navenant groei ontvouwt ze zich

op een bodem van waarheid

tot een indruk die lef bloeit

ontkiemend zien we

in hun verlangende wil

naar groei

reeds een rood openbloeien

welke bloed sneller

zal doen stromen

een verlangende droom waarmaken

adembenemend leven gevend

dat we nimmer zullen kwijtraken

majestueus hoe de kleine

eigenzinnige stipjes

in elkaar vloeiend geel

grijze vluchtigheid vangt

met de wind mee

als drijvende kracht

somberheid breekt

midden emoties

zo intens

dat haar lichaam

de voel

naar buiten brengt

is ze in je ogen

blijven kijken om

in wijd verklarend begeren

zich helemaal

aan jou te hechten

Het blijkbare

nog voor de zon opkomt

ontdek ik hem

op de nok van het dak

als een schril klinkend

kuiltje zwart

midden grijs wolkigheid

tot hij eensklaps

zijn riedel verandert

in een passioneel lied

dat mij laat inzien

hoe belangrijk het is

niet te vlug

uit observatie te stappen

toen vannacht

de holle weg van ergens

naar nergens eruit zag

als een donkere steeg

verstoken van troost

vol wanhoop

omgeven door dood

ben ik vol bange dromen

op een bank

gaan zitten wachten

naar een hemel

die zich blauw open plooit om

midden stuifmeelherinneringen

weer thuis te komen

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik

in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur geeft

aan luchtkastelen

die het perspectief

laat bloeien

door het vleugje wind

welke ruikt naar seringen

voelt de avondlucht

zo zwoel aan

dat ik de beleving

als roes inadem

midden het vindingrijke

mij naar jou omdraai

om hartstochtelijk

te gaan kussen

wetende in elk bewegen

schuilt er soms

een nieuw stukje leven

zoek ik

in mijn weerschijn

naar een groeien

die kleur geeft

aan luchtkastelen

die het perspectief

laat bloeien

weet je nog hoe je mij

toen ik voor het eerst

alleen met je was

op witwolkend gras leerde

oprechte tederheid

te herkennen

binnenin mij

gevoelens liet ontdekken

die zich verroerden

tot een belevenis

die ik van harte

liefde heet

wanneer zachtzinnigheid

zich in geschreeuw

heeft vervluchtigd

kent passie nood

leven bange dromen

die niet begrepen worden

wordt mens’ wereld

oh zo klein

klatert het vandaag duizend tinten groen

morgen neemt dorstig geel de boventoon

tot oh Here God bontgekleurde dwarrelingen

me laten zien hoe dicht in ‘t verschiet

naakte waarheid spiedt

vindt me stervend

midden een vlucht

onvatbare bloesems

de geur van vroege bloemen

een blauwe stille lucht

waarin vogels een blijvend duren tsilpen

wanneer hun fluweel

zacht uitzicht

me gedag zegt

als louter honing

waarom zou ik hen

dan plukken

los van omgeving

laten verwelken

verdord en dood

lijk een vluchtige droom

in de hand houden

over hen valt schittering

wanneer ze

als licht uit licht

onze bewogenheid

helpen mee uitdragen

ochtendlicht

waar is de bloem

die gisteren nog bloeide

plukte de nacht

haar schoonheid

geheel onverwacht

terwijl de maan

zilver keek

hoe haar levenskracht week

in weerschijn toonde

zij niet meer is

wie eerder was

langs talrijke windingen

hun pril uitwaaieren van

knop naar bloeisels

te mogen ontwaren

maakt mijn uitbreken

met fladderende vleugels waar

in de roes van hartstocht

die verlangen voedt

zo zoet

blijft het hart opvlammen

ogen gensters spatten

boven nachten

raken wij

het naakt vertrouwen

nimmer kwijt

wanneer verwachting

zich openbaart

van bescheiden knop

tot een glimp volmaaktheid

zal hij haar decennia later

nog steeds als adembenemende

uiting van inneming vanuit

zijn geest terug naar bovenhalen

soms is het beter

om een vreemde te blijven

waar men zich thuis voelt