Er was eens een visser die hard moest werken om de polenta voor zijn vrouw en zijn drie kinderen op tafel te brengen.
Op een dag werd tijdens het vissen zijn net zo zwaar, dat hij het nog maar nauwelijks uit het water kon krijgen. Hij spande al zijn krachten in en trok en trok, tot hij uiteindelijk een reusachtig grote kreeft in zijn boot had. Thuisgekomen toonde hij vol blijdschap zijn prachtige vangst aan zijn vrouw. "Zet jij maar vast het eten op, dan ga ik intussen dit beest verkopen. Ik zal er zeker een mooi bedrag voor krijgen."
Daarop gooide hij zijn vangst over zijn schouder en ging naar het paleis van de koning. Daar werd hij binnengelaten. Hij maakte een diepe buiging en zei: "Majesteit, ik ben gekomen om u deze prachtige kreeft aan te bieden. Mijn kinderen hebben honger en ik heb geld nodig."
"Wat moet ik daarmee?" bromde de koning. "Maak dat je wegkomt en verkoop dat beest maar ergens anders."
Nu had de koning een dochter van wie hij heel veel hield. Niets kon hij haar weigeren.
"Lieve papa," riep ze, "koop die kreeft toch voor me, dan zetten we hem in de vijver."
Natuurlijk kreeg de prinses haar zin, want voor haar bestond er niets mooiers dan in de tuin aan de rand van de grote vijver te zitten, waarin de prachtigste vissen rondzwommen. De visser was tevreden. Hij kreeg een goede prijs voor zijn kreeft, zodat hij voorlopig geen zorgen meer had.
Vanaf dat moment wilde de prinses niet meer van haar geliefde plekje wijken en zo merkte ze dat de reuzenkreeft elke dag rond het middaguur een poosje verdween, zonder dat ze begreep waar hij bleef.
Op een dag verscheen er een bedelaar en vroeg om een aalmoes. "Hier, oudje," zei de prinses, die altijd iets over had voor arme mensen. Ze wierp hem een goudstuk toe, maar de bedelaar greep er zo onhandig naar, dat de munt in de vijver viel en in de diepte wegzonk. De bedelaar sprong er direct achteraan. Hij wilde tot op de bodem duiken, maar toen hij in de diepte kwam, opende de wand van de vijver zich voor zijn ogen tot een smalle doorgang. Hij volgde een lang, onderaards kanaal en kwam tenslotte midden in een ruime zaal weer boven water.
Het hele gewelf was behangen met schitterende zijde. Aan de ene kant stond een rijk gedekte tafel. De bedelaar besloot de zaak verder te onderzoeken. Hij verstopte zich achter een kist en wachtte af.
Op het middaguur dook uit het water een reusachtige kreeft op, met een stralend mooie fee op zijn rug. De fee raakte de kreeft aan met haar staf en daarop kwam uit het pantser een knappe jongeman tevoorschijn. Het tweetal nam plaats aan de tafel. Weer deed de toverstaf zijn werk. De borden en schalen vulden zich met de heerlijkste gerechten en in de glazen fonkelde kostelijke wijn. De twee geheimzinnige bezoekers aten naar hartelust. Daarna verdween de jongeman weer onder de kreeftenschaal, de fee sprong op zijn rug en ze gingen weg zoals ze waren gekomen.
De slimme oude bedelaar zwom terug naar de prinses, die nog geduldig bij de vijver stond te wachten.
"Dat wil ik zelf wel eens zien," zei ze toen ze had gehoord wat de ander had meegemaakt. "Morgen gaan we samen."
En zo gebeurde het. Verborgen achter de kist waren de bedelaar en de prinses getuige van dezelfde gebeurtenissen als de voorgaande dag. Het meisje kon haar ogen echter niet van de jongeman afhouden. In zijn kreeftengedaante had ze zich al tot hem aangetrokken gevoeld, maar zo beviel hij haar nog veel beter en ze werd op slag verliefd op hem. Ongemerkt glipte ze onder het kreeftenpantser. Toen de jongeman zijn schuilplaats wilde betrekken, deinsde hij terug van schrik.
"Wat doe jij hier?" fluisterde hij. "Als de fee je hier ontdekt, dan is het met ons beiden gedaan."
