Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
vorige week zag ik een programma over een evenementen bureau speciaal voor lente- en communiefeesten....
is het al zover gekomen dat onze zelfverklaarde "plezante nonkel" zijn afgezaagde, flauwe moppen niet meer mag voordragen... tante georgette moet de laatste smartlap van johnny jordaan inslikken... weg met de grote hilariteit als er, voor de zoveelste maal de maskers van politiekers boven gehaald worden, de kinderen improviserend voor een aandachtig publiek.. de guitige blikken bij het doorgeven van een vreemd voorwerp onder tafel.. de stoelendans die word aangekondigd door de pianist van dienst...
de stilte als de ouderen het liedje inzetten van "bloempje lief.. wat deert u toch.. waarom laat je uw blaadjes hangen ?
och misschien was ook niet alles perfect, de zure tante "oude vrijtster" zal zeker stof tot klagen gehad hebben, maar iedereen was begaan de andere een fijn gevoel te geven ...
oubollig, misschien.... dit alles is stilaan aan het verdwijnen,en neemt andere vormen, alles word geregeld, voor gekauwde teksten, de nonkel is vervangen door een professionele clown gebrieft door de gastvrouw, de schminkster goochelt met kleuren op de gezichtjes, Wii ,ipod en pad zijn er ook bij, tv hoekje voor de allerkleinsten, de illusionist zorgt voor mysterie, de dj mag pas om 22u starten...
't zal best leuk zijn maar in mijn ogen geen ECHTE kinderviering, moet de buurman/vrouw soms overtroffen worden ?
25 APRIL 2012 TV VRIEND OF VIJAND...door de tijd....
wanneer hebben jullie voor het eerst over tv gehoord ? wel mijn vader vertelde begin de jaren vijftig over "iets"waarmee we de ganse wereld zouden kunnen zien... mijn verbeelding sloeg op hol en ik zag mij al naar de zwartjes kijken waarvoor we zilverpapier inzamelden op school... zo een vaart zou het niet lopen werd me gezegd, niet vermoedend dat we , 15j later, ons zouden vergapen aan de landing op de maan...
de mensen die zich zo een toestel konden veroorloven hadden ineens veel "vrienden" over de vloer... iedereen wilde wel weten hoe pa cartwright en zijn zonen het stelden op de ponderosa.....
rond 1963 kwam het fameuze kastje ook mijn ouderlijke woning binnen, als blauwe schimmen zaten we te genieten van flikkerende beelden afgewisseld door horizontale strepen en sneeuw - even geduld - klank zonder beeld.. maar als paula semers dan toch tevoorschijn kwam waren we gerustgesteld... de eerste tekenen van verslaving staken de kop op...
met vertedering denk ik terug aan de ervaringen met ons maatje als pas getrouwd koppel. onze antenne stond op het plat dak van het kleine appartementsblokje, juist boven ons nestje... nu was het niet alle dagen koek en ei met die " wispelturige miserie meid ", er moest al eens aan de ijzeren vogelschrikker gedraaid en gesleutel worden.. en wie was de klos... juist mijn liefste.
uit het lekkere warme cocon het dak op... maar eerst naar de kelder achter een ladder, naar achter, op de garage, dan was het de beurt van de brandladder twee hoog; tussen de andere kanaalzoekers de juiste vinden (met pillamp in de winter)... inmiddels had ik onze venster opengestrokken en wachtte op het touw, ons communicatie middel... als dit faalde hadden we nog onze stem.... zien jullie het plaatje....??!! en dit niet éénmaal maar regelmatig... iedereen had zijn methodes, bv een kennis moest twee kilo klontjes suiker aan een bepaalde knop hangen om "perfect" beeld te hebben... een goed pak rammel was ook een optie...
maar als het echt mis was kon mijn wederhelft enkel nog veel spinazie eten, op goed geluk de trap afsptrompelen met zijn lading..hopend dat de batterij van onze derde hands kever niet ter ziele was gegaan , want dit gebeurde op de onmogelijkste momenten. bij de tv dokter konden we alleen terecht tijdens de kantooruren- dat was dan sleuren en sleutelen om een vrij moment te vinden, en 's avonds misten we ons vriendin die pas enkele dagen later terug zou komen.
maar ja de tijd evolueert, één antenne met rotor voor gans de bouw, distributie... maar die schrik "in panne" te vallen zat er toch nog in en bij het minste falen namen we polshoogte bij de buren...we hoefden niet meer te sleuren, herstelling gebeurden aan huis... de "verplaatsingskosten" waren hoog, maar waren we niet blij met de "service"...? ja
alles is anders nu, analoog, digitaal... zenders zonder einde... je kan bijna alles zelf oplossen vanuit je zetel, anders is er de help desk en dat 7/7,
wat zou er gebeuren moesten we, als bij toverslag, plotseling de beelden van weleer op onze flatscreen krijgen ???
