Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
neen een echte sinjoor kan je niet worden, dat ben je enkel en alleen als je verwekkers en grootouders binnen de oude spaanse stadsgrenzen, tussen de leien en 't scheld, geboren werden.
met andere woorden as jaie in de pieter van hoboken strot ze geboare,en olle maa en de paa woenen op de peerdemarkt,de vava en de moemoe op st andries en de boma aan 't ziemanshuis zitte goed.
je kan ook nog ne pagadder zen, in 't stad geboren, maar je ouders komen van over 't water of berchum.
een sinjoor is niet zomaar een bijnaam, maar dateert uit de spaanse inquisitie en is afgeleid van het catalaanse senor/senyor of dikke nek
als een siamese tweeling " senyor-antwerpen " eeuwen zit men te palaberen over de juiste afkomst. liefst 28 verschillende hypotheses. ook met de legende van de reus antigoon werd gesold, zijn woonplaats, in brabant, op een burcht aan de schelde, verplaats naar 't stad.
stoere wetenschappers doorploegen nog steeds archieven. maar eureka sinds kort is antwerpen " A " geworden. geen problemen meer met de herkomst. "A" is de eerste letter van het alphabet.
dus 't is bewezen, ze zijn erfelijk zwaar belast als "stoeffer en plantrekker " maar hebben als conquistadors, vlaanderen, pers, omroep,en tv veroverd, met als parels aan de kroon blankenberge en benidorm.
sinjoor, pagadder of inwijkeling we dragen allemaal 't stad in ons hart en zijn fier op "A"
cadzand, 't was zalig bij "de strandjutter"veilig afgeschermd door de kristalheldere windschermen, genieten van zon en zee. ieder op zijn eigen tempo, de gouden pannekoeken ijverden met de wafels om de eerste plaats, de bolle buiken van de ice tea glazen lieten hun tranen vrije loop, de fair trade koffie zorgde voor evenwicht in verre landen.
vredig filterden wij dit tafereel, tot er zich een gereformeerde drievuldigheid aanmelde, geen vogeltjesmarkt habitues, niet gooiks. de buckets, richar met kapiteins pet, hyacinth bretoense trui; een gedistingeerde uitgave van rose vervolledigde het gezelschap.
te toon was gezet. heu heu effe lleuk zeg, nouw moge we een zitje van u ? ja, natuurlijk !!! geen haar op mijn hoofd, flink dooreen gekluts door de wind, dacht eraan dit te weigeren, mijn receptoren sprongen op rood.
twee petat met.. twee kroket.. geen drank voor het koppel, met een sangria leverde rose het bewijs een wereldburge te zijn, zelf aan haar handtas kon je zien dat ze de grens bij menton was overgestoken, neen tot milaanwas ze niet geweest, enkele km maar.. de bloemenriviera, zonder problemen .
de dienster slalomde, op aanwijziging van richard, lenig tussen de tafeltjes, guitig zag de wind al dat geloods, en kon niet weerstaan het glinsterend hoofddeksel van de bloedrode drank te ontvoeren, en als een eerbetoon aan de voeten van rose te deponeren.
en daar stonden ze dan,gans alleen op de grote witte tafel : twee bakkies gouden staafjes met.. twee kroketten rammeld van kou. de sangria in een waterglas, een inox lepel hing verveeld tegen de rand, het fruit "en julienne" zwom wat rondjes. het glinsterend staafje stond terug te pronken.
als doorwinterde gault millau inspecteurs begon de quotering en vergelijking met de verder gelegen " de strandloper " en "de piraat", alles volgens een perfecte ingebouwde checklijst. ja, neen, maar ...
en plots ging alles mis, het lukte rose maar niet haar cigaret aan te steken, alles had ze al geprobeerd, maar de wind was te slim, recidiveerde, 't paraplutje nam een onverwachte looping.... alle hens aan dek.. spontaan springt onze beauty recht, botst ruw tegen het tafeltje, laat haar rookstokje en aantsteker aan hun lot over, de sangria walst gevaarlijk naar de open handtas die van schrik haar inhoud uitspuwt. in een laatste elan grijpt ze het blinkend en wapperend palmboompje, gaat zitten, en steekt het tussen haar benen, onbewust van het libertijns karakter van haar daad. tot een tsunami is het niet gekomen en gretig werd het drankje, met julienne, in een teug naar de maag gestuurd.
gesterkt, met rode kaakjes, werd alles terug in orde gebracht.
juffrouw mag ik van u : 1 koffie zwart 1 wafel zonder bloemsuiker 1 sangria zonder versiering ............
Moe van het slenteren, stonden we een beetje verdwaast op het Vrijthof,onze knieen hadden het deze keer echt begeven, maar we wilden toch niet opgeven, er was nog zoveel dat we wilden zien; plotseling, als uit het niets opduikend, kwam daar een rood mini treintje aangepuft, het locomotiefje met twee wagonnetjes kwam al zuchtend tot stilstand. Neen, dit stel kwam niet de fabriek van Bombardier, maar uit de loods van een gediplomeerde doe het zelver met connecties bij gamma en brico. Maar nederigheid siert, en 't was dan ook met enige trots dat hij voor zijn creatie plaatsnam. Het VVV Maastricht had de nodige signalisatie aangebracht, de uren van vertrek en aankomst stonden netjes gerangschikt onder de tarieven. Betalen hoefde je maar als je plaats had genomen, kwestie van een beter overzicht. De wagonnetjes begonnen stilaan bevolkt te geraken, zouden we dat ook maar eens proberen, en onze negatieve instelling tegenover dit vervoermiddel overwinnen. Bewust van het pijnloos parcours en de intellectuele meerwaarde was onze beslissing vlug genomen. Wij kozen voor het tweede stelletje, opstap was nogal hoog, doch daar was aan gedacht daarginder in de loods, het bankje dat moeder de vrouw gebruikte bij de caravan zou prima zijn. Op de lederen shai bankjes namen we plaats,geen geduw of getrek. Tegen betaling kregen we een genummerd ticketje, goed bijhouden voor controle was de boodschap. Zouden er misschien controleurs op stappen ? Voetbankje binnen, deurtje dicht. Actie. Onze gids, bestuurder, ontvanger, doe het zelver startte de motoren, en weg waren wij op de tonen van de vier jaargetijden, de lente was pas begonnen of we werden in twee talen verwelkomd, het sappige Limburgs en in Pfaff Duits. De schoondochter die ervaring had met een micro, als kassierster bij de Colruyt, had het hele parcours op band opgenomen, duidelijk met tegenzin van onze klusser, die dan ook regelmatig het woord nam om zijn visie aan de man te brengen. Concentratie was dus wel nodig, soms waren de aangekondigde bezienswaardigheden al voorbij of moesten ze nog komen. Maar eerlijk is eerlijk, het parcours was haarfijn uitgestippeld en gaf ons een duidelijke visie, zowel op geschiedkundig, economisch, sociaal en actueel vlak. Samen met Andre Rieu reden we terug het strijdhof op, en dachten "veroordeel niet wat je niet kent; ( met een knipoog aan de gids )
