Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
Sinds enkele tijd heb ik moeite al mijn aankopen netjes in mijn keukenkastjes op te bergen... dus tijd om daar eens grondig in te gaan neuzen.. met mijn 1m55 kom ik natuurlijk nooit in de bovenste kasten... wel weet ik dat mijn reserve chapelure en maizena regelmatig bijgevuld word, want dat zijn zo van die producten die men vergeet te kopen alhoewel ik ze zeer weinig gebruik..
toen ik maandagmorgen mijn wederhelft met het laddertje zag afkomen wist ik hoe laat het was,benny backx op inspectie ronde.. volgens de laatste berichten is er niet direct dreiging tot oorlog, maar hier is wel wat gehamsterd... maar ik heb er een uitleg voor... (als oorlogskind zit dat natuurlijk in de genen..) van de dagelijks gebruikte voeding heb ik graag 1x reserve, sinds ik met jeroen in de keuken sta is mijn manier van koken wel veranderd, en heb ik andere ingredienten nodig..
maar waar ben ik aan begonnen... ieder recept is een uitdaging.. neemt tijd... toch voel ik me er goed bij..
de kruiden doen het beeldig op het " provencaals "terras, lavendel, thym, laurier, munt, basilicum... ijveren om de meeste geur te verspreiden... met mondjes maat pluk ik er wat af om mijn gerechten te verfijnen en te kruiden... eens mijn menu voor de week opgemaakt gaan we boodschappen doen.. maar er zijn nogal wat producten die ik niet gebruikte... heb ook enkele kleine electrische hulpmiddelen gekocht... en zo komt het dat mijn kastjes overbevolkt geraken... deze week enkel te bereiken in de keuken.... !!!!!
tot vervelens toe blijf ik maar zeuren over koffiegeur.. maar hij achtervolgt mij overal ..... zo vorige vrijdag, een dagje uit met onze oudste... naar de kapper,parfum kopen, een hapje eten... maar eerst moesten we naar de lingerie afdeling van een bekend warenhuis... een bh kopen. dat trok ons geen van beiden aan... zoeken...passen... enfin de hele sante boutique.. we konden natuurlijk naar een specialiseerde winkel gaan, maar daar stonden we ook niet voor te springen ...
dan maar vlug de korte pijn....
opeens van tussen de massa satijnen, zijden,katoenen grote en kleine borsten ....de alles overheersende geur van verse opgeschonken koffie... begon ik te hallucineren door de verveling? een lokkertje voor twijfelende dames...?
- ruik jij dat ook ? tegen S het antwoord kwam van de dame naast ons : - komt uit mijn boodschappentas...ben juist koffie gaan kopen .... - zijn dat bonen ? dat waren ze..
deze winkel kan mijn bezoek verwachten,het aanbod ongemalen koffie is zeer beperkt in de grootwarenhuizen.
van mijn voornemens, beschreven in mijn blog van 5/03 ll, is niets in huis gekomen.. IK HEB GEEN KOFFIEBEURS GEVONDEN....een alom bekende winkel heeft zijn leveranciers gebeld... zelfs in oostvlaanderen zijn ze op zoek gegaan... ik heb dus het strijdbijl ,met pijn in het hart, begraven en een supersonische koffiezet gekocht... maalt zelf .. ik programmeer de sterkte en de hoeveelheid... van 1 tot 12 tassen.. ben nog aan het experimenteren...
van grote wandelingen kunnen we nog juist dromen.. onze vier lastpotten willen niet meer mee, nachtans hebben we ze vroeger laten zweten... regelmatig glippen we er enkele dagen tussenuit om ons te laten verwennen in een of ander hotel, in het centrum van een stad, midden in de duinen, of andere groene oorden m.a.w ergens dicht bij...
waar kan je je ogen de kost geven zonder moe te worden... juist... de ontbijt ruimte. iedereen die binnenkomt is goed geluimd, naar gelang hun outfit kan je met zekerheid zeggen uit welke contreien ze komen ....
de dames van onze noorderburen spannen de kroon, zo uit een doosje, chemisier.. pantalon.. balerines, een pulletje over de schouders gegooid, de juwelen doos al geplunderd... mijnheer met fel gekleurde broek, hemd van een bekend polomerk, ceintuur in "cuir naturel" en de nodige docksides... echt chic allemaal...
