Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
wat nu tussen de soep en de aardappelen gebeurd, was vroeger wel een ganse expeditie. gemeentelijke zwembaden stonden niet in de begroting, in de stad waren we al eens geweest, daar schoof het dak zelf open, voor preutse dames waren er manloze dagen. maar tijdens de grote vakantie gingen we, eenmaal,en voor gans de dag, naar het provinciaal domein van huizingen,
op de bus waren we niet alleen, een volksverhuis; vol verwachtingen vertelden de kinderen wat ze allemaal gingen beleven, wat er tussen de boterhammetjes zat, of ze ook een ijsje of frisco kregen, hadden ze een thermos bij of mochten ze een chocomelk kopen ?
eens uit de bus, beladen met pak en zak, stond ons een fikse wandeling naar boven te wachten, oog voor de mooie beplanting, de vijvers, het kasteel en de vele dieren hadden we niet, het water wachtte.....
de dame met de ticketjes kon nauwelijks volgen, al vlug had iedereen zich een plaatsje toegeeigend, wij zaten altijd op de helling, onder de hoge bomen, kwestie van een algemeen overzicht te hebben, het zwembad trok natuurlijk al onze aandacht, het glinsterend turquoise water liet zich opwarmen door de zon,op de gevel van het badhuis pronkte een reuze grote horloge, het terras met rieten zeteltjes had niet bijzonder veel bijval.
van pootje baden was er zeker nog geen sprake, eerst onze badpakken aan, naar binnen een hokje uitzoeken, kleding in ijzeren mandje, en gewapend met een plaatje aan een koortje renden we huppelend terug... eerst eten was de boodschap, de chocomelk stond al te wachten. heerlijk!!! die boterhammen met eitjes,maar de moed zonk in onze voeten toen we te horen kregen " en nu 2 u rusten" voor de vertering; al de plagen van egypte zouden we over ons krijgen als we nu in 't water gingen....
we konden enkel kijken naar de sierlijke sprongen af de springplank, het gejoel in het water en naar de GROTE KLOK aan de muur, spelen durfden we haast niet, schrik om te laat te zijn.
een ijsje of frisco vroegen we niet..... en zo gingen we klokslag 2U het water in......
eind 1800 kwam mijn grootmoeder, van het verre limburg , naar ons dorp om daar te gaan dienen bij graaf en gravin...., haar oudere zus, tante elise, was daar al ingeburgerd. en zo was het nestje van "mammike" leeg, want haar zoon had ze de raad gegeven in het klooster te treden bij de redemptoristen,kwestie van zekerheid in deze tijden van werkloosheid.
de zussen waren goed terecht gekomen, tante elise ging helemaal in haar rol op, alsof haar naam haar een zekere voor bestemming had gegeven, mooi was ze niet, neen maar ze had wel présence. mijn grootmoeder met haar gitzwarte ogen, weelderige haarbos, was mooi, maar nederig; en al vlug mocht ze haar zus bijstaan in de directe omgeving van de gravin. ze was leergierig, maakte zich meester van de franse taal, de wensen van madame en wist haar plaats in deze addelijke omgeving.
en zo brachten ze de winter door in het herenhuis in brussel, kwamen op mooie kastelen, maakten ,op de achtergrond, jachtweekenden mee, wisten alles over fijne gerechten, zonder ze zelf te proeven (?), mochten mee op buitenlandse reizen, zagen de etna en hoorden hem grommen vanuit hun dienstenkamertje.
tijdens al haar werkzaanheden had ze de mooie jongen, in postbode uniform, al opgemerkt die regelmatig, in de keuken ,wat op zijn positieven kwan, na een lange rit naar het domein. cupido schoot zijn pijlen af, ze werden verliefd en huwden.
hij gaf haar geen kasteel, maar liefde en drie kinderen, die ze met verfijning grootracht. tante elise is nooit gehuwd, bleef bij haar gravin,droeg zwarte kleding ,en in vol ornaat, hoed met voilette, handschoenen en tas,ging ze in de boomgaard van haar zus wandelen. het klooster is nonkel pierre altijd zijn thuishaven gebleven, jaarlijks ging hij enkele dagen naar de familie.
een gelukkig einde, maar voor de zussen kon al dat vertoon toch de warmte van een gezin niet evenaren.
was je nu gelovig of had je de kerk van binnen nooit gezien, iedereen in ons dorp deed zijn plechtige communie. vanaf het eerste studiejaar werd er wekelijks gespaard, voor de "communie", je bracht dan, naar gelang, een centje mee. de zuster noteerde het, en alles werd doorgestort naar de "algemene spaar en lijkrente kas" en dt ging zo door tot de zesde klas.
