Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
WIE SPREEKT ER NOG OVER EEN LEUVENSE STOOF ...... ja, de bokrijk fanaten, die ze in hun fermette plaatsen, versieren een rode bolletjeszaldoek, een tinnen kan met gedroogde bloemen en om alles te vervolmaken een opgezette kat die zogezegd ligt te spinnen.
wat een afgang voor de majestueuze heerser, decennia lang het kloppend hart van de leefkeuken.
bij het overlijden van mijn meter gingen we bij grootvader inwonen, het huis was redelijk groot, een oud boerderijtje verbouwd tot een soort villaatje in 1937. vooraan een grote voortuin vol witte anjers; de bekende boomgaard rolde zijn groene mat tot bij de achterdeur. een grote notelaar spreidde zijn kruin gedeeltelijk over het dak, en olijk koesterde hij zich in de zon die voor ons bestemd was, spijtig, maar hij heeft de strijd verloren. doch wat verder stonden en appel-en perenboom, arm in arm, naar ons keukenraam te gluren.
mijn grootvader, vooruit op zijn tijd, had als eerst telefoon en electriciteit, toch liet hij hier geen verwarming of badkamer installeren, maar wel in de keuken een.. 's morgens, door een vroege vogel wakker geschud en eens het koude gruis buiten , maakte ze haar wangen vlug diep rood en heerste over de ruimte, de zijdeuren werden naar beneden gelaten om de warme lucht te laten verbroederen met de nachtelijke koude. nu moest alles vlug gaan, water verwarmen voor de koffie en lichamelijke verzorging, de harde boter werd even in de open oven gezet, de handdoeken aan de zijstangen gehangen om wat op te warmen... wat voelden die zalig aan bij het afdrogen. het was daar een klein mierennestje, doch zijn mijn herinneringen teder.
bij het ontbijt kwam grootvader erbij, hij maakte zijn toilet later in een ander vertrek, maar stond toch al in vol ornaat want in kamerjas aan de ontbijttafel was uit den boze; het eerste wat we van hem zagen was zijn hand die tot bij de lichtschakelaar ging en ons in het half donker zette, pas dan kwam hij binnen....
daar we 's middag allen thuis aten begon mijn moeder haar samenwerking met de warmte bron als we de deur uit waren. stoofvlees, rijstpap, aardappeltjes, vlees bakken, witloof in de oven...alles was even lekker, maar het duurde uren, ook mocht ze niet van de stoof wijken, dit loste ze soms op door te strijken, de strijkbouten waren maar al te blij met de uitgestraalde gloed. in de oven legde mijn grootvader steevast een dakpan, die nam hij 's avonds mee naar bed, lekker warm aan de voeten.
na al die bedrijvigheid stond ze daar vuil, vies en besmeurd, maar moeder wist haar te bedaren en de dagelijkse opfris beurt kon beginnen, het zachte sponsje verving het ruwe, het was hard labeur om haar uiteindelijk te schminken tot een gitzwarte spiegel.
terug thuis trokken we vlug een stoel bij, schoenen uit, en met onze voetjes op de rand verdwaalden we samen met kuifje in het inca rijk of gniffelden met bianca castafiore...
's avonds had de stoof, zoals een moeder, iedereen rond zich, grootvader een en al oor voor zijn luisterspelen, vader las de krant, moeder een boek of stopte kousen en wij, wij voelden ons geborgen. ook de kat was er, soms lag ze in de oven, tot de dag dat iemand het deurtje dicht had gedaan en ze moord en brand miauwde en dampend uit de braadoven sprinte.
toch kwam de dag dat ons maatje naar het stovenkerkhof moest en vervangen werd door een "meer klasse" buffetmodel. .. ..