"Ik zal je uit deze betovering verlossen," antwoordde de prinses heel zachtjes. "Zeg me maar wat ik moet doen."
"Dat is onmogelijk. Het meisje dat mij kan verlossen, moet bereid zijn haar leven te wagen."
"Dat ben ik."
"Als je me werkelijk wilt redden," zei de prins - want een prins was hij, "luister dan goed. Je moet op een rots aan zee gaan zingen en spelen. De fee is dol op muziek. Ze zal uit het water opduiken en je toeroepen: 'Wat speel je prachtig, mijn kind. Speel verder.' Jij geeft haar als antwoord: 'Ik speel graag voor u, maar geef me daarvoor dan de bloem uit uw haar.' Dan zal zij zeggen: 'Haal hem maar, als je kunt.' De bloem zal ze ver in zee gooien. Pas als je deze bloem in handen hebt, ben ik verlost, want die bloem is mijn ziel. Maak nu echter voort, want de fee komt eraan."
De prinses glipte ongezien weg, de fee ging op haar plaats zitten en het tweetal verdween.
De prinses en de bedelaar zwommen terug. Ze beloonde de man rijkelijk en liep toen naar haar vader. "Papa, ik wil graag luit leren spelen er leren zingen."
Direct ontbood de koning de beste musici van zijn rijk. Zijn dochter was een snelle leerling en zodra ze de kunst meester was, bracht ze haar volgende wens naar voren. "Lieve papa, ik wil graag op een rots aan zee zingen en luit spelen."
De oude koning geloofde zijn oren niet. "Op een rots aan zee? Heb je je verstand verloren?"
Hij had zijn dochter echter nog nooit iets geweigerd en dus gaf hij ook deze keer toe. In gezelschap van acht in het wit geklede hofdames liet hij haar gaan, maar hij stuurde er voor alle zekerheid wel een troep bewapende soldaten achteraan. De prinses liep met haar gevolg langs de kust. Ze beklommen een hoge rots die ver in zee uitstak en daar gingen de hofdames in een kring om de prinses heen zitten. Deze begon zo lieflijk te zingen en op haar luit te spelen, dat zelfs de op afstand geposteerde ruwe soldaten werden geroerd.
Het duurde dan ook niet lang of de golven weken uiteen en de fee vertoonde zich.
"Wat speel je prachtig. Je muziek maakt me gelukkig."
"Ik wil graag nog meer voor u spelen," riep de prinses, "als u mij in ruil de bloem uit uw haar wilt geven."
"Haal hem maar, als je dat kunt," antwoordde de fee. Ze gooide de bloem zo ver mogelijk in zee en verdween. Vanaf de rots zag de prinses de levensbloem van haar lief ver weg op de golven dobberen. Vastbesloten sprong ze in het water en zwom er met krachtige slagen heen. Meer dan eens ontzonk de moed haar, want de bloem scheen steeds verder weg te drijven. Uiteindelijk werd hij haar echter door een bereidwillige golf in de hand gespoeld. Op hetzelfde ogenblik klonk er een stem uit de diepte: "Wees niet bang. Je hebt me uit een boze betovering bevrijd. Daarvoor zul je mijn vrouw worden. Verraad echter nog aan niemand iets. Binnen een dag kom ik om je hand vragen."
Het uitgeputte meisje voelde hoe ze door een onzichtbare kracht werd opgetild en aan land gedragen. Daar legde ze haar gevolg de strengste geheimhouding op. Haar goedgelovige vader vertelde ze dat ze zich uitstekend hadden geamuseerd.
De volgende dag klonken voor de poort van het paleis luide trommelslagen, schallende trompetten en vele trappelende paardenhoeven. Een hofmaarschalk verzocht om audiëntie voor zijn meester. De jongeman die daarop binnentrad, was niemand anders dan de prins uit het kreeftenpantser. Hij vertelde wat zich had afgespeeld en vroeg toen officieel om de hand van de prinses.
Eerst kon de oude koning de loop van de gebeurtenissen niet helemaal vatten. Toen hij echter zijn dochter had laten roepen en zag hoe ze haar geliefde om de hals viel, werd de rest hem ook duidelijk.
Acht dagen lang werd het bruiloftsfeest gevierd en de prinses en haar kreeftenprins werden het gelukkigste paar ter wereld.