het wandeltype heeft zich alvast klaar gemaakt, de geitewolle sokken strak over de trekkers contrasteren fel met het wit damasten tafelkleed, allebei identieke groene kleding, of is het camouflage..ze zijn er klaar voor....
het boekhouders typetje met pensioen, argusoogjes, hoofd tussen de opgetrokken schouders alsof hij de hete adem van de belastingscontroleur voelt, moeder de vrouw, hier zonder short, pendeld tussen tafel en buffet op zijn wenken... smeert zijn broodjes...ze voelt zich beeldig met de vers gezette permanent en haar mantelpakje pas terug van de droogkuis in 't dorp....
de mooie blonde mama die alvast met haar kroost komt..papa slaapt nog wat verder...straks maakt hij wel een opvallend entree.. bermuda, lacostje, ray ban, weerbarstige krullen door gel onder dwang gehouden...na het ontbijt verdwijnt hij steevast naar de spa... mama gaat wel naar 't strand...
de dame, duidelijk van welstand, discreet, in gezelschap een jonge adonis.. of zou ik durven zeggen gigolo ?
OCH, iedereen is speciaal op zijn manier... leven en laten leven ....
niemand hoeft zijn thuisgewoontes opzij te schuiven, er is aan iedereen gedacht.. maar HOE er gegeten word is ook nog een ander verhaal, weer komen de verschillende gewoontes boven...
zo de deftige dame die graag haar pistolleke geroosterd had... en de klassieke broodrooster niet vond...
va.... daar stond een soort bakje met roostertje; ze legt haar half broodje erop en activeert alles, wachtend op de goudgekleurde lekkernij, maar daarbinnen was niet alles koek en ei.. op een corpulente massa waren ze niet voorbereid.. er werd nog extra gestookt... maar daar kon de korst dan weer niet tegen .. de eerste rook sliertjes ontsnapten, kleine, weggewuift door een waaiende hand en serviette, onze dame was radeloos, stond, met gratie te trappelen van onmacht.. haar waardigheid verbood haar te roepen en tieren...te vloeken... steeds werd de damp intenser, zocht een weg naar het afzuigsysteem.. de rookmelder was alert en stond binnen de kortste keren te kelen...
rennend en in spappig west vlaams riep de eigenares naar de zaalverantwoordelijke,in pinguin kostum ,"pak da hire es vaste en smit da buten" (sorry vr de vertaling)terwijl ze een van de grote ramen open trok... het oventje belande in de duinen waar het stilaan terug op zijn positieven kwam...
iedereen at rustig verder..
zo zie je maar dat de "aktie" soms naar je toe komt...
uit de oude doos ..... voor de eerste h.communie van onze kinderen was er een feest samen met de uitgebreide familie, bij de hernieuwing van hun doopbeloften op 12 j brachten we daar verandering in. voor S. gingen we samen naar spanje, een langer verblijf in de villa van onze tantes...zon,zee,strand,lekker eten ... nu was het de beurt aan onze I, in alle stilte bereiden we een klein weekje parijs voor, een appartement in het chique 17 arrondissement, werd ons gracieus uitgeleend door een collega van mijn wederhelft.
de kinderen wisten niet waarheen we die morgen vertrokken, in de auto kregen ze een rebus toegestopt die ze vlug oplosten... parijs
metro in en uit, trap op trap af, genietend van het straattoneel, dat niet gering was, verpozen voor het centre pompidou,verder naar de champs de mars, les invalides, notre dame, sainte chapelle, de boekenstalletjes langs de seine, rive gauche en andere trekpleisters... we wilden hun tonen dat je met deze stad andere affiniteiten kan hebben dan alleen de eifeltoren.. bij de zonnekoning gingen we ook een dagje op bezoek...
om het met eigentijdse woorden te zeggen "een geestelijke marinade"
tijdens onze vroegere bezoeken aan de lichtstad hadden we pigale gezien, maar we vonden de "rue st denis authentieker, daar gingen we dan "un rouge" drinken en observeerden, zonder op te vallen, "les putes" die daar even kwamen verpozen onder het waakzame oog van "les mecs" die rammelden van het goud de straten afweilden in hun opzienbare auto's.