DE JONGE CHEFS tijdens mijn zap wandeling woensdagavond belande ik in het programma " JUNIOR MASTERCHEF" gepresenteerd door wout bru "en fatima marouki, de eerste beelden gaven mij een lieve vaderlijke/moederlijke benadering naar de kinderen.; houding die ze trouwens gedurende gans het programma in acht hebben genomen,geen opmerking die de kinderen zou kwetsen en hun spontaneiteit beperken.
de 24 kandidaten verdeeld over 3 groepjes tussen acht en twaalf jaar, netjes en gedisciplineerd kwamen ze naar benenden, allen hadden ze om ter mooiste namen, en hun plaats achter het uitterst praktisch kookeiland was vlug ingenomen.
de ouders volgenden hun spruiten van op het balkon langs het kook gedeelte., allemaal gespannen gezichten.
de drie ploegen kregen elks 45 min om een vlees of visgerecht te bereiden.
de start werd gegeven en de spelleiders gingen polshoogte nemen bij onze jonge "chefs". wat ik toen allemaal hoorde sloeg mij tegen de borst, het grootste deel waren klonen van peter goossens, sergio en ander sterren aan het firmament die hun creaties aanprezen.
ik som wat op in gewone taal, maar het ging er wel veel verfijnder aan toe :
hertekalf- biefstuk met sezamzaad-tartaar van rund - pladijs - vers coquilles in de schelp rog - kalfszwezerieken - vers gemaakte pasta - risotto - pastinaak - courgettes pompoen roden biet enz... alles in ruwe staat en moest volledig klaar gemaakt worden, de pasta werd verschillende malen door het machien gehaald ... de tartaar fijn gesneden .. heel de procedure voor verse frietjes - mayo met de hand gedraaid - de tartaar en porto saus -er werd zelfs gefambeerd
en daar begon ik begon ik mij vragen te stellen, wat was hier allemaal aan vooraf gegaan, ten koste van wat hadden deze kinderen dit niveau ???, dit was niet een gewoon "kinder hobby"....
er werden wat vragen gesteld, sommige antwoorden nuchter "blij al zo ver geraakt te zijn ", voor anderen zou het een echte ramp worden indien ze moesten stoppen. kan een kind dit wel aan ? al die aandacht en verwachtingen en dan plots... gedaan
twee per twee mochten ze hun gerecht aan wout en fatima presenteren, na proeven werd er flink gecomplimenteerd, voor sommigen was het hek dan helemaal van de dam en zagen zich al de trofee in ontvangst nemen, eentje gaf alvast een stevige handruk aan de jury.
met hartpijn denk ik terug aan dat kleine jongetje, uit zijn gitzwarte ogen rolden twee traantjes... had vergeten limoensap over zijn aardappeltjes te gieten, geruststellend lachte wout hem toe, toch werd hij niet weerhouden.....
weet niet of ik nog ga kijken, misschien wel, volgende week moeten ze improviseren met producten die hun ter beschikking worden gesteld, zal het allemaal wat nuchterder zijn ? anders is het voor mij gedaan...
inderdaad ik heb de weg gevonden om mijn blogje wat op te fleuren.
hier en daar wat om raad gevraagd, voelde dat het juiste moment daar was om mij in de materie te verdiepen en ben eraan begonnen. de resultaten beginnen stilaan te komen , maar waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat ik in een domino effect zit... zal dit nog eens proberen, och ja en als ik dat zo eens zou doen... de pc virus heeft mij in zijn greep...en dat WIL IK NIET... alles is gericht op meer vinden... meer zoeken... wees gerust heb genoeg wilskracht om mijn dagelijks werk te doen... maar dan roep hij (foei) van schrijven komt niets in huis, schilderen wat is dat ? en lezen doe ik alleen 's avonds, want na 17 u krijgt hij geen stroom meer, en zet hem in slaap toestand. heb nog enkele vragen op te lossen en dan ik het GEDAAN,geen pc taal meer.... terug rustig mijn teksten bedenken en nu en dan een prentje...
mijn grootmoeder zag het levenslicht, nabij het slotkasteel van laarne, in een gezin waar de ooievaar al vele malen op bezoek was geweest. ze groeide op, en als benjamin had ze duidelijk een stapje voor, zo wilde ze nu en dan eens gaan kijken of de boerengemeenschap van haar dorp, wel degelijk verschilde met de stad. met haar hoedje op en handtas in de hand ,vroeg ze haar oudere broers de honden voor de kar te spannen en zo reden ze richting gent,
mijn grootmoeder had een sterke karakter, in alle eer genoot ze van haar uitstap, overal een kijkje nemen, een koffie drinken in een "salon de consommation", later bracht het grootwarenhuis "au bon marché" in brussel wat ontspanning, haar manier er even "uit" te zijn, want het leven heeft haar niet altijd toegelachen.