22 APRIL 2012 VOORRAAD )de oorlog indachtig had mijn moeder altijd "reserves" , dat waren dan klontjes suiker, koffiebonen, chichorei, conserven, sardienen, gesuikerde melk, kaarsen, zeep en stekjes... die reserve moest onaangeroerd blijven, in ons geval was alles opgeslagen in een speciale kast in de slaapkamer van mijn ouders.... in volle koude oorlog periode moesten de russen maar eens diep ademen of de winkels werden leeg geplunderd...
toch weet ik niet meer waar mijn moeder dit alles ging kopen.. ons buurwinkeltje deed haar best; op regelmatige tijdstippen kwam de vrachtwagen van de colruyt de rekjes vullen, maar volgens huidige normen was dat maar "pauverkes"
dagelijks werden de boodschappen gedaan, de kruidenier kon rekenen op zijn klanten, wat boter, margarine, bloem, hesp, salami, roze saucisse, haring met ajuin, schep- herve - en hollandse kaas, zelfs brie...
bij de beenhouwer was het ook geen hoorn des overvloed, biefstuk , korteletjes, niertjes, hammetjes, boulli en varkentong voor de soep, spek, gehakt; buiten wat ardeense en gerookte hesp, filet de saxe en filet d'anvers !!, was er op dinsdag "kip kap" witte en zwarte pensen; worsten kon je vers of gedroogd hebben. maar 's zondags aten we rosbief, een stukje gebraad met ribbetjes, of kip.
de bakker kwam aan huis, rond of lang brood, ongesneden, 's zaterdags had hij appelflappen bij, (eigenlijk klompen brood met appelmoes tussen, soms een stukje klokhuis ) en bezaaid met dikke muizenkorrels van suiker. ik zat daar echter niet op te wachten....
de melkboer deed dagelijks de ronde, iedereen had zijn kruik voor de verse rauwe melk , onmiddelijk koken en bijblijven was de boodschap, want menigmaal belande het goedje op de stoof... het vel op het gekookte goedje was naar het schijnt een delicatesse..
de visboerin bracht op vrijdag haar koopwaren aan de vrouw, hoog gezeten op haar kar toeterde ze haar klanten de deur uit,en soms balkte haar ezeltje gretig mee...
de groenteboer riep vanuit zijn vrachtwagen, in perkect dialect, en als een volleerde muezzin, de mensen naar zijn "vroegmarkt" op wielen; moeder de vrouw en echte baboesjka zat ,achteraan ,gevaarlijk dicht bij de open laadklep op een stoeltje, tijdens het rijden hield ze zich met beiden handen vast aan een koord...
met het bier en frisdrank leurde de "brouwer", bij ons moest hij de deur links laten liggen, toch kwam hij regelmatig vragen of we niets nodig hadden, uit beleefdheid kocht mijn moeder soms wat "spa citron"..
vanuit de boomgaard hadden we alle soorten fruit, tot kastanjes en noten toe, er werd dan ook confituur bij de vleet gemaakt, een tante die stereliseerde.... alle kinderen van de familie waren, (en zijn) verlekkerd op "kriekenconfituur" op de boterham met een stukje salami....
en dan de desserten : mijn moeder maakte lekkere "pap" of pudding, alle soorten, vanille, chocolade, met macaroni, koffiesmaak luchtig gemaakt door het opgeklopt wit van een eitje, met "petit beurrekes", beschuit, semoul met rozijnen, ook peertjes in bruine suiker met wat azijn, een appel in de oven -klokhuis deruit confituur derin- overgoten met lopende vanille pudding, chocomousse met lange vingers...de taarten werden met de kermis gebakken...
alles was seizoen gebonden,geen appelen of appelsienen in de zomer... geen aardbeien of ijsje in de winter...
