schim een leven

in mijn schaduwspel

claim een toekomst

die er nooit zal wezen

de morgen

wacht je immers niet

zal ik jou

eindelijk vleugels geven

toen leven door ijzige kou

zich breekbaar uitte

tijd er zich spoorloos

in verloor

wij in die besloten droom

met de ogen dicht

bleven stilstaan

is alles vanzelf doodgegaan

hoe bloei ik mijn schoonheid open

wanneer je me adembenemend

hemeltergend traag

uitdagend aanraakt

zo sterk verlangen verhevigt

dat ik in de hitte van het ogenblik

me helemaal durf overgeven

aan de behoefde me één te weten

hartveroverend hoe hij van licht

ontvlambaar oranje

naar laaiend passievol rood

winter warm inknoopt

tot één en al

zwelgend gekrijs zijn

donkergroene hardnekkigheid

uitdijend teruggeeft

toen de lach van een heldere maan

over de stille sneeuw zozeer de rijkdom

van mijn gedachten verspreidde

ben ik met een gerust hart naar de

neerdwarrelende vlokken gaan kijken

zacht bescheiden weelde

viel in onontkoombare

witte oneindigheid

koud neer

waarin ik met kloppend hart

door de verstilde schoonheid

van geheimhouding

die op beslotenheid teerde

verankerd dreigde te verzinken

stadig voed je

met warme

behaaglijke handen

de zekerheid

dat zacht verlangen

leidt naar een volkomenheid

die vervulling biedt

er vlaagt wit

dwalend zijde zacht

nakende sereniteit

over mijn werkelijkheid

aarzelend tussen

licht en donker

even wolkend

smelten gedachten

gehechtheid

flemen gouden zonnestralen

warme schaduwen

op mijn lichaam

weerglim ik

eigen gedachten

uitgelaten naar de hemel

net zolang

tot sneeuwig grijs zich

met ons samenspel bemoeit

hoe schreit de morgen

zijn nevels neer

om open op te komen

oog en hart het genieten

geeft het wonderlijke

des leven te plukken

om mee te nemen langsheen

de grillige schimmen

van een sombere winter

in ontdekken ken ik

geen bestemming

stroom mee

in eigen ritme

soms ademhappend

om unieke schepping

slaat nevel neer

dan dringen zonnestralen

de slaperigheid in

breken open

wat verborgen leek met zo’n

volmaakte fijngevoeligheid

oorsprong terug

zijn waarheid schrijft

je hebt veel te lang geslapen

toe werk je uit je nacht

zie met de ogen van een kind

hoe nieuw de sterren

de hemel ontplooien

als er niks meer zal zijn dan

een lucht waarin

wolken grijs zuchten

bomen met naar beneden

grijs ruisende twijgen

die hun laatste streven tonen

stil uitgestrekte schraalheid

waarin de ziel

nog nauwelijks praat

omstrengel mij

heimwee vreemd

en sterker dan de dood

als de stilte

ons inhaalt

ga ik met mijn hoofd

op je borst liggen

om je hart

te horen bonken

als stroomgebied

van verlangen

dat ik zozeer begeer

hou me dieper dan

om de nacht

blind te kunnen aanraken

in oneindige weerklank

angst en verlangen

te horen verhalen

meegaand in groei

haar verlangen

tot openbloeien

ontdek ik de kracht

om donker te breken

als onder de wolken

vogels vleugellam

door de slagen

van een harde wind

naar beneden vallen

waar een kwelmende aarde

in een niet te bezinnen

beweging meekolkt met water

waar vissen met de buiken

bovendrijven

dan smacht ik deze droef

zwarte dag naar de nacht

om de eeuwig jonge weerschijn

van de sterren als troost bij nood

bij een gladde zee te zien glanzen

die oerschreeuw

vanuit het duister

heeft de aarde

wanhoop meegegeven

een onverwachte dood

met een lichaam

van steen

en ogen gesloten

verloren liggend

in gemis

zonder hemel

neem me als je schaduw mee

dan geef ik me jouw gedachten

heen en weer steeds weer

tot we samen één

tussen hemel en aarde zweven

heen en weer steeds weer