Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
BESTE ALLEMAAL, ja jullie lezen het goed vandaag heb ik mijn pijnbank gelaten voor wat ze was. ben heerlijk aan het genieten hier thuis te zijn, want ja, ik weet niet of jullie zo zijn, maar als ik buiten ga heb ik dikwijls geen goesting om terug thuis op de zetel te gaan zitten, een terrasje wat shoppen wat flaneren, allez beter gezegd strompelen want onze knieen zijn aan vervanging toe, maar we zien dat geen van beiden zitten.... zeker nu ik hier met een arm in 3stukken zit. EEN FIJNE MIDDAG !!!! gabrielle
VERGEET MIJN SCHRIJFSEL HIERONDER NIET TE LEZEN, AUB "DAGBOEK"
DAGBOEK de laatste dagen komt het dagboek nogal eens ter sprake, wel zelf heb ik er nooit een bijgehouden. de microbe van het lezen had mij al vroeg te pakken, maar schrjven is sinds enkele jaren druppels gewijs toegenomen.
de dag dat onze kleindochter geboren is heb ik een groot boek genomen, genre " grootboek" dat vroeger populair was bij boekhouders, daarin zou il alles opschrijven over haar evolutie van baby naar peuter, kleuter, meisje....
ze is nu 9j. en uitgegroeid tot een fijne meid.!!! ik heb over alles en nog wat geschreven, raadgevingen, normen en waarden.... iedereen weet van het boek,maar niemand heeft er mogen in lezen,
nu ze er zelf een kan bijhouden ben ik gestopt, het ligt veilig opgeborgen in de kluis.
en zo ben ik begonnen met mijn hersenspinsels, voorvallen, jeugdherinneringen gericht aan onze dierbare nakomelingen, maar ik wil dit op een ludieke manier doen, geen gezeur van vroeger was het beter.... ze noemen mij dan wel, onze hippe mammie, maar toch zijn de jaartjes er, en ze moeten weten hoe mijn wereldje eruitzag.....
op haar 18de verjaardag krijgt ze het boek samen met mijn gebundelde schrijfsels, en een (het zullen er wel meer zijn) doos vol kleine hebbedingetjes... van toen en nu en....
neen 't was geen klasje in de kleuren van de regenboog. de koning keek stuur van boven het zwarte bord,de zuster op de tree,een grootuitgevallen pinguin, kruis op haar zware boezem, omzachteld door een meterlange paternoster, in handbereik een bambou stok voor alle gebruik.
het grote kruisbeeld en de bijbelse prenten moesten ons de rechte weg wijzen., op de vensterbank stonden plantjes ver uit ons bereik; bij de kleinste zonnestraal gingen de baal katoenen overgordijnen dicht., verder zelf gemaakte platen met cijfers en letters, enige frivole noot: de mooie grote planten op een "pied de stal"achter in de klas. een ronde stoof, met lange buis dwars door de klas, een levensgevaarlijk tuig in de winter.
de zuster, nieuwsgierig zoals alle nonnetjes, wist onmiddelijk uit welk nest we kwamen alleen al door naar onze schort te kijken..gemakkeijk om de favorietjes te selecteren waarvan de ouders het spaarvarken van het klooster zouden spijzen.
schort van blikkend satijn met wit kraagje, hoofd gesierd als een paasei voor de ene de andere moest het stellen met een katoenen die na enkele was beurten zijn zwakke glans en vorm al verloren was. dit alles werd nog bevestigd door de "leien" die we bij hadden, de satijnen een van echte leiesteen de andere een exemplaar van beschilderd karton, waarvan de hoekjes loskwamen met een neiging kleine ezeloortjes te vormen. ander attribuut was de "sponsdoos" met de natte spons om ons lei proper te maken... maar dat sponske moest wel regelmatig onder de kraan anders rook het als de pest, het water in de klas was voor ma soeur, en thuis dachten we natuurlijk aan iets anders, dus.... onze pennenstok en inkt .... ook niet ideaal !!!! in de bank zat een klein porseleinen potje, die de zuster regelmatig bijtankte met de indigo vloeistof, onze pen ging er wel in, maar de inkt kwam daarom niet in sierlijke letters op ons blad, een druppel ontsnapte al eens op de lessenaar, de schort, de grond... dit alles probeerden we dan weg te werken met onze handen... het ging helemaal fout als iemand "de kurieuzeneus" uithing en het porseleintje in handen nam, erin blies en liet vallen...