als ouders met een open geest, en onze positieve ervaringen indachtig trokken we terug naar "het warme straatje"
maar tussen de twee bezoeken lag er een tijdspanne van 17j, de waarden en normen waren intussen losgeslagen, dit hadden we niet verwacht... we sloegen het eerste zijstraatje in, maar kwamen nu pas in de wereld van vraag en aanbod.. zigzaggend tussen "les filles" met of zonder attributen en de jagers.. loodsten we onze meisjes naar deftiger oorden.
onze bijna pubers waren voldoende voorgelicht en hebben er geen trauma aan overgehouden... maar zeg nu zelf... niet erg aangewezen bij een communiereis....!!!
Vorige week maakten ze, sinds lang, hun opwachting weer, niets om van te schrikken, of wel ?
als het gerommel ver achter de horizon kwam aanzetten,als de hemel zich in het zwart hulde, dikke druppels de kasseien lieten blinken, wist mijn grootvader dat het hoog tijd was zijn, aanzienlijke, kroost samen te roepen...
veilig onder het grote afdak verzamelde iedereen rond bobonne met de laatste spruit op haar schoot, de ouderen deden stoer tegenover de kleintjes... dit was ouwe koek voor hen....
mijn grootvader in driedelig pak met zakhorloge en gouden ketting, zijn eeuwige pijp, dikke snor en baard straalde een en al vertrouwen uit, hij stelde iedereen gerust als de eerste bliksemslichten de wolken doorkleifden en de hoger gelegen hertogelijke kerk van Alsemberg in lichterlaaie zette.. rustig in kindertaal vertelde hij zijn volkje wat er allemaal gebeurde.. op het moment van de donder telde iedereen samen 1- 2 - 3 -4... de oudsten moesten het laatste cijfer door drie delen... nu wisten ze hoeveel km het omweer verwijderd was....
voorzichtigheid was geboden voor het gevaarlijk spel der natuur, tot op hoge leeftijd vertelde mijn vader over deze ervaring en gaf ons een nuchtere kijk op het gebeuren mee, ook wij hebben die doorgegeven....
nooit heb ik deze klokjes ontvangen van mijn liefste... voor oude boma's zei hij.... en de jaren gingen en kwamen ...... tot mijn geluk krijg ik ze nog steeds niet.....
vorige week zag ik een programma over een evenementen bureau speciaal voor lente- en communiefeesten....
is het al zover gekomen dat onze zelfverklaarde "plezante nonkel" zijn afgezaagde, flauwe moppen niet meer mag voordragen... tante georgette moet de laatste smartlap van johnny jordaan inslikken... weg met de grote hilariteit als er, voor de zoveelste maal de maskers van politiekers boven gehaald worden, de kinderen improviserend voor een aandachtig publiek.. de guitige blikken bij het doorgeven van een vreemd voorwerp onder tafel.. de stoelendans die word aangekondigd door de pianist van dienst...
de stilte als de ouderen het liedje inzetten van "bloempje lief.. wat deert u toch.. waarom laat je uw blaadjes hangen ?
och misschien was ook niet alles perfect, de zure tante "oude vrijtster" zal zeker stof tot klagen gehad hebben, maar iedereen was begaan de andere een fijn gevoel te geven ...
oubollig, misschien.... dit alles is stilaan aan het verdwijnen,en neemt andere vormen, alles word geregeld, voor gekauwde teksten, de nonkel is vervangen door een professionele clown gebrieft door de gastvrouw, de schminkster goochelt met kleuren op de gezichtjes, Wii ,ipod en pad zijn er ook bij, tv hoekje voor de allerkleinsten, de illusionist zorgt voor mysterie, de dj mag pas om 22u starten...
't zal best leuk zijn maar in mijn ogen geen ECHTE kinderviering, moet de buurman/vrouw soms overtroffen worden ?