twee maal per week, na de mis van 7u30, zorgden de twee onderpastoors voor onze geestelijke voeding. de jongens vanvoor , de meisjes bij de grot van Maria. er moet veel werk aan ons geweest zijn want dit alles nam 2j. in beslag.
doch ging de essentie aan ons voorbij, we zagen enkel uit naar het feest, de geschenken, de gouden ring, oorbellen, ketting met kruisje, horloge, missaal,"necessaire de voyage" het zilveren bestek (1pers) met initialen.... alles moest ook nog gezegend worden.
nieuwe kleren voor iedereen, hoeden en handschoenen, er werd een zaal gehuurd, de kokkin aangesteld, de wijnhandelaar uit bordeaux, die ieder jaar wandelen gestuurd werd, mocht ineens twee vaatjes wijn leveren de drukker versierde de prentjes en spijskaarten met gouden letters , de auto van de nonkel, versierd met witte bloemen .
en de dag zelf, de kerk beleefde een hoogdag, de koster tokkelde met volle overgave de noten uit zijn orgel, en glunderde bij het idee straks een flinke duit in zijn schaal te vinden.
en daar kwamen ze dan binnen, de jongens als " meneertjes " haar met brillantine, schoenen die klemden, duidelijk verlegen. als kleine bruidjes schreden de meisjes binnen, genietend van al de aandacht. de moeders wisten meteen wie de mooiste was. voor ons had de dienst uren mogen duren; het opstaan en zitten, kruisjes maken, bidden verliep niet altijd synchroon met de habitues en de anderen.
het menu, traditioneel, overdadig, en na een gebedje van de tante onderwijzeres, begonnen de diensters hun oneindige wals met de schotels. er werd gezongen, gelachen, de kinderen beelden hun fantasie uit en mochten rond gaan met de hoed voor de fooi van de kokkin.
later heb ik de kern begrepen, en alle ballast afgeworpen,
na de donkere jaren een plaatsje te hebben gegeven, werd er begonen met wat verdere kontrijen te bezoeken.
samen met een oom en tante, de gelukkige bezitters van een auto, hadden we de kust al bezocht; duidelijk verwond, bunkers, dichtgemetste ramen, dijk en strand met hindernissen bezaaid.
er werd daar hard gewerkt aan de metamorfose, en thuis werden plannen gesmeed om voor een maand naar blankenberge te gaan. mijn moeder en tante gingen een dagje op prospectie en ons onderkomen was geregeld.
onze bagage werd opgeborgen in een ijzeren groene reiskist en per spoor verzonden. eens aangekomen in ons kraak proper, doch spartiaans bemeubeld appartement, kon de leut voor de 4 kinderen beginnen. de reiskisten stonden al op de moeders te wachten.
er moesten natuurlijk wat boodshappen gedaan worden, de supermarkten waren de oceaan nog niet overgestoken en van overvloed was er geen sprake, maar toch herinner ik me de "petit gervais", de flessen yoghurt, de verse rog en "sollekes"overgoten met gesmolten boter.
's anderendaags gingen we eindelijk naar het strand, eerst mochten we ons gereedschap uitkiezen in een van de overvolle "toeristen" winkels, een grote en kleine schop,rood of blauw, een ijzeren emmertje, een zeefje en een gezamelijk netje om visjes te vangen.
waar zouden we neerstrijken, bij marcel, of jeanne, of marie, allen stonden ze klaar, met witte schort om ons te verwennen. tussen witte canvas zeilen stonden de ligstoelen uitnodigend op de volwassenen te wachten, drie of vier kabinetjes op wielen, nodigden de dames uit hun stadskledij te verwisselen voor een badpak, enkele maakten daar gretig gebruik van, maar bijna niemand had zo een exemplaar, geen marie-jo of silhouette in die tijd. de kinderen liepen rond in zelf gebreide creaties, 't mijne was donkerbruin met een groen bootje. enig nadeel, als je uit het water kwam hing hij tot op je tenen.
de twee stoelen werden voor gans de dag gehuurd, na het middagmaal gingen,we als prinsen kinderen, terug naar onze zandkastelen. nu was er meer animatie, de man met de zware zak vol leesgenot deed zijn ronde en riep met volle stem: libelle, rijk der vrouw, soir illustré, 't laatste nieuws,le soir.... nooit kregen we "een boule de l'yzer" te zwaar,gretig zag ik de andere genieten en worstelen met de overvloed aan pudding. ook de fotograaf was constant op zoek naar slachtoffers, zijn houten ezel stond te grazen op de dijk. op een prikbord, voor zijn winkel ,hingen de kiekjes te glunderen. geen verplichting tot koop, maar wie kon er aan weerstaan ,?
verder mochten we al eens een fietsje of karretje huren om de dijk te verkennen en bij het ijssalon "in de pingouin" ,(nog steeds open) waren we trouwe klanten. tijdens de korte vakantie van de kostwinners maakten we uitstappen, zo ook naar de speeltuin van "moeder siska " en sluis...
