Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
met een serenade roepen de vogeltjes iedere dag wat vroeger het daglicht op het appel
warme zonnstralen ontsnappen uit het grjze kleed en wekken gretig de natuur
met zijn allen, groot en klein, jong en oud, hebben we haar vandaag verwelkomt, tuindeuren werden opengegooid, de planten ontdaan van hun winterjas, tuinmeubelen en bbq nagezien,auto's staan terug te blinken, de winterbaby's ontdekten hun wandelwagentje en lieten zich wiegen. de tuin centra's deden gouden zaken, 't was aanschuiven aan de kassa, geel was de hoofdtoon, ook de tuinkruiden gingen gretig over de toonbank, er werd gedacht aan de voeding voor gras en plant. de geraniums bleven, als muurbloempjes achter en begrepen niet dat ze nog moesten wachten tot de drie ijsheiligen hun opwachting hadden gemaakt.
......nu begin ik mij toch echt zorgen te maken, onze waalse excelenties hebben nog altijd geen "porte documents", geef toe dat klinkt wel mooier dan "kazak", ze willen het maar niet leren zich iets degelijks aan te schaffen,
als ze geen delvaux of hermes krijgen, waarom consulteren ze dan de wekelijkse reklame bladeren niet die in de bus vallen.... de aanbiedingen in dat genre mogen er best zijn.
ze blijven maar als muilezels uit hun zware bolides, trouwens van wie zijn die ?, strompelen.. een halve meter dossiers voorop, dat vraagt inspanning, zeker voor de vrouwelijke ministers ,..gerokt ,handtas, lees paardenzak, aan de schouders bengelend. ik vraag me af , gezien de omvang, of daar soms prei en selder en andere in zit om het kabinet tijdens de nachtelijke uren van verse soep te voorzien ?...
misschien zijn het maar show dossiers, vorige week...het regende, de journalisten als natte kiekens, wachten al uren.. en daar komt zijne excellentie op zijn dooie gemakje aangewandeld, chauffeur was als "stevooi", regenmantel open, zonder regenscherm, maar wel met een halve meter papieren... had die dan niet door dat alles klets nat aan het worden was... kan me al inbeelden hoe die vergadering verlopen is...
waar is die alles overheersende geur van het branden van koffiebonen ? iedereen in de buurt kon meegenieten...
onze keukens gonzen van bedrijvigheid, alles word gewikt en gewogen om een optimaal gerecht te serveren... maar wat doen we met de koffiebonen !!! waarom staat er geen chef op en leert zijn volk lekkere koffie zetten ?
weg met de patjes, koffiecapsules, de verpakkingen in de koelkast voor een optimale geur , de grands crus, de supersonische machientjes, de koffie boutiques-bars met als moto " een zinnelijke totaal beleving in de wereld van de koffie",wedstrijden om de mooiste presentatie... de koffie clubs die voor je zorgen, je defect toestel in de boutique afgeven is uit den boze, neen een chauffeur komt het wel halen en geeft je er eentje ter vervanging.. gedaan met dit alles ik wil die alles overheersende geur van weleer terug ...
de koffiemolen tovert de blinkende bonen om tot minuscule bruine pareltjes, de waterketel fluit het startsein van de delicate operatie, op de rand van de koffiepot de ijzeren ring met katoenen beursje aangenaaid, hieruit zal de goden drank druppelen, heel traag ..heel sterk ... resultaat van de symbiose., een etherische geur omarmd de atmosfeer, ook de smaakpupillen worden wakker en verlangen naar voldoening..
dit edele vocht drink je zwart, met volle melk, of met suiker... mijn voorkeur gaat naar zwart met een wolkje melk, en suikertje, in een middelmatig bolvormig kopje (met schoteltje) van dondergroen hotelporselein met gouden randje..