25 APRIL 2012 TV VRIEND OF VIJAND...door de tijd....
wanneer hebben jullie voor het eerst over tv gehoord ? wel mijn vader vertelde begin de jaren vijftig over "iets"waarmee we de ganse wereld zouden kunnen zien... mijn verbeelding sloeg op hol en ik zag mij al naar de zwartjes kijken waarvoor we zilverpapier inzamelden op school... zo een vaart zou het niet lopen werd me gezegd, niet vermoedend dat we , 15j later, ons zouden vergapen aan de landing op de maan...
de mensen die zich zo een toestel konden veroorloven hadden ineens veel "vrienden" over de vloer... iedereen wilde wel weten hoe pa cartwright en zijn zonen het stelden op de ponderosa.....
rond 1963 kwam het fameuze kastje ook mijn ouderlijke woning binnen, als blauwe schimmen zaten we te genieten van flikkerende beelden afgewisseld door horizontale strepen en sneeuw - even geduld - klank zonder beeld.. maar als paula semers dan toch tevoorschijn kwam waren we gerustgesteld... de eerste tekenen van verslaving staken de kop op...
met vertedering denk ik terug aan de ervaringen met ons maatje als pas getrouwd koppel. onze antenne stond op het plat dak van het kleine appartementsblokje, juist boven ons nestje... nu was het niet alle dagen koek en ei met die " wispelturige miserie meid ", er moest al eens aan de ijzeren vogelschrikker gedraaid en gesleutel worden.. en wie was de klos... juist mijn liefste.
uit het lekkere warme cocon het dak op... maar eerst naar de kelder achter een ladder, naar achter, op de garage, dan was het de beurt van de brandladder twee hoog; tussen de andere kanaalzoekers de juiste vinden (met pillamp in de winter)... inmiddels had ik onze venster opengestrokken en wachtte op het touw, ons communicatie middel... als dit faalde hadden we nog onze stem.... zien jullie het plaatje....??!! en dit niet éénmaal maar regelmatig... iedereen had zijn methodes, bv een kennis moest twee kilo klontjes suiker aan een bepaalde knop hangen om "perfect" beeld te hebben... een goed pak rammel was ook een optie...
maar als het echt mis was kon mijn wederhelft enkel nog veel spinazie eten, op goed geluk de trap afsptrompelen met zijn lading..hopend dat de batterij van onze derde hands kever niet ter ziele was gegaan , want dit gebeurde op de onmogelijkste momenten. bij de tv dokter konden we alleen terecht tijdens de kantooruren- dat was dan sleuren en sleutelen om een vrij moment te vinden, en 's avonds misten we ons vriendin die pas enkele dagen later terug zou komen.
maar ja de tijd evolueert, één antenne met rotor voor gans de bouw, distributie... maar die schrik "in panne" te vallen zat er toch nog in en bij het minste falen namen we polshoogte bij de buren...we hoefden niet meer te sleuren, herstelling gebeurden aan huis... de "verplaatsingskosten" waren hoog, maar waren we niet blij met de "service"...? ja
alles is anders nu, analoog, digitaal... zenders zonder einde... je kan bijna alles zelf oplossen vanuit je zetel, anders is er de help desk en dat 7/7,
wat zou er gebeuren moesten we, als bij toverslag, plotseling de beelden van weleer op onze flatscreen krijgen ???
22 APRIL 2012 VOORRAAD )de oorlog indachtig had mijn moeder altijd "reserves" , dat waren dan klontjes suiker, koffiebonen, chichorei, conserven, sardienen, gesuikerde melk, kaarsen, zeep en stekjes... die reserve moest onaangeroerd blijven, in ons geval was alles opgeslagen in een speciale kast in de slaapkamer van mijn ouders.... in volle koude oorlog periode moesten de russen maar eens diep ademen of de winkels werden leeg geplunderd...
toch weet ik niet meer waar mijn moeder dit alles ging kopen.. ons buurwinkeltje deed haar best; op regelmatige tijdstippen kwam de vrachtwagen van de colruyt de rekjes vullen, maar volgens huidige normen was dat maar "pauverkes"
dagelijks werden de boodschappen gedaan, de kruidenier kon rekenen op zijn klanten, wat boter, margarine, bloem, hesp, salami, roze saucisse, haring met ajuin, schep- herve - en hollandse kaas, zelfs brie...