in de winter, na de ochtendgebed, werden de kruikjes (ook weer 2 soorten aluminium en ijzer) op de stoof gezet, 's middags waren die dan bloed heet en moest de zuster helse toeren uithalen om die eraf te krijgen, en wij om daaruit te drinken, iedereen koffie... we moesten juist onze boterhammetjes op onze bank leggen en we zaten in de refter, enkelen hadden een keukenhanddoek bij,....
we hadden het fijn samen, iedereen speelde met iedereen, en er werden vriendschappen gesmeed tot lang na we ons dorpsschooltje verlieten en uitvlogen naar het grote onbekende...
ik stuur een zonnetje aan iedereen. was en strijk weg werken, kan al een beetje was opplooien, een grootwoord, voor de strjk gaan we naar de kaboutertjes, en geven hun dienstenchecks. weer een voordeel, maar strijken doe ik nu toevallig graag, en met stijfels, ik krijg er niet genoeg van. vanmiddag onze kleindochter haar eerste tennislessen gaan"bewonderen" groetjes gabrielle
vandaag ga ik eindelijk naar de kapper, daar wacht ik nu al zes weken op, toen ik de grond kuste moest ik de week daarop mijn pluimen laten "faconeren", maw 't is dus 3 maanden dat ik mijn lieve kapper niet meer gezien heb. jaren lang had ik een "coupe a la jeanne d'arc", maar sinds vorig jaar ben ik aan het sparen voor een korte"carre". met al die uitstel zal ik er nu wel zijn. ga me dus laten verwennen en wat chic doen.... fijne dag voor iedereen gabrielle
zoals ik jullie al had vertelt vanmorgen ben ik met veel goede moed naar mijn pijnbank getrokken, mijn beultje had met haar baas de protocols van de opnames doorgenomen, die ik vorige week had binnen gedaan, want tegenwoordig krijg je geen grote omslagen meer met je fotos, maar je moet dat zelf gaan vragen en dan krijg je een dvdke en al mee naar huis. dus na beraad krijg ik vanmorgend te horen, we moeten je nog met "handschoenen" behandelen.... maw zachtjes aan .. daar gaat mijn pijnbank...of ik blij ben ? eigenlijk niet want dat betekend SERIEUSE verlenging.... op een gewone bank ... fijne avond gabrielle
VOOR IEDREEN EEN FIJNE WEEK TOEGEWENST !!!! 't zonnetje is weer van de partij, ideal weer om eens een terrasje te doen, laat ons profiteren van zijn laatste warme stralen want de lucht is de thermostaat al wat aan het bijsturen, ikzelf ga onmiddelijk naar mijn favoriete pijnbankje om een aangename babbel met mijn kine ze hebben, de gewichten zullen weeral blij zijn wat op en neer te kunnen gaan; de druk van mijn ogen moet ook weeral eens gecontroleerd worden, dus vanmiddag op theevisite bij de oogarts, ik krijg daar dan papiertjes en mag daarmee kleine flesjes met een of andere inhoud gaan halen bij de apotheker, deze moet die documentjes wel naar "den bond" sturen om zijn centjes te ontvangen dus "no" terrasje vandaag !!!!! maak er wat goed van gabrielle
inderdaad ben ik vrij kalm met mijn schrijven, maar dinsdag ben ik op kontrole geweest bij mijn lieve dokter, en mijn arm maakt het uitstekend, ik ook trouwens, zo goed zelf dat ik mij dagelijk mag gaan laten martelen bij de kiné, oh ze zijn zo lief, maar vermorzelen mijn arm bijna met hun nijdige vingertjes. natuurlijk dat ik overdrijf maar ze zijn tevreden over mijn kunnen. ben er belange nog niet, maar zegt men niet " DEN AANHOUDER ..." vijf keer per week mag ik bij hen op bezoek gaan !!!! zelfs helemaal gratis, sinds jaar en dag betalen we ons blauw aan een (goede) verzekering. 't is een aan ons om wat terug te vorderen. (liever niet maar allé) mijn horizon beperkt zich tot die ruimte verdeeld in hokjes met marteltuigen voor het goede doel. ik klaag niet maar denk eens aan me: ik denk aan jullie en probeer mijn herinneringen samen te rapen. veel lieve groeten aan allen... gabrielle
ons dorp met negen duizend inwoners telde twee bioscopen, in dezelfde straat en op een afstand van pakweg 200 m.,met ronkende namen de " palace " en "plaza ".
de eerste was eigendom van een familie van autodidacte binnenhuisschilders, behangers, garnierders, de vrouwtjes behendig met naald en draad gaven het geheel een bepaalde originaliteit, wat kitch, maar zeer gewild.
