het leek niet te overwinnen

mijn wazig gevoel van toen

tot jij mij verzoende

met leven

liet dromen

in tastbaar beeld

mij ooit

werd ontnomen

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en me strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

tussen overhangende

grijsbruine takken

koesterde de schutsgodin van huizen

de pracht van gelige vliertuilen

tot het bloemen sneeuwde

en kadavergeurende

donkerblauwe bessen

zich als de schaduw van Judas

in de vlier nestelden

lente was het

die haar

liet leven

tot zomer

haar met illusies

heeft bedrogen

en zij

in de herfst van haar leven

alleen door werkelijkheid

laat strelen

als getekend

het groene van mijn berk

tegen een blauwe hemel

tot donderwolken

de zon plagen

zij niet langer zomer draagt

enkel met een laatste ademhaal

de zilveren schijn

weet te weerkaatsen

vooraleer de stam kraakt

en  mij laat beseffen

ik niet mag vergeten

schoonheid te beleven

tot vergankelijkheid leven treft

jouw ogen tasten

mijn grenzen af

wegglijden uit je aandacht

lijkt me nefast

want ze beloven mij

een genietend spelen

het prikkelend ontdekken

van begeerte

wanneer de ochtend

zich dromend opent

laat ik mij

in een zee van tijd

aanraken door jouw hele zijn

terwijl mijn echo

verder reist

naar de wereld

blijf ik paradijzen

liefde nemen

is zoveel meer

dan alleen maar te denken

over wat een dag me kan geven

 hij enkel in mijn herinnering blijft

pas uit zijn cocon gekropen

vlindert hij genietend

in zijn korte leven

langs zoveel mooie beelden

heerlijk ruikende meidoorns

pioenen die hem

naar honing laten zoeken

en zomer tonende klaprozen

laten zijn vleugels trillend

schoonheid bezingen

tot herfst hem aan een nieuwe reis

laat beginnen

als vlinder

 

weg van de uitgebloeide bloemen

op jouw graf

de schaduw

die onze liefde verstoorde

en mij verlatenheid bracht

wil samen met jou

als vlinder op zoek gaan

naar warmte en betovering

die onze eindeloze zomer

laat heroveren

 tederheid noem ik jou

laat mij

na jouw strelingen

die me lieten leven

sluimeren in armen

die mijn lichaam

met warmte omarmen

stil luisteren

naar woorden

die de tijd verdromen

laat me slapen tot morgen

waar ik zonder zorgen

samen met jou

in een nieuwe dag zal spelen

voorgoed afscheid heb genomen

van de bloedmaan

met zijn roodgekleurde dromen

 waarheid

verstop mij lijk vroeger

en toch wil ik

dat jij me vindt

jouw zoekend wroeten

ons leidt naar een ontmoeten

dat verwachting stilt

laat genieten

van een toekomst waar

onze waarheid ligt

 verlangen

zoals klanken

zacht in elkander overgaan

strelingen uitdrukken

die uitnodigen tot een dans

waar genot walst

zo kent

mijn gevoel een verwachting

die in verrukking

een hevig verlangen brengt

de tijd naar eindeloos laat vluchten

als ik mijn wereld

met stilte bekleed

zullen vreemde klanken wegdwalen

zonder een echo na te laten

terwijl jij ogenschijnlijk

blijft rondwaren

als een lied van licht

in mijn gemis

 van vroeger naar nu

ze ging verloren

tot ze in eigen voetspoor

haar werkelijkheid begon na te lopen

en eindelijk

in een wereld van verlangen

 zichzelf ging bekijken

zag hoe haar blik

zicht veranderde

van vroeger naar nu

het kind liet ontwaken

dat leven

de moeite zal waard maken

van vroeger naar nu

 

ze ging verloren

tot ze in eigen voetspoor

haar werkelijkheid begon na te lopen

en eindelijk

in een wereld van verlangen

 zichzelf ging bekijken

zag hoe haar blik

zicht veranderde

van vroeger naar nu

het kind liet ontwaken

dat leven

de moeite zal waard maken

mijn blauwe regen

klimt rechtswindend kaal

op zoek naar lente

in haar bloementaal

waar een voorjaarszon

in een ommezien

blauwe vlinderbloemen

als een regenboog laat zien

en mij telkens de geur

laat herademen

als  zij de dageraad

in rood fleurt

in zwart

geef haar het genieten

van een nieuwe morgen

laat ze niet schreeuwen

zichzelf opgeven

gun haar het tikken

 van de klok

 een zoetgeurende herinnering

als ik oud zal zijn

en mijn ogen

knipperend dicht knijp

zal ik in schemer

nog steeds de lente

van mijn leven herbeleven

waar lilapaarse seringen

onze liefde kleurde

tot een zoetgeurende herinnering

in ledigheid

zwart schokkend beeld

sluipt sprakeloos koud

rond treurende stilte

breekt eenzaam hart

dat lacht

in doodstrijd