naar de afgrond starend

waar diep beneden

dreigend water

gedachten verdicht

smeekt zij hem met haar

een brug te bouwen

die een houvaste

overkomst biedt

om in onontkoombare

zonverlichte dagen

dicht bij zijn waarheid

zich als herboren terug te vinden

binnen het veel te grote bed

heeft ze zich toegedekt

met herinneringen

tot ze beseft

dat deze geborgenheid

enkel pijn laat groeien

in een nieuwe ochtend

met durende dagen

dwingt op te staan

om een volmaakte horizon

tegemoet te gaan

momentenlang zag ik

wat geen verklaring heeft

als wonder

tot ik dieper

ging gaan graven

tussen droom en daad

inzicht vond

dat bestaan beklijft

tastbaar rijk

altijd

hemels om in een gedreven wind

alles te laten gebeuren

met hem mee mijn leven

in wondere waarheden op te delen

om aan het eind

te ontdekken dat zij

één groot avontuur

van pure passie zijn geweest

in ’t lengen van de dagen

waar winter vraagt

vooralsnog te mogen komen

droom ik mij midden

bloeiende weivelden tussen

het groeiende gras op hoge bermen

waar ik getroffen wordt door jouw blik

die me warmte geeft waarin liefde

zinspeelt die ik zo hard nodig heb

wanneer dat

wat zich heeft geopenbaard

sporen van verfijning achterlaat

hoe wil ik

vanuit de diepte

haar eenvoud ontrafelen

strevende vorm

wetenswaardig

in toekomst zien

als zichtbaar

geworden schoonheid

die liefde gestalte geeft

tot in der eeuwigheid

nergens een woord

dat mij bij jou inkleurt

verbeelding die laat zien

waaruit ik ontstond

in de ban

van een onwaarschijnlijkheid

tot een droom van een droom

waarin ik thuishoor

me ver weg

van jou begraaft

zo een nachtelijke hemel het licht

met aan en uit herinneringen bewaart

waarom dan de slaap trachten te vinden

die herbeleven besloten toedekt

blind voor aardse sfeer

die beleven spreekt

stijgt hij in deining mee

zoekend naar

vleugellichte glinstering

op zijn veren

tot hij hogerop hartvol

te weten komt dat daar

enkel eenzaamheid heerst

de zon die is blijven staan

boven mijn zilverberk

toont me gekerfde hoop

van groei en leven

in mijn hart geboren

tussen hemel en aarde

wieg ik haar gegrond ontwaken

in mijn schoot

tot ze losraakt uit de schaduw

als bereikbare droom

in het duister

dat stilte beheerst

fluistert een kinderhart

om kerstsfeer

tot zo echt

als een illusie kan zijn

de kerstman haar

met een bezoek verblijdt

een Kerst vol warmte, licht

en gezelligheid

een jaar van geluk

met veel tijd om te genieten

van de fijne dingen van het leven

zoveel liefs Martine

weet dat het sluimerende

bij de kracht

van een nieuwe maan

ontkiemt

in de golfslag

van leven

gedreven

verder groeit

om in eigen schaduw

gehandhaafd te baren

wat van haar

wordt gevraagd

het zwaard veel meer

dan een lemmet alleen

wanneer je met houvast

aan eigen wil

het in de schee laat

omvat de strijd beslecht

wijl paddestoelen

mij in hun cirkel opnemen

uren, stil leren kijken

ontdek ik midden

dit beleven zoveel

vleugjes jeugdsentimenten

dat ik me terug ga zien

als een kotertje welke

in sprookjes gelooft

grijs en warrig laat ze zich

door de donkere lokroep van

schaduwachtige bomen verleiden

om in illusie van bewoning

voorbestemd te sterven

geholpen door langzame tijd

van dood tot leven

uit de windsels verheerlijkt

met wijde vleugels zich boven

eigen horizon te verheffen

al liggen bladeren

verlaten door de wind

op de tot zijn rand gerezen vijver

als een toegeworpen rust

mij een nieuwe oever te geven

gewillig schik ik mij

in komende vertoning

zelfs wanneer commotie

het beeld breekt

want ontzagwekkend

schittert de zilveren weelde

van scheppende kracht midden

heftig rimpelend water

sneeuwblind

in beweging van de wind mee

zoek ik

met vermoeid gevoel

naar broos winterlicht

dat me zal helpen

om in het holst

van mijn denken

heldere bestemming

te vinden

wanneer achter me

de deur in slot valt

vlucht ik in de mogelijkheid

van een vergezicht weg

tot leven zich voltrekt

en ik met grote ogen

verder trek tussen

bloeiende liefkozingen

wijl bij een gelaten wind

en gestadig miezerige regen

kraaien in de hoogste takken

van de bomen de wereld

zwart zitten te overkijken

monotoon klokgelui dood

over oneindig wijd verspreidt

mens en dier

klem raken in de wirwar

van diepe voren slijk

verjaag ik onze somberheid

door je hand te nemen

licht te gaan bewegen

bijna als vervoering je naar

‘t onvermoede mee te nemen

die je de opening naar

nieuw leven toont

hoe voedt hij zijn ziel licht

door met zijn laatste

bevende blaadjes

de zon te vangen

om midden winter

doordrongen van toekomst

zichzelf gedecideerd

bloot te geven