn vader denken , ikzelf puberend, en met mijn neus naar buiten, amper luisterend , hij zei:
toen ik zou oud was als jij en mijn ouders thuis zag zitten, nam ik me voor " ja maar dit zal mij niet overkomen, ik zal altijd weten waar naartoe, thuis zitten, niks voor mij " en zie je, hier zit ik toch ! maar vond ik, de tijden zijn veranderd, mij zal dat niet overkomen,nam mijn handtas en ging naar de cinema, er vast van overtuigd gelijk te hebben
en nu zie ik in dat mijn vader en grootvader gelijk hadden, er komt een dag dat je zegt, vandaag liever niet....
juist, we zijn terug samen... sinds vorige week zijn mijn hand er arm sterk genoeg om hem vast te houden., wat een rust daalt er terug in mij, en 's avonds is hij mijn slaappil.
onwetend ben ik vertrokken naar het nederlands-indie van de jaren eind 1930, de nederlandse overheersing, het stil verzet dat aangroeid, de japanse bezetters en opstandige nationalisten, de vrouwenkampen... het is geen vrolijk boek, maar een tijdsdocument dat zeker niet mag vergeten worden.
wees welkom, maar ik kan eventjes niet meer volgen, was al helemaal in de sfeer van de herfst, de zomerkleren allemaal netjes op vakantie gestuurd, en ja daar heb ik toch goed aan gedaan, want nu met een witte broek en sleffers is niet zo aangeraden, maar ook een kabeltrui is niet top..
of toch.....
maar wat is nu zo allemaal in , een zonnebril in ongekamde haren , daar kom je altijd overal mee, , op de neus het alom bekende zwarte montuur, met of zonder glazen,lange botte kunstnagels, echte of namaak handtassen van grote merken
een onderscheid volgens seizoen,? nu word alles doorheen gedragen, zijde rok met dikke trui en crocs met pels, cocktail kleed met anorak .. kleuren hebben geen belang; heb je in je kast nog kleren van de jaren 60, draag ze gerust, je zal bewonderd worden in je "vintage" outfit...
ik ga graag speciaal gekleed, maar zo ver, neen...
neen t is geen IQ test, maar ik zag dit gisteren in de krant, vond het leuk en wil jullie er ook van laten genieten
in elke uitdrukking zit een dier, kun je ze terugvinden ?
- als het ... verdronken is, dempt men de put - de kool en de ... willen spare - hij is de ... in de pels - als een ... in de val - met de ... huilen - het is bij de ... af - dat slaat als een tang op een..... - de goede .... is niet vet - het lelijke .... - de ... de bel aanbinden - er als de ... bij zijn - zo dom als een ... - een ....geheugen hebben - gevangen als... in een ton - wat een ongelikte .... - de grote ... eten de kleine - doof als een .... - een vroege... - stelen als de ... - zo verliefd als twee....
de oplossing van deze oefeningen vindt je op www.standaard.be/taal (overgenomen uit de standaard /taalbijdrage van 19/10/11)
graag had ik nu een grote loods waarin de zon haar stralen zou kunnen gieten ,met mondjes maat zou ik gaan bijtanken wanneer sombere wolken komen aandrijven.
alles is zoveel mooier als de natuur geschminkt is, de rossige kleuren van de herfst veranderen in bladgoud ,flikkerend bij de minste aanraking door de wind, en in een zucht van voldoening antwoord met een zacht geruis.
zoete mijneringen, de zon laat zich niet vangen, weldra trekt ze haar winterkleed aan om nu en dan wat te kokketeren met de grijze lucht, zwanger van sneeuwvlokjes.
