Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
mijn laarzen staan er maar zielig bij, deze tekst wou ik erbij zetten ...
10u deze morgen nat... natter
wat kan je anders zeggen, zitten we hier allemaal te wachten op wat zon en lekkere temperaturen, en wat krijgt een mens te zien bij het opentrekken van de gordijnen ? enkel de tranen van een ontroostbaar verdriet hierboven... maar was is er toch mis ? wat hebben we verkeerd gedaan ????
sinds weken zijn de ijverige huisvrouwen hun huisjes binnenste buiten aan het keren ... zo kunnen de zonnestralen rustig neerstrijken op de geboende meubeltjes.... t gras is gemaaid.. het onkruid en verdorde takken liggen bij de compost... aan ons zal het niet liggen...
ijverig hebben we onze winterkleren op rust gestuurd... om ze nu terug te roepen.... de verwarmingsketel mag 's avonds wat overuren doen...
och waarom zit ik dat hier allemaal te vertellen... wel uit pure frustratie...
nu de vrije tijd ons toelacht, we naar buiten zouden kunnen en doelloos genieten... welnee we mogen een vervolg breien aan onze winter.... maar trop is teveel en teveel is trop ....
wel nu neem ik mijn paraplu, regenmantel , botten en ga ik "10min doorstappen" iedere plas kan zich verwachten aan een lekkere "pletsbeurt"....
jullie moeten mij toch gelijk geven, ik heb niet de beste periode gekozen om te beginnen... ja ik hou vol.
maar ik zou ik niet zijn moest ik het nuttige niet aan het aangename verbinden... en aangezien ik een "lange tong heb" en graag een babbeltje sla ben ik mijn netwerk hier beneden aan het uitwerken.
maar mijn praatjes beperken zich niet tot "goede morgen" alles goed"... daar ik ook nog grote oren heb, ben ik nogal eens " dikwijls" een klantbord... kan goed luisteren zeker ?....
mijn wederhelft verwacht mij na mijn kwartiertje stappen terug boven..., liefst zou hij mij met een overlevingspakket en alarmsignalen naar beneden sturen...
en ja zaterdagmorgen liep de sessie toch serieus uit...de dame had het hard te verduren, wel was ik zo slim geweest zo te gaan staan dat ik vanop ons terras te "ontdekken" was... dus geen reden om ongerust te zijn daarboven....
dat is de boodschap die ik steeds weer, vriendelijk, maar met aandrang, van mijn geliefden te horen krijg als ik mijn kaduke knieen aanhaal om met hen niet mee te gaan stappen ....
die versleten lichaamsdelen komen mij eigenlijk goed uit, zoals mijn behandelende dokter mij gisteren op de neus drukte, en ze heeft nog gelijk ook...
kan ik niet naar hartenlust lezen, teksten schrijven, schilderen, informatie opzoeken, mailen... ben wel verplicht, ocharme... want mijn knieen !!!!
heb nu de opdracht gekregen dagelijks 10 min. te gaan doorstappen... om zo sterkere spieren te ontwikkelen...
gisteren met volle moed gestart, ik liep op wolkjes, oh, dat gaat hier als een fluitje van een cent zei ik bij mezelf... maar deze morgen was het serieus op de tanden bijten.. maar toch heb ik vol gehouden...
Sinds enkele tijd heb ik moeite al mijn aankopen netjes in mijn keukenkastjes op te bergen... dus tijd om daar eens grondig in te gaan neuzen.. met mijn 1m55 kom ik natuurlijk nooit in de bovenste kasten... wel weet ik dat mijn reserve chapelure en maizena regelmatig bijgevuld word, want dat zijn zo van die producten die men vergeet te kopen alhoewel ik ze zeer weinig gebruik..
toen ik maandagmorgen mijn wederhelft met het laddertje zag afkomen wist ik hoe laat het was,benny backx op inspectie ronde.. volgens de laatste berichten is er niet direct dreiging tot oorlog, maar hier is wel wat gehamsterd... maar ik heb er een uitleg voor... (als oorlogskind zit dat natuurlijk in de genen..) van de dagelijks gebruikte voeding heb ik graag 1x reserve, sinds ik met jeroen in de keuken sta is mijn manier van koken wel veranderd, en heb ik andere ingredienten nodig..
maar waar ben ik aan begonnen... ieder recept is een uitdaging.. neemt tijd... toch voel ik me er goed bij..
de kruiden doen het beeldig op het " provencaals "terras, lavendel, thym, laurier, munt, basilicum... ijveren om de meeste geur te verspreiden... met mondjes maat pluk ik er wat af om mijn gerechten te verfijnen en te kruiden... eens mijn menu voor de week opgemaakt gaan we boodschappen doen.. maar er zijn nogal wat producten die ik niet gebruikte... heb ook enkele kleine electrische hulpmiddelen gekocht... en zo komt het dat mijn kastjes overbevolkt geraken... deze week enkel te bereiken in de keuken.... !!!!!
