als onwetendheid

heb ik jou geplant

om onder een roes

van onze aandacht

uit te groeien

tot een twee enigheid

met de zekerheid

van een kloppend hart

velden

bloeiend geel

een verlichte vertoning

tot iedere bloem

afzonderlijk besloot

om als lichtexplosies

weg te pluizen

ver in de lucht zich

leken te begraven

waarbij ik me ging afvragen

of leven wel zin heeft

een misvatting bleek later

wanneer herdwarrelingen

een cirkelgang zonder eind

lieten zien

keer op keer

gelukkig weer

voor mij en de wereld

het nest ontgroeit

fladderen ze

in de war verder

tot ze zich

weten te schikken

midden eigen

tijdloos warme bron

met sterke vleugelslagen

het leven leiden

waar ze als juveniel

naar trachten

Parijs niet langer meer fantasie

maar een stil moment

dat mijn leven heeft veranderd

midden Montmartre

puurde inhoud zo zacht op

dat wij samen lichtvoetig

verder gingen

op zoek naar meer

gelukswervelingen

Ik wil niet weten hoe het voelt

waarachtig openbloeien

te missen

door haastige dromen

die groei-beleven

in de weg staan

toen we mochten toezien

hoe zij getweeën

één en al

blauwe verlokking

zich boven groen

gingen opheffen om

samen het aardse

in te palmen

zochten wij

in de ban van het gebeuren

dezelfde kracht

bij elkaar

waarom zouden wij

dat ene meegemaakte

lente ogenblik

als indruk vol bezieling

trachten neer te schrijven

wanneer woorden

de betekenis

enkel zou neerhalen

tot een euforisch

waanbeeld

voor wie het leest

het diep in ons

blijft verder leven

als hartstochtelijk

zielenroersel

van jou en mij

lees mij

in gestaag herhalen

ontdek mij

in mijn aanraken

blijf niet halverwege steken

in het beleven

want zo zul je nooit

mijn hele waarheid weten

de droom is niet voorbij

een streep licht

hier en nu

kwetsbaar leven

transparante werkelijkheid

geloofsviering

nu ik juist vandaag

in de stilte

een gerucht erken

mijn gerucht

dat gaandeweg

zal groeien

bloeien

zonder schaduw

openlijk zichzelf

zo bepalend mooi

met een toekomst

die hoop meedraagt

overvalt me een

geruststellend gevoel

zonder enig dwaalspoor

mee in het licht

liet je mij

als je hemel zien

terwijl ik hel ervoer

omdat ik

niet kon loslaten

wat we

binnen grenzen

van realiteit

als een zalig beleven

hadden meegemaakt

midden groeibeweging

raken ze met hun

nog prille schaduwen

elkaar reeds zo teder aan

ik er heilig van overtuigd ben

ze bij volle omvang

als verstrengeld één

naar de hemel zullen reiken

terwijl buiten

de echte wereld doordraait

praat ik met jou

die bent doodgegaan over

wat we samen beleefden

weet je nog de Hopjes

die je voor mij kocht

in de colruyt

brokkelkaas uit Hulst

welke we telkens mee

naar huis namen

reizen doorheen Frankrijk

Bormes de Mimosas, Hyeres, Cannes

en nog zoveel plaatsen meer

op zoek naar dat bijzondere plekje

om de tent op te slaan

de lavendelvelden in Grasse

waar jij en moeder Julienne

me dat tijgeroog in de vorm

van een ster kochten

om ter meest mossels

met witte wijn verorberden

immer levend in mijn hart

jij prachtmens

een droomval

in ochtendglans

met flitsende adempauzes

verwaaien me

in de vleugelgedachten

van een net ontpopte vlinder

die weetgierig tracht

naar honingzoete bloei

door de wondere wendingen

die me als voorbeschikt

beleven beroeren

ben ik met

mijn hart vol

tussenin gaan zitten

zelfs al hoorde mijn hart

vandaag helemaal

niet te kloppen

schuur in de bast

van de knotwilg

breekt open

tot een diepe glooi

van warm onderkomen

voor vogels die

speels en dartel

de hemel bevolken

zoekend naar een holte

voor een nieuw nest

of is het een blinde vlek

met een einde in zich

reikend

over de kloof

daag ik

in een dagdagelijks moment

de blauwe hemel

als mijn hiernamaals neer

want dat is het

wat ik wil

wat ik nodig heb

een wondere ervaring

waarmee ik

de overkant zie

in een glimp licht

terug als ooit

samen stil staan

hoe onwaar ook

als je de sprong waagt

maar midden

een woelige stroom

van beleven terechtkomt

weet dan dat

blijven vertrouwen in jezelf

sterker is dan de misstap

die je pleegt

slechts even kopje onder gaat

vlug de ruimte terugvindt

om dromen na te jagen

met dagmijmeringen

vol lichtschijnsels

help ik mezelf

uit een grauw

sluierende nevel

die me in een bewogen

ochtendmoment

tracht te laten geloven

het prille lenteleven

te beheersen