je laat me beseffen

dat waarden en normen

in leven

constant bewegen

vernieuwing

een keuze is

die je zelf bepaalt

door wat je denkt en doet

openbloeien

een kleine moeite

als je de kracht en schoonheid

van eigen ziel durft zien

hoe zet de boer

het herfstachtige

naar zijn hand

door mosterdplantjes

uit te zaaien

die met

gepointilleerd licht geel

dat wat eigenlijk

reeds voorbij is

uitgesproken laat wezen

tot winter gaat heersen

geflatteerd door herfstig

verzwelgt ze

laatste zomerse kleuren

om langsheen het gele

fleurend zichzelf te profileren

als één met het bewegen

bladeren

die het rood-bruine

in de takken vasthangen

ritselen andere dromen

merk je wanneer ze

losraken van dit beleven

met de wind mee

herfst uitdragen

over een landschap waar

weemoedige laatbloeiers

hun bloei tevergeefs

trachten vast te houden

pas toen ik

sporen ging trappen

in ’t neergevallen blad

herfstgeur

zomaar uit de lucht

ging plukken

ontdekte ik

de werkelijkheden

van leven

ragfijne zilverdraden

parelen schoonheid

om me heen

nemen me

warm innestelend

steeds hoger mee

waar leven

schoonheid mediteert

zo intens

dat ik mezelf

durf leiden

naar een nieuw begin

verzwijg

jou en mij

tussenin mal

volwassen gedoe

van vandaag

bang om onze

kinderlijke naïviteit

te moeten loslaten

zo sprekend nog

dat tekenend zicht

vol leven

louter golfstrelend

in gebaren

deze momentopname

waar maïs in

diep gekleurd oranje

zich uitstrekt

zelfs al prediken

krassende kraaien

reeds nakend najaar

geënt op resistentie

om wortels te beschermen

creëert hij

zienderogend groeiende

zoete strelingen

voor tong en gehemelte

waarvan enkel de droesem

langs lachende mondhoeken

van de kin zal druipen

wakker wordend

in eindeloos

honend grijs

betracht ik

voorbije dromen

die me belonen

met onwaarschijnlijke

klaarheid

waaruit magie blijkt

hoe gegrond

rimpelt het

tijdloze momenten

tot de wind

gaat liggen

zicht

ontmanteld

laat varen

als vol overgave

verzonken

in witte ruis wakker geworden

neemt hij de tijd te groeien

naar eigen uitzicht

volmaakt

een zomer lang

zijn vruchten te dragen

tot  in kerende tijd

men zijn wezen afneemt

zeldzaam

zijn de dagen

waar de spiegels

van droom en leven

samenvloeien

ik dorst

naar woorden

om blinkende schijn

gevlekt met emotie

neer te schrijven

hoe meer

het haastig wolkende

me omvat

des te zeer

wil ik grondeloos

meedriften

weg van een wereld

die niet in te kleuren is

verdwaald rakend

tussen zacht deinende zuchtjes

die zijn ziel kussen

versmoort hij ze

draaikolkend van verlangen

als volmondig warme verrukking

bewaar dit etmaal

als de herinnering

waar wij ’t vlugge ontglipten

durfden voelen

hoe een zoete wasem

onze lichamen geurig onderdompelde

de tijd namen

het zilverfiligraan licht

naar beneden te zien vallen

liefdesdronken mooie

waarheid troonden

hoe dwingt hij zichzelf

tot spring in ’t veld

met open

wrochtend schouwspel

wanneer hij door

schokkende verdraaiingen

binnen harde randen

acht gaat slaan op vaagheid

in schemering

stil zichzelf

vermoedend

zoekt ze hoe

haar eigen geur

te verbreiden

vooraleer

te verstrengelen

met lichtleven

dein en golf

zacht los

van grauw

en grijs

gestrand

in warm zand

en licht getint

door zon

weerspiegel ik

voor jou

mijn warmte

in eindeloos

wanneer ze zich kwijtend

van eigen bolstering

onthand op d’aarde vallen

is het enkel

met een blik terug

dat we hun toekomst zien