schuldgevoel

komt nooit alleen

er zijn altijd

twijfels bij

wazigheid waarbij

de tijd verglijdt

onverantwoordelijkheid

met een immer

emotioneel betrokken zijn

valkuilen

al bloei je nu

als enkeling

je nood

om tussen weelderigheid

terug helemaal

jezelf te kunnen zijn

in jouw tengerheid

ontdek ik

’s werelds oneindigheid

laat mij vrij vliegen

op de adem van de wind

naar een oase vol tederheid

waar liefkozingen meer

ontroeren dan woorden

en mij laten leven

in een samenzijn

waaruit ik liefde zal oogsten

en weer in mezelf kan geloven

in een klein plekje

van mijn hart

spinnen gedachten

hoop tot een zekerheid uit

dat ware liefde

zelfs niet even

uit elkaar rafelt

al is er soms

een afgesneden zijn

eenheid

vindt zich steeds terug

waarom ging ik

niet mee

in inbeelding

wat er achter

de gesloten deur

bevond

onbeweeglijkheid

zich in een fractie

van een seconde

kon omvormen tot

een toegankelijk beleven

waar vlinders je uitnodigden

voor een indruk wekkend

verhaal waarin

hartenklop huist

midden je groei

veranker ik mijn verlangen

me zomers lang te behagen

met een bloei die bezield

verder helpt zien

dan het kil

kloppend winterhart

altijd en eeuwiger

vereenzaamde beperking

volmaakt voorbij

zelfs toen eenzaamheid

me ging uitdagen

bleef ik iedere dag

als bijzonder zien

hen intens te beleven

brengt onze gehechtheid

nabij mijn verwachting

gemis ver weg

bij de bron

in een geul water

kilometers ver

van zee

laat ik een bootje

te water

om het met

de stroming mee

een tocht

te laten maken

welke ik tijdens mijn

naar boven gaan

als intrigerend

heb beleefd

niet voorbereid

op wat leven

me zou brengen

wanneer ik je

midden een vuurgloed

van beleven vond

verliefd

als ik was

passie voelde branden

toen jij mij

in een oneindig duren

ter verwelkoming kuste

voeling kreeg

met wat liefde heet

in je bezieldheid vergroeide

tijdloos

één

dat ene klaprooszaadje

welke ik van je kreeg tijdens

ons zwerven over slagvelden

heb ik

bij mijn thuiskomen

in een handvol aarde geplant

om je

in haar bloei

steeds weer te ontdekken

geen dodenakker

me je leven afneemt

mijn zomers lang

is het een halve eeuw geleden

dat wij bohemiens van Sint Rochus

in het bos van Du Parc heer en meester waren

bourgeoisie jeugd van de markt

met takkenzwaarden lieten voelen dat

rang en stand “daar” geen waarde had

de oerkracht diep in onszelf

ons behoedde voor uitroeiing

telkens weer de overwinning gaf

dat herinner ik me

wanneer ik heden ten dage zie

dat de bomen door de papieren barons

ooit gekapt terug bos staan te wezen

ons bos

ons leefgebied nog steeds

door hen reeds lang vergeten

als een afspiegeling

van vervlogen

zelfvertrouwen

bewolken wolken

het blauwe tot

tot een hemel waarin

een depressie gedijt

zich uitschreit tot

een modderige poel

roerigheid

die leidt tot

eenzaamheid

(foto genomen door Jon De Ryck, mijn zoon)

een verloren strijd

ik geef op

er rest niks meer

enkel de hel

binnen mijn bereik

misschien

ben ik te

onvolwassen nog

te haastig bezig

verloren tijd

in te halen

om in te zien

dat niet alles

van liefde afhangt

een verandering

die me zal overvallen

zomaar opeens

een heel ander mens

van me

zal maken

gelukkiger

al dan niet

we zullen wel zien

in het raadselachtige
van het landschap behoef ik
enkel de verborgen plekken
te ontdekken

waar bloemen zodanig
kleur geven aan leven
om te ervaren dat verrassingen
zo mooi kunnen zijn

dat ze in de verkenning
zelfs de fase
van sensatie en extase
heel dicht benaderen

hoe haat ik het
te verzwelgen
in mijn werkelijkheid

met een lijf
dat klaagt over kou
rilt om standvastigheid

in gedwongen vlucht
me heel diep laat nijgen
voor een spuit zoetigheid

om terug te keren
naar een wereld
die niet veranderd is

blijf je lied niet

in de beslotenheid

van het lover zingen

kies voor vrijheid

neem jezelf helemaal mee

naar ’t licht

jaag schittering

in je vleugels onder

hoede van de wind

laat ons beleven

je hele wezen

wat als ik woestijn zie

jij herkent ze als zee

naar water dorst

het glinsterende je meeneemt

jouw morgen

mijn gisteren is

leven me verzwijgt

wanneer het jouwe begint

zullen we ergens

ter eeuwiger tijd

elkaars wezen als

tweezaamheid vinden

of geldt nooit

daar ook

heb gereisd met argwaan

voortgespoed langs steile bergen

uit donker steen

vol deernis en dreigend leed

tot ik zicht kreeg op het meer

in de ban raakte van het drijvende

dat omgord met glanzend licht

kleur gaf aan water

een thuiskomen liet verhopen

waarin zielskracht lag verscholen

uit mistroostigheid

heb ik je opgegraven

met zachte vingers als

lieflijke tedergevoeligheid

midden een immense zee

geurende bloemen herplant

elke dag water gegeven

om krachtig uit te groeien

mooier dan ooit te bloeien

want enkel jij

kan in je zachte ruisen

mij verhalen

als levendig blijven herhalen

wanneer ik van ergens

nooit weerkeer