de grootmoeder, waarvan ik de weinig flatterende bijnaam maar zal verzwijgen, zwaaide de scepter vanuit haar domein, annexe droompaleis. betonnen letters,boven de ingang vormden de naam PALACE, keurig bezet met glinsterende kleine rode glassteentjes, mooi kontrast met de groene van de gevel. drie grote ramen, verlicht door neon buizen showden fotos en affiches de inkomhal met zijn klein afgeschermd visbakje voor de ticketverkoop, klapdeuren met ronde raamtjes; de houten ringen hadden moeite met de zware overgordijnen te dragen en klapperden, als castagnetten, iedere keer er iemand binnen kwam. klaptoelen met rechte rug voor de goedkopere plaatsen, de andere hadden wat meer confort; helemaal goed zat je op het balkon, enfin of wat er moest voor doorgaan,vijf tredjes op, en een hellend vlak met een dertigtal pluche rode clubzeteltjes, hiervoor moest je wel wat dieper in de beurs. miss"dorp"...speelde gastvrouw bij de grote frisco kist. ze stonden open voor vernieuwing, want vrij vlug hadden ze cinemascoop.
19u30 woensdag, zaterdag en zondag show time, je hoefde de uitgelaten processie maar te volgen, boven op de helling werd een keuze gemaakt, naar rechts de PLAZA naar links de PALACE, 's anderendaags tegenover gestelde richting; de vertoning begon pas als grootmoeder van achter haar " draperie" was gekomen en plaats had genomen, dit zonder uitzondering. 's zaterdags werd er gewacht op frans en mariette, bezoekers sinds jaar en dag, samen met hun laatste spruit in een witte sjaal gewikkeld.
de hoofdfilmen waren natuurlijk al bijna met pensioen, maar je kreeg wel waar voor je geld, belgavox, twee teken filmpjes, een of andere Bfilm, reklame voor MIO.. pauze, soms met optreden van een goochelaar ofclown en tombola; de film sprong al eens stuk, onmiddelijk ging het licht aan samen met het fluitconcert. naar het einde werden de toeschouwers wat luidruchtiger, het was geen staande ovatie bij de laatste kus, maar een sprint naar buiten.
mijnheer pastoor volgde met argus ogen wat er in zijn parochie gebeurde, en liet de mening van de censuur opnemen in het "kerkklokje", gelukkig voor mij hebben ze daar thuis,naar gelang mijn ouderdom, nooit zwaar aan getild.
uren heb ik daar doorgebracht, bewonderde sissi en hare franz joseph, cleopatra en césar, pikte een traan weg bij " gejaagd door de wind " droomde weg op de tonen van ennio morricone, huiverde bij de thrillers van hitchcock, lachte met "les vacances de monsieur hulot", chaplin, laurel en hardy; d'artagnan, athos, aremis en de halsnoer van milady brachten mij naar de XVIIe eeuw.
't was mooi, 't was goed, maar nu ben ik trots en fier op het vlaamse en waalse filmgebeuren.
VIJF WEKEN al zo lang zit ik hier met mijn arm in twee stukken, geen paniek zei de dokter het komt goed, en stak mijn arm in een mitella. de natuur zou zelf zijn werk moeten doen en de lelijke breuk herstellen, bovenarm immobiel houden was de boodschap. veel pijn had ik niet, de juiste houding vinden, en klaar was kees.
met veel liefde ging mijn echtgenoot aan de slag als, verpleger, keukenchef, boodschapper, onderhoudsman, klankbord voor de betweter die ik ben...
maar alles gaat de goede kant uit, God zij dank, volgende dinsdag terug controle, mijn arm mag zelf al van wat vrijheid genieten op een kussentje, en hangt in een draagband.
en toch ervaar ik deze periode niet als zwaar,heb gans de dag vrij, geen afwas enz, schrijven wanneer ik wil, nieuws volgen op internet, de wereld bezoeken langs mijn kijkkast.
wat ik het meest gemist heb ? een boek vasthouden, erin bladeren, lezen en één zijn met de inhoud, maar sinds enkele dagen is dat probleem opgelost, mits hij niet te groot of te zwaar is;
wat nu tussen de soep en de aardappelen gebeurd, was vroeger wel een ganse expeditie. gemeentelijke zwembaden stonden niet in de begroting, in de stad waren we al eens geweest, daar schoof het dak zelf open, voor preutse dames waren er manloze dagen. maar tijdens de grote vakantie gingen we, eenmaal,en voor gans de dag, naar het provinciaal domein van huizingen,
op de bus waren we niet alleen, een volksverhuis; vol verwachtingen vertelden de kinderen wat ze allemaal gingen beleven, wat er tussen de boterhammetjes zat, of ze ook een ijsje of frisco kregen, hadden ze een thermos bij of mochten ze een chocomelk kopen ?