toch nog 1x mijn gezondheidsbulletin, zou het niet durven doorgeven indien het geen super nieuws was, wel de twee rebellerende botten hebben vrede gesloten en zijn zo goed als samen gesmolten, bewegen omhoog, omlaag, vooruit achteruit...ging prima, was dus overtuigd van het onnut van mijn pijnbank, de lichte pijn zou wel slijten, overtuigd van het idee " ik ga nog wat intressant doen bij de kiné en klaar is kees". had zelf al gedacht er volgende week samen met mijn lieve verpleger er eens tussenuit de muizen. maar mijn kiné had nog een serieuze stok achter de deur, ontving mij vriendelijk, las het protocol van de radioloog, haar glimlach stelde mij gerust ,dat was hier dik in orde... licht gevleugeld schreed ze achter het gordijn naar haar arsenaal.. en kwam terug, de armen vol voorwerpen, die ik enkele ogenbliken later zou thuis brengen in de categorie "marteltuigen"
stond vlug met mijn twee voeten terug op grond, gedaan met dromen, ze wist de spieren en plekjes te vinden die terug geactiveerd moesten worden, gaande weg was ik helemaal overtuigd van het nut van deze behandeling, en dat ik hierdoor moest. dus volgende week 3x gaan spelen met de marteltuigjes. geen gezeur, het moet, mij hoor je niet zeggen dat ze de uitvinder hiervan de nobelprijs voor geneeskunde moeten geven, maar toch bedankt .....
laten we onmiddelijk duidelijk zijn, het is geen PERSOON. maar een voorwerp waarvan ik zeg, neen ik kan niet zonder... sinds mijn prille jeugd is hij mijn steun en toeverlaat, hij vertelde mij alles, beantwoorde mijn vragen, doorkruisten samen de geschiedenis, bracht mij bij andere culturen en liet me kennis maken met de kleine en groten der aarde, maar ook met de zelfkant van de maatschappij, de glamour.... HIJ .....MIJN BOEK !
en nu sinds 8 weken weldra ben ik ontrouw, ongewild, ik voel mij schuldig, toch is hij altijd naast mij, ik kijk dan verlangend ,maar laat hem liggen met pijn in het hart.
nu zijn er wel verzachtende omstandigheden, mijn arm.. en ik mag geen kracht op mijn hand zetten, er zijn oplossingen zul je zeggen, maar om na ieder blad terug een systeem op te bouwen is moeilijk..
vandaag,ook al een zonloze dag, ons zonnepanneeltje dat ons boeketje fijne draadjes met aan het uiteinde een fijn lichtje,moet voeden raak maar niet opgeladen. dus gaat onze waaier lichtjes vroeg slapen. ik denk dat ik hem in een doos ga steken ,kan aan zijn winterslaap beginnen. dat is dan zijn straf, kan er moeilijk een plakkaatje bijzetten "uit wegens gebrek aan energie "allemaal goed en wel dat "milieu" maar 's avonds heb ik graag gezelligheid (in den dag trouwens ook) en de kaarjes zullen wel hun werk doen,en de sfeerlampjes moeten maar helpen.
gisteren, sinds jaren naar de makro geweest, hadden een uitnodiging voor een nieuwe kaart als particulier, enfin wat bla bla bla aan het loket en wij de vrij aangename loods binnen, zijn er vroeger maar sporadish geweest, je liep daar rond, zonder sacoche, kinderen moesten naar de bewaking, moest een kar meesleuren die veel weg had van een vorklift, aan de uitgang werden de aangekochte goederen ,met argus ogen, vergeleken met je factuur, het scheelde niet veel of je werd gefouilleerd. daarvan allemaal niets, de afdeling "food" sprak me wel aan en je moet niet van je bergruimte thuis een kleine superette maken wegens grote verpakkingen. maar ik blijf toch mijn eigen winkels opzoeken, want iedere week naar M zie ik niet zitten.
op de parking was het ook een drukte, hoogspannings kabels hangen boven de zee van autos, en een bende jonge vogelboefjes had de viervoeters onder hun bekogeld met hun uitwerpselen, wat een troep, helemaal ondergepoept, zelf moesten we vlug in veiligheid springen of we ondergingen hetzelfde lot. met rode en toch wat verveeld, reden we de car wash binnen. gelukkig is er niets van overgebleven, maar een extra behandeling was wel nodig. wees gewaarschuwd....
van slaaploosheid heb ik geen last, heb het al gezegd, kan gerust een boek nemen en wat lezen, vind ik wel gezellig, die stilte, de wind buiten, de bomen die ruisen, maar lang hou ik dat niet vol. tot vannacht... gans de nacht geen oog dicht, allez ik denk dat ik wel wat overdrijf, maar toch... der kwam geen eind aan, jullie zullen zeggen "heb je toch graag profiteer ervan" maar trop is veel en te veel is trop... samen met bruno cremer "maigret" heb ik een moord opgelost. heb de parijse boulevards afgeschuimd met de politie , een kritische documentair over de belevenisen van madame claude, overbekende luxe "madame" met haar meisjes.... zelfs dr phil... in mijn boek wat geschiedenis over het huwelijk van henri 1er en anne de kiev gelezen... maar echt genieten kon ik toch niet, waarom, wel dat vraag ik mij ook af. fijne zaterdag groetjes
de week mag haar valiesje weeral nemen, vroeger moesten we natuurlijk nog de zatardag morgen daarbij nemen, en kwamen zo op 45 u werken per week.