tot vervelens toe blijf ik maar zeuren over koffiegeur.. maar hij achtervolgt mij overal ..... zo vorige vrijdag, een dagje uit met onze oudste... naar de kapper,parfum kopen, een hapje eten... maar eerst moesten we naar de lingerie afdeling van een bekend warenhuis... een bh kopen. dat trok ons geen van beiden aan... zoeken...passen... enfin de hele sante boutique.. we konden natuurlijk naar een specialiseerde winkel gaan, maar daar stonden we ook niet voor te springen ...
dan maar vlug de korte pijn....
opeens van tussen de massa satijnen, zijden,katoenen grote en kleine borsten ....de alles overheersende geur van verse opgeschonken koffie... begon ik te hallucineren door de verveling? een lokkertje voor twijfelende dames...?
- ruik jij dat ook ? tegen S het antwoord kwam van de dame naast ons : - komt uit mijn boodschappentas...ben juist koffie gaan kopen .... - zijn dat bonen ? dat waren ze..
deze winkel kan mijn bezoek verwachten,het aanbod ongemalen koffie is zeer beperkt in de grootwarenhuizen.
van mijn voornemens, beschreven in mijn blog van 5/03 ll, is niets in huis gekomen.. IK HEB GEEN KOFFIEBEURS GEVONDEN....een alom bekende winkel heeft zijn leveranciers gebeld... zelfs in oostvlaanderen zijn ze op zoek gegaan... ik heb dus het strijdbijl ,met pijn in het hart, begraven en een supersonische koffiezet gekocht... maalt zelf .. ik programmeer de sterkte en de hoeveelheid... van 1 tot 12 tassen.. ben nog aan het experimenteren...
van grote wandelingen kunnen we nog juist dromen.. onze vier lastpotten willen niet meer mee, nachtans hebben we ze vroeger laten zweten... regelmatig glippen we er enkele dagen tussenuit om ons te laten verwennen in een of ander hotel, in het centrum van een stad, midden in de duinen, of andere groene oorden m.a.w ergens dicht bij...
waar kan je je ogen de kost geven zonder moe te worden... juist... de ontbijt ruimte. iedereen die binnenkomt is goed geluimd, naar gelang hun outfit kan je met zekerheid zeggen uit welke contreien ze komen ....
de dames van onze noorderburen spannen de kroon, zo uit een doosje, chemisier.. pantalon.. balerines, een pulletje over de schouders gegooid, de juwelen doos al geplunderd... mijnheer met fel gekleurde broek, hemd van een bekend polomerk, ceintuur in "cuir naturel" en de nodige docksides... echt chic allemaal...
het wandeltype heeft zich alvast klaar gemaakt, de geitewolle sokken strak over de trekkers contrasteren fel met het wit damasten tafelkleed, allebei identieke groene kleding, of is het camouflage..ze zijn er klaar voor....
het boekhouders typetje met pensioen, argusoogjes, hoofd tussen de opgetrokken schouders alsof hij de hete adem van de belastingscontroleur voelt, moeder de vrouw, hier zonder short, pendeld tussen tafel en buffet op zijn wenken... smeert zijn broodjes...ze voelt zich beeldig met de vers gezette permanent en haar mantelpakje pas terug van de droogkuis in 't dorp....
de mooie blonde mama die alvast met haar kroost komt..papa slaapt nog wat verder...straks maakt hij wel een opvallend entree.. bermuda, lacostje, ray ban, weerbarstige krullen door gel onder dwang gehouden...na het ontbijt verdwijnt hij steevast naar de spa... mama gaat wel naar 't strand...
de dame, duidelijk van welstand, discreet, in gezelschap een jonge adonis.. of zou ik durven zeggen gigolo ?
OCH, iedereen is speciaal op zijn manier... leven en laten leven ....
niemand hoeft zijn thuisgewoontes opzij te schuiven, er is aan iedereen gedacht.. maar HOE er gegeten word is ook nog een ander verhaal, weer komen de verschillende gewoontes boven...
zo de deftige dame die graag haar pistolleke geroosterd had... en de klassieke broodrooster niet vond...
va.... daar stond een soort bakje met roostertje; ze legt haar half broodje erop en activeert alles, wachtend op de goudgekleurde lekkernij, maar daarbinnen was niet alles koek en ei.. op een corpulente massa waren ze niet voorbereid.. er werd nog extra gestookt... maar daar kon de korst dan weer niet tegen .. de eerste rook sliertjes ontsnapten, kleine, weggewuift door een waaiende hand en serviette, onze dame was radeloos, stond, met gratie te trappelen van onmacht.. haar waardigheid verbood haar te roepen en tieren...te vloeken... steeds werd de damp intenser, zocht een weg naar het afzuigsysteem.. de rookmelder was alert en stond binnen de kortste keren te kelen...
