In Horpmaal waren twee schaapherders, van wie de ene vette en de andere magere schapen had.
Op een dag vroeg de herder met de magere schapen aan de andere hoe het kwam dat zijn schapen zo vet waren.
De andere antwoordde:
"Dat is heel eenvoudig: ik ga mijn schapen hoeden op de klaver, de haver en de tarwe van de boeren."
"Dat zou ik ook wel willen",
zei de herder met de magere schapen, niet beseffend dat hij daardoor toezegde in de omgang met het kwaad.
De andere herder gaf hem een briefje dat hem de kracht zou geven om zichzelf in een hagedoorn en de schapen in molshopen te veranderen.
Hij moest er dan wel tegen kunnen dat de honden hun achterste poot tegen de hagedoorn zouden opheffen.
Op die manier waren beide schaapherders tevreden:
de ene omdat zijn schapen eindelijk vet zouden worden, de andere omdat hij van het kwaad was verlost.
Op de boerderij waar het kwaad zijn intrek had genomen, gebeurden vanaf dat ogenblik echter zeer vreemde dingen:
de draaiboom boven de put begon vanzelf te draaien, enzovoort.
Ten einde raad liet de bang geworden schaapherder de pastoor komen.
Deze wist de herder te vertellen dat hij zelf de oorzaak was van de vreemde voorvallen.
Uiteindelijk besloot de herder alles op te biechten aan de pastoor, en hij toonde ook het briefje dat tot het kwaad had geleid.
Nadat de pastoor het briefje in het vuur had gegooid, vroeg hij of de herder misschien nog een briefje had.
De herder ontkende, maar na lang zoeken vond hij nog een stuk papier, dat ook door de pastoor werd verbrand.
Een derde keer zoeken leverde geen briefjes meer op.
De pastoor gaf hem de volgende raad:
"Een volgende keer mag je niets meer aannemen wat een ander moe is geworden.
Die andere had dat toverbriefje zeker van de duivel.
Bovendien raak je een duivelsbriefje niet zomaar kwijt, want één briefje worden er al gauw twee!"
regio : Heers verzamelaar - F.Beckers - |