bij de beenhouwer was het ook geen hoorn des overvloed, biefstuk , korteletjes, niertjes, hammetjes, boulli en varkentong voor de soep, spek, gehakt; buiten wat ardeense en gerookte hesp, filet de saxe en filet d'anvers !!, was er op dinsdag "kip kap" witte en zwarte pensen; worsten kon je vers of gedroogd hebben. maar 's zondags aten we rosbief, een stukje gebraad met ribbetjes, of kip.
de bakker kwam aan huis, rond of lang brood, ongesneden, 's zaterdags had hij appelflappen bij, (eigenlijk klompen brood met appelmoes tussen, soms een stukje klokhuis ) en bezaaid met dikke muizenkorrels van suiker. ik zat daar echter niet op te wachten....
de melkboer deed dagelijks de ronde, iedereen had zijn kruik voor de verse rauwe melk , onmiddelijk koken en bijblijven was de boodschap, want menigmaal belande het goedje op de stoof... het vel op het gekookte goedje was naar het schijnt een delicatesse..
de visboerin bracht op vrijdag haar koopwaren aan de vrouw, hoog gezeten op haar kar toeterde ze haar klanten de deur uit,en soms balkte haar ezeltje gretig mee...
de groenteboer riep vanuit zijn vrachtwagen, in perkect dialect, en als een volleerde muezzin, de mensen naar zijn "vroegmarkt" op wielen; moeder de vrouw en echte baboesjka zat ,achteraan ,gevaarlijk dicht bij de open laadklep op een stoeltje, tijdens het rijden hield ze zich met beiden handen vast aan een koord...
met het bier en frisdrank leurde de "brouwer", bij ons moest hij de deur links laten liggen, toch kwam hij regelmatig vragen of we niets nodig hadden, uit beleefdheid kocht mijn moeder soms wat "spa citron"..
vanuit de boomgaard hadden we alle soorten fruit, tot kastanjes en noten toe, er werd dan ook confituur bij de vleet gemaakt, een tante die stereliseerde.... alle kinderen van de familie waren, (en zijn) verlekkerd op "kriekenconfituur" op de boterham met een stukje salami....
en dan de desserten : mijn moeder maakte lekkere "pap" of pudding, alle soorten, vanille, chocolade, met macaroni, koffiesmaak luchtig gemaakt door het opgeklopt wit van een eitje, met "petit beurrekes", beschuit, semoul met rozijnen, ook peertjes in bruine suiker met wat azijn, een appel in de oven -klokhuis deruit confituur derin- overgoten met lopende vanille pudding, chocomousse met lange vingers...de taarten werden met de kermis gebakken...
alles was seizoen gebonden,geen appelen of appelsienen in de zomer... geen aardbeien of ijsje in de winter...
we leefden op kleine schaal, maar stilaan kwam er ergens in het dorp een superette de kop opsteken..
eind de jaren vijftig begin zestig was het hek van de dam : degenen die een vierwieler hadden reden naar de voorsteden om een "supermarkt" te bewonderen
de reuzen kwamen ons verleiden, je kon er alles : je nam je vuile was mee, ging naar de kapper zonder afspraak, liet een foto maken en kreeg ze mee, je ziekenkas brilletje werd terstond vervangen, dat rode kleedje met geassorteerde schoenen kon je toch niet laten... je auto zou gewassen en onderhouden worden terwijl je ging eten in de "selfservice" .. nu had je tijd om achter een " grote kar", (want dat was de bedoeling, veel te kopen) naar het walhalla van de voeding op ontdekkingsreis te gaan en onze belboy vol te laden.. tot overdaad..
beetje bij beetje werden we afhankelijk van al dat uitgebreider aanbod... en zo hebben we met zijn allen de kleine zelfstandige de das om gedaan...
goed we leven anders, hebben onze grenzen verlegd, zijn uit ons dorp gebroken, maar is deze overdaad nodig? ... een muur van 2mx10m enkel met confituur..een frigotoog zonder einde met verschillende soorten gekookte ham, om maar een KLEIN voorbeeld te geven... hebben we dit nodig ? is dit de vooruitgang de toekomst ? als je dan weet dat de voedselbanken met problemen zitten, er een groot deel voedingswaren VERNIETIGD worden, en op de koop toe dat de mensen die proberen wat te recupereren voor de rechter gesleurd worden...