rennend en in spappig west vlaams riep de eigenares naar de zaalverantwoordelijke,in pinguin kostum ,"pak da hire es vaste en smit da buten" (sorry vr de vertaling)terwijl ze een van de grote ramen open trok... het oventje belande in de duinen waar het stilaan terug op zijn positieven kwam...
iedereen at rustig verder..
zo zie je maar dat de "aktie" soms naar je toe komt...
uit de oude doos ..... voor de eerste h.communie van onze kinderen was er een feest samen met de uitgebreide familie, bij de hernieuwing van hun doopbeloften op 12 j brachten we daar verandering in. voor S. gingen we samen naar spanje, een langer verblijf in de villa van onze tantes...zon,zee,strand,lekker eten ... nu was het de beurt aan onze I, in alle stilte bereiden we een klein weekje parijs voor, een appartement in het chique 17 arrondissement, werd ons gracieus uitgeleend door een collega van mijn wederhelft.
de kinderen wisten niet waarheen we die morgen vertrokken, in de auto kregen ze een rebus toegestopt die ze vlug oplosten... parijs
metro in en uit, trap op trap af, genietend van het straattoneel, dat niet gering was, verpozen voor het centre pompidou,verder naar de champs de mars, les invalides, notre dame, sainte chapelle, de boekenstalletjes langs de seine, rive gauche en andere trekpleisters... we wilden hun tonen dat je met deze stad andere affiniteiten kan hebben dan alleen de eifeltoren.. bij de zonnekoning gingen we ook een dagje op bezoek...
om het met eigentijdse woorden te zeggen "een geestelijke marinade"
tijdens onze vroegere bezoeken aan de lichtstad hadden we pigale gezien, maar we vonden de "rue st denis authentieker, daar gingen we dan "un rouge" drinken en observeerden, zonder op te vallen, "les putes" die daar even kwamen verpozen onder het waakzame oog van "les mecs" die rammelden van het goud de straten afweilden in hun opzienbare auto's.
als ouders met een open geest, en onze positieve ervaringen indachtig trokken we terug naar "het warme straatje"
maar tussen de twee bezoeken lag er een tijdspanne van 17j, de waarden en normen waren intussen losgeslagen, dit hadden we niet verwacht... we sloegen het eerste zijstraatje in, maar kwamen nu pas in de wereld van vraag en aanbod.. zigzaggend tussen "les filles" met of zonder attributen en de jagers.. loodsten we onze meisjes naar deftiger oorden.
onze bijna pubers waren voldoende voorgelicht en hebben er geen trauma aan overgehouden... maar zeg nu zelf... niet erg aangewezen bij een communiereis....!!!
Vorige week maakten ze, sinds lang, hun opwachting weer, niets om van te schrikken, of wel ?
als het gerommel ver achter de horizon kwam aanzetten,als de hemel zich in het zwart hulde, dikke druppels de kasseien lieten blinken, wist mijn grootvader dat het hoog tijd was zijn, aanzienlijke, kroost samen te roepen...
veilig onder het grote afdak verzamelde iedereen rond bobonne met de laatste spruit op haar schoot, de ouderen deden stoer tegenover de kleintjes... dit was ouwe koek voor hen....
mijn grootvader in driedelig pak met zakhorloge en gouden ketting, zijn eeuwige pijp, dikke snor en baard straalde een en al vertrouwen uit, hij stelde iedereen gerust als de eerste bliksemslichten de wolken doorkleifden en de hoger gelegen hertogelijke kerk van Alsemberg in lichterlaaie zette.. rustig in kindertaal vertelde hij zijn volkje wat er allemaal gebeurde.. op het moment van de donder telde iedereen samen 1- 2 - 3 -4... de oudsten moesten het laatste cijfer door drie delen... nu wisten ze hoeveel km het omweer verwijderd was....
voorzichtigheid was geboden voor het gevaarlijk spel der natuur, tot op hoge leeftijd vertelde mijn vader over deze ervaring en gaf ons een nuchtere kijk op het gebeuren mee, ook wij hebben die doorgegeven....
nooit heb ik deze klokjes ontvangen van mijn liefste... voor oude boma's zei hij.... en de jaren gingen en kwamen ...... tot mijn geluk krijg ik ze nog steeds niet.....
vorige week zag ik een programma over een evenementen bureau speciaal voor lente- en communiefeesten....