JE HEBT HET NEDERLANDS-FRANS-DUITS-ENGELS EN NATUURLIJK AANTWAARPS, TEN ONRECHTE NIET ALS WERELDTAAL ERKEND.
DE MODERNE SINJOOR BEGINT STILAAN DE KANTJES AF TE VIJLEN, DE VELE "INWIJKELINGEN" DIE DAN AFKOMEN, "DO YOU KNOW RIAD" -"I AM FROM NY",OF IN SORBONNE FRANS " POUR LE TGV SVPL" WORDEN IN DE GAUWTE NAAR SPA GESTUURD EN VRAGEN JE ACHTERAF, IN DE TAAL VAN GUIDO GEZELLE, DE WEG. "WABLEEFT MENIER TJINTJANSPLAIN" ZWANZDE JIJ ? DAS HEER NI"
DE FIERE SCHOONMOEDER DIE HAAR VRIENDINNEN VERTELD OVER HET KOT EN DEN EIGEN "BOEK" AAN DE DOK, HEEFT LIEVER DAT HEURE SCHOENZEUN WA FEBELDER AANTWAARPS SPREKT.
EN ZO IS ER HETALGEMEEN BESCHAAFD ANTWAARPS ONSTAAN.
HET FRANWERPS BESTOND AL MAAR AAN DE KANT VAN DE BELGELEI.
MAAR ER IS NOG EEN HARDE KERN PURISTEN, VECHTEND VOOR HUN IDENTITEIT; OP DE TONEN VAN LIEDJES UIT DE JAREN STILLEKES.
VANOEP DE PLAAGE VA ST ANNEKE OEP 98.00 EN SINDS KEUT BLANKENBERGE.
" RADIAU MINEREEEEVAAAAA"
ER WORD DAAR NIET GEZWANST ALS ZE AANKONDIGEN :
"NOR RADIAU MINERVA LEUSTERE EN GI LID ZIJN ?,ZEDDE GAA NI BESCHOMD ?,
DE SPANNING ZIT ERIN, BIJ EEN BOB CONTROLE OF NE RECOMMANDEI VERWACHT JE: "MAGGEKIK OE LIDKAORT VAN RADIAU MINERVA IS ZING?
EN HET WERKT WANT DE TIBETAANSE TROMPETTEN GALMEN SCHERP BIJ IEDERE OVERWINNING VAN ONZE KAPABELE JONGENS.
ALS INWIJKELING KAN JE WEL ZEGGEN, IK SPREEK GEEN ANTWAARPS, MAAR ZE KRUIPT ONDER JE HUID EN NEEMT JE IN HAAR BEZIT, WAAR JE OOK GAAT JE ZAL ALTIJD EEN AMBASSADEUR ZIJN.
GABRIELLE 44J INWIJKELING
alle respekt voor de mooie andere dialekten, en biezonder datgene dat ik bij mijn geboorte meekreeg, dat van "rode"
met de zon als getuige wilden we de morgen bekronen met een gezellige lunch, wat zou het worden, een hamburger, een broodje gezond, neen het mocht wel wat beter zijn.
we richten, na een unanieme ja, onze pijlen op het vier sterren hotel restaurant " chateau de.. " even slikken bij het uitspreken van de naam. langs eeuwenoude bomen bracht onze vierwieler ons naar zijn rustplaats tussen de stijl volle beplanting.
een diskreet knikje naar al dat chic volk,en wachtend op de maitre die blijkbaar spoorloos was zochten we naar de juiste tafel voor 6 pers., blijkbaar kwamen ze daar niet met meer dan vier. zelf een tafeltje verhuizen zagen we niet zitten, maar ja daar staan draaien was ook een afbreuk aan ons imago; dus diskreet onze werkmanshanden uit de mouwen, en daar zaten we te genieten...aan ons het goede leven.
dachten we, een waalse deerne komt in volle galop naar ons, zwaaiend met armen en benen, haar slecht geblondeerde krullen dansten op haar schouders, uit de enkele klanken die ze uitspuwde begrepen we, daar niet zitten. met gierende schoenen kwam ze tot stilstand. even schudden en alles zat terug goed, ze was klaar om met ons in zee te gaan in haar wallon de papa .