eens uit de bus, beladen met pak en zak, stond ons een fikse wandeling naar boven te wachten, oog voor de mooie beplanting, de vijvers, het kasteel en de vele dieren hadden we niet, het water wachtte.....
de dame met de ticketjes kon nauwelijks volgen, al vlug had iedereen zich een plaatsje toegeeigend, wij zaten altijd op de helling, onder de hoge bomen, kwestie van een algemeen overzicht te hebben, het zwembad trok natuurlijk al onze aandacht, het glinsterend turquoise water liet zich opwarmen door de zon,op de gevel van het badhuis pronkte een reuze grote horloge, het terras met rieten zeteltjes had niet bijzonder veel bijval.
van pootje baden was er zeker nog geen sprake, eerst onze badpakken aan, naar binnen een hokje uitzoeken, kleding in ijzeren mandje, en gewapend met een plaatje aan een koortje renden we huppelend terug... eerst eten was de boodschap, de chocomelk stond al te wachten. heerlijk!!! die boterhammen met eitjes,maar de moed zonk in onze voeten toen we te horen kregen " en nu 2 u rusten" voor de vertering; al de plagen van egypte zouden we over ons krijgen als we nu in 't water gingen....
we konden enkel kijken naar de sierlijke sprongen af de springplank, het gejoel in het water en naar de GROTE KLOK aan de muur, spelen durfden we haast niet, schrik om te laat te zijn.
een ijsje of frisco vroegen we niet..... en zo gingen we klokslag 2U het water in......
eind 1800 kwam mijn grootmoeder, van het verre limburg , naar ons dorp om daar te gaan dienen bij graaf en gravin...., haar oudere zus, tante elise, was daar al ingeburgerd. en zo was het nestje van "mammike" leeg, want haar zoon had ze de raad gegeven in het klooster te treden bij de redemptoristen,kwestie van zekerheid in deze tijden van werkloosheid.
de zussen waren goed terecht gekomen, tante elise ging helemaal in haar rol op, alsof haar naam haar een zekere voor bestemming had gegeven, mooi was ze niet, neen maar ze had wel présence. mijn grootmoeder met haar gitzwarte ogen, weelderige haarbos, was mooi, maar nederig; en al vlug mocht ze haar zus bijstaan in de directe omgeving van de gravin. ze was leergierig, maakte zich meester van de franse taal, de wensen van madame en wist haar plaats in deze addelijke omgeving.
en zo brachten ze de winter door in het herenhuis in brussel, kwamen op mooie kastelen, maakten ,op de achtergrond, jachtweekenden mee, wisten alles over fijne gerechten, zonder ze zelf te proeven (?), mochten mee op buitenlandse reizen, zagen de etna en hoorden hem grommen vanuit hun dienstenkamertje.
tijdens al haar werkzaanheden had ze de mooie jongen, in postbode uniform, al opgemerkt die regelmatig, in de keuken ,wat op zijn positieven kwan, na een lange rit naar het domein. cupido schoot zijn pijlen af, ze werden verliefd en huwden.
hij gaf haar geen kasteel, maar liefde en drie kinderen, die ze met verfijning grootracht. tante elise is nooit gehuwd, bleef bij haar gravin,droeg zwarte kleding ,en in vol ornaat, hoed met voilette, handschoenen en tas,ging ze in de boomgaard van haar zus wandelen. het klooster is nonkel pierre altijd zijn thuishaven gebleven, jaarlijks ging hij enkele dagen naar de familie.
een gelukkig einde, maar voor de zussen kon al dat vertoon toch de warmte van een gezin niet evenaren.
was je nu gelovig of had je de kerk van binnen nooit gezien, iedereen in ons dorp deed zijn plechtige communie. vanaf het eerste studiejaar werd er wekelijks gespaard, voor de "communie", je bracht dan, naar gelang, een centje mee. de zuster noteerde het, en alles werd doorgestort naar de "algemene spaar en lijkrente kas" en dt ging zo door tot de zesde klas.
twee maal per week, na de mis van 7u30, zorgden de twee onderpastoors voor onze geestelijke voeding. de jongens vanvoor , de meisjes bij de grot van Maria. er moet veel werk aan ons geweest zijn want dit alles nam 2j. in beslag.
