zoals de pluisjes

van de paardenbloem

laat ik mij zachtjes mee struinen

door de wind

genieten van elk nieuw zicht

de uitdaging

als een avontuur zien

accepteren dat ik eens

ik weet niet wanneer

mijn doel zal bereiken

onder de boom

waar we

een eigen wereld creëerden

begraaf ik

ons verhaal voor later

hopende dat je eens

in realiteit

de brug bouwt naar mijn wereld

om onze toekomst

samen op te graven

nadat ik

in snelle vaart

en zonder peinzen

vele seizoenen

heb doorgereisd

wandel ik nu

even verloren door

een tij van vermoeidheid

die druilerig en vervallen lijkt

en toch zal ik

al lijkt het een eeuwigheid

geheeld door de tijd

mijn pad verder stappen

is er iets mooiers

dan wakker te worden

wanneer de zon

in het oosten wordt geboren

de gouden gloed

als zachte adem

onze morgen vindt

wanneer wij nog

in de tederheid

van samenzijn vertoeven

afgeknot zijn groei

ontzegd zijn bloei

aan banden gelegd

het leven

men wou hem vergeten

maar hij wortelde verder

steeds dieper en sterker

de ziel van zijn bestaan

zou men nooit

kunnen merken

wist dat rust en zwijgen

in een volgende kringloop

vruchten zouden afwerpen

gebladerte takken

 hemelwijd  reiken

ons levensweb weven wij

met zoveel nieuwe draden

liefdevol spelend

om elkaar heen

om na zoveel tederheid

in samen ontwaken

onze verbondenheid te weten

in één dauwparelend rag

als zij de dag verslaapt

’s nachts in verlaten kilte dwaalt

zoekend naar een lijf

dat telkens als schaduw

langs haar heen glijdt

dan wordt het tijd

dat ze dit leven

de rug toekeert

laat leiden door het licht

naar een nieuw vergezicht

terwijl ze haar verdriet verzamelt

die eindeloos verspreidt

tranen praat

in stilte om hulp ijlt

blijft hij blind kijken

weet gestadig

grenzen te verleggen

wanneer ze dwalend traag nadert

omdat hij vreest  leven

met haar te moeten delen

wonderlijk licht

ik wou dat ik

net als de mist

in morgenfris

kon voelen

hoe je door me ging

met goud doorlijnde

twinkelkleuren

mij open schijnt

naar het nieuwe zijn

de duisternis verlicht

jij zon die onze dag begint

de kracht van samen

die ons door

de jaren leidt

sterkt de drang

naar verbondenheid

 blijft

tot het einde

van onze tijd

in een steeds verder ontdekken

vragen wij ons niet af

waar we thuishoren

dragen immers huis en have

in ons  hart mee

en genieten van de wereld

tot wij grijs zetelend

elkaar koesteren en

tussen mooie dingen weten

ik maak me klein

in zijn geweld

weet de wereld

is van hem

wanneer hij

schaduw kloont

met overdreven gebaren

kan ik me niet weren

heb geen stem meer

om te spreken

en toch zal hij nooit

iets van mijn innerlijke weten

zo lang verstrengeld

en gevangen

het eindeloos verlangen

dat voor bloei

telkens werd terug gesnoeid

tot jij het prille

zo diep in mijn schoot

de ruimte gaf

zich in alle openheid

te ontplooien

de liefdesbron

zo teder zacht hebt aangeboord

dat ik  kan geloven

koestering ook

in mijn wereld hoort

leidt herfst met zijn donkere dagen

naar droefgeestigheid

weet dat de nabijheid van hulst

jouw gevoel omzet

in positiviteit

want hij overheerst

met sterkte en onsterfelijkheid

terwijl anderen van vaalgeel

tot knisperend bruin

in het landschap wegkruipen

je hebt me laten beseffen

dat waarden en normen

in leven

constant bewegen

vernieuwing is

een eigen keuze

die je zelf bepaalt

door wat je denkt en doet

open bloeien

een kleine moeite

als je de kracht

en schoonheid

van je ziel durft zien

niks kan zachter golven

dan een lied

dat dromen

sluiert en zeer edele

 klanken biedt

zo toverend zweverig

geheimen fluistert

dat zinnen

in tijdloos glijden

spelend licht

hemel en aard

laat samenvloeien

in een beweging

 dat liefde toonaardt

moeten we niet ontwaken

onze dromen verlaten

over liefde spreken

wellust weten

of wordt verlangen

voor immer een gevoel

dat ’s morgens breekt

nuchtere realiteit

telkens weer het leven beheerst

zong hij eens

een zomers lied

koude snijdt

nu winterdiep

zo tergend traag

hij verglijdt

in winterslaap

die verademing draagt

we wandelden traag

hadden helemaal geen haast

zelfs de wind op kousenvoeten

raakte onze stilte niet

en toen wij op een bank gingen zitten

de bladeren als zomerse herinnering

in zachte vleugelstrijd

naar beneden zagen dwarrelen

deden ons zelfs niet vitten

want de oogst

aan rust en schoonheid

die we deze namiddag binnenhaalden

zou ons de hele winter

niet meer verlaten

weet dat ze hard proberen

een laatste zomers gevoel

mee te geven

wanneer ze hun purperen bloemkronen

verlangend openen

laten genieten

van een laatste zoemende bij

die onzeker

hun nectar aanraakt

tot de dag aan ’t licht verzaakt

en zij sidderend kil

in mantelpakjes van wit

met een laatste hoofdknik

als zilveren lichtjes

voor winter zwichten