helemaal van de kaart vertelde ze dat onze opstelling op niets trok, en hare patron zou de 7 plagen van egypte op haar dak sturen als hij dit zou zien. hare patron was alles behalve gemakkelijk, en drinken, flessen samen met madame, ruzies bij de vleet... trouwens ze had er meer dan genoeg van, ging naar huis, zat ook nog met een vaginale ontsteking... maar straks meer ,de proprio was in aantocht. als een franse stormram kwam hij op ons af, geen paniek, een vlaming laat zich niet imponeren, we hadden toch de guldensporenslag gewonnen. c'est pour manger ? " non " was het enige antwoord die ons naar de eeuwige jachtvelden zou sturen. oui, wat stelt u voor ? stilte... een blik op zijn chateau dan naar ieder van ons . jullie denken toch niet dat ik heen en weer naar mijn chef ga lopen om te vragen wat erop het memu staat... en wandelt naar de andere tafeltjes. ha.... onze deerne kwam terug, tafels werden gedekt volgens de regels. elk van ons kreeg een vliegenmepper in de hand geduwd, en de menukaart terwijl de klachten grammofoon op volle toeren draaide.
de zon lachte in haar vuistje en speelde met haar stralen in onze ogen, zouden we.... twee vrijwilligers probeerden, zonder resultaat, de parasol te verschuiven, en tot onze verwondering kwam de oplossing naar ons gewandeld.
zou u dat wat kunnen verschuiven aub?
zeker en vast niet, en jullie moeten daar afblijven...
licht euforisch van de drankjes en wijn begonnen we van heel dit gebeuren te genieten.
en daar kwamen twee mannen, met grof geschut,aangedreven door meestergast propio, om de parasol naar onze wensen te verplaatsen.
het eten was voortreffelijk, alles "comme il faut", enig min punt was de deerne die tijdens het opdienen de beloofde details van haar vaginale ontsteking gaf.
de patron doet zijn inspectie ronde naar de graad van tevredenheid bij onze buren. bij het einde van het gesprek vragen we om nog wat frietjes : mais certainement monsieur.... hij steekt zijn hand uit en grijpt de half lege schotel met gouden staafjes van onze lotgenoten en kiepert hem met precisie bij ons neer... weer was hij weg... de deerne was nog niet naar huis en brengt toch het gevraagde.
om het spektakel wat te verlengen bestellen we koffie.
de proprio komt peilhoogte meten, mocht hij een dessert door de chef laten klaar maken? een digestif, offert par la maison, zou er toch wel ingaan ...
uit de oude doos, blogje van 2 september 2011 GEMIST ???
iedereen kent de prent van magritte "ceci n'est pas une pipe" maar ik vraag mij af, waar is de pijp ? en zonder een standpunt in te nemen over roken, mis ik ze.
niet dat ikzelf pijp heb gerookt, hetgeen in sommige kringen hier in vlaanderen,niet uitzonderlijk was, maar nergens zie je die rustige levensgenieters, die van pijproken een kunst maakten. wel zijn er clubs, maar dat is dan weer wat snob
het was een traditie in onze familie dat de vader zijn zonen, in de vroege puberteit, initieerde tot het pijp roken.twee oudere broers waren al grandioos gebuisd, maar de derde, doorstond het geheel, niets hield hem tegen, misselijk, hoesten, tranende ogen, handen en kleding verbrand.... en zo was mijn vader vertrokken voor een 75 jarige vriendschap, altijd samen, door weer en wind, zijn eerste groet 's morgens was aan zijn maatje, en vlug had hij en egaal vuuroppervlak , de tabakgeur ging in duel met het malen van de koffiebonen. het begin van een goed gevulde dag. op kantoor was het natuurlijk saai voor het stoofje en nu en dan gooide ze enkele lava korreltjes overboord, ooit heeft de papiermand er mogen aan geloven en stond zachtjes te smeulen. en dan 's avonds, allen rond de leuvense stoof, 19u het gesproken dagblad , de tabak knetterde, kleine grijze volkjes vulden de zacht verlichte kamer.
maar een dag per jaar werd het maatje op de schouw gelegd, en dat was met goede vrijdag, nooit heeft hij aan zijn belofte verzaakt, een echte boete doening voor hem...maar ook voor ons...
in onze boomgaard was er een open plek gereserveerd. geen geitje of lammetje mocht daar in de omgeving komen, het konijnenhok, zonder bodem, mocht er nooit gezet worden.
dit was de maagdelijke ruimte waar mijn moeder,in de lente, de lakens, op de tedere ontluikende grassprietjes spreidde in een offergave aan de zon. bengelende metalen blikken hielden de vogeltjes op afstand.
de zon begon aan haar opdracht en gomde, met herwonnen krachten, de winter weg. en daar lagen ze dan, pastoraal, gretig de geuren naar binnen slurpent.
bij duister werden ze opgeborgen in grote rieten manden.