maar ik wijk af, vrijdag visdag, zou deze gewoonte nog bestaan ?niemand geloofd nog dat je naar het vagevuur gestuurd word, als je vlees eet op vrijdag, mijnheer pastoor beweerde nochtans van wel.,
dus mijn moeder beschermede ons voor de verderving, en als ida, de visboerin, luid toeterend,met paard en kar, de straat inpalmde was het ogenblik aangebroken om het middagmaal in te slaan. hoog gezeten op haar vervoermiddel bediende ze haar klanten, alles in handbereik, vis, weegschaal, gazettenpapier als verpakking, een kapbijl,mes , alles ging vliegensvlug, .. later heeft ze haar paard en kar op stal gezet, en haar dochter opende een viswinkel, annex frituur.. op het menu alle dagen gepaneerde en gefrituurde delicatessen.. waarom nog tot vrijdag wachten ,?
heb niet de pretentie een bv te zijn waarvan dagelijks zijn gezondheids bulletin moet bekend gemaakt worden, want van mijn knieen , arm en pijnbank is stilaan genoeg gezegd; jullie zullen wel met de vraag zitten, vanwaar die ommekeer ?
wel mijn lieve kine had mij vorige week toch een serieuse verlenging voorspeld, ik zou tot de lente haar gezelschap mogen opzoeken. en wat denk je dan, ja, ze zal het wel weten... en je gaat bijtanken aan de bron "optimist zijn."
gisteren gingen we dus voor onze knieen naar de orthopeed, maar deze liet ze voor wat ze waren en nam onmiddelijk mijn arm ten handen, omhoog ,opzij, vooruit, achteruit, draaien of hij had een koffiemolen in zijn hand, en naarmate hij vorderde verscheen er een mooie glimlach : DAT IS HIER ALLEMAAL AL GOED OP WEG AANEEN TE GROEIEN... volgende week donderdag terug fotokes, en met kine mag ik eind november stoppen.
onze knieen werden dan nog doorptikt, en we zweefden naar huis.
een midweekje volgende maand hebben we zeker verdiend, en die enkele dagen in Sedan die we moesten annuleren, wel die worden ook terug geboekt (hadden wel een reisverzekering) beste groeten en verder nog een fijne dag gabrielle
EEN GOEDE MIDDAG IEDEREN... wel optimist vandaag, zeker nadat ik het blog van natoken gelezen heb over haar vriendin, hoe is dat nu toch in godsnaam mogelijk, vorige week werd er een kennis van ons opgenomen op spoed, met zichtproblemen, onderzoeken tot en met, het ergste werd gesuggereerd,tumor en consoorten, de schrik zat er goed in, een ganse week een horror film met aspiratie op een nominatie voor de oscaruitreiking., geen WE pasje naar huis, maandag verder onderzoeken, .... enkele uren later krijgt ze haar ontslag papier met een flesje oogdruppels,... diagnose : een diep gelegen ontsteking in het achteroog.... godzijdank, .
na mijn pijnbank, naar de orthopeed, onze knieen weer eens laten kontroleren, hopelijk kunnen we binnen enkele weken huppelend de meir afschuimen..... zoete droom.
wel graag laat ik jullie weten dat A onze kleindochter is, 9 j sinds 9/07 ll. mooie lange blonde haren, leergierig, en attentvol. en dan die blauwe tunique zoals ik het misschien niet zo goed heb verwoord, is eigenlijk een groot uitgevallen pull, langs voor wat korter en hangt in een zwierige beweging rond mijn "maatje meeer", alhoewel ik hetzelf zeg "het staat prima". (later meer over mijn zoektocht naar naar kleding.)