28 FEBRUARI 2012 WITTE JASSEN...... het witte jassen syndroom. ook last van.? wel ik wel... niet dat ik een doetje ben, heb een hoge pijngrens, en van spuiten val ik niet flauw , maar van een bloeddrukmeter en dokter ben ik bang... de witte jassen zijn nu wel verdwenen, maar schrik niet ...
bij ons thuis, och 't was goed bedoeld, maar ze dachten dat kinderen de waarheid niet moesten weten en het ging dan als volgt :
" kort na de oorlog was het de gewoonte, de amandelen van de kinderen te verwijderen, men ging daarom niet naar het ziekenhuis maar een bevoegd persoon kwam bij de huisarts en daar was het verzameling geblazen . zo een "evenement" werd ook in onze familie georganiseerd. enkele taxis gemobiliseerd, de nodige dekens, voor de terugkeer, en alles werd ingeladen.
mij was verteld dat ik een fantatische dag ging beleven, we gingen naar de kermis en alle neefjes en nichtjes gingen mee.. niet moeilijk dat ik huppelend meeging. groot was mijn verwondering bij het zien van die witte jassen.. maar de choroform deed vlug zijn werk.. eenmaal thuis was er inderdaad ijskreem maar ... slikken was wat anders... en er waren complicaties ... de basis was gelegd... ik was geen 5j.
en zo zou ik nog kunnen verder vertellen... reeds op jonge leeftijd nam ik de beslissing nooit tegen mijn kinderen over een dokters bezoek of wat dan ook te liegen... en ik heb mijn woord gehouden.
ONZE UITSTAP .... het is zover, we kunnen terug een stapje in de wereld zetten, maar 3dagen tussen 14 en 15 u, hebben we nog huisarrest van de kiné.
onze vierwieler had er de brij aangegeven na vier weken stilstand, alle fut was eruit. schoonzoon I bracht kabels voor de nodige voeding gedurende 24u. en schoonzoon II liet hem wat km eten, kwestie van op krachten te komen.
maar waar zouden we gaan, wandelen is nog beperkt, 't winkelcentrum te druk ...te warm...
eureka.... we zouden naar de kringloopwinkel gaan, alles onder een dak en parking ervoor, zetels en stoelen à volonté, zitbanken voor de rekken met boeken, je kan al zittend kiezen.... we gaan al jaren naar de kringloop en hebben er al vrachten boeken buiten gehaald... geen oude versleten exemplaren, soms nieuw of amper gelezen, een zeer degelijke keuze, van mooi ingebonden ,grote klassiekers,hedendaagse literatuur,levenbeschrijvingen tot romans "a l'eau de rose ",
soms stel je de vraag, in godsnaam waarom doen de mensen dit weg?
er word hard gewerkt aan het imago van deze winkels, vroeger was alles zowat "neergezet". nu krijg je het gevoel in een winkel rond te wandelen. zaterdag kregen we een uitnodiging voor een "nocturne" met vernissage, een kunstenaar ging er zijn werken tentoonstellen...
vorige week tijdens mijn boodschappen zag ik toevallig bij de beenhouwer "tete de veau" liggen. nooit zelf gekocht want in onze familie werd het als een eer beschouwd dit zelf van a tot z te bereiden. bij ons was het "tete de veau" maar anderen noemden het, kalfskop in tomatensaus- tortue- plat special...
mijn moeder en haar zus, tante M, die volgende maand trouwens 100j word, maakten het altijd samen. zoals de namen verschillen, zo ook de recepten, ieder veranderde het basis recept naar eigen manier
mijn nichtje AM heeft goed naar haar moeder en grootvader, die beenhouwer was, geluisterd en zet de traditie voort. zelf doe ik het niet, bij gebrek aan aanhangers hier, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik alleen de fijne stukjes opat hetgeen,volgens kenners, een aanslag op het geheel is.
als er werd beslist tot de grote "maneuvers" kwam er een werkplan in aktie, we waren in de jaren 1950, hadden geen diepvries of frigo, wel een gewelfde kelder waar het lekker fris was,
mijn moeder werd naar de hoofstad gestuurd, ergens achter het beursgebouw was er een beenhouwerij waar enkel ingewanden verkochten werden, deze waren al gekookt en het kookvocht werd erbij geleverd.
in de kelder werd alles opgeborgen in de " garde manger",open kastje afgemaakt met fijne vliegengaas. de eieren, van onze kippen, werden al een week bijgehouden,kwestie de schaal gemakkelijk te verwijderen. de verse champignons, nog een rariteit, waren besteld in het dorp, iemand uit de gegoede burgerij kweekte die als "hobby"... de tomatenpuree en madeira waren aanwezig in de keuken, tevens de grote gelegenheids kookpot.