doch ging de essentie aan ons voorbij, we zagen enkel uit naar het feest, de geschenken, de gouden ring, oorbellen, ketting met kruisje, horloge, missaal,"necessaire de voyage" het zilveren bestek (1pers) met initialen.... alles moest ook nog gezegend worden.
nieuwe kleren voor iedereen, hoeden en handschoenen, er werd een zaal gehuurd, de kokkin aangesteld, de wijnhandelaar uit bordeaux, die ieder jaar wandelen gestuurd werd, mocht ineens twee vaatjes wijn leveren de drukker versierde de prentjes en spijskaarten met gouden letters , de auto van de nonkel, versierd met witte bloemen .
en de dag zelf, de kerk beleefde een hoogdag, de koster tokkelde met volle overgave de noten uit zijn orgel, en glunderde bij het idee straks een flinke duit in zijn schaal te vinden.
en daar kwamen ze dan binnen, de jongens als " meneertjes " haar met brillantine, schoenen die klemden, duidelijk verlegen. als kleine bruidjes schreden de meisjes binnen, genietend van al de aandacht. de moeders wisten meteen wie de mooiste was. voor ons had de dienst uren mogen duren; het opstaan en zitten, kruisjes maken, bidden verliep niet altijd synchroon met de habitues en de anderen.
het menu, traditioneel, overdadig, en na een gebedje van de tante onderwijzeres, begonnen de diensters hun oneindige wals met de schotels. er werd gezongen, gelachen, de kinderen beelden hun fantasie uit en mochten rond gaan met de hoed voor de fooi van de kokkin.
later heb ik de kern begrepen, en alle ballast afgeworpen,
na de donkere jaren een plaatsje te hebben gegeven, werd er begonen met wat verdere kontrijen te bezoeken.
samen met een oom en tante, de gelukkige bezitters van een auto, hadden we de kust al bezocht; duidelijk verwond, bunkers, dichtgemetste ramen, dijk en strand met hindernissen bezaaid.
er werd daar hard gewerkt aan de metamorfose, en thuis werden plannen gesmeed om voor een maand naar blankenberge te gaan. mijn moeder en tante gingen een dagje op prospectie en ons onderkomen was geregeld.
onze bagage werd opgeborgen in een ijzeren groene reiskist en per spoor verzonden. eens aangekomen in ons kraak proper, doch spartiaans bemeubeld appartement, kon de leut voor de 4 kinderen beginnen. de reiskisten stonden al op de moeders te wachten.
er moesten natuurlijk wat boodshappen gedaan worden, de supermarkten waren de oceaan nog niet overgestoken en van overvloed was er geen sprake, maar toch herinner ik me de "petit gervais", de flessen yoghurt, de verse rog en "sollekes"overgoten met gesmolten boter.
's anderendaags gingen we eindelijk naar het strand, eerst mochten we ons gereedschap uitkiezen in een van de overvolle "toeristen" winkels, een grote en kleine schop,rood of blauw, een ijzeren emmertje, een zeefje en een gezamelijk netje om visjes te vangen.
waar zouden we neerstrijken, bij marcel, of jeanne, of marie, allen stonden ze klaar, met witte schort om ons te verwennen. tussen witte canvas zeilen stonden de ligstoelen uitnodigend op de volwassenen te wachten, drie of vier kabinetjes op wielen, nodigden de dames uit hun stadskledij te verwisselen voor een badpak, enkele maakten daar gretig gebruik van, maar bijna niemand had zo een exemplaar, geen marie-jo of silhouette in die tijd. de kinderen liepen rond in zelf gebreide creaties, 't mijne was donkerbruin met een groen bootje. enig nadeel, als je uit het water kwam hing hij tot op je tenen.
de twee stoelen werden voor gans de dag gehuurd, na het middagmaal gingen,we als prinsen kinderen, terug naar onze zandkastelen. nu was er meer animatie, de man met de zware zak vol leesgenot deed zijn ronde en riep met volle stem: libelle, rijk der vrouw, soir illustré, 't laatste nieuws,le soir.... nooit kregen we "een boule de l'yzer" te zwaar,gretig zag ik de andere genieten en worstelen met de overvloed aan pudding. ook de fotograaf was constant op zoek naar slachtoffers, zijn houten ezel stond te grazen op de dijk. op een prikbord, voor zijn winkel ,hingen de kiekjes te glunderen. geen verplichting tot koop, maar wie kon er aan weerstaan ,?
verder mochten we al eens een fietsje of karretje huren om de dijk te verkennen en bij het ijssalon "in de pingouin" ,(nog steeds open) waren we trouwe klanten. tijdens de korte vakantie van de kostwinners maakten we uitstappen, zo ook naar de speeltuin van "moeder siska " en sluis...