is het al zover gekomen dat onze zelfverklaarde "plezante nonkel" zijn afgezaagde, flauwe moppen niet meer mag voordragen... tante georgette moet de laatste smartlap van johnny jordaan inslikken... weg met de grote hilariteit als er, voor de zoveelste maal de maskers van politiekers boven gehaald worden, de kinderen improviserend voor een aandachtig publiek.. de guitige blikken bij het doorgeven van een vreemd voorwerp onder tafel.. de stoelendans die word aangekondigd door de pianist van dienst...
de stilte als de ouderen het liedje inzetten van "bloempje lief.. wat deert u toch.. waarom laat je uw blaadjes hangen ?
och misschien was ook niet alles perfect, de zure tante "oude vrijtster" zal zeker stof tot klagen gehad hebben, maar iedereen was begaan de andere een fijn gevoel te geven ...
oubollig, misschien.... dit alles is stilaan aan het verdwijnen,en neemt andere vormen, alles word geregeld, voor gekauwde teksten, de nonkel is vervangen door een professionele clown gebrieft door de gastvrouw, de schminkster goochelt met kleuren op de gezichtjes, Wii ,ipod en pad zijn er ook bij, tv hoekje voor de allerkleinsten, de illusionist zorgt voor mysterie, de dj mag pas om 22u starten...
't zal best leuk zijn maar in mijn ogen geen ECHTE kinderviering, moet de buurman/vrouw soms overtroffen worden ?
25 APRIL 2012 TV VRIEND OF VIJAND...door de tijd....
wanneer hebben jullie voor het eerst over tv gehoord ? wel mijn vader vertelde begin de jaren vijftig over "iets"waarmee we de ganse wereld zouden kunnen zien... mijn verbeelding sloeg op hol en ik zag mij al naar de zwartjes kijken waarvoor we zilverpapier inzamelden op school... zo een vaart zou het niet lopen werd me gezegd, niet vermoedend dat we , 15j later, ons zouden vergapen aan de landing op de maan...
de mensen die zich zo een toestel konden veroorloven hadden ineens veel "vrienden" over de vloer... iedereen wilde wel weten hoe pa cartwright en zijn zonen het stelden op de ponderosa.....
rond 1963 kwam het fameuze kastje ook mijn ouderlijke woning binnen, als blauwe schimmen zaten we te genieten van flikkerende beelden afgewisseld door horizontale strepen en sneeuw - even geduld - klank zonder beeld.. maar als paula semers dan toch tevoorschijn kwam waren we gerustgesteld... de eerste tekenen van verslaving staken de kop op...
met vertedering denk ik terug aan de ervaringen met ons maatje als pas getrouwd koppel. onze antenne stond op het plat dak van het kleine appartementsblokje, juist boven ons nestje... nu was het niet alle dagen koek en ei met die " wispelturige miserie meid ", er moest al eens aan de ijzeren vogelschrikker gedraaid en gesleutel worden.. en wie was de klos... juist mijn liefste.
uit het lekkere warme cocon het dak op... maar eerst naar de kelder achter een ladder, naar achter, op de garage, dan was het de beurt van de brandladder twee hoog; tussen de andere kanaalzoekers de juiste vinden (met pillamp in de winter)... inmiddels had ik onze venster opengestrokken en wachtte op het touw, ons communicatie middel... als dit faalde hadden we nog onze stem.... zien jullie het plaatje....??!! en dit niet éénmaal maar regelmatig... iedereen had zijn methodes, bv een kennis moest twee kilo klontjes suiker aan een bepaalde knop hangen om "perfect" beeld te hebben... een goed pak rammel was ook een optie...
maar als het echt mis was kon mijn wederhelft enkel nog veel spinazie eten, op goed geluk de trap afsptrompelen met zijn lading..hopend dat de batterij van onze derde hands kever niet ter ziele was gegaan , want dit gebeurde op de onmogelijkste momenten. bij de tv dokter konden we alleen terecht tijdens de kantooruren- dat was dan sleuren en sleutelen om een vrij moment te vinden, en 's avonds misten we ons vriendin die pas enkele dagen later terug zou komen.
maar ja de tijd evolueert, één antenne met rotor voor gans de bouw, distributie... maar die schrik "in panne" te vallen zat er toch nog in en bij het minste falen namen we polshoogte bij de buren...we hoefden niet meer te sleuren, herstelling gebeurden aan huis... de "verplaatsingskosten" waren hoog, maar waren we niet blij met de "service"...? ja
alles is anders nu, analoog, digitaal... zenders zonder einde... je kan bijna alles zelf oplossen vanuit je zetel, anders is er de help desk en dat 7/7,
wat zou er gebeuren moesten we, als bij toverslag, plotseling de beelden van weleer op onze flatscreen krijgen ???
6 MEI 2012 PARIJS
25 APRIL 2012 TV VRIEND OF VIJAND...door de tijd....