wel over dat maatje meer moet ik toch wat zeggen, 4j geleden stopte ik met roken, was lekker aan het genieten van mijn rookstokje, bekeek het en was het zo beu als kou pap AFHANKELIJK te zijn van dat kleine ding die me in de ban had, in een beweging lag ze de asbak in, mijn halfleeg pakje liet ik in aanslag liggen, zonder het echter een blik te gunnen, later heb ik het verhuisd naar het handschoenenbakje van de auto, waar het van rustige dagen geniet....
ging niet meer eten of snoepen maar kreeg, gratis en voor niets,als beloning ,op 3 maanden, 15 kilotjes extra., genoeg om alles op te geven, ben ik nu gezonder ? ben nog altijd verlekkerd op de geur van een goede cigaar of cigaret, heb die graag in mijn gezelschap. mijn keuze., met respect voor te tegenstanders. als er iemand, TOFFE winkels moest weten voor een maatje meer, zelfs over de grens, willen jullie het me laten weten,?
natuurlijk ben ik veel te laat om jullie nog allemaal een fijne maandag te wensen, maar ja in mijn optiek is het nog vroeg, daar ik hele lange dagen klop en denk niet voor 2u mijn "rolluiken" naar beneden te laten. heb mijn kamp nog altijd opgeslagen in de living, de super relax kan ik makkelijk ,elec, omtoveren tot een bijna bed, en zonder geknaag en mieren in mijn arm slapen. had vroeger al niet veel slaap nodig, er heerst dus anarchie in mijn slaappatroon. mij hoor je niet klagen, slapen beshouw IK SOMS als verloren tijd.
dit alles om te zeggen dat ik vandaag het gezelschap had van ons lieve blondine A. groot in haar kinderlijk gedrag.ze ging mee naar mijn pijnbank,beetje bezorgd zat ze naast me, attentvol vroeg ze "doet het pijn ? "wat pijn is nodig om beter te worden" was mijn boodschap, "natuurlijk mammie" opgewekt gingen we samen hand in hand buiten, nog een paar boodschappen, kocht een soort "tunique" en ZIJ gaf me de raad er een te nemen in kobalt blauw, wel daar verschoot ik nu van... was aape trots en volgde haar raad!!!! Nog een fijne avond buiten, ..
ja 't is mooi weer, maar daarmee vertel ik jullie niets nieuw, dat hadden jullie allemaal al lan g door... of 't is zaterdag vandaag, is het voor ons niet alle dagen zaterdag en zondag... en toch, ik weet niet of het bij jullie zo is, ik heb het"in de werk sfeer"gevoel van vroeger nog niet verloren, zondagavond bleues, dat is verdwenen, maandagmorgen gevoel is vlug weggewerkt als ik mij nog eens lekker omdraai en terug naar dromenland ga... naar gelang de week vorderd kijk ik uit naar het WE. (nomaal denk ik, we hebben ook allemaal jaren van hard labeur op ons aktief, )
't is maar een gevoel, want ik ben 'oh' zo blij met de "staat van gepensioneerde" niets moet ,alles mag, zin om nog even midden in de nacht in je boek te stappen, wel wat is er tegen... laat slapen, vroeg opstaan, je tel. uitsluiten.. om 2u s middags een soepje, of boterhammetje, boodschappen doen als het groot warenhuis leeg is... rustig op reis gaan....nieuwe hobby s uitproberen...
't zal wel nadelen hebben ook, maar ja... we gaan toch niet zeuren..
BESTE ALLEMAAL, ja jullie lezen het goed vandaag heb ik mijn pijnbank gelaten voor wat ze was. ben heerlijk aan het genieten hier thuis te zijn, want ja, ik weet niet of jullie zo zijn, maar als ik buiten ga heb ik dikwijls geen goesting om terug thuis op de zetel te gaan zitten, een terrasje wat shoppen wat flaneren, allez beter gezegd strompelen want onze knieen zijn aan vervanging toe, maar we zien dat geen van beiden zitten.... zeker nu ik hier met een arm in 3stukken zit. EEN FIJNE MIDDAG !!!! gabrielle
VERGEET MIJN SCHRIJFSEL HIERONDER NIET TE LEZEN, AUB "DAGBOEK"
DAGBOEK de laatste dagen komt het dagboek nogal eens ter sprake, wel zelf heb ik er nooit een bijgehouden. de microbe van het lezen had mij al vroeg te pakken, maar schrjven is sinds enkele jaren druppels gewijs toegenomen.