we leefden op kleine schaal, maar stilaan kwam er ergens in het dorp een superette de kop opsteken..
eind de jaren vijftig begin zestig was het hek van de dam : degenen die een vierwieler hadden reden naar de voorsteden om een "supermarkt" te bewonderen
de reuzen kwamen ons verleiden, je kon er alles : je nam je vuile was mee, ging naar de kapper zonder afspraak, liet een foto maken en kreeg ze mee, je ziekenkas brilletje werd terstond vervangen, dat rode kleedje met geassorteerde schoenen kon je toch niet laten... je auto zou gewassen en onderhouden worden terwijl je ging eten in de "selfservice" .. nu had je tijd om achter een " grote kar", (want dat was de bedoeling, veel te kopen) naar het walhalla van de voeding op ontdekkingsreis te gaan en onze belboy vol te laden.. tot overdaad..
beetje bij beetje werden we afhankelijk van al dat uitgebreider aanbod... en zo hebben we met zijn allen de kleine zelfstandige de das om gedaan...
goed we leven anders, hebben onze grenzen verlegd, zijn uit ons dorp gebroken, maar is deze overdaad nodig? ... een muur van 2mx10m enkel met confituur..een frigotoog zonder einde met verschillende soorten gekookte ham, om maar een KLEIN voorbeeld te geven... hebben we dit nodig ? is dit de vooruitgang de toekomst ? als je dan weet dat de voedselbanken met problemen zitten, er een groot deel voedingswaren VERNIETIGD worden, en op de koop toe dat de mensen die proberen wat te recupereren voor de rechter gesleurd worden...
wel vorige "midweek" waren we in brugge, nu is het niet de eerste maal want we komen daar regelmatig ... maar dit was wel speciaal... ooit hadden we een huisje, langs een van de kanaaltjes gehuurd, maar 't was kerst en niet direct de periode om de bootjes te bewonderen vanop het terras.. 't was zeker mooi ongericht , maar de zetel van moeder overste 's boudoir, was een draak , in ons achterhoofd hoorden vermanend "recht zitten", we waren gekraakt en hebben , onze biezen dan ook vroeger dan gepland genomen....
maar nu zijn we extra verwend geweest, geen druppel regen, veel zon, het hotel viel reuze mee, salon, bar zachte zetels bij de vleet, om maar te zwijgen van onze kamer...'t was af.
zelf onze knieen hebben niet te veel gezeurd, en hebben ons door dit open museum geloost.. maar de verwarmde terrasjes waren nooit ver.
"in le menu belge" hebben we "smeus" gegeten... wat is dat heerlijk, en typisch van de kust, we kenden het van naam, het stond op de kaart dus onze keuze was vlug gemaakt. (zal nog even uitleggen, voor degenen die niet direct weten wat het is : aardappelpuré met karnemelk en wat fijn gesneden pijp ajuintjes - een gepocheerd eitje en een kroon van vers gepelde garnaaltjes, er zal nog wel boter bij geweest zijn, en peper en zout.... )
brugge is top, werelderfgoed, mengelmoes van culturen, toch mis ik de echte kantklosters die vroeger voor hun winkeltje zaten,.. maar het geklapper van de paarden op de kinderkopjes geef een gevoel "dit is toch van ons, dit is belgisch"
10 APRIL 2012 KOUD GEEN UITZONDERING Het had zondag zo een mooie dag kunnen worden, weer eens de toerist in eigen stad gaan spelen...naar de hoogmis in de st pauluskerk, heel vroeg een plaastje proberen te bemachtigen, en dan wachten ... als de processie, met biscchop en concelebranten, binnen schreed, barste op het oksaal een wervelwind los van muzieknoten en kristal heldere stemmen, die samen de hoogdag bejubelden...
daarna door de stadkuieren, een terrasje hier een knabbeltje daar, en het zonnetje zag dat het goed was ...
maar het was anders ....
zoals toen ik rillend, in een dun regenmanteltje de "vogeltjesmarkt" ontdekte, lang voor A mijn biotoop werd, en we nonkel broeder redemptorist aan het hopland bezochten....
zoals in de diepe ardeense bossen, samen rond de open aard, buiten hielt de sneeuwman de wacht en glimlachte tussen de dartelende sneeuwvlokjes....
zoals langs de kustlijn het zand onze gezichten geselde, ademloos vechtend met de wind...het gebonk van stampende golven tegen het staketsel...