's anderdaags ging de behandeling voort, in kristalhelder regenwater onder gedompeld, met kracht door vier handen uit gewrongen, de manuel geborduurde of met kant afgezet kregen een speciale behandeling met rijststijfsel van "remy".
alles werd nauwkeurig op de waslijn gehangen, vast gehouden door houten wasspelden. de wind en het natte katoen een symbiose, ieder voor zich, een gevecht zonder winnaar.
en opnieuw werden ze beneveld, opgerold, en te rusten gelegd.
loodzware en gevaarlijke strijkijzers hadden een onderonsje op het roodachtige deksel van de leuvense stoof; op de grote keukentafel had het strijkdeken, overdekt met een oud laken, al plaats genomen; een estafette van ijzeren klompen konden hun werk beginnen;.alleen geoefende handen konden deze choreografie uitvoeren.
stralend, fris, werden ze samen met de buitenlucht in de linnenkast geborgen.
andere tijden andere gewoontes, de zon is vervangen door " witter dan wit" dash, de droogkast zal wel voor wind spelen en febrèze vervangt moeder natuur.
de veldslag van 1815 heeft haar geen windeieren gelegd, een virtueelbezoek hoeft niet, ga ter plaatse. de echte BCBG ( bon chic bon genre) komen er al jaar en dag golf spelen met in hun kielzorg de eurocraten, samen leven ze er vredig met de autochtonen. maar dan heb je de verzameling "je veux mais je ne peux" die de "chaussée" of beter gezegd de winkelstraat, op en af rijden à 30km p/u, in gehuurde bolides of in een lease mini cooper deca, afghaanse windhond op de achterbank, parkeren willen ze niet, enkel gezien en gehoord worden. nu en dan laden ze wat narcisten af, die dan traag en luid wat goede raad en opdrachten meegeven; oh ! chérie les homards seront prets à 5h, mets le champagne au frais , dégage la voiture devant le tennis les Bonnets viennent avec leur bentley. téléphone au zoute, reserve une table chez claude...louis philippe joue du hockey cet aprem. bizous bizous....ciao eens op het voetpad begint de zoektocht naar soortgenoten, kinderen hebben ze nooit bij, onvoorspelbaar in hun parade; kopen doen ze zelden of nooit, wel met arrogantie en minachting een winkel op stelten zetten en het bloed vanonder de nagels van de verkoopsters halen, de wraak smaakt dan ook zoet als er credit cards geweigerd worden. wat zoets meenemen van bij een bekende chocolatier, een gedistingeerde dame op leeftijd was ons voor, ze tetterde alom, zwaaide met handen , trippelde van spanning met de voeten, vanuit de zeteltjes waren wij verplicht het gesprek te volgen. 't was vrij onduidelijk, ze wou interessant doen, vertelde een hoop onbenulligheden, 't moest een geschenkverpakking zijn, een strik zus en een strik zo.... eindelijk, alles was geregeld, ze neemt haar bestelling in ontvangst, draait zich om, en stond daar met " un ballotin" met twee pralines tussen duim en wijsvinger; plotseling bewust van het burleske vroeg ze om een zakje met logo. we lieten haar het voordeel van de twijfel, misschien bracht ze haar middagen door om de eenzaamhed en gedachte aan vergane glorie te ontvluchten vlamingen zijn daar graag geziene gasten, en wat de poppenkast betreft: POUR LES FLAMANDS LA MEME CHOSE...
nooit heb ik een opmerking gemaakt, altijd liet ik je vrij en informeerde amper bij frank of sabinneke wanneer je terug zou komen, volgde hooguit je escapades, liet je flirten met schotland,bretagne, de noorse fjorden, siberie, altijd kwam je eens groeten voor korte of lange periodes.
de wind huilt om je afwezigheid en vecht een hopeloze machtstrijd met gitzwarte wolken, donder, bliksem; de regentranen verdrinken de magere bloempjes.
we hadden een goede regeling.'s winters stuurde je zachte stralen die de sneeuw in de grond drong, 's zomer was je gul, steeg hoog, iedereen vol lof. ook dit kom je niet na.
macias zingt wel " les gens du nord ont dans le coeur le soleil qu'ils n'ont pas dehors " maar trop is teveel hé menneke, en teveel is trop.
ooit was mijn dorp en echt "dorp", voor BHV waren ze nog baby sokjes aan 't breien, iedereen sprak dezelfde taal, beter gezegd dialect,de notabelen beschaaft vlaams, en daar waren ze fier op, toch werd er al een gedweept met de taal van molière. zo de naam van het mooie kasteeltje, met park, onder de kerktoren " la malibran ",was dit een voorbode van al onze huidige ellende ?
straten waren vrij van auto's,de Onbekende Soldaat had het dorpsplein voor hem alleen en kon ongestoord mee luisteren naar de roddeltantes.
de laatste zondag van augustus was het klein kermis, eind september de grote met jaarmarkt.