eind 19e huwde ze mijn lieve grootvader (die ik helaas niet gekend heb) en samen gingen ze in een huisje ,naast de weverij wonen waar haar liefste werkte. zelf bleef ze thuis, bedrijvig met naald en draad. grootvader was verantwoordelijk voor de weefgetouwen en door zijn ijver en kunnen, werd hem gevraagd mee de nieuwe fabriek op te staren gelegen op enkele km van de hoofdstad.
met hun inmiddels uitgebreid gezinnetje mochten ze een mooi en groot huis bewonen naast de nieuwe fabriek. voor grootmoeder was een periode aangebroken van jarenlange zwangerschappen. van 1903 tot 1923 was ze liefst 18x in blijde verwachting, niet altijd een mooie tijd, want na verschillende miskramen moest ze ook afscheid nemen van twee kleutertjes en een volwassen zoon.
toch bleef ze sterk en ijverde om heel die joelende bende een degelijke opvoeding te geven. de oudsten moesten natuurlijk helpen en werden vroeg tewerkgesteld op het kantoor van de onderneming, de jongsten mochten studeren en gingen op pensionaat.
op de leeftijd van 59j stierf mijn grootvader plotseling, en zo stond ze voor een verhuis , er werd een koopdag georganiseerd want al die meubeltjes en huisraad van het grote gezin konden ze niet meenemen. met tante Y en tante B, beiden ongehuwd zijn ongehuwd gebleven, een ganse vracht planten,haar dahlias knollen, en ook een scheut van de gekende witte roosjes was niet vergeten, betrokken ze een nieuwe woonst. jantje haar siamese kater was van haar schoot niet weg te slaan. er kwam nu een periode van rust in haar leven, kleinkinderen werden geboren, de familie werd groter en groter, ze was geliefd en geeerd, stond erop geen oppas te zijn; iedereen was welkom, het warme water voor koffie stond altijd klaar op de stoof samen met een pan gehaktballetjes. zelf ging ze pas naar haar kinderen als ze gevraagd werd. met nieuwjaarsdag was gans de familie aanwezig vanaf 12u voor een uitgebreid feestmaal.
een van de zonen, met auto,nam haar regelmatig mee op zijn tochten door belgie, en in de jaren 1950 zwerfden (haar schoondochter, tante Y en tante B) door frankrijk, zwitserland, italie, lourdes, fatima, bezochten de zigeuners in andalousie....
haar doodstrijd was lang, ze kon geen afscheid nemen, en als ze dan weer wat beter was zei ze lachend "ikheb jullie weer eens beet gehad !!! " allen stonden we rond haar als ze de grote lange weg opging, naar een weerzien met de anderen geliefden. (1965) dag bobonne
ik weet 't is pure nostalgie, maar waar zijn de groepjes kinderen,die vol ijver de ziel uit hun lichaam zongen voor een paar snoepjes of koperen centjes.
er werd naar deze dag uitgezien, een ster ineen getimmerd, het bobijntje met koord zorgde voor het draaien, het opgespaarde zilverpapier, uit chocolade repen voor de glinstering in het donker, werd erop geplakt.
ook bij ons thuis bestond deze 3 koningen koorts,de eerstgeborenen een nichtje en neefje waren van de partij, tante Y (ja die kennen jullie) orkestreerde het geheel.
laat ik duidelijk zijn, met mijn drie of vier jaar mocht ik niet meedoen, had het zo graag gewild; ooit mocht ik twee huizen ver meegaan... 20 m.. niet verder.
tante Y had de zangkwaliteit van haar kornuiten geevalueerd, een keuze gemaakt uit hun repertoire, hun gezichten rood, geel en zwart geschminkt; met haar reserve toneelkleren en accessoires omgetoverd tot de echte wijzen van het oosten. zelf het zakje voor de centjes had ze niet vergeten. (koekjes werden bij ons niet gegeven).
de ster ter handen vertrokken ze langs de straten van ons dorp, ze waren geliefd, bekend en mochten hun liedje volledig uitzingen, hun hoogtepunt was het klooster, de nonnetjes onderbraken hun bezigheden en kwamen in de ontvangsthal luisteren.