van de kop werd alles gebruikt, juist de ogen niet !!!, en het was een heel werk om alles in fijne blokjes te snijden, de leuvense stoof lieten ze met rust en kokkerelden op het elektrisch vuur. alles werd in kommen gedaan ,afgedekt, en verhuisd naar de kelder, tupperware was nog in aantocht...
een gezellig samenzijn werd georganiseerd, en de 'tete de veau ' werd warm opgediend... er was meeeeeeeeeeeer dan genoeg... de volgende dagen stond het weer op het menu, nu koud op de boterham... en weer eens warm.... maar te veel is trop... spijtig van de diepvries...
VIER HOOG ZITTEN WE VRIJWILLIG GEGIJZELD, de vernieuwde leidingen naar het hart van mijn liefste moeten terug op kracht komen, dat vraagt tijd, maar de vooruitzichten zijn prima. maar zeuren hoor je ons niet, we zouden hardvochtige mensen zijn met de stad aan onze voeten, een reuze scherm van 180°, zwart/wit of een kleurenpallet naargelang de gemoedstoestand van de weergoden.
de spoorweg kathedraal getooid met een goudenkroon, de reuze kanten waaiers in 't gewelf ² stralen in de duisternis een warme gloed uit, een illusie van warmte en gezelligheid. een wirwar van kerktorens doorboten de horizon, een enkele heeft een conisch hoedje op, 't district huis is in ,vogelvlucht, de buur van 't provinciehuis. de grijze en puntige daken wissel elkaar af, een eenzame vergeten tv antenne speurt naar onbestaande golven, de bolle buiken van de schotelantennen zitten vol met exotische klanken. in de verte zoeken de ijzeren volgelsnaar de ladingsbaan.
. als gras tussen de straatstenen, eist het groen zijn plaats op tussen gebouwen, kleine pleinen, stadstuintjes waarin een overvloed van vogels zich thuis voelen, de kruinen van de eeuwenoude bomen van 't rivierenhof maken het plaatje compleet. jeroen geeft ons dagelijks tips, en onze spijzen mogen er zijn., want onze keuken is goedkeurd door de dieet generaal van het ziekenhuis... die had gedacht een nieuwe rekruut te hebben ontdekt, had alvast een lijst laten afgeven als voorbereiding op een erntig gesprek over voeding... we hadden prijs.... sommigen denken dat eens je over de 65j je IQ ineens tot 75 zakt, je kan niet meer lezen, begrijpt niets meer, papieren laat je beter door andere invullen... verkleinwoordjes worden gebruikt, kwestie van verstaanbaarheid, men begint familiair te doen, en mijneer of mevrouw zijn al naar de eeuwige jachtvelden..
tot nu zijn wij hiervan gespaard gebleven, op enkele pogingen na, beleefd maar kordaat door ons onderdrukt , het moet maar eens gedaan zijn met de "betutteling" van senioren, hebben we uiteindelijk geen hopen ervaringen achter ons, goede en slechte beslissingen genomen, de consequenties ervan gedragen,
klop klop, daar was de dieet generaal en haar rechterhand om notities te maken. was de lijst wel ingevuld ? haastig begon ze te lezen, stopte en overhandigde de examen vragen aan haar collega. STILTE ....'t was duidelijk 1-O voor mijn echtgenoot en mijn manier van koken... nog wat strikvragen.. hun houding was positief veranderd... goed mijnheer DM... voort doen.... ze gaven hem zelfs nog een tip, mijnheer DM als u 's avonds uw apero drinkt, wijn of andere neem dan na ieder glas dezelfde hoeveelheid water. er is hem geen dieet voeding voorgeschoteld in het ziekenhuis.
dus wees gerust we hebben het hier naar onze zin...