gisteren moesten we op controle bij de hartspecialist; of de overbruggingen wel goed presteren. sinds jaar en dag hebben we daar een abonnement, de dokter en zijn gevolg huizen aan het alom gekende "stadspark van A", tijdens de dag chic vertoon, bij duisternis zoeken beklemde schimmen tussen de struiken naar wat genot, het is er een gaan en komen van individuen die hun geheim enkel aan de nacht toevertrouwen.
de architecten hebben met deze uitspattingen geen rekening gehouden want op het venster van de praktijk pronken braaf naast elkaar een twintigtal hartjes.
de opvolging is prima, vriendelijk, voor mij onpersoonlijk... als je binnenstapt zet het systeem zich in gang.... deur open deur dicht, geen woord te veel, de patient krijgt het druk.... zitten, staan , liggen, ademen, niet ademen, diep ademen, fietsen, stoppen, meekomen... en alles gebeurt zo stipt dat de dokter altijd op het juiste moment binnenstapt als hij nodig is.
met de begeleider, ik dus zijn ze ook bezig, door mij naar gelang,hier of daar te laten zitten.. altijd beleefd, we komen zo..
na onderzoek... deur deur deur en briefing in het heilig der heiligen..
al lang heb ik het opgegeven een woord te veel te zeggen, kwestie van de lopenden band niet te verbreken...
gisteren kon ik echter niet zwijgen en zei tot de assistente "men ziet hier ook altijd dezelfde ", "ja, ik werk hier 25j"," oh maar wij zullen hier ongeveer zolang komen" dit had ik op het juiste moment gezegd, want zonder mij aan te kijken, en met het oog op het lijvig dossier antwoordde ze :
't was nu toch genoeg geweest, na die zware winter vol met gebroken armen,bijpassen, dokters, specialisten, kinesisten, marteltuigen, verzekeringspapieren, we moesten afsluiten. tijd om dit te vieren met een etentje .een gezellig en intiem restaurantje trok onze aandacht op de lijst met goede adresjes die mijn wederhelft bijhoud. 't was genieten aan de eigentijds gedekte tafel, plafonspotjes als discrete sterretjes, op de achtergrond, amper hoorbaar, zachte lounge muziek... we waren terug van weggeweest...
dachten we...
de tafeltjes met rieten zetels stonden op ruime afstand van elkaar, een ander paar had ook een uitje gepland, en wilde achter ons plaats nemen, meneer trappelde wat rond, en vroeg ons wat op te schuiven , HIJ had meer plaats nodig, twee weken terug was hij onder het mes gegaan, bereidwillig stonden we moeizaan recht, verwijzend naar onze eigen lastpotten...
dit werd ons fataal....
ongegeneerd begon hij zijn broekspijp op te trekken, stak zijn halfgezwollen, rood en blauw been omhoog, toonde het litteken en spuwde een verzameling pas geleerde medische termen uit... het narcisme droop eraf, hij de beste, een voorbeeld voor de wetenschap enz.. enz.. de laatste nieuwe knieprothese was hem aangemeten, op 1 U 10' (en nu jij !!!).
de naam van de professer (ditmaal) galmde door de zaal, vroeg om pen en papier , vonden we niet nodig... hij zou ons verwijzen... er was een lange wachtlijst... maar of de specialist ons zou WILLEN ontvangen, dat was een andere vraag.... hij behandelde niet iedereen !!! langs onze kant was het beeld zonder klank...
even de maitre geroepen om iron man te installeren, die kon dan zijn voldoening samen met zijn soep opeten.
ongemerkt lachten we met de kolderieke situatie, dit hadden we niet verwacht tijdens ons avondje uit ....we aten heerlijk
met geheven hoofd, en minachtend knikje aan de blaaskaak, verlieten we de eetgelegenheid.
ook ik heb geen inspiratie.. kan jullie vertellen dat mijn artrose mij parten speelt, maar zo zit ik niet ineen, dat los ik liever zelf op, geen gezeur.. de woorden waterval stopt, en ik ga in een hoekje zitten.. even alleen.. voor we verhuisden naar mijn grootvader, had mijn moeder een winkeltje huislinnen, lakens en hemden kon je er op maat laten maken niet dat mijn moeder dat zelf deed, neen dat werd uitgegeven .. ze had het best druk en ik bleef dan achter in de keuken met ons minepoes,soms lagen we dan languit onder de kachel, of zaten boven op de trap in 't donker gezellig van de opstijgende warmte van de "continu" in de "middenplaats" te genieten.. gewoon daar zitten, even alleen ...
