Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
wie op zijn tenen staat, zal niet lang overeind blijven ( lao-tse ) deze namiddag had ik een afspraak bij de kapper, eerst nog even het leesbrilletje van ons oudste afhalen. sinds jaar en dag zijn we daar klant en de straat is tijdens al die jaren uitgegroeid tot een trendy buurt. een plaatsje om te parkeren... rien de knots, dan maar voor een garage... mijn driver neemt de honneurs op en blijft wachten in onze vierwieler ...
op de stoep een slenterend volkje met blijkbaar weinig interesse voor al de "sales" die roepen om aandacht en hulp vanuit de lege winkels ...
en daar, voor de ingang van een kinderwinkel, staat een grote kartonen doos met kapstokken, gratis voor niets, allen met het LABEL van een toonaangevend merk !! een oudere heer en zijn dame zijn druk doende met kiezen (allemaal dezelfde)... mevrouw zet een stapje achteruit met enkele exemplaren in de hand en botst tegen mij aan ... wederkerige verontschuldigingen en ik ga verder ... maar de dame haalt me in en zegt ...
- mevrouw, u denkt toch niet dat dit voor ons is ... - ? - ja, ik zou zoiets nooit doen... maar morgen gaan we met verlof, en in het hotel zijn er enkel kleerhangers van ijzerdraad..(mijnheer knikt bevestigend) -ah, ja.. - en nu gaan wij er deze hangen ...(met grote smile )
ik knikte vriendelijk, ze leek tevreden en opgelucht dat ze hier de lijntjes terug recht had getrokken ... maar besefte ze niet hoe ridicuul ze wel was, niet alleen zet ze een toneeltje op voor enkele kapstokken... maar nu wist ik ook nog dat ze zeker in geen vier sterren hotel ging logeren....
laten we de moed niet hangen, want ze zijn er hierboven alles aan het doen om ons zover te krijgen....
ben zojuist bij natoken op bezoek geweest en inderdaad "er zijn geen woorden voor"... maar ik weiger om mij te laten meesleuren... er is tegenwoordig maar één onderwerp... er komen klachten over de weervoorspellers.... ze moeten hun woorden wikken en wegen... de mensen het beter voorspiegelen dan het werkelijk is... de horeca klaagt steen en been... appartementen blijven leeg staan... jobstudenten zijn de klos... je wagen kwijt geraken aan de kust.. geen probleem waar je maar wil.. en toch hebben wij een fijne week gehad in cadzand .... EN NU MAG HET NOG PARAPLUUUUUUS REGENEN IK SCHRIJF NIET MEER OVER HET WEER !!!!!!
deze week hebben we onze "tenten" opgeslagen in cadzand....
ik zeg wel tenten, maar eigenlijk zitten we hoog en droog, 3de verd., verstand op nul en zicht op oneindig...
de mooie blauwe lucht was voor de foto, nu is ze grijs en grauw met soms dashwitte wolken, soms wat wat verfissende druppels ... de temperatuur is zacht...
maar wat het ook moge zijn, we hebben het hier allerbest.. het appartement is prima..., de golven die eindeloos ruisen ,nu en dan het gekrijs van een eenzame meeuw ,de machtige zeereuzen met vrachten containers... heel klein duiken ze op aan de horizon..., worden groter en groter ... om dan fier langs te paraderen en hun weg verder naar een of andere haven zoeken... de duinen, aan onze voeten, gehuld in een weelderig kleed van wilde planten en bloemen, nodigen ons uit haar stenen tapijt te bewandelen en op haar zitbanken eventjes onze knieen rust te geven.
als groot wereldnieuws werden ze gisteren aangekondigd op TV, en de commentaar was we weer een afgitsel van vorige jaren.... vroeg op het seizoen....niet groot maar goed gevuld... iets duurder... de beelden lieten voor zich spreken.... terrasjes met smullende en glunderende aanhangers.... en dit kunnen we blijkbaar tot april volgend jaar...
nu zagen ze er wel "volmaakt uit " één voor één .... hadden ze die speciaal geselecteerd ?....
waarom heb ik thuis nooit zo een"perfect" bord. .... nochtans heb ik bij aankoop al alles geprobeerd - jumbo- extra groot -super....en noem maar op of moet ik ze eens gaan eten in een restaurant ?.... (daar kan ik ze terugsturen als ze me niet aanstaan!!!!)
