jullie gaan me voor gek verklaren, maar met dat zonnetje zondag zaten we thuis, terras deur wagenwijd open en genieten. 's morgens waren we er vast van overtuigd, vandaag eindelijk naar die tentoonstelling in het mode museum. na een gezellig ontbijt, het was toen al 11u, werd het nu toch stilaan tijd om ons klaar te maken.
mijn liefste verwoorde mijn gedachten en zei,zou je, voor we vertrekken, niet eens gaan kijken op internet of het wel open is. en ja,alles was te bewonderen...
ik voelde dat er stilaan barsten in onze planning kwam, waren allebei tijd aan 't winnen, het papier moest zo nodig nog naar de kelder, ik zou nog vlug het avond eten klaarzetten... tot we allebei stil vielen, elkaar aankeken... en begrepen ... voor mij hoeft het niet... voor mij ook niet. de tentoonstelling loopt nog tot volgend jaar...
en toen moest ik aan de wijze woorden van mijn vader denken , ikzelf puberend, en met mijn neus naar buiten, amper luisterend , hij zei:
toen ik zou oud was als jij en mijn ouders thuis zag zitten, nam ik me voor " ja maar dit zal mij niet overkomen, ik zal altijd weten waar naartoe, thuis zitten, niks voor mij " en zie je, hier zit ik toch ! maar vond ik, de tijden zijn veranderd, mij zal dat niet overkomen,nam mijn handtas en ging naar de cinema, er vast van overtuigd gelijk te hebben
en nu zie ik in dat mijn vader en grootvader gelijk hadden, er komt een dag dat je zegt, vandaag liever niet....
gabrielle
|