kreeg ik er genoeg van dan trok ik een stoel voor de deur van de winkel, waarvan enkel het middelste ruitje helder was, ging erop staan en keek geluidloos naar mijn moeder... eens in de winkel nestelde ik mij, met mijn duimpje in de mond, vlug op de balen katoen of flanel die onder de toonbank lagen en vertrok naar dromenland..
DE KEUKENTAFEL ONZE VRIEND is het jullie al opgevallen, maar de keukentafel is terug van weg geweest, gedaan met de bekrompen keukens waar enkel een jarenlange volgelinge van de weight watchers haar punten kon tellen..
het hart van het gezin ontbrak DE TAFEL . de keukentafel, waar ieder gezinslid zijn eigen plaats aan had, waar lief en leed besproken werden -werkterrein van moeder, schilde er de aardappelen en groentjes op, gist liet rijzen, met het wafelijzer het beslag tot goudgele hartje omtoverde; haar strijkdeken had, in de zomer, een haat liefde relatie met het vlakke oppervlak.... -vader bracht precisie knutselwerk mee naar binnen, in ons geval kregen hier de pijpen hun grote schoonmaak, mijn vader wist juist hoe het moest, ooit had moeder ze grondig onder handen genomen, met desastreus resultaat voor de pijproker... -de kinderen maakten er hun huiswerk aan, kleurden of schilderden, deden een poging hun mecano ineen te steken...
niet zelden hoorde je "mag ik ook een plaatsje, heb je bijna gedaan, opruimen we gaan eten..
maar wat er ook aan gebeurde, ze was achteraf kraak , kraak proper...
er werd aan gepraat, geluisterd, ook buren of vrienden die onverwachts langs kwamen schoven bij aan,..
de KOOKEILANDEN zijn de moderne keukentafels geworden, ongedwongen samen zijn, elkaar zien, horen, voelen ....
in ieder van ons schuilt een keukenprinses of prinsesje, en met jeroen als mentor moet dat lukken, zojuist heb ik kalfslever met sjalotjes in madeire gemaakt, beste te doen... niet alles van zijn dagelijkse kost spreekt mij aan, maar gerechten die je soms jaar en dag maakt worden wat aangepast, zoals mijn sjalotjes die ik stoofde met een bouillonblokje, een paar drupjes oxo en tabasco, wel die verspreiden nu de heerlijke geur van wijnazijn en portugese nectar.
maar ik wijk af, die keukenprinses in mij is niet perfect en heeft een serieuze steek laten vallen,ik heb de bereiding van een flan taart in een pakje gekocht !!! alsook de brokkeldeeg.
maar ik bekijk het anders, "patisserie bereiden" is helemaal wat anders en zoals de zelfgekroonde koning piet zegt " alles haarfijn afwegen"
punt één : mijn keuken is praktisch maar te klein twee : het werkblad beperkt drie : kan dus niet gaan smossen met bloem, eieren en melk zonder alles met taart beslag te behangen vier : HEB DAAR GEEN ZIN IN
in het grootwarenhuis viel mijn oog toevallig op HET PAKJE MET INHOUD om een flan taart te maken, 't keek mij zo uitnodigend aan dat ik niet kon weerstaan het in mijn karretje te laten glijden in gezelschap van een bodem, thuis had ik de melk.
wel lieve blogmaatjes, het is een topper geworden, geen zware half droge massa op een stuk brood. de beste flan die ik ooit at kwam van bij een bakker in de stad van witse, zo ver hoef ik niet meer te gaan, want deze is even lekker.
de lucht grijs, mistig, gesloten alsof ze sereen, bemoederend de engeltjes, de zielen wil beschermen rust, vrede schenken ze verwelkomen in een eeuwigdurende omhelzing
op de cadans van huilende klokken even samengesmolten verbonden, weerloos geraakt in onze diepste wortels
ouders, geliefden, families,hulpverleners de gemeenschap allen in diepe rouw......
zoals gewoonte las ik ook vanmorgen,als eerst, de krant on line.. onmiddelijk besefte ik welke ramp zich had voltrokken...