wel vorige "midweek" waren we in brugge, nu is het niet de eerste maal want we komen daar regelmatig ... maar dit was wel speciaal... ooit hadden we een huisje, langs een van de kanaaltjes gehuurd, maar 't was kerst en niet direct de periode om de bootjes te bewonderen vanop het terras.. 't was zeker mooi ongericht , maar de zetel van moeder overste 's boudoir, was een draak , in ons achterhoofd hoorden vermanend "recht zitten", we waren gekraakt en hebben , onze biezen dan ook vroeger dan gepland genomen....
maar nu zijn we extra verwend geweest, geen druppel regen, veel zon, het hotel viel reuze mee, salon, bar zachte zetels bij de vleet, om maar te zwijgen van onze kamer...'t was af.
zelf onze knieen hebben niet te veel gezeurd, en hebben ons door dit open museum geloost.. maar de verwarmde terrasjes waren nooit ver.
"in le menu belge" hebben we "smeus" gegeten... wat is dat heerlijk, en typisch van de kust, we kenden het van naam, het stond op de kaart dus onze keuze was vlug gemaakt. (zal nog even uitleggen, voor degenen die niet direct weten wat het is : aardappelpuré met karnemelk en wat fijn gesneden pijp ajuintjes - een gepocheerd eitje en een kroon van vers gepelde garnaaltjes, er zal nog wel boter bij geweest zijn, en peper en zout.... )
brugge is top, werelderfgoed, mengelmoes van culturen, toch mis ik de echte kantklosters die vroeger voor hun winkeltje zaten,.. maar het geklapper van de paarden op de kinderkopjes geef een gevoel "dit is toch van ons, dit is belgisch"
10 APRIL 2012 KOUD GEEN UITZONDERING Het had zondag zo een mooie dag kunnen worden, weer eens de toerist in eigen stad gaan spelen...naar de hoogmis in de st pauluskerk, heel vroeg een plaastje proberen te bemachtigen, en dan wachten ... als de processie, met biscchop en concelebranten, binnen schreed, barste op het oksaal een wervelwind los van muzieknoten en kristal heldere stemmen, die samen de hoogdag bejubelden...
daarna door de stadkuieren, een terrasje hier een knabbeltje daar, en het zonnetje zag dat het goed was ...
maar het was anders ....
zoals toen ik rillend, in een dun regenmanteltje de "vogeltjesmarkt" ontdekte, lang voor A mijn biotoop werd, en we nonkel broeder redemptorist aan het hopland bezochten....
zoals in de diepe ardeense bossen, samen rond de open aard, buiten hielt de sneeuwman de wacht en glimlachte tussen de dartelende sneeuwvlokjes....
zoals langs de kustlijn het zand onze gezichten geselde, ademloos vechtend met de wind...het gebonk van stampende golven tegen het staketsel...
gisteren moesten we op controle bij de hartspecialist; of de overbruggingen wel goed presteren. sinds jaar en dag hebben we daar een abonnement, de dokter en zijn gevolg huizen aan het alom gekende "stadspark van A", tijdens de dag chic vertoon, bij duisternis zoeken beklemde schimmen tussen de struiken naar wat genot, het is er een gaan en komen van individuen die hun geheim enkel aan de nacht toevertrouwen.
de architecten hebben met deze uitspattingen geen rekening gehouden want op het venster van de praktijk pronken braaf naast elkaar een twintigtal hartjes.
de opvolging is prima, vriendelijk, voor mij onpersoonlijk... als je binnenstapt zet het systeem zich in gang.... deur open deur dicht, geen woord te veel, de patient krijgt het druk.... zitten, staan , liggen, ademen, niet ademen, diep ademen, fietsen, stoppen, meekomen... en alles gebeurt zo stipt dat de dokter altijd op het juiste moment binnenstapt als hij nodig is.
