hoe tracht ze

met tranen

’t hiernamaals

uit te klaren

storm te bedaren

wegen des hemels

als benaderbaar

te zien

voor ze

met de ogen toe

in de koelte

van een graf

wordt neergelegd

weet je nog hoe we de tijd

lieten voorbijgaan

met een licht aanraken

toen bliksemschichten flitsten

bij felle regen

eindelijk durfden

schuil te gaan

in elkaars warmte

hoe wakker

dicht bijeen

vol overgave

ons donderslagen brachten

immermeer samen

wij ons droog baadden

in de zon

met je adem in mijn hals

in plaats van

in een donkere kerker

te worden opgebaard

waar tijd haar beeld versteend

hoort ze op een heuvel thuis

midden in de zon

als brandpunt

van wat is geweest

tevergeefs trachtten wij

met woorden

het bloemstukje

bij jullie neer te zetten

goddank hebben tranen

het van ons overgenomen

geef me je licht

om mezelf

terug te vinden

nog voor ik tussen

donkere samenhang

als levende stilte

klem kom te zitten

helemaal verwinterd

nauwelijks

nog ademhaal

jouw handen uiten

in dwalend verlangen

onuitgesproken woorden

bewegen vleugellicht

tot koesterend beminnen

merken extase

met strelend begeren

zelfs stilliggend

schaduwen zij lijfzacht

mijn verhitte bast

wanneer in de schaduw

van winterse nood

snellend zonlicht

het bergstroompje

tot op de bodem

doorzichtig maakt

zal ik de stenen

van een oud verleden

vol aarde en modder

weer naar boven halen

om ze dicht bij oorsprong

als vondeling neer te leggen

zelfs wanneer een

adembenemende rode hemel

passie als hoofdtoon uitspeelt

is het zinneprikkelend geel

dat zich warm en teder

binnenin mijn stilte glipt

om als diepe ware liefde

geboren te worden

als een verstrekkende mist

je op de achtergrond dwingt

blind moet gaan zoeken

naar verband tussen de dagen

ontdek dan hoe waardevol

dauwglinsteringen

op het gras zijn

reisde je

langs restheuvels

jarenlang donker

dicht bij zee

wist het rijk der gave

je  te verrassen

met zoveel meer

dan duister licht en

troebel water

als midden een harde wind

donker grote bomen

in meedeinende gebaren mij hun

innerlijke onverzettelijkheid tonen

om sterven te voorkomen

ontkom ik aan eigen verstilling

en grote zeer

door met een pril lentelied

in mijn achterhoofd

volop met hen mee te zingen

even eeuwig

voorbij de dood

volkomen levend weer

de moeite moe

ogen toe

onontkoombaar

aan de dood

zo hebben mijn vingers

na jaren zonder herinnering

haar vormelijkheid

uit een klomp klei weer

afbeeldbaar gemaakt

om midden licht

zozeer gezicht

zozeer ziel

nabij mij neer te zetten

als de zon opgaat

glinstert het water

met vele kleuren

haar tot wakkere dromer

die niet meer nodig heeft

om alles mooier te zien

wat dagdagelijkse

werkelijkheid biedt

mee met zichzelf

is ze dieper

de tunnel ingelopen

om hem eigenhandig

te slopen

midden licht en lucht

geschiedenis te herschrijven

zonder het koud te krijgen

een kleurrijk verhaal met open einde

waar zij haarzelf

midden bloemen en vlinders

heeft verwoord

klaar voor verre reizen

niet langer torst ze

haar schaduw

als zware last

maar neemt hem

in continue stroming

licht mee

om vol passie

in vonkjes eigen waarheid

als de dag

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

zacht trilt

verhul ik mij

in zuiver ijl

geniet nog even

van mijn droom

tot jouw schaduw

me verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

help me

het dieper kleuren

van de herfst

te verdichten

voor bladeren

als één grote verwarring

naar beneden vallen

laat je gaan

zelfs al is het doodstil

in jou van binnen

wees mijn ogen

breng het licht

weer over mij

laat de nacht

aan ons voorbijgaan

kleur de tijd

immer bij

als stilte boven ons uitstijgt

jouw omarming mijn lichaam

rust laat kennen

zielsvol ben

van jouw

koesterende aanwezigheid

sluimer ik na jaren droomvrees

in beschermend weten

zacht in

kijk me diep

in d’ogen

leer me je dromen

licht als de zon

waar schaduwen

de aarde zacht raken

te doorgronden

zodat verborgen tranen

gaan stromen

met open blik

je tegemoet kan komen

enige ene

eenzame ziel

met gave

van vergetelheid

jou geef ik

de open vlakte

met desolate groei

vage vormen

die nog net

geen duister zijn

wazige momenten

met de weifelende gloed

van een ondergaande zon

omdat ik houd

van bruisende intensiteit

die levendig

door bomen stoeit