't was grote vakantie, nieuwsgierig volgden we de aankomst van het kermisvolk ," de boetsotos, 't rattekot, 't meuleke, de zweeg" en dan waar we allemaal op zaten te wachten...". VIRGINEE ME EU FRUTKOT." haar kraam en woonwagen werden blindelings voor de sacristie geplaatst. mijnheer pastoor at zelf graag frietjes, dus hij moest juist zijn deurtje open doen,virginie zorgde voor half pensioen.
maar waarom was virginie een mythisch persoon voor ons, eerst en vooral bracht ze iets dat we, in die tijd, niet alle dagen konden eten, niemand had een elektrische frietketel, je moest grote frietaardappelen vinden,. in ijzeren vulkaantjes op uitbarsting werden ze klaar gemaakt, brandwonden waren scheer en inslag, de pompiers waren toen nog vrijwilligers, en menige keukens gingen in vlammen op.
haar rechter, hand in goede en kwade dagen ,stelde een eind aan de spanning, het kraam ging open, en daar daar stond ze, een van vlees en bloed geworden tante sidonie, rijzig, peper en zout haardos,lijkachtig geschminkt, wat rouge, fijne lippen, een glimlach, knipperende ogen, gouden armbanden aan haar oren, schort juist vanonder het strijkijzer, haar handen waren perfect, lang smal kortom"puntzakhouders". alles stond klaar, vergiet, schepper, strooidoos met zout, papier, puntzakjes, het vet op temperatuur. met chirugische precisie werd er nu gewerkt, alles in ijltemp, een groot, een klein, mayonaise of pickles alles vooraf genoteerd, en dan... was ze klaar, keek je aan , ontblote haar nogal grote tanden en zei ... "tes draa freng e half " iedereen volgde ,met grote gretige ogende uitverkorene.. en wachtte.
buiten een cervela, die we niet mochten kopen van thuis,en een hard gekookt ei, was haar aanbod kompleet; mij hoort je niet zeggen vroeg was het beter, nee, maar de waardering was groter. de berepoot, curry worst sprecial, vleeskroket, bami schijf, frikandel,vlampijn en consoorten, 20 verschillende sauzen van andaloes over curry naar tomatenketjap en nog word er gevraagd : HEB JE NIETS ANDERS ? !
gr ote steden zoals Barcelona, Parijs, Amsterdam, we kennen het allemaal en gaan er prat op Gaudi in de ogen te hebben gekeken, op bezoek te zijn geweest bij Eifel in zijn stalen arendsnest, door C.O.C.K op de walletjes te zijn getrakteerd op een neut bij Lowieke.
KEULEN, zou dat wat zijn ? dat vroeg ik mij af bij het lezen van een reisaanbod: "4d.-super hotel - a/d Dom- met THALLYS. Daar zat wel iets in, vooral de HST, temeer dat er in mijn intelectuele rugzak weinig opgefriste stadsinformatie zat. Voor de 4711 moest ik het niet doen, sinds Napoléon ze daar allemaal een huisnummer gegeven heeft, is er niets veranderd aan de geur voor freules op retour. En dan de souvenier winkels waar je gerust je huwelijkslijst kon samenstellen, van porselein tot glaswerk, van keukenlinnen naar theelapjes, allemaal met de alom gegeerde DOM op afgebeeld. Voor de zuinige waren er de "houtschijven" met zicht van ja..... in vele, vele huiskamers kon je ze vinden. Ik durf zelf wedden dat er nog overlevenden zijn. En ineens wist ik het, dit word het, mijn allerliefste wederheft was daar als militcien ,10 maanden, uitgezonden door vadertje staat, vol pensioen plus uitrusting, eigen bureau met slaapgelegenheid, alle dagen cinema, 1x per maand oorlogsrantsoen; de wandelingen door de stad met onder de uniform een kogelvrije vest van rookstokjes, gretig verwisseld voor D Marken. Enig minpunt, de hellelangen heen en weer reizen in oude afstandse bommeltreinen, maar dit zou nu niet gebeuren, we gingen per HST Het boeken ging vlotjes, enkel bij de spoorweg, kon ik de ticketjes "berchem-brussel zuid en retour" per email niet reserveren en afrukken, hun systeem lag strijk, zoals gewoonlijk , dus wachten. Nu nog een mapje met algemene informatie samenstellen en mijn verrassing was klaar. Een beetje geschiedens, wat aarderijkskunde, plaatselijke gewoontes, aantal inwoners, en toen "alarm " een donderslag... ik besefte dat Keulen maar op 205km van onze voordeur lag, en wij, op 2u en een klets, per auto voor de DOM zouden staan. De geschiedenis herhaalde zich : antwerpen-station berchem-nr brussel zuid sporen- thallys perron-station Keulen - hotel (gelukkig dicht bij)....