't is hier weer eens properder..... onze vloer hostess is juist buiten , alles is "nickel" en ik die de ganse morgen genikst heb ben moe... ja serieus moe.
je zou van minder, deze morgen vroeg uit de veren, naar de badkamer, mijn squelet en spieren zachtjes laten opwarmen door het warme water,om zo de pijn te laten wegspoelen naar de donkere riolering. herboren, ging ik een vrijwillige verbanning aan naar mijn bureautje, annex strijkkamer, dressing,... om daar mijn eigen gangetje te gaan... one line krantje lezen, wat strijken, was opplooien, wat mailen...
er kwam maar geen einde aan het stofzuigen in de gang, dacht,straks heb ik een kojak oosters tapijtje, toch liet ik haar vrije gang. achteraf vernam ik dat ze simpelweg mijn bibliotheekkast grondig had gestofzuigd , en ieder boek in de hand had genomen...wat fijn dat mijn maatjes zo goed verzorgd worden.
hoe blij ik ook ben met haar hulp, toch is het een bevrijding als we het rijk terug voor ons alleen hebben.
haar hulp 1x in de week is nodig, want alles wat onder de knieen en boven het hoofd staat of hangt kan ik geen grondige opfrisbeurt geven.(mijn wederhelft ook niet). dus hier is de boodschap alles aan de kant, niets laten "rondrijden"., dan is het al half gepoetst.....
als ik de andere blogjes lees, kom ik tot de vastelling dat wij, de jongeren met een jaartje meer, wel heel kritisch zijn naar die valentijn toe
"opgedrongen "goed gevoel " ik lach niet op commando dus ook geen liefdesverklaring.
hoe zou het zijn als ik hier vanavond helemaal opgetut zou zitten, nylons en hoge hakken, een decolté om in te verdrinken, glimmende lippen als ijsbanen, vastgeplakte klapperende wimpers aan mijn goudgeschilderde oogleden.....
op de achtergrond lounge muziek, honderden kaarsjes (wie steekt die aan?) kristallen fluiten voor de champagne, 4 perdolans op een zilveren schoteltje voor de hoofdpijn die steevast samengaat met de goudparels... maar ja 't is valentijn.
hadden we maar een jaccuzi, dan had ik nog roze bladjes kunnen strooien, om de weg te wijzen... tegenwoordig ben je pas in als zoiets achter je oprit staat, (voor wie niet weet hoe het eruit ziet, een grote uitgevallen sardinendoos) tussen je terras en bbq met zicht op de komposthoop !!!
(de kaboutertjes ruimen wel alles op, anders kan je's anderdaags nog een dag verlof nemen om heel den bric à brac te ordenen )
jaloers, zeker niet, want de echte romantiek komt uit je hart en beleef je spontaan...
vandaag heb ik eigenlijk een rotdag, niets gaat zoals ik wil, niet moeilijk als je alles te zamen wilt doen, nog maar juist uit bed, normaal lees ik dan rustig de blogjes, en de one line krant , ging ik al een klachten mail sturen naar onze syndic, moet erbij zeggen dat hij wel v riendelijk was. nog wat rond geslefd tot mijn liefste ook wakker was. dan maar een douche genomen, kon niet beslissen wat aan te trekken. o ja moest toch eerst het ontbijt klaar maken, om daarna verder te douchen, eerst vlug nog een was insteken, zo gezegd zo gedaan. sinds mijn liefste maar 10% actief is in het huishouden, ben ik ook verantwoordelijk geworden voor de vuilnisbak, iets wat ik nog nooit gedaan had, ja zowat sorteren in de keuken, maar ik heb mij daar nooit iets van aangetrokken, groot vuil, klein, blauwe zak, plastiek zus en container zo... mijn liefste bracht het wel in orde. en ik moet zeggen het lukt me best... krijg zelfs mijn eigen systeem.
moest dan nog mailtjes sturen om een abonnement te weigeren, verzekering ter orde roepen, ik betaal , maar wil tot de laatste terugvorderen waarop ik recht heb. onze makelaar gaf me gif gelijk.
ik ga hier niet verder uitwijden, want ik heb dan nog de afwas moeten doen, zijn de gelukkigen die geen afwasmachien bezitten, kreeg het in mijn hoofd paling met ricard en fijne groentjes te maken.... en nu stop ik.... ga mijn boek lezen, biografie van raisa gorbatsjov. hopelijk hebben jullie er iets van verstaan.......... tot nog eens
WIE SPREEKT ER NOG OVER EEN LEUVENSE STOOF ...... ja, de bokrijk fanaten, die ze in hun fermette plaatsen, versieren een rode bolletjeszaldoek, een tinnen kan met gedroogde bloemen en om alles te vervolmaken een opgezette kat die zogezegd ligt te spinnen.