JE HEBT HET NEDERLANDS-FRANS-DUITS-ENGELS EN NATUURLIJK AANTWAARPS, TEN ONRECHTE NIET ALS WERELDTAAL ERKEND.
DE MODERNE SINJOOR BEGINT STILAAN DE KANTJES AF TE VIJLEN, DE VELE "INWIJKELINGEN" DIE DAN AFKOMEN, "DO YOU KNOW RIAD" -"I AM FROM NY",OF IN SORBONNE FRANS " POUR LE TGV SVPL" WORDEN IN DE GAUWTE NAAR SPA GESTUURD EN VRAGEN JE ACHTERAF, IN DE TAAL VAN GUIDO GEZELLE, DE WEG. "WABLEEFT MENIER TJINTJANSPLAIN" ZWANZDE JIJ ? DAS HEER NI"
DE FIERE SCHOONMOEDER DIE HAAR VRIENDINNEN VERTELD OVER HET KOT EN DEN EIGEN "BOEK" AAN DE DOK, HEEFT LIEVER DAT HEURE SCHOENZEUN WA FEBELDER AANTWAARPS SPREKT.
EN ZO IS ER HETALGEMEEN BESCHAAFD ANTWAARPS ONSTAAN.
HET FRANWERPS BESTOND AL MAAR AAN DE KANT VAN DE BELGELEI.
MAAR ER IS NOG EEN HARDE KERN PURISTEN, VECHTEND VOOR HUN IDENTITEIT; OP DE TONEN VAN LIEDJES UIT DE JAREN STILLEKES.
VANOEP DE PLAAGE VA ST ANNEKE OEP 98.00 EN SINDS KEUT BLANKENBERGE.
" RADIAU MINEREEEEVAAAAA"
ER WORD DAAR NIET GEZWANST ALS ZE AANKONDIGEN :
"NOR RADIAU MINERVA LEUSTERE EN GI LID ZIJN ?,ZEDDE GAA NI BESCHOMD ?,
DE SPANNING ZIT ERIN, BIJ EEN BOB CONTROLE OF NE RECOMMANDEI VERWACHT JE: "MAGGEKIK OE LIDKAORT VAN RADIAU MINERVA IS ZING?
EN HET WERKT WANT DE TIBETAANSE TROMPETTEN GALMEN SCHERP BIJ IEDERE OVERWINNING VAN ONZE KAPABELE JONGENS.
ALS INWIJKELING KAN JE WEL ZEGGEN, IK SPREEK GEEN ANTWAARPS, MAAR ZE KRUIPT ONDER JE HUID EN NEEMT JE IN HAAR BEZIT, WAAR JE OOK GAAT JE ZAL ALTIJD EEN AMBASSADEUR ZIJN.
GABRIELLE 44J INWIJKELING
alle respekt voor de mooie andere dialekten, en biezonder datgene dat ik bij mijn geboorte meekreeg, dat van "rode"
met de zon als getuige wilden we de morgen bekronen met een gezellige lunch, wat zou het worden, een hamburger, een broodje gezond, neen het mocht wel wat beter zijn.
we richten, na een unanieme ja, onze pijlen op het vier sterren hotel restaurant " chateau de.. " even slikken bij het uitspreken van de naam. langs eeuwenoude bomen bracht onze vierwieler ons naar zijn rustplaats tussen de stijl volle beplanting.
een diskreet knikje naar al dat chic volk,en wachtend op de maitre die blijkbaar spoorloos was zochten we naar de juiste tafel voor 6 pers., blijkbaar kwamen ze daar niet met meer dan vier. zelf een tafeltje verhuizen zagen we niet zitten, maar ja daar staan draaien was ook een afbreuk aan ons imago; dus diskreet onze werkmanshanden uit de mouwen, en daar zaten we te genieten...aan ons het goede leven.
dachten we, een waalse deerne komt in volle galop naar ons, zwaaiend met armen en benen, haar slecht geblondeerde krullen dansten op haar schouders, uit de enkele klanken die ze uitspuwde begrepen we, daar niet zitten. met gierende schoenen kwam ze tot stilstand. even schudden en alles zat terug goed, ze was klaar om met ons in zee te gaan in haar wallon de papa .
