zonnestilstand

weeft leven dicht

laat rouwen

om verborgen zicht

donker zoeken

naar een glimp

van klank en kleur

reeds door de ziel bespeurt

in warme habitat

van omstrengelde armen

verhoop ik

de donkere hemel open

om niet in verhevigde

ogenblikken van storm

terecht te komen

die tederheid benijdt

morgen verbiedt te zijn

mijn aarzeling is

enkel de tijd verdrijven

om zo te blijven

de donkere hemel

die het landschap vertekent

ons met schaduwen doet spelen

dood smaken

nog voor bestaan

ophoudt met ademen

laat smeken om sneeuw

opdat zuiver wit

zou gaan overheersen

verborgen aanzijn

warmte wordt toebedeeld

om te heropleven

er wervelt verbeelding

over ’t water

een warme waarschijnlijkheid

net zolang

tot het verdrinkt

in blind verlies

er heerst rust

nauwelijks een zucht

het sterven

een asgrauw zicht

en het leven

waait verder

zonder te beseffen

dat de dood kan treffen

van hel naar hemel

een spiegelend weten

langsheen fluoriserend

dat stroomt

bij schemering

als ruisende vertedering

kleurspelend telkens weer

revolterende gedachten

zacht nuanceert

tot oplichtend wit

ons voleindiging

laat weten

mooi mens

 

kracht puttend

uit eigen bron

verspreid jij je licht

in ’t leven van velen

laat zien dat wij

schoonheid binnenin

moeten ervaren vooraleer

te kunnen uitdragen

in uw licht

leer je me minnen

in uw schoonheid

bezieling kennen

in uw adem hoe mijn

schroom te laten varen

één in wezen

grenzeloze liefde weten

zelfs wanneer ze

tijdens hevige kou

schijndood lijken

blijven ze  zuchten

om niet te worden

weggedacht

voor bloeiend

te hebben bestaan

het is de groene krans

welke boven het altaar hangt

me uit het donker

dichterbij laat komen

om in volle verwachting

het hoopvolle te zien oplichten

daar waar wind

vrij spel kent

geruchten zich

verzamelen

hoef ik

niet te praten

over doodgaan

omdat bezieling

voelbaar

ligt opgebaard

tussen de graven

toen een woelige zee

zich schoonwaste

van dromen

ze als vlokkend schuim

op het strand smeet

gingen we

dicht bij elkaar

staan hopen op zomer

al die zielsverbonden momenten

rijgen we tot een lint

van hechtheid

om in zijn totaliteit

te laten schitteren

zodat we wanneer de tijd

meer schaduw

dan licht geeft

met eigen ervaringen

de weg terug vinden

laat ze diepwortelend

in eigen aard

zichzelf verheffen

tussen hemel

en aarde

hun schoonheid geven

ons leren

zonder beperking

te leven

als het diepbenauwde

zich zwart

tegen de ruiten plakt

het in zichzelf beslotene

niet meer ademen kan

omdroomt ze

‘t duister hartwezen

met licht

waarom in wurggreep

van takken zitten wachten

tot de zon opkomt

wanneer schichtig grijs

je reeds de weg biedt

naar openheid

onder het zilver

van dauw

vleit zich een droom

naar werkelijkheid

bloeit zacht

begeerte

in ‘t verblindend spel

van tederzachte beelden

toen ze zag

hoe opvliegend

zwart geschreeuw

in ochtendnevel

kracht en diepte

ging toevoegen

aan ruimte

warmte vasthield

liet ze zich

meedrijven door

de schaduw voorbij

naar herboren