net voor regen

zonnestralen deemstert

is hij langs een hemelboog gegaan

welbewust kleuren graaiend

zijn reeds koude lichaam

voorgoed verlaten

verlicht de overkant gehaald

met wanhoop

gezaaide beelden

groeit doodse stilte

ontneemt me

dat laatste sprankje

hoop

tot ik houvast vindt

in de vlucht

van een vlinder

die mij zijn kleuren toont

met schuifelende voeten

in doordacht donker

zocht ze de stilte

om de nacht te doorstaan

dageraad rood te zien opgaan

toen ik zag hoe solidago
als royaal gele sluimering
onder vleugels van de herfst
stond te bloeien

vergat ik mijn verdriet
over wat ooit was

te moeten toezien

hoe schaduwen

zonder hechting

in één wankel ogenblik

zich op aarde uitstrekken

zin van leven

uit verband rukken

doet me dromen volgen

om bij eigen waarheid

te kunnen blijven

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

vereenzaamheid

als miezerigheid

gemis

betreurt

wij vereeuwigen

grijs op grijs

vereenzaamheid

hoe kan de horizon

dan nog oplichten

samen de kleine geneugten

van leven beleven

en ervan weten te genieten

tilt ons boven alles uit

in samen doorstaan

gaan we

dieper dan de kern

op zoek

naar een waarheid

die groeit

met de hoop

van eeuwige bloesems

wat moet ik met de bekeken

twee-eenheid

die staat te wezen

ga ik oppervlakkig

tijd verdrijven

zoals zij om me heen

of beweegt het mij

naar hunkering

van wat ik als liefde weet

op zoek naar openheid

verruim ik het uitzicht

met bezig zijnde onthullingen

zelfs al zullen ze

in hun ogenblik

dat  ik als herinnering meeneem

mij uit  beeld verdringen

als liefde je helpt

verdergaan

laat ze zien

hoe groot ze is

nooit heb jij jezelf

midden ons

een leven gegeven

luidkeels

je helemaal verzwegen

roekeloos

waanzin getroost

in dom overleven

je lichaam benadeeld

grijp toch vast

mijn uitgestoken hand

ik breng je minzaam

naar de overkant

als ze achterblijft met wat

een zomerse bevlieging blijkt

neemt ze haar lot

in eigen handen

gaat verder

tussen doodsbloei

met de wind

als steun in der rug

op zoek naar

geurend weerwerk

waartussen ze zichzelf

helemaal terugvindt

met heel mijn wezen

vlij ik de tijd tot langzaamaan

wanneer een doorwrochte bloemknop

van binnenin naar buiten

als een Gods gegeven wondere

werkelijkheid gaat bloeien

bijna niet meer

te onderscheiden

de eenvoudig geel

in de wind flanerende sterretjes

die trachten het dorre

te verbloemen

dat het ter ziele gaan

van Een Zomer verwoord

zal ik ooit zo vergaan

steeds vager

soms nog mij

een glimp waarschijnlijkheid

in een holte van tijd

gestrand

wacht ze

op een open zee

om met haar

traag ritme mee

in ’t licht van vandaag

onder te gaan

dichtbij de wondere waarheid

van bloeiende bloemen

of volop afstand nemend

van dorre takken die schrammen

zo gaan we dag na dag

langs momenten van herkenning

met nu en dan een traan

mirakel na mirakel

naar de betekenis van immermeer

in langzame tijd

loop ik langs de Vesten

met hen te praten

over samen verdergaan

of niet misschien

laat ik ze rustig overzien

wijde cirkels vol hoop

ooit door hen gedroomd

sinds hun dood

door de natuur gedragen

midden teruggetrokken leven

waar ellende hoogtij viert

eeuwige schemer blinde dingen

tussen slecht en kwaad

laat bewegen

ontdek ik een baken van volharding

met geladen betekenis

een aanzet mezelf neer te zetten

in een gedicht dat ik schenk

aan een land in de kering