Met rode kaakjes heb ik mijn geschenkje aan mijn liefste gegeven, verwijzend naar het nostalgisch karakter van deze reis, de thallys doop. We hadden een overheerlijke romantische trip doorspekt met onze vele herinneringen. We gaan zeker terug, maar met onze "vierwieler"
neen, grote avonturiers zijn we nooit geweest, hebben niet genoten van het mysterieuze zwarte Afrika, sterren vuurwerk op een indigo achtergrond, een georkestreerde kakofonie over de savana.
neen, we zijn ook geen "volg de paraplu " toeristen, of samen sporten met de plaatselijke adonis, 's avonds de polonaise dansen op de castraat stem van Franske Bauer.
neen, wij zijn "ZBRA"ers Zelfstandige, Bewuste,Risicobeperkte Avonturiers, dat is ons credo.
we kozen voor Amsterdam en boekten een hotel a 30 pp ontbijt inbegrepen, de naam zouden we pas 24u voor vertrek vernemen. als enige informatie, top locatie, design gehonoreerd met 4 sterren.
maar ja een toplocatie is relatief, voor een afvalverwerkend bedrijf zijn dat de verbrandingsovens van wilrijk, vliegtuigspotters staan best aan het einde van de startbaan. met hoog te vrees is een kamer op het gelijksvloer aangeraden, geen penthouse.
met sterren moet je ook niet te hoog oplopen, is er geen gezegde "papier is verduldig"
design, wat is de definitie ? philippe stark ? illustere onbekende italianen met maffia connecties, of jaren 60 spulletjes gekocht bij de laatste kringloop verkoopdag?
onze reisspulletjes zaten al achter slot en grendel toen we, tot onze grote vreuge, de "voucher" op de poort naar de wereld zagen verschijnen,de rest was kinderspel, even checken en klaar was kees, en er volgde een fijne trip, alles top;
deze gok was gelukt, volgende keer wat meer spanning.....
neen een echte sinjoor kan je niet worden, dat ben je enkel en alleen als je verwekkers en grootouders binnen de oude spaanse stadsgrenzen, tussen de leien en 't scheld, geboren werden.
met andere woorden as jaie in de pieter van hoboken strot ze geboare,en olle maa en de paa woenen op de peerdemarkt,de vava en de moemoe op st andries en de boma aan 't ziemanshuis zitte goed.
je kan ook nog ne pagadder zen, in 't stad geboren, maar je ouders komen van over 't water of berchum.
een sinjoor is niet zomaar een bijnaam, maar dateert uit de spaanse inquisitie en is afgeleid van het catalaanse senor/senyor of dikke nek
als een siamese tweeling " senyor-antwerpen " eeuwen zit men te palaberen over de juiste afkomst. liefst 28 verschillende hypotheses. ook met de legende van de reus antigoon werd gesold, zijn woonplaats, in brabant, op een burcht aan de schelde, verplaats naar 't stad.
stoere wetenschappers doorploegen nog steeds archieven. maar eureka sinds kort is antwerpen " A " geworden. geen problemen meer met de herkomst. "A" is de eerste letter van het alphabet.
dus 't is bewezen, ze zijn erfelijk zwaar belast als "stoeffer en plantrekker " maar hebben als conquistadors, vlaanderen, pers, omroep,en tv veroverd, met als parels aan de kroon blankenberge en benidorm.
sinjoor, pagadder of inwijkeling we dragen allemaal 't stad in ons hart en zijn fier op "A"
cadzand, 't was zalig bij "de strandjutter"veilig afgeschermd door de kristalheldere windschermen, genieten van zon en zee. ieder op zijn eigen tempo, de gouden pannekoeken ijverden met de wafels om de eerste plaats, de bolle buiken van de ice tea glazen lieten hun tranen vrije loop, de fair trade koffie zorgde voor evenwicht in verre landen.
vredig filterden wij dit tafereel, tot er zich een gereformeerde drievuldigheid aanmelde, geen vogeltjesmarkt habitues, niet gooiks. de buckets, richar met kapiteins pet, hyacinth bretoense trui; een gedistingeerde uitgave van rose vervolledigde het gezelschap.
te toon was gezet. heu heu effe lleuk zeg, nouw moge we een zitje van u ? ja, natuurlijk !!! geen haar op mijn hoofd, flink dooreen gekluts door de wind, dacht eraan dit te weigeren, mijn receptoren sprongen op rood.