het schooljaar pakt zijn biezen, de boekentassen worden opgeborgen, de klassen krijgen hopelijk een grondige poetsbeurt !!! de rapporten zijn uitgedeeld, er zijn traantjes en vreugedekreten , de juf krijgt een zoen, vriendjes zweren eeuwige trouw tot september, sommige ouders konden niet wachten en zijn alvast op vakantie vertrokken met hun kroost....
maar is het wel echt "vrij " voor alle kinderen, de werkende ouders moeten voor opvang zorgen, niet altijd gemakkelijk, op kamp sturen kost stukken van mensen.. komt bij op hun eigen budjet, de sleutel kinderen trekken hun plan... de tv en consorten zullen weer goede maatjes hebben komende weken...
het zou anders kunnen, maar dan moet er heeeel veel veranderen....
't schooljaar zet weeral zijn laatste stappen... weg met de loodzware boekentassen... een welverdiende vacantie... want ze hebben het toch zwaar onze schoolgaande jeugd... ik geef toe het onderwijs is anders dan vroeger... aan een hoog tempo krijgen ze alles te verwerken...
het gaat veranderen,.. over het lessenpakket spreek ik me niet uit MAAR.....
waar is de orde, beleefdheid,het ABN; het taalgebruik onder de kinderen beschamend, gewoon platvloers, en geen leerskracht die een opmerking maakt ! bij toeval kwam ik in een klasje, een echte zwijnenstal.. kinderen liggen op hun bank... kladpapier bestaat niet, alles onmiddelijk in de schrift, deze zien er dan ook niet uit, ezelsoren bij de vleet ...leerkrachten roken zonder schroom voor de poort, zijn slordig en onverzorgd gekleed...hetgeen de kinderen maar al te graag overnemen.
verontschuldig me dat ik het aanhaal maar dit ervaar ik in een zogezegde "betere" school...
zit hier eigenlijk te niksen.... zojuist de one line krant
gelezen, de blogjes. een mailtje verzonden...en de inspiratie laat mij nog altijd links liggen... over het weer wil ik het zelf niet hebben, wil er niet aan denken... dus zeg ik ook niet dat mijn ramen nog altijd glimmen... dat ik alle schakeringen van grijs in de lucht zie... wat verder is het geroezemoes van de spelende kinderen stil gevallen... speeltijd gedaan... zal ik gaan shoppen ?
ik weet het, ik val in herhaling, maar vandaag is het weer wafelenbak.. onze kleindochter is jarig (10j)in de maand juli... vakantie en dus geen traktatie voor de klasgenoten.... maar ze mag het aanstaande vrijdag vieren ... ook einde van de toetsen ... de bestelling is 60 wafels :
30 vanille en 30 suikerwafels, netjes verpakt in cellofaan - roze en gif groene kaartjes aan lintjes van dito kleur
zondagmiddag hebben we al flink gewerkt - het beslag was klaar toen amélie de rang is komen versterken en het wafelijzer heeft bediend ... hebben ook de kaartjes onder handen genomen, een tekeningetje derop en van lintjes te voorzien...
morgen worden de pakjes zelf gemaakt...
blijkbaar zijn mijn wafeltjes gegeerd want ze vliegen hier de deur uit...ben nu toch al meermaals aan het bakken geweest... maar onze ijzeren voorraad doos staat daar leeg ....
18/06/2012 hoera !!! ... 't regent... nooit hebben mijn vensters aan de achterzijde zo geblonken.... zojuist zijn ze weer eens verwend, men was hierboven wel zo vriendelijk eerst te verwittigen met getrommel alvorens de lading te dumpen....
wat zijn ze mooi, kristalhelder... moeten jullie weten dat die bijna nooit door mij, of iemand anders onder handen genomen worden....4 HOOG, SCHUIFRAMEN...de ruitenwasser stopt op DRIE ... maar af en toe laat hij zijn goed hart zien en komt 's avonds na zijn werk !!!
tegewoordig leven we in een wereld waar alles veel vlugger afgehandeld wordt.. je krijgt een mail binnen en, als het je past, heeft de afzender binnen de minuut een antwoord...
met gemende gevoelens denk ik terug aan het beging van de jaren zestig, toen ik als jonge bediende begon te werken, werkweek 45u, zaterdag tot 13u.. 2 weken verlof...