met geen woorden kan je dit tragisch ongeluk beschrijven..
het leven van die jonge levenslustige pubers plotseling in volle bloei afgebroken, samen met hun begeleiders van hun geliefden ontnomen, de anderen zwaar belast door het trauma....
momenteel vliegen de families naar het Alpenland, dat ze met de kracht van de liefde voor elkaar, en de steun van de hulpverleners, deze zware beproeving tegemoet kunnen gaan.
voor de families, kennissen, maar ook wij zijn diep getroffen, deze dag zal in ons geheugen gegrift blijven.
met een serenade roepen de vogeltjes iedere dag wat vroeger het daglicht op het appel
warme zonnstralen ontsnappen uit het grjze kleed en wekken gretig de natuur
met zijn allen, groot en klein, jong en oud, hebben we haar vandaag verwelkomt, tuindeuren werden opengegooid, de planten ontdaan van hun winterjas, tuinmeubelen en bbq nagezien,auto's staan terug te blinken, de winterbaby's ontdekten hun wandelwagentje en lieten zich wiegen. de tuin centra's deden gouden zaken, 't was aanschuiven aan de kassa, geel was de hoofdtoon, ook de tuinkruiden gingen gretig over de toonbank, er werd gedacht aan de voeding voor gras en plant. de geraniums bleven, als muurbloempjes achter en begrepen niet dat ze nog moesten wachten tot de drie ijsheiligen hun opwachting hadden gemaakt.
......nu begin ik mij toch echt zorgen te maken, onze waalse excelenties hebben nog altijd geen "porte documents", geef toe dat klinkt wel mooier dan "kazak", ze willen het maar niet leren zich iets degelijks aan te schaffen,
als ze geen delvaux of hermes krijgen, waarom consulteren ze dan de wekelijkse reklame bladeren niet die in de bus vallen.... de aanbiedingen in dat genre mogen er best zijn.
ze blijven maar als muilezels uit hun zware bolides, trouwens van wie zijn die ?, strompelen.. een halve meter dossiers voorop, dat vraagt inspanning, zeker voor de vrouwelijke ministers ,..gerokt ,handtas, lees paardenzak, aan de schouders bengelend. ik vraag me af , gezien de omvang, of daar soms prei en selder en andere in zit om het kabinet tijdens de nachtelijke uren van verse soep te voorzien ?...
misschien zijn het maar show dossiers, vorige week...het regende, de journalisten als natte kiekens, wachten al uren.. en daar komt zijne excellentie op zijn dooie gemakje aangewandeld, chauffeur was als "stevooi", regenmantel open, zonder regenscherm, maar wel met een halve meter papieren... had die dan niet door dat alles klets nat aan het worden was... kan me al inbeelden hoe die vergadering verlopen is...
waar is die alles overheersende geur van het branden van koffiebonen ? iedereen in de buurt kon meegenieten...
onze keukens gonzen van bedrijvigheid, alles word gewikt en gewogen om een optimaal gerecht te serveren... maar wat doen we met de koffiebonen !!! waarom staat er geen chef op en leert zijn volk lekkere koffie zetten ?
weg met de patjes, koffiecapsules, de verpakkingen in de koelkast voor een optimale geur , de grands crus, de supersonische machientjes, de koffie boutiques-bars met als moto " een zinnelijke totaal beleving in de wereld van de koffie",wedstrijden om de mooiste presentatie... de koffie clubs die voor je zorgen, je defect toestel in de boutique afgeven is uit den boze, neen een chauffeur komt het wel halen en geeft je er eentje ter vervanging.. gedaan met dit alles ik wil die alles overheersende geur van weleer terug ...
de koffiemolen tovert de blinkende bonen om tot minuscule bruine pareltjes, de waterketel fluit het startsein van de delicate operatie, op de rand van de koffiepot de ijzeren ring met katoenen beursje aangenaaid, hieruit zal de goden drank druppelen, heel traag ..heel sterk ... resultaat van de symbiose., een etherische geur omarmd de atmosfeer, ook de smaakpupillen worden wakker en verlangen naar voldoening..
dit edele vocht drink je zwart, met volle melk, of met suiker... mijn voorkeur gaat naar zwart met een wolkje melk, en suikertje, in een middelmatig bolvormig kopje (met schoteltje) van dondergroen hotelporselein met gouden randje..
