uit mistroostigheid

heb ik je opgegraven

met zachte vingers als

lieflijke tedergevoeligheid

midden een immense zee

geurende bloemen herplant

elke dag water gegeven

om krachtig uit te groeien

mooier dan ooit te bloeien

want enkel jij

kan in je zachte ruisen

mij verhalen

als levendig blijven herhalen

wanneer ik van ergens

nooit weerkeer

draag me

in de stroom van leven mee

naar die andere wereld

schraap

weg de aarde

op zoek naar mijn sporen

toren ze hoog

want ik wil niet

dat je zonder mij oogt

hoe ommuurt hij koud

de kilte

diepe stilte

zwarte schaduwen

zonder spraak die

vruchteloos revolteren

tegen de aarde

welke in zijn ronddraaien

aangedane smart

koppig meeneemt

eeuwen en eeuwen verder

hun oorlog

levendig houdt

je vurig explosief hart

heeft tumultueus

lagen steen

opgestapeld

gebroken

tot glooiende hellingen

bizarre rotsen

blauwgroene maren

waarrond een verscheidenheid

van kleuren opbloeien

in weelde zich verder uitzaaien

tot een paradijs

teneinde ik me

met een gevoel van lichtheid

vrij  kan bewegen net als

die dartele vlinders om me heen

het einde van een verhaal

schrijft ze neer

als beginregel

waarbij woorden

het bestaan een continue

stroming geven

met steeds meer

bewustwording ware

liefde bevestigd ziet

zielsdiep

als een tweede leven

heropbloeit

wijl kerkklokken

luiden

in stilstaande tijd

grenzen moet verleggen

niet kan bevatten

wat is gebeurd

begrijpen en accepteren

onmogelijk is

weent ‘t hart

zijn tranen van ontferming

verstrooi je

in mijn schaduw

als bron van inspiratie

vindingrijke waarachtigheid

die ik laat groeien tot inhoud

te mooi voor woorden

maar me hoe dan ook

tot schepper maakt

creator van levensgeluk

zo diepgeworteld dat

mijn ziel zich met

blijvende bloei verrijkt

met de wind

geef ik geurende

bloemblaadjes mee

naar het bestaan

waar ik naartoe leef

een vrij verrijzend zicht

zo nauw verwant met dromen

mijn naam

gemeenzaam zal

worden uitgesproken

het wilde waaien

verzucht mij

in begeerte

waar ik in verdrink

als stilleven

een traag

wegijlende

nulliteit

tot ik

ga meedeinen

adembenemend

veel te lang heb ik

niet ziende over

wegen gedwaald

tot jij mij onder die

schaduwrijke kroon

met dartel speelse wolkjes

op de huid soelaas bood

mijn betrachting

thuis te komen

een wezenlijkheid werd

midden een veld

vol korenaren

zaai ik mezelf uit

tot een herinnering

want het is

midden die eenzaamheid

dat ik me veilig voel

berusten kan

de wind durf te leven

als weemoedige onderstroom

van het voorgoed verlorene

nu ik omwegen bewandel

om met je mee te groeien

bij iedere speelse windstoot

ervan geniet hoe jij

je kruidig aroom steeds wijder

over me heen strooit

vraag ik me af

hoe ik je jaren geleden

blind kon voorbijlopen

haastig op zoek naar opwinding

midden pleinen die

reeds zolang zwijgen

grenzen overschrijdend

in laten gaan

verlies ik vele zomers

struikel langs herfst

de noodzaak

van winter in

om in lente

te herontwaken

een knop

met een

nieuwe bloei in zich

wanneer ik midden waan

jou als vlinder vang

een ritselende franje

die sterft in mijn handen

weet dan dat ’t enkel

een schijngedachte was

een nare droom

want in mijn wakker worden

laat ik je ver voorbij

mijn schemering fladderen

vrij met eigen kleuren

zelfs als ik de klok

uitdaag door

niet te slapen

lijkt ze enkel

onverschilligheid

te hameren

in haar voortgaan

tot de lucht

zich vult met licht

en mijn verademing

’t ritme een

eigen zielsbewegen

is gebleken

in een grijze morgen

lig ik te luisteren

hoe het zacht ademhalen

in mij schreit

zich wil bevrijden

in volkomenheid

een eigen bestaan leidt

vollediger volmaakter

dan dat het ooit

binnenkamers droomde

wil je lichaam

tegen me aan

wanneer ik

met mijn voeten

in het warme zand

woel

verrukt naar

nog dieper

ervaren ga

tot het zich als

liefkozing om

mijn enkels sluit

met een gevoel

van eenheid

me geworteld weet

in diepe ondergrond

onderdeel

van geschiedenis

zelfs wanneer

de rijpe vruchten

van de kerselaar

me bloedrood vragen

om ze in manden

weg te dragen

durf ik moe van ’t drukke

met mijn rug

tegen de boom gaan zitten

om aangedaan

door de stilte

mijn kracht te hervinden

als de maan

langzaamaan verzilvert

midden schemering

laat zij zich wegbrengen

door vreemd

bewogen klanken

welke doorvloeien

tot een zacht

wezend wiegelied

dat haar het vertrouwen

op een nieuwe morgen

adembenemend inzingt

laat ik me los

in de fantasie

waar tijd stilstaat

hoe echter dan echt

dan wie ook ben jij

tillen samen nevels op

drinken hetzelfde

zoet zachte licht

zien de ochtend blauw

ervaren aarde

als een honingzoet bed

ons blijvend vasthouden

een drijvende kracht

dat me telkens

terugbrengt naar jou