daar zat ik dan in een heel groot kantoor, de telex stond wat verder te ratelen.. telefoons rinkelden om de haverklap door de ruimte... en ik maar proberen de opdrachten uit te typen op een tank van een machine... origineel met liefst 7 kopijen, filterdun papier in alle kleuren van de regenboog.... had je het ongeluk een foutje te maken, ja, dan was de hersteloperatie tijdrovend... eerst stukjes papier tussen alle bladeren steken... alls terug in originele staat brengen, met het gommetje op het voorblad voorzichtig de fout weghalen, was je te enthousiast dan zat je door het papier...
die kopijen waren van groot belang, ook de kleur, naar gelang de dienst; had je de pech een carbonpapier er averechts tussen te steken dan kon je alles in de papiermand kieperen... een voorhistorisch kopieerapparaat stond in een donkere kamer en werd per grote uitzondering gebruikt door een bevoegde werknemer....
met rode kaakjes zag ik de papiermand zuchten als er weer een lading binnen viel, hier sloeg ik geen goed figuur, maar ja zag dat iemand ?... toch nam ik mijn voorzorgen door een grote handtas mee te nemen...
na een week of twee werd ik bij de chef geroepen, met een klein hartje ging ik erheen en dacht .... ja lap dat papier.....
neen ik kreeg er werk bij... de loopjongen ging naar het leger en ik zou dagelijks naar de post moeten met kleine wisselstukken... daarop haalt hij een houten draagbak van onder zijn bureau... een doe het zelf exemplaar avant la lettre... om het gemakkelijk te dragen, twee handgrepen gemaakt van koord en stevig karton !!!! MOEST IK DAARMEE OP STRAAT ??? ik kon alvast vertrekken zei hij !!!!
hoe jong, klein en onervaren ik ook was toch antwoordde ik beleefd maar kordaat, dat ik dat niet van plan was, ik hiervoor niet was aangenomen... dit antwoord had hij zeker niet verwacht, 't was beeld zonder klank.... hij stelde een tussenoplossing voor, tot er een nieuwe werkkracht was zou ik vijzen en andere naar de post brengen... ik bleef bij mijn beslissing...
later die dag mocht ik wel naar de personeelsdienst voor mijn ontslag ..de dag daarna was ik al terug aan de slag... 't was het beging van een boeiende periode van ongeveer 10 j... leergierig veranderde ik enkele malen van werkgever met iedere keer meer referenties en bagage in mijn handtas...
ik hoor het jullie al zeggen 't is geen winter hoor, waarom bak jij wafels...
wel omdat ik nogal tegendraads ben..., het stappen mij vandaag ABSOLUUT niet ligt..., de zon achter de wolken zit..., ik een nieuw boek moet beginnen... geen keuze kan maken...vandaag jeroen heb wandelen gestuurt ... 't is vanavond opwarm keuken... 't kan alle dagen geen dolle pret zijn in de keuken .... de micro 7 ' aanzetten zal al meer dan genoeg zijn...
maar ik ga wel met hart en ziel vanille wafels bakken, momenteel, binnen juist drie kwartier mag de bereiding uit de frigo...ze ligt te rusten onder een vers gestreken keukenhandoek ... mijn wafelijzer zal dan al aan het puffen staan op het aanrecht,.. mijn klein baktafeltje en stoeltje daarnaast, zo kan ik rustig zitten bakken... en mijn goude lievertjes te rusten leggen voor afkoeling.... (neen ik zal er geen opeten !!!!)
enkele weken geleden waren de weergoden ons soms nog goedgeziend.. dus ook terrasjesweer... met ons ijzeren paard trokken we de stad uit om te gaan verpozen aan de oevers van de schelde.. onder de schaduwrijke bomen kon ze rustig grazen terwijl wij naar een van de vele terrasjes gingen.. daar vonden we een gezellige en bonte verbroedering
... kinderen stapten kranig, geladen me schopjes en emmertjes achter hun ouders, hier past beter het woord "muilezeltjes" behangen met kleurige allerlei, ultra lichte zeteltjes, parasolletjes ... iedereen was goed geluimd..
de johnny weismullers van de jaren stillekens samen met hun pin-ups waren ook present, de heersers van de plage, hier is hun biotoop sinds jaar en dag, hier laten ze hun lichamen door de zon roosteren tot geolied perkament van pasen tot september....