helemaal van de kaart vertelde ze dat onze opstelling op niets trok, en hare patron zou de 7 plagen van egypte op haar dak sturen als hij dit zou zien. hare patron was alles behalve gemakkelijk, en drinken, flessen samen met madame, ruzies bij de vleet... trouwens ze had er meer dan genoeg van, ging naar huis, zat ook nog met een vaginale ontsteking... maar straks meer ,de proprio was in aantocht. als een franse stormram kwam hij op ons af, geen paniek, een vlaming laat zich niet imponeren, we hadden toch de guldensporenslag gewonnen. c'est pour manger ? " non " was het enige antwoord die ons naar de eeuwige jachtvelden zou sturen. oui, wat stelt u voor ? stilte... een blik op zijn chateau dan naar ieder van ons . jullie denken toch niet dat ik heen en weer naar mijn chef ga lopen om te vragen wat erop het memu staat... en wandelt naar de andere tafeltjes. ha.... onze deerne kwam terug, tafels werden gedekt volgens de regels. elk van ons kreeg een vliegenmepper in de hand geduwd, en de menukaart terwijl de klachten grammofoon op volle toeren draaide.
de zon lachte in haar vuistje en speelde met haar stralen in onze ogen, zouden we.... twee vrijwilligers probeerden, zonder resultaat, de parasol te verschuiven, en tot onze verwondering kwam de oplossing naar ons gewandeld.
zou u dat wat kunnen verschuiven aub?
zeker en vast niet, en jullie moeten daar afblijven...
licht euforisch van de drankjes en wijn begonnen we van heel dit gebeuren te genieten.
en daar kwamen twee mannen, met grof geschut,aangedreven door meestergast propio, om de parasol naar onze wensen te verplaatsen.
het eten was voortreffelijk, alles "comme il faut", enig min punt was de deerne die tijdens het opdienen de beloofde details van haar vaginale ontsteking gaf.
de patron doet zijn inspectie ronde naar de graad van tevredenheid bij onze buren. bij het einde van het gesprek vragen we om nog wat frietjes : mais certainement monsieur.... hij steekt zijn hand uit en grijpt de half lege schotel met gouden staafjes van onze lotgenoten en kiepert hem met precisie bij ons neer... weer was hij weg... de deerne was nog niet naar huis en brengt toch het gevraagde.
om het spektakel wat te verlengen bestellen we koffie.
de proprio komt peilhoogte meten, mocht hij een dessert door de chef laten klaar maken? een digestif, offert par la maison, zou er toch wel ingaan ...
uit de oude doos, blogje van 2 september 2011 GEMIST ???
iedereen kent de prent van magritte "ceci n'est pas une pipe" maar ik vraag mij af, waar is de pijp ? en zonder een standpunt in te nemen over roken, mis ik ze.
niet dat ikzelf pijp heb gerookt, hetgeen in sommige kringen hier in vlaanderen,niet uitzonderlijk was, maar nergens zie je die rustige levensgenieters, die van pijproken een kunst maakten. wel zijn er clubs, maar dat is dan weer wat snob
het was een traditie in onze familie dat de vader zijn zonen, in de vroege puberteit, initieerde tot het pijp roken.twee oudere broers waren al grandioos gebuisd, maar de derde, doorstond het geheel, niets hield hem tegen, misselijk, hoesten, tranende ogen, handen en kleding verbrand.... en zo was mijn vader vertrokken voor een 75 jarige vriendschap, altijd samen, door weer en wind, zijn eerste groet 's morgens was aan zijn maatje, en vlug had hij en egaal vuuroppervlak , de tabakgeur ging in duel met het malen van de koffiebonen. het begin van een goed gevulde dag. op kantoor was het natuurlijk saai voor het stoofje en nu en dan gooide ze enkele lava korreltjes overboord, ooit heeft de papiermand er mogen aan geloven en stond zachtjes te smeulen. en dan 's avonds, allen rond de leuvense stoof, 19u het gesproken dagblad , de tabak knetterde, kleine grijze volkjes vulden de zacht verlichte kamer.
maar een dag per jaar werd het maatje op de schouw gelegd, en dat was met goede vrijdag, nooit heeft hij aan zijn belofte verzaakt, een echte boete doening voor hem...maar ook voor ons...
in onze boomgaard was er een open plek gereserveerd. geen geitje of lammetje mocht daar in de omgeving komen, het konijnenhok, zonder bodem, mocht er nooit gezet worden.
dit was de maagdelijke ruimte waar mijn moeder,in de lente, de lakens, op de tedere ontluikende grassprietjes spreidde in een offergave aan de zon. bengelende metalen blikken hielden de vogeltjes op afstand.
de zon begon aan haar opdracht en gomde, met herwonnen krachten, de winter weg. en daar lagen ze dan, pastoraal, gretig de geuren naar binnen slurpent.
bij duister werden ze opgeborgen in grote rieten manden.