wat een afgang voor de majestueuze heerser, decennia lang het kloppend hart van de leefkeuken.
bij het overlijden van mijn meter gingen we bij grootvader inwonen, het huis was redelijk groot, een oud boerderijtje verbouwd tot een soort villaatje in 1937. vooraan een grote voortuin vol witte anjers; de bekende boomgaard rolde zijn groene mat tot bij de achterdeur. een grote notelaar spreidde zijn kruin gedeeltelijk over het dak, en olijk koesterde hij zich in de zon die voor ons bestemd was, spijtig, maar hij heeft de strijd verloren. doch wat verder stonden en appel-en perenboom, arm in arm, naar ons keukenraam te gluren.
mijn grootvader, vooruit op zijn tijd, had als eerst telefoon en electriciteit, toch liet hij hier geen verwarming of badkamer installeren, maar wel in de keuken een.. 's morgens, door een vroege vogel wakker geschud en eens het koude gruis buiten , maakte ze haar wangen vlug diep rood en heerste over de ruimte, de zijdeuren werden naar beneden gelaten om de warme lucht te laten verbroederen met de nachtelijke koude. nu moest alles vlug gaan, water verwarmen voor de koffie en lichamelijke verzorging, de harde boter werd even in de open oven gezet, de handdoeken aan de zijstangen gehangen om wat op te warmen... wat voelden die zalig aan bij het afdrogen. het was daar een klein mierennestje, doch zijn mijn herinneringen teder.
bij het ontbijt kwam grootvader erbij, hij maakte zijn toilet later in een ander vertrek, maar stond toch al in vol ornaat want in kamerjas aan de ontbijttafel was uit den boze; het eerste wat we van hem zagen was zijn hand die tot bij de lichtschakelaar ging en ons in het half donker zette, pas dan kwam hij binnen....
daar we 's middag allen thuis aten begon mijn moeder haar samenwerking met de warmte bron als we de deur uit waren. stoofvlees, rijstpap, aardappeltjes, vlees bakken, witloof in de oven...alles was even lekker, maar het duurde uren, ook mocht ze niet van de stoof wijken, dit loste ze soms op door te strijken, de strijkbouten waren maar al te blij met de uitgestraalde gloed. in de oven legde mijn grootvader steevast een dakpan, die nam hij 's avonds mee naar bed, lekker warm aan de voeten.
na al die bedrijvigheid stond ze daar vuil, vies en besmeurd, maar moeder wist haar te bedaren en de dagelijkse opfris beurt kon beginnen, het zachte sponsje verving het ruwe, het was hard labeur om haar uiteindelijk te schminken tot een gitzwarte spiegel.
terug thuis trokken we vlug een stoel bij, schoenen uit, en met onze voetjes op de rand verdwaalden we samen met kuifje in het inca rijk of gniffelden met bianca castafiore...
's avonds had de stoof, zoals een moeder, iedereen rond zich, grootvader een en al oor voor zijn luisterspelen, vader las de krant, moeder een boek of stopte kousen en wij, wij voelden ons geborgen. ook de kat was er, soms lag ze in de oven, tot de dag dat iemand het deurtje dicht had gedaan en ze moord en brand miauwde en dampend uit de braadoven sprinte.
toch kwam de dag dat ons maatje naar het stovenkerkhof moest en vervangen werd door een "meer klasse" buffetmodel. .. ..
DE JONGE CHEFS tijdens mijn zap wandeling woensdagavond belande ik in het programma " JUNIOR MASTERCHEF" gepresenteerd door wout bru "en fatima marouki, de eerste beelden gaven mij een lieve vaderlijke/moederlijke benadering naar de kinderen.; houding die ze trouwens gedurende gans het programma in acht hebben genomen,geen opmerking die de kinderen zou kwetsen en hun spontaneiteit beperken.
de 24 kandidaten verdeeld over 3 groepjes tussen acht en twaalf jaar, netjes en gedisciplineerd kwamen ze naar benenden, allen hadden ze om ter mooiste namen, en hun plaats achter het uitterst praktisch kookeiland was vlug ingenomen.