twee petat met.. twee kroket.. geen drank voor het koppel, met een sangria leverde rose het bewijs een wereldburge te zijn, zelf aan haar handtas kon je zien dat ze de grens bij menton was overgestoken, neen tot milaanwas ze niet geweest, enkele km maar.. de bloemenriviera, zonder problemen .
de dienster slalomde, op aanwijziging van richard, lenig tussen de tafeltjes, guitig zag de wind al dat geloods, en kon niet weerstaan het glinsterend hoofddeksel van de bloedrode drank te ontvoeren, en als een eerbetoon aan de voeten van rose te deponeren.
en daar stonden ze dan,gans alleen op de grote witte tafel : twee bakkies gouden staafjes met.. twee kroketten rammeld van kou. de sangria in een waterglas, een inox lepel hing verveeld tegen de rand, het fruit "en julienne" zwom wat rondjes. het glinsterend staafje stond terug te pronken.
als doorwinterde gault millau inspecteurs begon de quotering en vergelijking met de verder gelegen " de strandloper " en "de piraat", alles volgens een perfecte ingebouwde checklijst. ja, neen, maar ...
en plots ging alles mis, het lukte rose maar niet haar cigaret aan te steken, alles had ze al geprobeerd, maar de wind was te slim, recidiveerde, 't paraplutje nam een onverwachte looping.... alle hens aan dek.. spontaan springt onze beauty recht, botst ruw tegen het tafeltje, laat haar rookstokje en aantsteker aan hun lot over, de sangria walst gevaarlijk naar de open handtas die van schrik haar inhoud uitspuwt. in een laatste elan grijpt ze het blinkend en wapperend palmboompje, gaat zitten, en steekt het tussen haar benen, onbewust van het libertijns karakter van haar daad. tot een tsunami is het niet gekomen en gretig werd het drankje, met julienne, in een teug naar de maag gestuurd.
gesterkt, met rode kaakjes, werd alles terug in orde gebracht.
juffrouw mag ik van u : 1 koffie zwart 1 wafel zonder bloemsuiker 1 sangria zonder versiering ............
Moe van het slenteren, stonden we een beetje verdwaast op het Vrijthof,onze knieen hadden het deze keer echt begeven, maar we wilden toch niet opgeven, er was nog zoveel dat we wilden zien; plotseling, als uit het niets opduikend, kwam daar een rood mini treintje aangepuft, het locomotiefje met twee wagonnetjes kwam al zuchtend tot stilstand. Neen, dit stel kwam niet de fabriek van Bombardier, maar uit de loods van een gediplomeerde doe het zelver met connecties bij gamma en brico. Maar nederigheid siert, en 't was dan ook met enige trots dat hij voor zijn creatie plaatsnam. Het VVV Maastricht had de nodige signalisatie aangebracht, de uren van vertrek en aankomst stonden netjes gerangschikt onder de tarieven. Betalen hoefde je maar als je plaats had genomen, kwestie van een beter overzicht. De wagonnetjes begonnen stilaan bevolkt te geraken, zouden we dat ook maar eens proberen, en onze negatieve instelling tegenover dit vervoermiddel overwinnen. Bewust van het pijnloos parcours en de intellectuele meerwaarde was onze beslissing vlug genomen. Wij kozen voor het tweede stelletje, opstap was nogal hoog, doch daar was aan gedacht daarginder in de loods, het bankje dat moeder de vrouw gebruikte bij de caravan zou prima zijn. Op de lederen shai bankjes namen we plaats,geen geduw of getrek. Tegen betaling kregen we een genummerd ticketje, goed bijhouden voor controle was de boodschap. Zouden er misschien controleurs op stappen ? Voetbankje binnen, deurtje dicht. Actie. Onze gids, bestuurder, ontvanger, doe het zelver startte de motoren, en weg waren wij op de tonen van de vier jaargetijden, de lente was pas begonnen of we werden in twee talen verwelkomd, het sappige Limburgs en in Pfaff Duits. De schoondochter die ervaring had met een micro, als kassierster bij de Colruyt, had het hele parcours op band opgenomen, duidelijk met tegenzin van onze klusser, die dan ook regelmatig het woord nam om zijn visie aan de man te brengen. Concentratie was dus wel nodig, soms waren de aangekondigde bezienswaardigheden al voorbij of moesten ze nog komen. Maar eerlijk is eerlijk, het parcours was haarfijn uitgestippeld en gaf ons een duidelijke visie, zowel op geschiedkundig, economisch, sociaal en actueel vlak. Samen met Andre Rieu reden we terug het strijdhof op, en dachten "veroordeel niet wat je niet kent; ( met een knipoog aan de gids )