de dag dat onze kleindochter geboren is heb ik een groot boek genomen, genre " grootboek" dat vroeger populair was bij boekhouders, daarin zou il alles opschrijven over haar evolutie van baby naar peuter, kleuter, meisje....
ze is nu 9j. en uitgegroeid tot een fijne meid.!!! ik heb over alles en nog wat geschreven, raadgevingen, normen en waarden.... iedereen weet van het boek,maar niemand heeft er mogen in lezen,
nu ze er zelf een kan bijhouden ben ik gestopt, het ligt veilig opgeborgen in de kluis.
en zo ben ik begonnen met mijn hersenspinsels, voorvallen, jeugdherinneringen gericht aan onze dierbare nakomelingen, maar ik wil dit op een ludieke manier doen, geen gezeur van vroeger was het beter.... ze noemen mij dan wel, onze hippe mammie, maar toch zijn de jaartjes er, en ze moeten weten hoe mijn wereldje eruitzag.....
op haar 18de verjaardag krijgt ze het boek samen met mijn gebundelde schrijfsels, en een (het zullen er wel meer zijn) doos vol kleine hebbedingetjes... van toen en nu en....
neen 't was geen klasje in de kleuren van de regenboog. de koning keek stuur van boven het zwarte bord,de zuster op de tree,een grootuitgevallen pinguin, kruis op haar zware boezem, omzachteld door een meterlange paternoster, in handbereik een bambou stok voor alle gebruik.
het grote kruisbeeld en de bijbelse prenten moesten ons de rechte weg wijzen., op de vensterbank stonden plantjes ver uit ons bereik; bij de kleinste zonnestraal gingen de baal katoenen overgordijnen dicht., verder zelf gemaakte platen met cijfers en letters, enige frivole noot: de mooie grote planten op een "pied de stal"achter in de klas. een ronde stoof, met lange buis dwars door de klas, een levensgevaarlijk tuig in de winter.
de zuster, nieuwsgierig zoals alle nonnetjes, wist onmiddelijk uit welk nest we kwamen alleen al door naar onze schort te kijken..gemakkeijk om de favorietjes te selecteren waarvan de ouders het spaarvarken van het klooster zouden spijzen.
schort van blikkend satijn met wit kraagje, hoofd gesierd als een paasei voor de ene de andere moest het stellen met een katoenen die na enkele was beurten zijn zwakke glans en vorm al verloren was. dit alles werd nog bevestigd door de "leien" die we bij hadden, de satijnen een van echte leiesteen de andere een exemplaar van beschilderd karton, waarvan de hoekjes loskwamen met een neiging kleine ezeloortjes te vormen. ander attribuut was de "sponsdoos" met de natte spons om ons lei proper te maken... maar dat sponske moest wel regelmatig onder de kraan anders rook het als de pest, het water in de klas was voor ma soeur, en thuis dachten we natuurlijk aan iets anders, dus.... onze pennenstok en inkt .... ook niet ideaal !!!! in de bank zat een klein porseleinen potje, die de zuster regelmatig bijtankte met de indigo vloeistof, onze pen ging er wel in, maar de inkt kwam daarom niet in sierlijke letters op ons blad, een druppel ontsnapte al eens op de lessenaar, de schort, de grond... dit alles probeerden we dan weg te werken met onze handen... het ging helemaal fout als iemand "de kurieuzeneus" uithing en het porseleintje in handen nam, erin blies en liet vallen...
in de winter, na de ochtendgebed, werden de kruikjes (ook weer 2 soorten aluminium en ijzer) op de stoof gezet, 's middags waren die dan bloed heet en moest de zuster helse toeren uithalen om die eraf te krijgen, en wij om daaruit te drinken, iedereen koffie... we moesten juist onze boterhammetjes op onze bank leggen en we zaten in de refter, enkelen hadden een keukenhanddoek bij,....
we hadden het fijn samen, iedereen speelde met iedereen, en er werden vriendschappen gesmeed tot lang na we ons dorpsschooltje verlieten en uitvlogen naar het grote onbekende...
toch nog 1x mijn gezondheidsbulletin, zou het niet durven doorgeven indien het geen super nieuws was, wel de twee rebellerende botten hebben vrede gesloten en zijn zo goed als samen gesmolten,
en toch wat verveeld, reden we de car wash binnen.