voldaan met een beursje vol centjes kwamen ze uit de donkere avond hun ervaringen vertellen en plannen maken voor het volgende jaar... weer zonder mij....
onder de kerstboom lag een pakje dat ik bijzonder intressant vind, een scheurkalender met weetjes over de keuken, dit las ik deze morgen, en deel het graag met jullie /
"bij het gebruik van een microgolfoven is het essentieel dat je het exacte vermogen van uw oven kent, dat wel eens afwijkt van de door de fabrikant opgegeven waarde.
een eenvoudige methode om het juiste vermogen vast te stellen (te ijken als het ware) is de volgende :
vul een glazen mengbeker met 1 l water, en meet de temperatuur. zet de mengbeker in het midden van de magnetron en verwarm gedurende 2' op de hoogste stand. roer met de thermometer in het water en noteer de temperatuur.
trek de begintemperatuur af van de warmere en vermenigvuldig met 35. de uitkomst is het juiste microvermogen van uw magnetron op de hoogste stand.
Wel die heb ik NIET genomen, zijn we niet op een ouderdom gekomen dat we moeten kunnen leven zoals we dat wensen, wij weten toch al wat goed en slechts is voor ons lichaam. roken doe ik al vier jaar niet meer, heeft me 15 kg opgebracht, ook niet gezond zeker.. bij een dieet krijg je er gratis een jojo effect bij. dus..
maar alles wat vroeger goed was is nu uiterst gevaarlijk en af te raden.
ohwee wat krijgen we allemaal niet te horen.. de lucht is slecht, de groenten uit onze moestuin vergiftigen onze lichamen, de virussen, die kleine ziekteverwekkers, zouden in opmars zijn,alles vernietigend, tot onze pc ... februari/maart griep epidemie, momenteel bronchitis, vorige maand buikgriep.. en als de lijst is uitgeput vindt de farma industrie wel nieuwe ziektes uit...
gelukkig hadden wij een namaak kerstboom, want ik beklaag de mensen met een echte, die zullen kortelings de gevolgen moeten dragen....
heb je dan een klein ongemakje, de dokter weet raad en stuurt je onmiddelijk naar een verzameling confraters specialisten, die maar even blij zijn de laatst aangekochte snufjes op je uit te proberen en stralen lustig door je heen. zwijg in alle talen over je hospitalisatie verzekering want pas dan ben je een echte prooi...
de mensen met "GOEDE VOORNEMENS" wens ik het allerbeste en goede moed !
mijn inspiratie is op voor dit jaar, ik hang mijn pen in de kerstboom... lang zal ze er niet hangen want maandag gaat al dat kerstgedoe hier de deur uit, 't was mooi,'t was goed, maar 't is genoeg.
op 2 januari begint voor mij het "voor de lente" gevoel, tijd om mijn bloembollen eens boven te halen,(neen ik ga ze niet in den hof planten want die heb ik niet meer ) maar binnen vraagt dat ook wat tijd om te groeien... dus maar zover zijn we nog niet, we moeten eerst nog den overstap maken naar 2012, moeilijk zal dat niet zijn, vanop de zetel, in pygama en sokjes onder een plaid, wat hapjes, een drankje, samen met de oudste en schoonzoon I, en zoals gewoonlijk de dvd van "mama mia", abba for ever...
morgen met zen 12ven naar onze jongste....
IK WENS JULLIE EEN FIJN EINDEJAAR, EEN AANGENAAM BEGIN VEEL INSPIRATIE EN LEESPLEZIER VOOR 2012.....
vorige week bij het doorbladeren van een typisch vrouwenblad zag ik " help verslikt ! wat moet ik doen "? dit bracht mij onmiddelijk naar onze geliefde Provence, enkele jaren terug waren we daar allen met vakantie...
er zijn zo van de dorpjes waar je graag terug komt, wel FONTAINE DE VAUCLUSE is er zo eentje. daar iedereen dit juweeltje in zijn hart heeft ,en met een uitgebreide lunch in het vooruitzicht,was ons gezelschap volledig; met een zingend hart reden we door de luberon..