met de begeleider, ik dus zijn ze ook bezig, door mij naar gelang,hier of daar te laten zitten.. altijd beleefd, we komen zo..
na onderzoek... deur deur deur en briefing in het heilig der heiligen..
al lang heb ik het opgegeven een woord te veel te zeggen, kwestie van de lopenden band niet te verbreken...
gisteren kon ik echter niet zwijgen en zei tot de assistente "men ziet hier ook altijd dezelfde ", "ja, ik werk hier 25j"," oh maar wij zullen hier ongeveer zolang komen" dit had ik op het juiste moment gezegd, want zonder mij aan te kijken, en met het oog op het lijvig dossier antwoordde ze :
't was nu toch genoeg geweest, na die zware winter vol met gebroken armen,bijpassen, dokters, specialisten, kinesisten, marteltuigen, verzekeringspapieren, we moesten afsluiten. tijd om dit te vieren met een etentje .een gezellig en intiem restaurantje trok onze aandacht op de lijst met goede adresjes die mijn wederhelft bijhoud. 't was genieten aan de eigentijds gedekte tafel, plafonspotjes als discrete sterretjes, op de achtergrond, amper hoorbaar, zachte lounge muziek... we waren terug van weggeweest...
dachten we...
de tafeltjes met rieten zetels stonden op ruime afstand van elkaar, een ander paar had ook een uitje gepland, en wilde achter ons plaats nemen, meneer trappelde wat rond, en vroeg ons wat op te schuiven , HIJ had meer plaats nodig, twee weken terug was hij onder het mes gegaan, bereidwillig stonden we moeizaan recht, verwijzend naar onze eigen lastpotten...
dit werd ons fataal....
ongegeneerd begon hij zijn broekspijp op te trekken, stak zijn halfgezwollen, rood en blauw been omhoog, toonde het litteken en spuwde een verzameling pas geleerde medische termen uit... het narcisme droop eraf, hij de beste, een voorbeeld voor de wetenschap enz.. enz.. de laatste nieuwe knieprothese was hem aangemeten, op 1 U 10' (en nu jij !!!).
de naam van de professer (ditmaal) galmde door de zaal, vroeg om pen en papier , vonden we niet nodig... hij zou ons verwijzen... er was een lange wachtlijst... maar of de specialist ons zou WILLEN ontvangen, dat was een andere vraag.... hij behandelde niet iedereen !!! langs onze kant was het beeld zonder klank...
even de maitre geroepen om iron man te installeren, die kon dan zijn voldoening samen met zijn soep opeten.
ongemerkt lachten we met de kolderieke situatie, dit hadden we niet verwacht tijdens ons avondje uit ....we aten heerlijk
met geheven hoofd, en minachtend knikje aan de blaaskaak, verlieten we de eetgelegenheid.
ook ik heb geen inspiratie.. kan jullie vertellen dat mijn artrose mij parten speelt, maar zo zit ik niet ineen, dat los ik liever zelf op, geen gezeur.. de woorden waterval stopt, en ik ga in een hoekje zitten.. even alleen.. voor we verhuisden naar mijn grootvader, had mijn moeder een winkeltje huislinnen, lakens en hemden kon je er op maat laten maken niet dat mijn moeder dat zelf deed, neen dat werd uitgegeven .. ze had het best druk en ik bleef dan achter in de keuken met ons minepoes,soms lagen we dan languit onder de kachel, of zaten boven op de trap in 't donker gezellig van de opstijgende warmte van de "continu" in de "middenplaats" te genieten.. gewoon daar zitten, even alleen ...
kreeg ik er genoeg van dan trok ik een stoel voor de deur van de winkel, waarvan enkel het middelste ruitje helder was, ging erop staan en keek geluidloos naar mijn moeder... eens in de winkel nestelde ik mij, met mijn duimpje in de mond, vlug op de balen katoen of flanel die onder de toonbank lagen en vertrok naar dromenland..
