Als leven schuilt

Wit gerijmd web

Vergankelijkheid

Vlaagt wit


er vlaagt wit
dwalend zijdezacht

nakende sereniteit
over mijn werkelijkheid

aarzelend tussen
licht en donker

even wolkend
smelten gedachten
gehechtheid

Dromend


dromend
zwenken wij
elk met
zijn eigen waarheid
naar
het volmaakte
samen gehechtheid

In winterschijn

Hart van rozenkwarts


schenk jou
mijn knuffelsteen

mijn zachte gevoel
in donkerroze kleur

ophelderend met
witte kristallen

sterschitterend
in volle dag

mijn gevoel voor jou

 Schittert eigenheid

de enkele stenen
die tussen onkruid

hun langzaam leven uiten

bewonder ik

om hun

subtiele diversiteit

één raakt mij

ten volle met zijn eigenheid

koesterend heb ik

hem in mijn hand genomen

Wintermagie


zuivere kristallen
dekken de wereld toe
in ongereptheid

betoveren in witte schijn
het leven met
verheven fantasieën

laten het vrij vliegen
naar extase
een ogenblik toe

Midwinter

Met de stroming mee


Wetende dat de stroming
van leven
harten verbindt

laat ik woorden
wervelend kleuren vormen
in hoogte verderdrijven

tot jij windschermend
de inhoud vat
en aanvoelend illustreert

De herinnering blijft


In een slaap dieper dan een droom
treedt zij binnen
in wolk en schimmenrijk

Aarden rest alleen stof
als zacht vloeiende herinnering
door de wind verspreidt

Bloemen blijvend laat leven

Jouw hand in mijn hand


Valt vandaag de nacht grauw
morgen zal de zon
donkerrood ondergaan

en de bijna wollige sterren
zullen mij een
heldere ochtend voorspellen

waar ik in een blauwe waas
van kou jouw warme hand vasthou

Heb de Sint ontvoerd


met de doodskopvlag
in de mast
van mijn snelle kotter
zet ik de achtervolging in

enter zijn schip
drijf de pieten
over de valreep in zee
en neem hem mee

voor nog geen kist
vol chocola laat ik hem vrij
de Sint is en blijft
alleen van mij

Als een illusie mij staande houdt


Als de wereld
iedere nacht zwart kijkt
en haar stilte haalt mij
uit vergetelheid

mij terugsleurt naar het verleden
waar schaduwen een spel
met mij spelen
en het hart geselen

dan nog blijf ik verder hopen
eens te mogen slapen
in de schaduw
van een andere eeuwigheid

Maanlicht dwalend


Zilverkleurige manestralen
bezielen eindelijk onze dromen
met hartvoelende
romantische impulsen

ze laten ons genieten
van de stromingen van leven
zo vaak voelend
maar zo moeilijk te benoemen

Een zucht naar tederheid


Laat mij vrij vliegen
op de adem van de wind
naar een oase vol tederheid

waar liefkozingen meer
ontroeren dan woorden
en mij laten leven

in een samenzijn
waaruit ik liefde zal oogsten
en weer in mezelf kan geloven

Stilte lokt



Leg mijn pen neer
en wacht tot woorden komen

die mij de chaos in mijn lijf
laten beschrijven

zodat ik mij eindelijk kan
verzoenen met de tijd

mij steeds dichter brengt
bij onbewoonbaarheid

Laat mij jouw schim dromen


Neem me mee
jij zoete herinnering

zelfs al rijt het
mijn hart open

geef me jouw beeld
heel even

dan laat ik
jou zachtjes terugglijden

blijf ik alleen
in het heden