een gevoel van thuiskomen, zoals altijd was het weer ons goed gezind, de zon zinderde door het bladerendek, de SORGUE pas geboren in de onmetelijke diepte van de aarde kleurde blauw/groen en begon haar ontdekkingsreis over rotsen en langs groene bermen, jolig veranderde ze haar snelheid en wekte een gigantisch waterrad uit haar slaap...haar kleurige mantel was nu kristalhelder geworden,en zo pronkte ze met haar plantenrijk , speelde met de lange slierten van de treurwilgen; de platanen, met aangeboren moedervlekken, maakten een triomboog.
het terras van het restaurant, wat verdoken, rustig, met stenen voeten in het water, was uitnodigend.. er werden wat tafeltjes voor ons verschoven, verder zaten nog twee koppels. we bestelden, dronken edel vocht, en rustig werd er getafeld... opeens krijgt onze oudste een hoestbui... wie hoest er eens niet... maar de dame die verder zat veerde recht, nam een aanloop, ging achter het "slachtoffer" staan en bracht beide armen rond de bovenstreek van de buik, maakte een vuist met haar handen,boog S naar voor, en trok ze naar haar toe... dit alles ging echter zo vlug dat we niet beseften wat er gaande was... met grote vraagtekens in de ogen keek S haar redder aan... die plots besefte dat haar beroepsmisvorming haar parten had gespeeld, ze was namelijk arts. haar verontschuldigingen wuifden we weg, wetend dat dit bittere ernst had kunnen zijn, en dankten haar.
Bij het begin van onze kerstviering vroeg onze kleindochter A of we even de ogen wilden sluiten, per twee kregen we een mapje in handen, als volleerde knutselaarster had ze een prachtig boekje met prenten, ingekleurde tekeningen, stickers, en wensen gemaakt, maar als laatste stond er mooie zinspreuk:
tuurijk.. een cadeau met kerst is leuk... maar samen de feestdagen doorbrengen is toch het leukst van allemaal !
nog een liedje bovenop en ze wist onze gevoelige snaar te treffen.
dat het 's morgen zo donker kon zijn waren we vergeten, ha ja wij zijn met penioen en wat zouden we zo vroeg op straat gaan. bang zijn we echter niet.
jaren maakten we deel van uit van deze schimmenwereld, bewogen ons vrijelijk, gedurende enkele maanden 's morgens de donkerblauwe nacht in naar 't werk, enkel het daglicht aanschouwend vanuit onze werkgelegenheid. 's avond in een overvolle trein terug de nacht in naar huis. dit alles was normaal, we maakten er ons niet druk om.
als de lente dan, in februari, 's morgen enkele lichtpijlen afschoot, waren we dolblij ons binnenkort weer in een kleurenpalet te kunnen bewegen.
dit alles om te zeggen dat we gisteren om 7u al op de baan waren, we wisten niet wat we zagen.
't regende, wind, de straten blinkend als scheepsvernis, de lichtjes spiegelden zich elegant maar dodelijk in het wateroppervlak, rood groen.. onze ogen hadden moeite met deze caleidoscoop, auto's als stresskonijnen in een race naar het wortelveld, zonder pardon.. een kruispunt met auto's, fietsers en voetgangers uit alle wind streken, een ambulance die er zich tussen wringt, een brommer, zonder fluo verwittiging, die we juist konden ontwijken.
God zij dank dat we dit niet alle dagen moeten meemaken, want ZO je dag beginnen .....
bij het naderen van het einde van het jaar, wil ik jullie allemaal een zalig kerstfeest wensen en een gelukkig nieuwjaar.
dit is natuurlijk de geijkte formule, graag voeg ik de mijne eraan toe.
ik bedank iedereen voor de bezoekjes aan mijn blog, 's morgens met slaapogen, maar een alerte bovenkamer, wek ik ons mauriske en ga op bezoek. allemaal onbekenden, zeker niet, want toch is er een band, en leef ik mee met het wel en wee van mijn blogmaatjes.
zo lees ik dat verschillende dames, bij deze dagen, zich nog eenzamer voelen en een schouder missen, flauwe woorden van troost helpen niet, maar ik hoop dat jullie deze kersttijd de kracht mogen ontwikkelen om dit gemis te aanvaarden...
geef "morgen" een kans, onmogelijk als "gisteren", nooit meer.... maar toch zal de zon weer schijnen, de bomen zullen weer botten, de vogeltjes sjilpen.....