's anderdaags ging de behandeling voort, in kristalhelder regenwater onder gedompeld, met kracht door vier handen uit gewrongen, de manuel geborduurde of met kant afgezet kregen een speciale behandeling met rijststijfsel van "remy".
alles werd nauwkeurig op de waslijn gehangen, vast gehouden door houten wasspelden. de wind en het natte katoen een symbiose, ieder voor zich, een gevecht zonder winnaar.
en opnieuw werden ze beneveld, opgerold, en te rusten gelegd.
loodzware en gevaarlijke strijkijzers hadden een onderonsje op het roodachtige deksel van de leuvense stoof; op de grote keukentafel had het strijkdeken, overdekt met een oud laken, al plaats genomen; een estafette van ijzeren klompen konden hun werk beginnen;.alleen geoefende handen konden deze choreografie uitvoeren.
stralend, fris, werden ze samen met de buitenlucht in de linnenkast geborgen.
andere tijden andere gewoontes, de zon is vervangen door " witter dan wit" dash, de droogkast zal wel voor wind spelen en febrèze vervangt moeder natuur.
de veldslag van 1815 heeft haar geen windeieren gelegd, een virtueelbezoek hoeft niet, ga ter plaatse. de echte BCBG ( bon chic bon genre) komen er al jaar en dag golf spelen met in hun kielzorg de eurocraten, samen leven ze er vredig met de autochtonen. maar dan heb je de verzameling "je veux mais je ne peux" die de "chaussée" of beter gezegd de winkelstraat, op en af rijden à 30km p/u, in gehuurde bolides of in een lease mini cooper deca, afghaanse windhond op de achterbank, parkeren willen ze niet, enkel gezien en gehoord worden. nu en dan laden ze wat narcisten af, die dan traag en luid wat goede raad en opdrachten meegeven; oh ! chérie les homards seront prets à 5h, mets le champagne au frais , dégage la voiture devant le tennis les Bonnets viennent avec leur bentley. téléphone au zoute, reserve une table chez claude...louis philippe joue du hockey cet aprem. bizous bizous....ciao eens op het voetpad begint de zoektocht naar soortgenoten, kinderen hebben ze nooit bij, onvoorspelbaar in hun parade; kopen doen ze zelden of nooit, wel met arrogantie en minachting een winkel op stelten zetten en het bloed vanonder de nagels van de verkoopsters halen, de wraak smaakt dan ook zoet als er credit cards geweigerd worden. wat zoets meenemen van bij een bekende chocolatier, een gedistingeerde dame op leeftijd was ons voor, ze tetterde alom, zwaaide met handen , trippelde van spanning met de voeten, vanuit de zeteltjes waren wij verplicht het gesprek te volgen. 't was vrij onduidelijk, ze wou interessant doen, vertelde een hoop onbenulligheden, 't moest een geschenkverpakking zijn, een strik zus en een strik zo.... eindelijk, alles was geregeld, ze neemt haar bestelling in ontvangst, draait zich om, en stond daar met " un ballotin" met twee pralines tussen duim en wijsvinger; plotseling bewust van het burleske vroeg ze om een zakje met logo. we lieten haar het voordeel van de twijfel, misschien bracht ze haar middagen door om de eenzaamhed en gedachte aan vergane glorie te ontvluchten vlamingen zijn daar graag geziene gasten, en wat de poppenkast betreft: POUR LES FLAMANDS LA MEME CHOSE...
nooit heb ik een opmerking gemaakt, altijd liet ik je vrij en informeerde amper bij frank of sabinneke wanneer je terug zou komen, volgde hooguit je escapades, liet je flirten met schotland,bretagne, de noorse fjorden, siberie, altijd kwam je eens groeten voor korte of lange periodes.
de wind huilt om je afwezigheid en vecht een hopeloze machtstrijd met gitzwarte wolken, donder, bliksem; de regentranen verdrinken de magere bloempjes.
we hadden een goede regeling.'s winters stuurde je zachte stralen die de sneeuw in de grond drong, 's zomer was je gul, steeg hoog, iedereen vol lof. ook dit kom je niet na.
macias zingt wel " les gens du nord ont dans le coeur le soleil qu'ils n'ont pas dehors " maar trop is teveel hé menneke, en teveel is trop.