DE KEUKENTAFEL ONZE VRIEND is het jullie al opgevallen, maar de keukentafel is terug van weg geweest, gedaan met de bekrompen keukens waar enkel een jarenlange volgelinge van de weight watchers haar punten kon tellen..
het hart van het gezin ontbrak DE TAFEL . de keukentafel, waar ieder gezinslid zijn eigen plaats aan had, waar lief en leed besproken werden -werkterrein van moeder, schilde er de aardappelen en groentjes op, gist liet rijzen, met het wafelijzer het beslag tot goudgele hartje omtoverde; haar strijkdeken had, in de zomer, een haat liefde relatie met het vlakke oppervlak.... -vader bracht precisie knutselwerk mee naar binnen, in ons geval kregen hier de pijpen hun grote schoonmaak, mijn vader wist juist hoe het moest, ooit had moeder ze grondig onder handen genomen, met desastreus resultaat voor de pijproker... -de kinderen maakten er hun huiswerk aan, kleurden of schilderden, deden een poging hun mecano ineen te steken...
niet zelden hoorde je "mag ik ook een plaatsje, heb je bijna gedaan, opruimen we gaan eten..
maar wat er ook aan gebeurde, ze was achteraf kraak , kraak proper...
er werd aan gepraat, geluisterd, ook buren of vrienden die onverwachts langs kwamen schoven bij aan,..
de KOOKEILANDEN zijn de moderne keukentafels geworden, ongedwongen samen zijn, elkaar zien, horen, voelen ....
in ieder van ons schuilt een keukenprinses of prinsesje, en met jeroen als mentor moet dat lukken, zojuist heb ik kalfslever met sjalotjes in madeire gemaakt, beste te doen... niet alles van zijn dagelijkse kost spreekt mij aan, maar gerechten die je soms jaar en dag maakt worden wat aangepast, zoals mijn sjalotjes die ik stoofde met een bouillonblokje, een paar drupjes oxo en tabasco, wel die verspreiden nu de heerlijke geur van wijnazijn en portugese nectar.
maar ik wijk af, die keukenprinses in mij is niet perfect en heeft een serieuze steek laten vallen,ik heb de bereiding van een flan taart in een pakje gekocht !!! alsook de brokkeldeeg.
maar ik bekijk het anders, "patisserie bereiden" is helemaal wat anders en zoals de zelfgekroonde koning piet zegt " alles haarfijn afwegen"
punt één : mijn keuken is praktisch maar te klein twee : het werkblad beperkt drie : kan dus niet gaan smossen met bloem, eieren en melk zonder alles met taart beslag te behangen vier : HEB DAAR GEEN ZIN IN
in het grootwarenhuis viel mijn oog toevallig op HET PAKJE MET INHOUD om een flan taart te maken, 't keek mij zo uitnodigend aan dat ik niet kon weerstaan het in mijn karretje te laten glijden in gezelschap van een bodem, thuis had ik de melk.
wel lieve blogmaatjes, het is een topper geworden, geen zware half droge massa op een stuk brood. de beste flan die ik ooit at kwam van bij een bakker in de stad van witse, zo ver hoef ik niet meer te gaan, want deze is even lekker.
de lucht grijs, mistig, gesloten alsof ze sereen, bemoederend de engeltjes, de zielen wil beschermen rust, vrede schenken ze verwelkomen in een eeuwigdurende omhelzing
op de cadans van huilende klokken even samengesmolten verbonden, weerloos geraakt in onze diepste wortels
ouders, geliefden, families,hulpverleners de gemeenschap allen in diepe rouw......
zoals gewoonte las ik ook vanmorgen,als eerst, de krant on line.. onmiddelijk besefte ik welke ramp zich had voltrokken...
met geen woorden kan je dit tragisch ongeluk beschrijven..
het leven van die jonge levenslustige pubers plotseling in volle bloei afgebroken, samen met hun begeleiders van hun geliefden ontnomen, de anderen zwaar belast door het trauma....
momenteel vliegen de families naar het Alpenland, dat ze met de kracht van de liefde voor elkaar, en de steun van de hulpverleners, deze zware beproeving tegemoet kunnen gaan.
voor de families, kennissen, maar ook wij zijn diep getroffen, deze dag zal in ons geheugen gegrift blijven.
6 MEI 2012 PARIJS
25 APRIL 2012 TV VRIEND OF VIJAND...door de tijd....
1 APRIL 2012 AVONDJE UIT