28 FEBRUARI 2012 WITTE JASSEN...... het witte jassen syndroom. ook last van.? wel ik wel... niet dat ik een doetje ben, heb een hoge pijngrens, en van spuiten val ik niet flauw , maar van een bloeddrukmeter en dokter ben ik bang... de witte jassen zijn nu wel verdwenen, maar schrik niet ...
bij ons thuis, och 't was goed bedoeld, maar ze dachten dat kinderen de waarheid niet moesten weten en het ging dan als volgt :
" kort na de oorlog was het de gewoonte, de amandelen van de kinderen te verwijderen, men ging daarom niet naar het ziekenhuis maar een bevoegd persoon kwam bij de huisarts en daar was het verzameling geblazen . zo een "evenement" werd ook in onze familie georganiseerd. enkele taxis gemobiliseerd, de nodige dekens, voor de terugkeer, en alles werd ingeladen.
mij was verteld dat ik een fantatische dag ging beleven, we gingen naar de kermis en alle neefjes en nichtjes gingen mee.. niet moeilijk dat ik huppelend meeging. groot was mijn verwondering bij het zien van die witte jassen.. maar de choroform deed vlug zijn werk.. eenmaal thuis was er inderdaad ijskreem maar ... slikken was wat anders... en er waren complicaties ... de basis was gelegd... ik was geen 5j.
en zo zou ik nog kunnen verder vertellen... reeds op jonge leeftijd nam ik de beslissing nooit tegen mijn kinderen over een dokters bezoek of wat dan ook te liegen... en ik heb mijn woord gehouden.
ONZE UITSTAP .... het is zover, we kunnen terug een stapje in de wereld zetten, maar 3dagen tussen 14 en 15 u, hebben we nog huisarrest van de kiné.
onze vierwieler had er de brij aangegeven na vier weken stilstand, alle fut was eruit. schoonzoon I bracht kabels voor de nodige voeding gedurende 24u. en schoonzoon II liet hem wat km eten, kwestie van op krachten te komen.
maar waar zouden we gaan, wandelen is nog beperkt, 't winkelcentrum te druk ...te warm...
eureka.... we zouden naar de kringloopwinkel gaan, alles onder een dak en parking ervoor, zetels en stoelen à volonté, zitbanken voor de rekken met boeken, je kan al zittend kiezen.... we gaan al jaren naar de kringloop en hebben er al vrachten boeken buiten gehaald... geen oude versleten exemplaren, soms nieuw of amper gelezen, een zeer degelijke keuze, van mooi ingebonden ,grote klassiekers,hedendaagse literatuur,levenbeschrijvingen tot romans "a l'eau de rose ",
soms stel je de vraag, in godsnaam waarom doen de mensen dit weg?
er word hard gewerkt aan het imago van deze winkels, vroeger was alles zowat "neergezet". nu krijg je het gevoel in een winkel rond te wandelen. zaterdag kregen we een uitnodiging voor een "nocturne" met vernissage, een kunstenaar ging er zijn werken tentoonstellen...
vorige week tijdens mijn boodschappen zag ik toevallig bij de beenhouwer "tete de veau" liggen. nooit zelf gekocht want in onze familie werd het als een eer beschouwd dit zelf van a tot z te bereiden. bij ons was het "tete de veau" maar anderen noemden het, kalfskop in tomatensaus- tortue- plat special...
mijn moeder en haar zus, tante M, die volgende maand trouwens 100j word, maakten het altijd samen. zoals de namen verschillen, zo ook de recepten, ieder veranderde het basis recept naar eigen manier
mijn nichtje AM heeft goed naar haar moeder en grootvader, die beenhouwer was, geluisterd en zet de traditie voort. zelf doe ik het niet, bij gebrek aan aanhangers hier, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik alleen de fijne stukjes opat hetgeen,volgens kenners, een aanslag op het geheel is.
als er werd beslist tot de grote "maneuvers" kwam er een werkplan in aktie, we waren in de jaren 1950, hadden geen diepvries of frigo, wel een gewelfde kelder waar het lekker fris was,
mijn moeder werd naar de hoofstad gestuurd, ergens achter het beursgebouw was er een beenhouwerij waar enkel ingewanden verkochten werden, deze waren al gekookt en het kookvocht werd erbij geleverd.