de ouders volgenden hun spruiten van op het balkon langs het kook gedeelte., allemaal gespannen gezichten.
de drie ploegen kregen elks 45 min om een vlees of visgerecht te bereiden.
de start werd gegeven en de spelleiders gingen polshoogte nemen bij onze jonge "chefs". wat ik toen allemaal hoorde sloeg mij tegen de borst, het grootste deel waren klonen van peter goossens, sergio en ander sterren aan het firmament die hun creaties aanprezen.
ik som wat op in gewone taal, maar het ging er wel veel verfijnder aan toe :
hertekalf- biefstuk met sezamzaad-tartaar van rund - pladijs - vers coquilles in de schelp rog - kalfszwezerieken - vers gemaakte pasta - risotto - pastinaak - courgettes pompoen roden biet enz... alles in ruwe staat en moest volledig klaar gemaakt worden, de pasta werd verschillende malen door het machien gehaald ... de tartaar fijn gesneden .. heel de procedure voor verse frietjes - mayo met de hand gedraaid - de tartaar en porto saus -er werd zelfs gefambeerd
en daar begon ik begon ik mij vragen te stellen, wat was hier allemaal aan vooraf gegaan, ten koste van wat hadden deze kinderen dit niveau ???, dit was niet een gewoon "kinder hobby"....
er werden wat vragen gesteld, sommige antwoorden nuchter "blij al zo ver geraakt te zijn ", voor anderen zou het een echte ramp worden indien ze moesten stoppen. kan een kind dit wel aan ? al die aandacht en verwachtingen en dan plots... gedaan
twee per twee mochten ze hun gerecht aan wout en fatima presenteren, na proeven werd er flink gecomplimenteerd, voor sommigen was het hek dan helemaal van de dam en zagen zich al de trofee in ontvangst nemen, eentje gaf alvast een stevige handruk aan de jury.
met hartpijn denk ik terug aan dat kleine jongetje, uit zijn gitzwarte ogen rolden twee traantjes... had vergeten limoensap over zijn aardappeltjes te gieten, geruststellend lachte wout hem toe, toch werd hij niet weerhouden.....
weet niet of ik nog ga kijken, misschien wel, volgende week moeten ze improviseren met producten die hun ter beschikking worden gesteld, zal het allemaal wat nuchterder zijn ? anders is het voor mij gedaan...
inderdaad ik heb de weg gevonden om mijn blogje wat op te fleuren.
hier en daar wat om raad gevraagd, voelde dat het juiste moment daar was om mij in de materie te verdiepen en ben eraan begonnen. de resultaten beginnen stilaan te komen , maar waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat ik in een domino effect zit... zal dit nog eens proberen, och ja en als ik dat zo eens zou doen... de pc virus heeft mij in zijn greep...en dat WIL IK NIET... alles is gericht op meer vinden... meer zoeken... wees gerust heb genoeg wilskracht om mijn dagelijks werk te doen... maar dan roep hij (foei) van schrijven komt niets in huis, schilderen wat is dat ? en lezen doe ik alleen 's avonds, want na 17 u krijgt hij geen stroom meer, en zet hem in slaap toestand. heb nog enkele vragen op te lossen en dan ik het GEDAAN,geen pc taal meer.... terug rustig mijn teksten bedenken en nu en dan een prentje...
mijn grootmoeder zag het levenslicht, nabij het slotkasteel van laarne, in een gezin waar de ooievaar al vele malen op bezoek was geweest. ze groeide op, en als benjamin had ze duidelijk een stapje voor, zo wilde ze nu en dan eens gaan kijken of de boerengemeenschap van haar dorp, wel degelijk verschilde met de stad. met haar hoedje op en handtas in de hand ,vroeg ze haar oudere broers de honden voor de kar te spannen en zo reden ze richting gent,
mijn grootmoeder had een sterke karakter, in alle eer genoot ze van haar uitstap, overal een kijkje nemen, een koffie drinken in een "salon de consommation", later bracht het grootwarenhuis "au bon marché" in brussel wat ontspanning, haar manier er even "uit" te zijn, want het leven heeft haar niet altijd toegelachen.