met mijn aankomst in A begon voor mij een nieuw tijdperk wat het kerstvieren betreft. vers getrouwd moesten we in ons nestje wat kerstsfeer brengen. we trokken dus naar de "grand bazar" en kochten een heel assortiment voor een totaal bedrag van 800bf, plus kerstboom(1967)
het begin van een lange traditie gezelligheid.
kerstavond waren we met vieren, allemaal netjes gekleed, de tafel met héél veel zorg gedekt, een aperitiefje aan de salon tafel met borrelhapjes, chips wat anders verboden was. vaak vroegen de kinderen om lamsbout met gratin dauphinois... soms fondu, maar eigenlijk vonden we dat te veel lawaai, want gedurende de maaltijd klonk steevast "stille nacht" en andere liederen door de lucht , afgewisseld door amalia rodrigues, thys van leer,richard cleyderman...
eens ons gezin uitbreide met de "schoonzonen" was er met kerstdag samenkomst, ook de ouders van mijn liefste kwamen, de mijne soms, (vonden het belangrijker naar de eerstgeborene te gaan )
inmiddels waren we ook verhuisd, de woning, met hoge beschilderde plafonds, verleende zich tot extra versiering, een grote kertboom, aan de mooie trapleuning een kerstslinger met rode linten en lichtjes tot op de eerste verdieping, luchter in de gang met rode kaarsen, aan de deur een zware kerstkrans, we waren er uren zoet mee....
onze oudste had de afdeling knutselen en versieren, oa de tafel, want nu had ik de lange tafel met damasten tafelkleed waarvan ik ooit droomde ( blog "kerst van weleer" 9.12.11) met de jongste, ons I, maakte ik het kerstmaaltijd,. echt teamwerk.
tegen 13u wensten we elkander zalige kerst en het feest kon beginnen, en zo hadden we een dag om op terug te mijmeren.
het grote huis hebben we verlaten, maar onze jongste en schoonzoon II en amélie nemen daar de fakkel over met nieuwjaar, onze dochter S en schoonzoon I verwachten iedereen op kertavond, in beide huizen zullen we de gezelligheid van weleer terug vinden.
deze morgen hebben we alle records gebroken, om 11u waren we al terug thuis, ik was naar de kapper in 't stad geweest, wie gaat er nu wandelen op de meir met zo een "honden weer"!!! plezant is anders. enfin dat heb ik nog tegoed....
van kapper gesproken, sinds ongeveer een jaar liep ik rond met een coupe' en carré' maar heb die nu in de kerstboom gehangen en terug gegrepen naar mijn traditioneel "jeanne d'arc" kapsel, ligt altijd goed; 's morgens geen half kapsalon meer in de badkamer, een haardroger die constant je oren roostert, een platte borstel, een grote ronde, een kleine, een kam, conditioner, versteviger, extra volume, gel, en om alles bijeen te houden een wolk biologische haarlak; zolang je thuis blijft ok, maar met dit weer heb je zo een stroomstoot hoofddeksel.
ik ben zeer trouw aan mijn kapper, om de 6 à 8 weken, ga ik hier al 10 à 12j.; bij de vorige meer dan 15j, tot die stopte. voor zijn trouwe klanten zou hij wel salonnetje spelen in zijn keuken, maar dat zag ik totaal niet zitten. mijn moeder daartegen heeft alle kappers van ons dorp en omgeving afgelopen, tot zelf in de hoofdstad... alhoewel ze mooie blonde haren had was ze er nooit tevreden over.. tot op de dag dat ze "mechekes" wou, maar ja degene die ze uitgekozen had om haar blonde haren met zonnige stralen te doen schitteren, was op school afwezig tijdens de lessen chemie, gevolg ...haar krullen waren ros... groot alarm, alles werd geprobeerd,.. ze was echt ten einde raad.. en met mij als toeschouwster trok ze het deksel van de leuvense stoof ('t was zomer) nam wat roet in haar hand en wreef het op haar hoofd...
nu kon ze alleen nog haar haar terug wassen en later mijn vader vertellen dat ze naar de kapper was geweest... en morgen naar een andere ging.. zelf ik was jaren de klos, ooit rondgelopen met een schapenkopje, een permanent laten zetten... haartjes helemaal verbrand..