in de kelder werd alles opgeborgen in de " garde manger",open kastje afgemaakt met fijne vliegengaas. de eieren, van onze kippen, werden al een week bijgehouden,kwestie de schaal gemakkelijk te verwijderen. de verse champignons, nog een rariteit, waren besteld in het dorp, iemand uit de gegoede burgerij kweekte die als "hobby"... de tomatenpuree en madeira waren aanwezig in de keuken, tevens de grote gelegenheids kookpot.
van de kop werd alles gebruikt, juist de ogen niet !!!, en het was een heel werk om alles in fijne blokjes te snijden, de leuvense stoof lieten ze met rust en kokkerelden op het elektrisch vuur. alles werd in kommen gedaan ,afgedekt, en verhuisd naar de kelder, tupperware was nog in aantocht...
een gezellig samenzijn werd georganiseerd, en de 'tete de veau ' werd warm opgediend... er was meeeeeeeeeeeer dan genoeg... de volgende dagen stond het weer op het menu, nu koud op de boterham... en weer eens warm.... maar te veel is trop... spijtig van de diepvries...
VIER HOOG ZITTEN WE VRIJWILLIG GEGIJZELD, de vernieuwde leidingen naar het hart van mijn liefste moeten terug op kracht komen, dat vraagt tijd, maar de vooruitzichten zijn prima. maar zeuren hoor je ons niet, we zouden hardvochtige mensen zijn met de stad aan onze voeten, een reuze scherm van 180°, zwart/wit of een kleurenpallet naargelang de gemoedstoestand van de weergoden.
de spoorweg kathedraal getooid met een goudenkroon, de reuze kanten waaiers in 't gewelf ² stralen in de duisternis een warme gloed uit, een illusie van warmte en gezelligheid. een wirwar van kerktorens doorboten de horizon, een enkele heeft een conisch hoedje op, 't district huis is in ,vogelvlucht, de buur van 't provinciehuis. de grijze en puntige daken wissel elkaar af, een eenzame vergeten tv antenne speurt naar onbestaande golven, de bolle buiken van de schotelantennen zitten vol met exotische klanken. in de verte zoeken de ijzeren volgelsnaar de ladingsbaan.
. als gras tussen de straatstenen, eist het groen zijn plaats op tussen gebouwen, kleine pleinen, stadstuintjes waarin een overvloed van vogels zich thuis voelen, de kruinen van de eeuwenoude bomen van 't rivierenhof maken het plaatje compleet. jeroen geeft ons dagelijks tips, en onze spijzen mogen er zijn., want onze keuken is goedkeurd door de dieet generaal van het ziekenhuis... die had gedacht een nieuwe rekruut te hebben ontdekt, had alvast een lijst laten afgeven als voorbereiding op een erntig gesprek over voeding... we hadden prijs.... sommigen denken dat eens je over de 65j je IQ ineens tot 75 zakt, je kan niet meer lezen, begrijpt niets meer, papieren laat je beter door andere invullen... verkleinwoordjes worden gebruikt, kwestie van verstaanbaarheid, men begint familiair te doen, en mijneer of mevrouw zijn al naar de eeuwige jachtvelden..
tot nu zijn wij hiervan gespaard gebleven, op enkele pogingen na, beleefd maar kordaat door ons onderdrukt , het moet maar eens gedaan zijn met de "betutteling" van senioren, hebben we uiteindelijk geen hopen ervaringen achter ons, goede en slechte beslissingen genomen, de consequenties ervan gedragen,
klop klop, daar was de dieet generaal en haar rechterhand om notities te maken. was de lijst wel ingevuld ? haastig begon ze te lezen, stopte en overhandigde de examen vragen aan haar collega. STILTE ....'t was duidelijk 1-O voor mijn echtgenoot en mijn manier van koken... nog wat strikvragen.. hun houding was positief veranderd... goed mijnheer DM... voort doen.... ze gaven hem zelfs nog een tip, mijnheer DM als u 's avonds uw apero drinkt, wijn of andere neem dan na ieder glas dezelfde hoeveelheid water. er is hem geen dieet voeding voorgeschoteld in het ziekenhuis.
dus wees gerust we hebben het hier naar onze zin...
25 APRIL 2012 TV VRIEND OF VIJAND...door de tijd....
1 APRIL 2012 AVONDJE UIT