eind 19e huwde ze mijn lieve grootvader (die ik helaas niet gekend heb) en samen gingen ze in een huisje ,naast de weverij wonen waar haar liefste werkte. zelf bleef ze thuis, bedrijvig met naald en draad. grootvader was verantwoordelijk voor de weefgetouwen en door zijn ijver en kunnen, werd hem gevraagd mee de nieuwe fabriek op te staren gelegen op enkele km van de hoofdstad.
met hun inmiddels uitgebreid gezinnetje mochten ze een mooi en groot huis bewonen naast de nieuwe fabriek. voor grootmoeder was een periode aangebroken van jarenlange zwangerschappen. van 1903 tot 1923 was ze liefst 18x in blijde verwachting, niet altijd een mooie tijd, want na verschillende miskramen moest ze ook afscheid nemen van twee kleutertjes en een volwassen zoon.
toch bleef ze sterk en ijverde om heel die joelende bende een degelijke opvoeding te geven. de oudsten moesten natuurlijk helpen en werden vroeg tewerkgesteld op het kantoor van de onderneming, de jongsten mochten studeren en gingen op pensionaat.
op de leeftijd van 59j stierf mijn grootvader plotseling, en zo stond ze voor een verhuis , er werd een koopdag georganiseerd want al die meubeltjes en huisraad van het grote gezin konden ze niet meenemen. met tante Y en tante B, beiden ongehuwd zijn ongehuwd gebleven, een ganse vracht planten,haar dahlias knollen, en ook een scheut van de gekende witte roosjes was niet vergeten, betrokken ze een nieuwe woonst. jantje haar siamese kater was van haar schoot niet weg te slaan. er kwam nu een periode van rust in haar leven, kleinkinderen werden geboren, de familie werd groter en groter, ze was geliefd en geeerd, stond erop geen oppas te zijn; iedereen was welkom, het warme water voor koffie stond altijd klaar op de stoof samen met een pan gehaktballetjes. zelf ging ze pas naar haar kinderen als ze gevraagd werd. met nieuwjaarsdag was gans de familie aanwezig vanaf 12u voor een uitgebreid feestmaal.
een van de zonen, met auto,nam haar regelmatig mee op zijn tochten door belgie, en in de jaren 1950 zwerfden (haar schoondochter, tante Y en tante B) door frankrijk, zwitserland, italie, lourdes, fatima, bezochten de zigeuners in andalousie....
haar doodstrijd was lang, ze kon geen afscheid nemen, en als ze dan weer wat beter was zei ze lachend "ikheb jullie weer eens beet gehad !!! " allen stonden we rond haar als ze de grote lange weg opging, naar een weerzien met de anderen geliefden. (1965) dag bobonne
ik weet 't is pure nostalgie, maar waar zijn de groepjes kinderen,die vol ijver de ziel uit hun lichaam zongen voor een paar snoepjes of koperen centjes.
er werd naar deze dag uitgezien, een ster ineen getimmerd, het bobijntje met koord zorgde voor het draaien, het opgespaarde zilverpapier, uit chocolade repen voor de glinstering in het donker, werd erop geplakt.
ook bij ons thuis bestond deze 3 koningen koorts,de eerstgeborenen een nichtje en neefje waren van de partij, tante Y (ja die kennen jullie) orkestreerde het geheel.
laat ik duidelijk zijn, met mijn drie of vier jaar mocht ik niet meedoen, had het zo graag gewild; ooit mocht ik twee huizen ver meegaan... 20 m.. niet verder.
tante Y had de zangkwaliteit van haar kornuiten geevalueerd, een keuze gemaakt uit hun repertoire, hun gezichten rood, geel en zwart geschminkt; met haar reserve toneelkleren en accessoires omgetoverd tot de echte wijzen van het oosten. zelf het zakje voor de centjes had ze niet vergeten. (koekjes werden bij ons niet gegeven).
de ster ter handen vertrokken ze langs de straten van ons dorp, ze waren geliefd, bekend en mochten hun liedje volledig uitzingen, hun hoogtepunt was het klooster, de nonnetjes onderbraken hun bezigheden en kwamen in de ontvangsthal luisteren.
voldaan met een beursje vol centjes kwamen ze uit de donkere avond hun ervaringen vertellen en plannen maken voor het volgende jaar... weer zonder mij....