de dames wisselen het zonnen af met een wandelingetje, eventjes wat rouge op de lippen, de kurkschoenen met hoge hakken aan en weg zijn ze... over hun badpak losjes en lichtjes gekleed, arm in arm gaan ze braaf op het ritme van hun rinkelende juwelen, en de klanken van de plaatselijke senioren zender paraderen op de promenade... ze kennen alles en iedereen.. groeten en wuiven...
voor de mannen is het anders, zij zijn hun macho allures nog lang niet vergeten en proberen hun afgetrainde en spierloze lichamen uitstraling te geven door fanatiek te staan turnen... deze dames en heren maken deel uit van het geheel...
wij zaten ook te genieten... door de grote toeloop kregen we gezelschap aan ons tafeltje.. geen probleem, hoe meer zielen hoe meer vreugde.. maar die vreugde werd wat al te letterlijk genomen door een van onze nieuwe "compagnon".. bestellen deed hij per twee, .. twee bollekes en 1 cola en chocomelk voor zijn dame.. voor ons wilde hij ook een dubbele lading bestellen, geen probleem hij zou betalen.. dit weigerden wij vriendelijk..
onze rust en het genieten waren voorbij toen hij aan een eindeloze monoloog begon, doorspekt met hier en daar een vraag.. maar geen van ons beiden begreep hem , menigmaal moesten we hem laten herhalen, hetgeen hij absoluut niet erg vond...
het niveau van hun drankjes was inmiddels duizelingwekkend gedaald en mevrouw riep hem ter orde, en zo ook hoorden we voor het eerst haar stem.. we wisten wat er ging gebeuren, ... tijd om op te krassen... met veel diplomatie namen we afscheid en bedanken voor het gezelschap... ik kreeg nog een handkus alvorens ze hun nieuwe bestelling plaatsten...
hoop ik, want mijn beeld springt hier regelmatig eens weg.
na mijn fustratie gisteren te hebben neergeschreven en de regen gestrotseerd, zou ik eens lekker niets doen, ... had inspiratie.. want mijn tekst stond al klaar in word, de gekozen foto was doorgemaild... en met de juiste bril op mijn neus, mijn lenzen had ik maar gelaten voor wat ze waren, ging ik aanbellen bij sennet... ze lieten mij binnen... mocht verder... maar niet tot mijn eigen territorium... ????
zonder argwan herbegon ik heel de operatie,... maar niets... rien de knots... was zeker van mijn "gegevens" maar heb ze toch nog eens aangevraagd... als ik me ergens in vastbijt dan geef ik het niet op...
maar uiteindelijk heb ik de wapens moeten neerleggen....
ben dan maar boodschappen gaan doen, de sluizen waren toch dicht...
graag wil ik iedereen bedanken die mij een seintje heeft gegeven....
mijn laarzen staan er maar zielig bij, deze tekst wou ik erbij zetten ...
10u deze morgen nat... natter
wat kan je anders zeggen, zitten we hier allemaal te wachten op wat zon en lekkere temperaturen, en wat krijgt een mens te zien bij het opentrekken van de gordijnen ? enkel de tranen van een ontroostbaar verdriet hierboven... maar was is er toch mis ? wat hebben we verkeerd gedaan ????
sinds weken zijn de ijverige huisvrouwen hun huisjes binnenste buiten aan het keren ... zo kunnen de zonnestralen rustig neerstrijken op de geboende meubeltjes.... t gras is gemaaid.. het onkruid en verdorde takken liggen bij de compost... aan ons zal het niet liggen...
ijverig hebben we onze winterkleren op rust gestuurd... om ze nu terug te roepen.... de verwarmingsketel mag 's avonds wat overuren doen...
och waarom zit ik dat hier allemaal te vertellen... wel uit pure frustratie...
nu de vrije tijd ons toelacht, we naar buiten zouden kunnen en doelloos genieten... welnee we mogen een vervolg breien aan onze winter.... maar trop is teveel en teveel is trop ....
wel nu neem ik mijn paraplu, regenmantel , botten en ga ik "10min doorstappen" iedere plas kan zich verwachten aan een lekkere "pletsbeurt"....
(daar kan ik ze terugsturen als ze me niet aanstaan!!!!)
