hoe beschrijft

openbloeien

de kracht van zijn

maanden later nog

in wintertijd

liefde draait

om en om

leven

om onzelf

op weegs wereld

als je mee

met licht en duister

tijd voor lief neemt

wanneer midden stilte

rust over mij komt

als uitdaging

met bevallige wendingen

gedachten als hunkering

naar binnenkeer

om in mijn zo-zijn

diep te laten doordringen

voel ik mij geheel rijk

wanneer stilte stiller lijkt dan

de herinnering die ik van haar heb

dan duik ik dieper weg in mezelf

om morgen te horen kloppen

In de palm van je hand

wil mijn lijf

zich klein plooien

door vingertoppen gekoesterd

genieten van het zoetste

onderkomen

terwijl tijd zich in dromen twijnt

naar de afgrond starend

waar diep beneden

dreigend water

gedachten verdicht

smeekt zij hem met haar

een brug te bouwen

die een houvaste

overkomst biedt

om in onontkoombare

zonverlichte dagen

dicht bij zijn waarheid

zich als herboren terug te vinden

binnen het veel te grote bed

heeft ze zich toegedekt

met herinneringen

tot ze beseft

dat deze geborgenheid

enkel pijn laat groeien

in een nieuwe ochtend

met durende dagen

dwingt op te staan

om een volmaakte horizon

tegemoet te gaan

momentenlang zag ik

wat geen verklaring heeft

als wonder

tot ik dieper

ging gaan graven

tussen droom en daad

inzicht vond

dat bestaan beklijft

tastbaar rijk

altijd

hemels om in een gedreven wind

alles te laten gebeuren

met hem mee mijn leven

in wondere waarheden op te delen

om aan het eind

te ontdekken dat zij

één groot avontuur

van pure passie zijn geweest

in ’t lengen van de dagen

waar winter vraagt

vooralsnog te mogen komen

droom ik mij midden

bloeiende weivelden tussen

het groeiende gras op hoge bermen

waar ik getroffen wordt door jouw blik

die me warmte geeft waarin liefde

zinspeelt die ik zo hard nodig heb

wanneer dat

wat zich heeft geopenbaard

sporen van verfijning achterlaat

hoe wil ik

vanuit de diepte

haar eenvoud ontrafelen

strevende vorm

wetenswaardig

in toekomst zien

als zichtbaar

geworden schoonheid

die liefde gestalte geeft

tot in der eeuwigheid

nergens een woord

dat mij bij jou inkleurt

verbeelding die laat zien

waaruit ik ontstond

in de ban

van een onwaarschijnlijkheid

tot een droom van een droom

waarin ik thuishoor

me ver weg

van jou begraaft

zo een nachtelijke hemel het licht

met aan en uit herinneringen bewaart

waarom dan de slaap trachten te vinden

die herbeleven besloten toedekt

blind voor aardse sfeer

die beleven spreekt

stijgt hij in deining mee

zoekend naar

vleugellichte glinstering

op zijn veren

tot hij hogerop hartvol

te weten komt dat daar

enkel eenzaamheid heerst

de zon die is blijven staan

boven mijn zilverberk

toont me gekerfde hoop

van groei en leven

in mijn hart geboren

tussen hemel en aarde

wieg ik haar gegrond ontwaken

in mijn schoot

tot ze losraakt uit de schaduw

als bereikbare droom

in het duister

dat stilte beheerst

fluistert een kinderhart

om kerstsfeer

tot zo echt

als een illusie kan zijn

de kerstman haar

met een bezoek verblijdt

een Kerst vol warmte, licht

en gezelligheid

een jaar van geluk

met veel tijd om te genieten

van de fijne dingen van het leven

zoveel liefs Martine

weet dat het sluimerende

bij de kracht

van een nieuwe maan

ontkiemt

in de golfslag

van leven

gedreven

verder groeit

om in eigen schaduw

gehandhaafd te baren

wat van haar

wordt gevraagd

het zwaard veel meer

dan een lemmet alleen

wanneer je met houvast

aan eigen wil

het in de schee laat

omvat de strijd beslecht

wijl paddestoelen

mij in hun cirkel opnemen

uren, stil leren kijken

ontdek ik midden

dit beleven zoveel

vleugjes jeugdsentimenten

dat ik me terug ga zien

als een kotertje welke

in sprookjes gelooft

grijs en warrig laat ze zich

door de donkere lokroep van

schaduwachtige bomen verleiden

om in illusie van bewoning

voorbestemd te sterven

geholpen door langzame tijd

van dood tot leven

uit de windsels verheerlijkt

met wijde vleugels zich boven

eigen horizon te verheffen